Elke dag hoor ik een aantal keer de ambulance met gierende sirenes langs rijden... Nu hoor ik nooit van mensen om mij heen dat ze er mee te maken hebben gehad. Het lijkt me wel dat als je er zelf mee te maken heb gehad met jezelf, partner, kind, familie, buren e.d dat het heel heftig is. Wie heeft het wel eens mee gemaakt dat de ambulance moest komen.. Wil je ook vertellen waarom?
Ik, na auto ongeluk..gelukkig hadden kids niets en ben ik afgevoerd naar zh... was een eenzijdig ongeluk veroorzaakt door een "vriend" van mij.. te hard, in de mist, zo op de kop een droogliggende sloot in.. behalve dat mijn lichaam na 5 jaar nog steeds niet in orde is, heeft het ook mijn vriendschap gekost met hem. de ambulance broeders waren heel lief.. ze hadden beertjes bij zich voor mijn kinderen (ook al was de oudste al 9, die was er dolblij mee)..
2 keer zonder sirenes (1 keer verhuizing van mijn dochter van 1 ziekenhuis naar de ander) en 1 keer met een bloedende dochter na een klein ongelukje waarbij ze een deel van d'r vingertje eraf gesloopt had (maar vingertopjes bloeden nogal heftig). 1 keer met sirenes, maar toen reed ik erachteraan. We (ex en ik) woonden vlakbij een ziekenhuis, maar ze wilden hem graag naar een traumacentrum vervoeren, dus half uurtje achteraan gereden. Ze reden met een slakkengang en gingen midden op de snelweg ook nog eens zo goed als stil staan. Hij was op de fiets aangereden door een auto. Na 3 dagen was de verlamming gelukkig weg, maar in het begin waren we bang dat het blijvend was. *klopt af* viel gelukkig dus mee allemaal.
Zaterdag 30 september 2000, Hoorde mijn zus om 15.30 uur enorm veel sirenes op de ringweg vlakbij haar huis. Ze dacht nog bij haarzelf dat klinkt niet best. 3 uur later hoorden wij dat de sirenes waren gekomen voor mijn broer. Die was om 15.30 op de ringweg frontaal gebotst op een boom en op slag dood. Precies 10 jaar later is onze dochter op 30 september 2010 geboren. Hoe bijzonder hé.
2x voor mezelf, 1x lelijke val gemaakt met voetbal en pijn in mijn nek. (bleken gelukkig spieren te zijn) 1x kreeg ik tijdens het autorijden pijn op m'n borst en had het idee dat ik geen lucht kreeg. Man gebeld, hij ambulance en schoonma gebeld, die was er eerder dan de ambulance. Mijn hartslag was niet io dus hebben ze me meegenomen, weten tot op heden nog niet wat het geweest is. 1x voor iemand anders. Heb m'n schoonpa verloren aan een acute hartstilstand. Heb hem nog geprobeerd te reanimeren, maar het mocht niet meer baten
Mijn opa. hij was de vorige dag gevallen met de fiets en had toen niks gezegd. De volgende morgen wou hij op staan maar zijn heup deed heel erg zeer. Omdat iedereen op vakantie was moest ik hem helpen (ook 36 weken zwanger). Hij belde mij dat hij zo'n pijn had en dat de dokter kwam. Ik zou ook komen dus ben in de auto gestapt. Toen ik bij hem aanbelde en hij de deur open deed zakte hij inelkaar. Toen is hij afgevoerd met de ambu. 's middags moest hij weer weg want hij had geen breuk. Dus ik met pijn en moeite die man in de auto gezet en naar huis gereden. De volgende dag belde hij om 6.50 dat hij pijn op de borst had. Ik erheen en gelijk ambu gebeld. Later bleek dat hij 6 aders verstopt had en heeft hij een openhart operatie gehad. Na de operatie is hij overleden omdat zijn bloed extreem stolde door een bepaalde afwijking.
Ik heb een aantal situaties meegemaakt waar een ambu bij kwam. Ook een keer voor mezelf.. 11 jaar terug heeft de HA besloten me op te laten halen met de ambu en me zo snel mogelijk naar het ziekenhuis te brengen. Achteraf is dat alleen maar goed geweest, ik had hersenvliesontsteking en het had niet veel later moeten zijn, dan was ik in coma geraakt en zeer ws niet meer wakker geworden... Verder ben ik getuige geweest van een dame die besloot met haar auto onder de trein te rijden. Ik stond aan de andere kant te wachten en heb ook als eerste 112 gebeld toen.. Ook daar kwam de ambu, maar die heeft zich meer met de toeschouwers bezig gehouden, want voor de dame in kwestie konden ze niets meer doen..
niet voor onszelf, maar 1 keer voor mn schoonvader, maar daar kwam ik pas toen hij al ingeladen was om naar het ziekenhuis te gaan. (hartstilstand) en 1 keer voor de buurman, ook pijn op de borst en al. Dat vond ik wel heftig, buurmeisje werd bij ons gebracht en dan komt het ook wel dichtbij allemaal.
Een aantal keer voor mn vader die bejaard en hart en longpatient is en dan opeens pijn op zn borst kreeg of s´nachts opeens geen lucht meer kreeg. 1 keer voor mijzelf (zonder sirene) omdat ik gevallen was en mijn knieschijf uit de kom had.
2x voor mezelf, de ene had ik een spieraanval en de medicijnen werkte niet, dus moest ik mee naar het ziekenhuis.. de andere keer een ongeluk gehad met brommer had mn enkel verzwikt maar ze vertrouwde het niet.
Ik heb vaak mijn moeder weggereden zien worden in een ambulance, om verschillende redenen. Paar keer van de trap gedonderd, zwaar overspannen en niet meer instaat om zelf naar het ziekenhuis te gaan. En 1 keer met hart infarct. En ik ben zelf 1 keer met ambu naar ziekenhuisgebracht, maar dat was heel stom. Was gestruikeld over een stroomdraad in de stad. Kwam vol op 1 van mijn knieën terecht. Moest blijven zitten, en winkelpersoneel belde de ambulance.. Kwam dat ding echt met gillende sirenes aan. Schaamde me dood..Uiteindelijk was het maar een kneuzing..
vorig jaar mijn moeder en vriendin in een auto-ongeluk. mijn moeder bracht mijn zwangere vriendin naar de vk en toen stak een tegenliggend busje plotseling de weg over. mijn vriendin bewusteloos. zij had glas in haar voorhoofd van de voorruit. mijn moeder had haar borstbeen gebroken en ook 2 gebroken ribben en een gebroken schouder. ze hebben een uur vastgezeten in de auto. ik was op dat moment 33 weken zwanger en dacht dat ik gek werd toen ik het telefoontje kreeg. mijn vriendin heeft een kerngezonde zoon gekregen. mijn moeder heeft een paar dagen op ic gelegen en 3 weken in het ziekenhuis. ze kan nooit meer werken en kan ook nooit meer plat liggen in bed. dus altijd zittend slapen. het heeft een behoorlijke impact
ik.. 1e keer was het voor mn oma die een hersenbloeding had gehad en hartstilstand.. heb haar toen gereanimeerd samen met een verpleegster. Ze heeft toen nog een jaar geleefd maar is daarna in een coma geraakt door opnieuw een hersenbloeding. 2e keer was toen ik aan het bevallen was van Jayden.. zijn hartslagje was weggevallen tijdens de bevalling... Met jayden is alles goed gekomen gelukkig Er is niets ergers dan te weten dat de ambulance met loeiende sirenes voor jou komt.. Beide keren loeiende sirenes
ik heb in totaal 6 keer meegemaakt dat de ambulance moest komen. 2 maal voor mijn moeder ( zonder sirenes) ze was terminaal en moest vervoerd worden van en naar het ziekenhuis) voor mijn vader 3 maal en dat was 2 maal vanwege een vermeend hartinfarct of hersenbloeding en 2 maal omdat hij zo goed als stikte in een virus wat toen heerste ( kweet de naam niet meer) de ambulance bloeder heeft toen een gat in zijn keel gemaakt anders was hij gestikt.hij is toen met gillende sirenes naar het eerst ziekenhuis met een lege ok vervoerd en 3 dagen later van het ene ziekenhuis naar het andere. ik vond de tweede keer dat hij met gillende sirenes weg moest het ingrijpends omdat ik mijn kinderen rennend op school moet afgeven en weer terug moest rennen opvang voor mijn moeder moest zoeken die terminaal lag en niet meer kon praten en ook nog mee moest met de ziekenwagen en daar de hele morgen moest blijven tot hij op hartbewakingszaal lag en mijn broer kwam. echter de allereerste keer dat ik met een ongeluk en ziekenwagen in aanraking kwam was het ingrijpendst. ik was toen ent 14 en we waren op kamp, ik was mee als hulpleidser van de scouting.we hadden en soort van spel in een bos soort speurtocht zeg maar en moesten daarvoor een weg oversteken in collone. het was een vrij stille weg waar je neit hard mocht rijden en uit het niks kwam een man aanrijden met een idioot harde snelheid en ik zie in het groepje voor mij met ene andere leider dus dat die man daar zo op inrijd en voor mijn ogen schept ie een jongetje van een jaar of 7 en rijdt daarna keihard door. in een reflex duw ik mijn kindjes de greppel in zodat ze het niet zagen en was ik bij het jongetje, zijn begeieder was helemaal versteend en tot niks meer in staat. gelukkig waren er toen al 2 andere autos'gestopt elk aan een kant van de jongen en ik ging achter hem zitten om hem vast te houden, zijn benen hingen er heel raar bij. de derde auto heeft de ambulance gebeld er waren toen nog geen mobieltjes. het duurde in mijn beleving een eeuw voor er een ambulance kwam en dat jongetje riep aan 1 stuk door ben ik dood ben ik in de hemel. ik heb hem vastgehouden zo stil als ik kon en getroost zo goed als ik kon terwijl ik niet naar zijn benen probeerde te kijken. later hoorde ik dat hij beide benen op 2 plaatsen had gebroken dat hij geopereerd was en dat alles goed zou komen en toen brak ik pas.zoiets hoop ik nooit meer mee te maken. over het algemeen ben ik goed in staat blijkbaar met dit soort dingen om te gaan, ik heb er ook niks aan over gehouden als ik een ambulance hoor, alleen gaat mijn hart altijd wat sneller kloppen.ik woon hemelsbreed niet zover van het ziekenhuis en hoor er dus eerdere keren per dag 1, dat vind ik niet erg, maar als ik buiten ben en er sjeest er 1 langs dan voel ik dat wel aan mijn hart.
1 keer voor mezelf toen ik hellp had en ze in het streekziekenhuis niets meer voor me konden betekenen, toen ben ik met gezwinde spoed naar utrecht gebracht. En een paar keer voor mijn dochter die van en naar verschillende ziekenhuizen gebracht moest worden nadat ze met 30 weken en zes dagen is geboren. Maar geen gillende sirenes gelukkig.
Ik niet voor mezelf of mijn directe omgeving gelukkig, maar wel eens voor een client. 1 keer was het een B-rit, dus op bestelling zeg maar. En 1 keer voor een andere client met een maagbloeding (die kwamen wel met loeiende sirenes.)
Spontaan kippenvel hier door jouw verhaal. Afschuwelijk als je zoiets mee moet maken. En inderdaad heel bijzonder dat je kind exact 10 jaar later kwam.
Zelf heb ik een paar keer wat te maken gehad met de ambulance. Mijn moeder heeft een aantal hart infarcten gehad en dan ging ze met de ambu naar het ziekenhuis. Ik ben geboren met een aangeboren hartafwijking en heb daaraan hartritmestoornissen overgehouden. Ongeveer een jaar of 2 geleden had ik weer zo een stoornis en die ging maar niet over. Toen is de ambu gebeld en die kwam toen. 21 maart van dit jaar (was toen 33w en 3d zwanger van onze 2ling) verloor ik in een knak en een plens meer dan een liter bloed. Toen was de ambu binnen 10 minuten bij ons huis en zijn we met loeiende sirenes naar het zkh gereden. Een week later werden de kindjes overgeplaatst naar een anders ziekenhuis en ging ik mee in de ambu.