Hallo, Ik ben nieuw op dit forum en normaal gesproken totaal niet van het schrijven op dit soort pagina's. Echter zoek ik toch wel ''mental support'' en wat tips hoe om te gaan met het verdriet en de toch wel lijdensweg die infertiliteit heet. Mijn vrouw en ik zijn 2 jaar geleden begonnen aan onze kinderwens. Na een half jaar op de natuurlijke wijze dachten we er verstandig aan te doen eens naar de dokter te gaan. Met het slikken van mijn medicatie, citalopram, dacht ik dat het misschien eens wijs zou zijn om mijn zaad te testen. Wat bleek oat, 1 miljoen zaadcellen waarvan niks morfologisch goed en een slechte motilliteit. De medische molen in en de eerste afspraken stonden gepland waarna de 1e icsi behandeling begon. Afgelopen januari kwam de mokerslag van 0 bevruchtingen. Van de 9 eicellen maar 4 rijp. Daar stonden we dan, hoe kon dit? Was er ook een probleem aan de kant van de vrouw? Verder gegaan en ons laten doorverwijzen naar Gent. Hier hebben we de MOAT laten uitvoeren. Een test waar de bevruchtingscapaciteit van het zaad wordt getest op muizencellen. De uitkomst, 91% bevrucht, dus in staat om te bevruchten, echter werd een acrosoomafwijking bij het zaad gezien wat de verminderde bevruchting capaciteit kan verklaren. De nieuwe cyclus opgestart met als doel om AOA (eicelactivatie) toe te passen. Dit keer een goed resultaat 10 eitjes waarvan 9 bevruchtingen en uiteindelijk 8 embryo's, allen van goede kwaliteit waarvan 5 kwalificering 4AA. De afgelopen twee maanden 2 terugplaatsingen gehad waarvan 1 biochemische en nu deze maand wederom niks. De arts gaf aan bij het afsluitende gesprek van de behandeling, dus voor de terugplaatsingen dat we goede kans maken en zal het niet bij de 1e zijn dan bij de 3e of 4e. Echter nu hebben we 2 terugplaatsingen gehad en begin ik me toch zorgen te maken. Is er iets aan de hand, is het ons gegeven? Zien de embryos er goed uit maar is er chromosaal iets aan de hand. Komen we uit op het volgende probleem? De mentale stress begint mij maar ook mijn vrouw op te breken. Je ziet iedereen om je heen zwanger worden. Heeft iemand succesverhalen of tips hoe om te gaan met deze stress..
Hoi! Juist goed dat je jullie verhaal hier deelt. Ook voor mannen is dit traject heel zwaar en daar mag zeker over gepraat worden. Mijn vrouw en ik zijn al meer dan 4 jaar bezig om zwanger te worden dmv een zaaddonor. We hebben meerdere donoren gehad en de ene keer hadden we meer bevruchtingen dan de andere keer. De laatste 2 rondes hebben we ook calciumactivatie laten toepassen wat een veel beter resultaat gaf. Helaas hebben we tot nu toe nog steeds geen goede zwangerschap gehad. Ik heb nu 7 terugplaatsingen gehad van 9 embryo's en op een vroege miskraam na vorige maand ben ik nooit zwanger geworden. Ik weet dus hoe het voelt voor jullie... Ik heb veel aanvullend onderzoek laten doen en nergens komt iets geks uit wat het extra frustrerend maakt. Is er bij je vrouw uitgebreid bloedonderzoek gedaan? Misschien kunnen jullie je verdiepen in de receptivitytest? Dat onderzoek test het microbioom van de vrouw en wanneer dit afwijkt kan dat zorgen voor geen/slechte innesteling. Daarnaast kan ze evt ook een hysteroscopie laten doen en ik weet niet of ze in Gent bekend zijn met NK- en plasmacellen onderzoek, maar dat is evt ook nog een optie. Heel veel kracht en succes gewenst in ieder geval!
Ook ik vind het juist goed dat jij je verhaal deelt. Het is een slopend proces. Jullie hebben al veel stappen gemaakt. Is er nog naar je vrouw haar baarmoeder gekeken? Bij Gent zijn ze enorm grondig, ik stel mezelf voor van wel. Ondanks de hoge slagingskans van 4AA embryo's wil niet zeggen dat het DNA altijd goed door deelt. Hoe dan ook is het een pracht score en hoop ik dat er kindje uit voor komt. Wij zijn 8 jaar bezig in de MMM en gaan nu voor onze definitieve en allerlaatste terugplaatsing. Het word de 10de. In het geval van succes verhalen ben ik niet de juiste graadmeter. In geval van volhouden wel. Elke klap is zwaar, voor beide. Je begint er aan met een einddoel. Wat ik wel kan adviseren is, blijf praten, uit je frustratie, en steun elkaar. Voor jouw als partner is het gewoon zwaar. Naast je eigen teleurstelling en verdriet van je ook je partner nog eens op. Heel veel succes, en schrijf vooral! Zijn te weinig mannen hier. Ik moet even zoeken, er is nog 1 man die hier wel eens reageerd. Ik weet niet of hij nog actief is. Ik dacht @Bumblebee94 maar zie geen activiteit meer staan.