Help! Man ziek en onvruchtbaar..KID?

Ik kan geen ervaringen met je delen, maar wil je alleen even een dikke knuffel geven. Het lijkt me echt een verschrikkelijke situatie voor jullie beiden. En zo moeilijk om in dat proces elkaar te blijven zien en volgen, elkaars grenzen te accepteren en samen een weg te vinden die voor jullie beiden goed voelt. Heel veel sterkte in alle opzichten.

 

Hoi Visje,
Ik denk dat al deze gevoelens heel normaal zijn, probeer niet te veel oordeel er aan te geven. Denk dat het belangrijkste is dat je hier ook met je partner over hebt en kijkt hoe hij in dit alles staat.

Zijn ziekte zal veel invloed hebben op hem, maar de mogelijke gevolgen ook voor jullie beiden als ik het zo lees.

Allereerst veel sterkte en beterschap voor je partner en hoop dat hij snel kan herstellen! Wat betreft je gevoelens/wensen qua zwanger worden
Zou ik willen adviseren hier samen over te hebben, is dit iets waar hij nu 'mee bezig' wil zijn/ over na wilt denken of dat hij zich bijvoorbeeld eerst op zijn ziekteproces wil storten en daarna verder kijken wat de mogelijkheden dan zijn voor een gezinnetje.

Mocht je merken dat je graag met iemand wilt praten over je gevoelens, misschien kan je een aantal (vrijblijvende) gesprekken aanvragen bij de huisarts in de praktijk of bij een psycholoog om e.e.a. voor jezelf op een rijtje te zetten.

Ik kan je verder niet helpen, maar wens jullie veel sterkte, beterschap en wie weet wat de toekomst brengt.

 

@visje27
Wow Heftig dat hij zo ziek is, ik hoop dat hij snel beter wordt!

Jou gevoelens begrijp ik helemaal. Toen wij erachter kwamen dat mijn vriend nooit biologisch gezien vader kon worden, stond het voor mij echt direct vast dat ik zelf ook eerst wil proberen om via KID zwanger te worden. Precies zoals jij beschrijft, het zelf zwanger willen worden en een baby dragen is mijn grootste wens.

Tijdens het proces ben ik hierin heel duidelijk geweest naar mijn vriend. Voor mij was adoptie dus geen optie totdat vast stond dat ik zelf niet zwanger kan worden. Ik heb dit ook aan mijn vriend aangegeven en hij moest dit alles nog wel verwerken. We hebben in deze er wel voor gekozen om ons direct op de wachtlijst te zetten, omdat deze behoorlijk kunnen oplopen. Wat wij ook met z'n tweeën hebben besproken dat wij hoe dan ook er met z'n tweeën uit willen komen, dus als hij het niet zag zitten om middels gebruik van donorzaad zwanger te worden, dat we ons dan zouden uitschrijven.

Uiteindelijk stond hij er zo in, dat ondanks het feit dat hij het vreselijk vind dat hij geen biologisch kind kan krijgen, hij heel graag vader wil worden. Bij adoptie is het kind biologisch van geen van beide en nu met donor is het in ieder geval biologisch gezien van mij. Hij vond het daarbij wel dat we niet voor een bekende donor gingen, maar voor de donorbank in Nederland, zodat onze toekomstige kinderen (hopelijk) wel hun biologische vader kunnen zoeken.

Ik zou het hier samen goed over hebben, je kunt kijken of je het KID traject al met hem kan bespreken, als je wordt opgeroepen moet je niet perse direct ten tonele komen. Als jullie er dan nog niet aan toe zijn, kun je ook nog wachten. Je kunt daarnaast ook kiezen om zelf zaad te bestellen uit het buitenland, behandelingen hierin worden niet in Nederland vergoed.

Ik kan mij ook heel goed voorstellen dat jullie je eerst richten op het herstel, je bent niet egoïstisch, maar je denkt aan jullie toekomst en daar hoor in jullie geval ook een kindje bij.

 

Mijn man is niet ziek maar wel onvruchtbaar. Ik ben zwanger via icsi-kid.

Laat het allemaal even bezinken, eerst herstel van je man. Het is allemaal niet niks. .én ziek én het nieuws onvruchtbaar te zijn.

Mijn man heeft echt last gehad vh feit dat ie geen kinderen kon verwekken. Hij moest eerst een rouwproces door voor hij open konstaan voor kid. Jouw man moet ook nog verwerken dat ie kanker heeft.
Ik weet niet hoe oud je bent...maar als je nog even kunt wachten qua leeftijd is dat denk ik het verstandigste. Een kid traject is ook niet makkelijk. Daar moeten jullie beide energie voor hebben.

 

Snap het wel hoor...hier waren we ook al twee jaar bezig voor we hoorden dat mijn man onvruchtbaar was. Heb ook de achtbaan gehad van verdriet, onrust, het gevoel te moeten kiezen, het gevoel dat ons leven stil stond.

Ineens gaat de teller weer op 0. Maar gevoelsmatig is de kinderwens al zoveel jaar daar. Beseffen dat je al die tijd nooit kans had...teleurstelling in je lijf...teleurstelling in het leven. Het is allemaal niet niks. Voor jou niet en voor hem niet.

Jullie kunnen je op de wachtlijst kid laten zetten. Ben je eerder aan de beurt dan op dat moment handig is kun je zeggen anderem voor te laten en te bellen wanneer jullie klaar zijn. Zo hebben wij dat ook gedaan toen.
Veel sterkte!

 

Je mag mij pb'en.
Onze situatie lijkt in sommige opzichten op die van jullie.

 

@visje27 Fijn om te horen dat je wat aan mijn berichtje hebt gehad. En ook dat het nog geen gesloten boek is voor jou vriend. Als vragen of iets hebt, laat het maar weten!

Voor wat betreft de lange wachttijden, wij zijn in behandeling bij het UMCG(groningen). Ten tijde dat wij op de lijst kwamen was de wachtrij 5+ jaar. Dat was wel even schrikken. Het bleek dat er veel stellen op stonden die of al elders in behandeling waren of er vanaf gezien hebben, zijn wij onlangs al opgeroepen, na 1,5 jaar wachten(totaal 2,5 jaar, we mochten met terugwerkende kracht op de lijst). Het varieert heel erg per kliniek, dus vraag bij verschillende klinieken na wat de wachttijden zijn, veel stellen de eis dat je maar bij 1 ingeschreven mag zijn om de wachtlijsten niet te lang te maken.

Inzake je eigen vruchtbaarheid, bij mij is direct getest na de negatieve sementesten van mijn vriend of ik een eisprong had, dat was voor ons een eis om door gestuurd te kunnen worden.

Mijn vriend heeft zelf ongeveer een jaar nodig gehad om dit alles te verwerken, hij is ook bij een psycholoog geweest om dit te verwerken. Hij heeft het er nu zo nu en dan ook wel moeilijk mee, vooral nu we bezig zijn met de behandelingen, komt er een bepaald schuldgevoel bij hem op richting mij. Het is nu wel erg spannend, we mogen van het ziekenhuis donderdag een test uitvoeren als de menstruatie uitblijft.

Nog een tip, bedenk goed wie je hierover verteld en wat, achteraf denk ik dat wij vrij veel mensen hebben ingelicht over de gehele situatie. Wij hebben hier geen spijt van, maar wij hopen wel dat onze toekomstige kinderen hier geen last van zullen hebben. We hebben hier een paar maand geleden pas echt eerst een gesprek over gehad met een maatschappelijk werker van het ziekenhuis.

 

Wij lopen bij rijnstate arnhem. Toendertijd had die de kortste wachtlijst...we wonen in friesland.
Umcg gaat sluiten qua spermabank was laatst op het nieuws toch?

Ook amc en utrecht hebben spermabanken. Op de site van freija kun je een overzicht van alle nl klinieken vinden.

 

Ja de bank bij UMCG gaat sluiten, maar de personen die in behandeling zijn, blijven in behandeling. Datzelfde geld voor de wachtlijst, als je daar op staat wordt je nog geholpen.

Wij wonen zelf ook in Friesland, UMCG is dus ook wel goed te bereizen. Korste wachttijd bij ons was destijds in Zwolle bij Isala, maar omdat ik zelf al onder behandeling ben bij UMCG en we een beter gevoel hadden bij het UMCG zijn we daar voor gegaan.

 

Bij ons viel UMCG af omdat in 2010 de wachtlijst 7! Jaar was.
Rijnstate toen 1,5 jaar...maar we waren een jaar na inschrijven al aan de beurt. Qua reizen is het idd een opgave, wij hebben het geluk dat we de follikelmetingen in leeuwarden mogen doen. Dat scheelt enorm.

 

Ah dat scheelt dan wel qua reizen, voor ons is het UMCG een van de dichtstbijzijnde klinieken. Het enige wat bij ons een uitdaging is, dat ik zelf in de randstad werk en dus op 2 uur rijden van Groningen zit. Gelukkig is mijn werkgever erg flexibel en mag ik in deze periode iets vaker thuis werken.

 

Wat ontzettend schrikken om de mededeling te krijgen dat je ziek bent, zowel voor je man als voor jou.
Heel veel sterkte daar mee.

Daar hebben wij geen ervaring mee. Maar wat je hierboven schreef, zorgt wel voor herkenning.
Mijn vriend heeft destijds iets soortgelijks gezegd en toen brak mijn hart ook.
Je gevoel schiet dan alle kanten op en ik denk dat daar niks geks aan is. Er gebeurt nogal wat in jullie leven. Wel fijn dat jullie er over kunnen praten.

Ons verhaal in het kort: meerdere keren geen zaadcellen gevonden, uiteindelijk toch nog een paar, waardoor we vervolgens wel icsi mochten doen. Dat leverde slechte resultaten op (nauwelijks bevruchtingen) en na een second opinion in België, waar ze ons niets extra's konden bieden, hebben we na onze laatste mislukte poging een pauze genomen om te verwerken dat er nooit een kindje zou komen dat biologisch van ons samen was.

Na een tijdje echter toch besloten om voor een donor te gaan. Dat was voor hem al gedurende het hele traject al wel een mogelijke optie, maar ik heb lang aangegeven dat ik het niet wilde, terwijl het bij meerdere gesprekken bij meerdere artsen aan de orde is geweest. Zolang er nog een kleine kans was dat het wel zou lukken, wilde ik er niet echt over denken.
Maar ik wilde heel graag moeder worden en uiteindelijk was een donor de enige mogelijkheid.
Doordat wij al een heel traject in het AMC achter de rug hadden, was er voor ons geen sprake van een wachtlijst en konden we direct doorstromen. Begin 2016 begonnen en afgelopen februari bevallen van een dochter. We hebben dit heel bewust samen gedaan en hij is echt haar papa. Hij zegt soms zelfs: Dat heeft ze van mij....