Amk

Dames, ik zit met een levensgroot probleem en zou er graag jullie mening eens over willen vragen.
Ik heb een zwager die er een nogal onorthodoxe manier van opvoeden op nahoudt.
Mijn neefjes worden enorm strak gehouden en wordt er niet geluisterd, worden ze zonder pardon publiekelijk op hun nummer gezet, in de auto gezet en rijdt mijn zwager boos naar huis.
De manier waarop hij dan dreigend overkomt is zelfs voor veel volwassenen eng ( rood aangelopen hoofd, hard praten, openstaande neusvleugels en praten met consumptie).
De oudste heeft een diagnose van een aan autisme verwante stoornis en is hier voor onderzocht, maar zelf beweren ze dat er nooit iets uit de onderzoeken is gekomen. uit betrouwbare bronnen weet ik dat dit wel zo is. Hij stottert heel erg en maakt altijd een zenuwachtige indruk.
Toen de jongste 8 jaar geleden geboren is, heb ik daar de kraamperiode verzorgd en ben ik er getuige van geweest dat hij de oudste van de trap af sleurde, waarbij hij de treden amper raakte.
het vervelende is altijd dat hij het ene moment heel aardig en gezellig is, maar om niks kan ontploffen en dan dus zo dreigend reageert.

Vorige week zondag was ik er getuige van dat hij weer heel boos was. Hij stond de oudste hier voor de deur uit te schelden voor klootzak en eikel, omdat hij gelogen zou hebben.
Ze waren de jongste kwijt en de oudste had gezegd dat die bij ons zou zijn, wat niet het geval was.
De jongste was er tussenuit geknepen met onze derde zoon.
We moesten dus gaan zoeken naar de beide jongens.
Mijn zwager liep tijdens het zoeken te broesen en weer zo " dreigend " te doen, dat ik er echt bang van was.
Ik probeerde hem nog wat te sussen, maar er was geen praten aan.
Toen de jongens uiteindelijk helemaal blij en van niets wetend uit het maisveld tevoorschijn kwamen, rukte hij de maiskolven uit de hand van zijn zoon en stopte hem in de afgesloten kofferbak van de auto en reed zo boos naar huis.
Ik stond te shaken en mijn zoon was helemaal verbouwereerd.

Thuis gekomen ( waar nog een zwager en schoonzus zaten) kwam ik tot de conclusie dat dit de druppel was. Ik kon niet langs gaan bij mijn zwager of bellen, want hij zou toch niet voor rede vatbaar zijn, dus s avonds heb ik een mail gestuurd en daarin mijn zorgen geuit.

Hier hoorde ik 2 dagen niks op terug. Ik heb toen anoniem het AMK gebeld om eens te vragen hoe ik dit het beste aan kon pakken. Zij gaven het advies om met hem, samen met iemand erbij, in gesprek te gaan. zij namen het heel serieus op.

Weer gemaild, maar ik kreeg enkel een mail terug met: ik ben niemand verantwoording schuldig, ik heb niks verkeerd gedaan.
Ik heb hem toen terug gemaild (fout, fout, fout, achteraf) dat het AMK daar toch anders over dacht.

je begrijpt het al, de rapen zijn gaar!
Twee zwagers en schoonzussen staan achter mijn handelingen, maar een zwager en schoonzus zijn heel boos op mij. Zij vinden het allemaal wel meevallen en hebben al aangegeven als ik echt een melding ga doen, ze mij verantwoordelijk gaan houden voor de breuk in de familie ( die er nu natuurlijk al lang is).

Ik weet natuurlijk ook niet wat er gaat gebeuren als ik echt een melding doe: is er genoeg voor een onderzoek door het AMK????
Anderzijds, als ik het nu maar laat gaan, zijn de kinderen er mog niks mee opgeschoten.

Moeilijk, moeilijk, moeilijk!
Wat zouden jullie doen?

 

Vraag aan ieder willekeurige bekende: beschrijf mijn zwager, zullen ze zeggen: opvliegend en koppig. Hij heeft altijd gelijk en absoluut niet van plan om over zijn eigen gedrag na te denken.
Maarja, het is wat moeilijk uit te leggen aan het AMK wat het nu precies inhoudt, wat het voor mij zorgelijk maakt en daardoor ben ik bang dat er helemaal niks gaat gebeuren, terwijl ik van mijn zwager en schoonzus " de schuld" krijg dat de hele familie uit elkaar ligt.

Mijn schoonzus heeft mij en een andere schoonzus best wel eens te kennen gegeven dat ze niet blij is met de situatie, maar dat ontkent ze nu glashard.

 

Mijn zwager, die nu boos op mij is, is zondag met hem gaan praten en aan hem heeft hij wel toegegeven dat hij daarin te ver is gegaan.

 

Tja, dat van de trap afsleuren en dat kofferbakincident zijn aanwijsbare dingen ( waarvan het 1 al 8 jaar geleden is), maar de rest van zijn gedrag naar de kinderen toe is moeilijk om daar een vinger op te leggen. het is een gevoel ( en 1 schoonzus weet precies wat ik bedoel). Misschien haalt het AMK een keer de schouders op en zegt; tja, daar kunnen we niks mee.
En dan?!

Pfff, zoals je merkt, ik lig er echt wakker van.

 

Deze dingen waren in het openbaar. Ik durf er om te wedden dat het achter gesloten deuren nog erger is je hebt een juiste keuze gemaakt.

 

Ik kan alleen maar zeggen, dat ik als kind vergelijkbare situaties meemaakte met mijn moeder vroeger, en ik toendestijds had gewild dat er iemand ingegrepen had...

Je hebt goed gedaan door informatie in te winnen. Heel erg vervelend en jammer dat een zwager en schoonzus daar anders over denken. Zou ben ook zeker confronteren met jou argumenten en hun ook een spiegel voorhouden; wat zouden DE KINDEREN zeggen als je ze zou vragen? Want daar gaat het om. Ze bekijken waarschijnlijk de situatie vanuit hun beredenaties en standpunten, maar die van kinderen zijn nu eenmaal anders..

 

dankjewel, dat is nou ook mijn gevoel.
Als je al geen rem hebt in het openbaar.......
Alleen kun je dat niet bewijzen, want daar ben ik niet bij.
Overigens denk ik niet dat mijn zwager de kinderen regelmatig fysiek aanpakt. Ik zie de jongste regelmatig in zwembroek en er is geen blauwe plek oid te bekennen. Het gaat meer om die dreigende houding.
Dat zenuwachtige en het gestotter van de oudste kan natuurlijk ook een stukje karakter zijn.
Mijn schoonzus heeft me weleens toevertrouwd na de kraamperiode van de tweede: Lies, jij hebt gezien hoe het er bij ons thuis aan toe gaat en snapt nu zeker ook wel hoe de oudste zo is geworden....
Nu ontkent ze dat ze dat gezegd heeft.
De jongste is juist altijd vrolijk en luistert dus niet naar zijn vader ( ondanks dat hij dus al regelmatig in mijn bijzijn behoorlijk op zijn nummer is gezet en meteen in de auto werd geparkeerd en naar huis moest). Dat is wel raar.
Je zou verwachten dat dat ook een zenuwachtig, bang mannetje zou zijn.

Moeilijk, moeilijk, moeilijk.......

 

Het gaat om een diagnose van een aan autisme verwante stoornis.
Sommige dingen kun je van hem dus simpelweg niet verwachten omdat hij er doodgewoon niet toe in staat is om dingen te begrijpen/ aan te voelen. Toen hij vorig jaar bleef zitten, kreeg hij huisarrest, omdat mijn zwager vond dat hij niet genoeg zijn best had gedaan.
Nu kan ik dat als buitenstaander natuurlijk niet beoordelen, maar hij heeft ook een vrij lage intelligentie.

Mijn zwager is niet alleen maar agressief tegen zijn kinderen hoor.
Hij sport heel fanatiek met ze en is daar veel tijd mee kwijt.
Qua tijd en aandacht investeert hij dus best wel, maar of dat zijn nare gedrag compenseert?????

 

Ik ben (samen met mijn broer) in mijn jeugd stelselmatig ernstig mishandeld en verwaarloost. And guess what?

Niemand deed wat. Op het moment dat er instanties werden ingeschakeld (want dat krijg je als je keihard wordt afgeranseld - dat ga je zien) beweerde mijn ouders hoog en laag dat wij logen en het niet zo was. Niemand kwam voor ons op, niemand maakte een melding, niemand nam ons serieus. We kregen een kopje chocolademelk bij jeugdzorg, moesten een weekendje bij een tante logeren en werden daarna gewoon weer thuis neergezet mét represailles. En niemand vroeg zich af waarom ik op krukken liep, de week daarna. Het was gewoon wachten. Waiting to die, waiting to live, waiting to get away. Het verandert alles aan je karakter en persoonlijkheid; en niet in goede zin. Je voelt je waardeloos op elk vlak, voor de rest van je leven - althans, zonder therapie. En er is niet genoeg therapie in de wereld om het allemaal om te buigen

Doe mij een lol, geef het door. Geef mij de adresgegevens/personalia en ik geef het door. Niet meer bij nadenken, gewoon doen.

 

Heb je mogelijk via zijn vrouw nog een ingang? Kan het zijn dat zij wel beseft dat er een probleem is, of dat je haar dat duidelijk kunt maken, en dat zij iets kan doen om te zorgen dat hij iets met zijn boosheid gaat doen?
Gezien de autisme van een van de zoons zou ik niet verbaasd zijn als zijn boosheid voortkomt uit ook een autistische stoornis: je ziet vaker dat mensen die nog niet gediagnosticeerd zijn en nog niet weten wat er aan de hand is, moeite hebben met alles wat anders gaat dan zij in hun hoofd hadden en dan erg boos kunnen worden.
Hij zou dan dus geholpen zijn bij onderzoek en behandeling, en daarmee zou het gezin in z'n geheel geholpen zijn dan.

Mocht dat niet helpen, dan heeft het AMK genoeg om mee aan de slag te gaan. Doe dus dan echt een melding, want ze plaatsen de kinderen echt niet zomaar uit huis, en zou dat uiteindelijk wel gebeuren, dan is dat wel omdat hij weigert iets aan zijn probleem te doen.

 

Uit de opmerking naar je zwager toe, hoef je toch niet direct te begrijpen dat jij het AMK hebt gebeld? Je zou toch ook bedoeld kunnen hebben dat wat hij doet, volgens algemene richtlijnen van het AMK dit niet zo hoort.

Overigens hoef je echt geen blauwe plekken op te lopen van fysieke mishandeling, weet ik helaas uit ervaring. Mijn vader heeft ooit in een woede-aanval mijn zus proberen te vermoorden maar zij heeft er geen enkel schrammetje van opgelopen (lichamelijk bedoel ik dan). Net op het nippertje heeft mijn moeder hem met alle moeite kunnen stoppen. En zo ook met allerlei andere voorvallen. De meeste ouders met losse handjes zijn wel zo 'slim' om niet zomaar op een onderbeen of onderarm te gaan slaan.

 

Hier sluit ik me bij aan. Ik heb zelf een diagnose in het AS, en hoewel mijn vader nooit gediagnosticeerd is (is hij veel te koppig voor) weet ik gewoon zeker dat hij degene is die dit aan mij heeft 'doorgegeven'. Ws. komt zijn woede ook hiervandaan. Bij mijn vader kon dat vaak ook zomaar uit het niets komen. Ik denk dat therapie achteraf ook heel goed was geweest voor hem, maar ja, dan moet je wel willen...

 

Heel eerlijk kies voor de kids, ook de rest van de familie ziet dit en als zij jou verantwoordelijk houden als er een breuk in de familie zou komen, tsja, dan steken ze duidelijk hun kop in het zand en houden hem de hand boven het hoofd, maar nee dit is niet normaal.

Je handelt juist die mail was hooguit niet handig
Sterkte en veel succes