Dit zou het mooist zijn voor de kinderen dat hun vader het "licht" gezien heeft. Ook ik ben benieuwd naar de update.
Sorry dames, het duurde even voor ik kon reageren (had gevraagd om het topic weer te openen, maar dit duurde even en......pakjesavond. Er is in de tussentijd heel veel gebeurd. Voor ik het gesprek met de kerkenraad zou hebben, belde mijn schoonzus (de moeder) nav mijn brief. Ze was erg emotioneel en was heel open over de situatiethuis. Ze gaf toe dat het al 10 jaar ellende is en dat mijn zwager echt niet inziet dat hij de kinderen emotioneel kapot maakt. Lichamelijke mishandeling kwam, behalve het kofferbakincident volgens haar echt nooit voor, maar wel verbale agressiviteit. Mijn zwager had tegen de kinderen ook zijn excuses aangeboden voor datkofferbakgedoe, maar daar as voor hem de kous mee af. Ze vertelde dat er nu echt een einde aan moest komen en dat ze nu voor de kinderen zou kiezen. Ze wilde graag met me in gesprek, samen met de dominee. Ik was enorm opgelucht! Ik heb de geplande gesprekken (met kerkenraad en iemand van de school van de oudste) toen eerst maar afgezegd. Helaas hoorde ik daarna niks meer. Na 1,5 week heb ik haar gebeld om te vragen aan welke termijn ze zat te denken om dat gesprek te plannen. Ik had ineens ee hele andere schoonzus aan de lijn. Ze reageerde heel afstandelijk en vertelde dat we nu eenmaal verschillen van mening over opvoeden en dat dat toch nooit gaat veranderen. Ze had inmiddels samen met zwager een gesprek gehad met de dominee en ze vertelde dat de dominee mij nog wel zou bellen, zodat we een gesprek konden plannen met mij, haar, zwager en dominee om te kijken of we de familiebanden weer konden herstellen. Ik was perplex en dat heb ik haar ook gezegd. Ik heb haar gezegd dat ik de domiee gelijk zou bellen voor een gesprek tussen de dominee en mij en dat van het gesprek wat zij voor ogen had absoluut geen sprake kon zijn. Ik heb gezegd dat ik teleurgesteld was dat ze weer terug krabbelde en dat ze mij geen andere keus liet, dan toch een melding te doen. Ik heb meteen de dominee gebeld en voor die week een gesprek gepland. Mijn andere schoonzus is daar bij geweest om de dominee goed duidelijk te kunnen maken hoe de vork in de steel zit. Dat was een heel goed gesprek. De dominee schrok erg van wat we vertelden en nam het zeer serieus. Hij stond ook volledig achter mijn beslissing om een melding te doen, want hij voelde die verantwoordelijkheid inmiddels ook. We hadden met elkaar bedacht om nog één poging te doen om met z'n drieën om de tafel te komen (schoonzus/ moeder, dominee en ik) omdat we allemaal van mening waren dat schoonzus/ moeder misschien wel over de streep te trekken zou zijn om professionele hulp in te schakelen. De dominee zou de gok gaan wagen. En dat is gelukt! Ze heeft er lang over moeten denken en toen ze besliste dat ze het gesprek toch aan wilde gaan, krabbelde ze nog twee keer terug, maar uiteindelijk hebben we 1,5 week geleden een gesprek gehad en dit waeen zeer goed gesprek! Mijn schoonzus heeft (onder zachte dwang van de dominee, voor wie ze veel respect heeft) alles op tafel gegooid en het is daar thuis idd nog erger dan gedacht. Ze gaf ook toe dat het zenuwachtige gedrag van de oudste echt veroorzaakt is door haar man. Ze gaf nu ook toe dat de oudste zoon wél een diagnose heeft en dat ze daarvoor nog altijd onder controle staan bij de kinderarts. Ze heeft het kofferbakverhaal aan de kinderarts verteld en ook de rest. De kinderarts heeft ze daarop doorverwezen naar een orthopedagoog van het ziekenhuis en zowaar gaat mijn zwager daar ook mee naartoe. Mijn zwager weet alleen niet dat zij op de hoogte is van het kofferbakgebeuren en de rest, maar heeft mijn schoonzus er van verzekerd om met hem aande slag te gaan. Het zal een lastig verhaal worden, want mijn schoonzus (en ik en de dominee ook) denkt dat mijn zwager een echte autist is die zich op zijn leeftijd moeilijk/ niet meer laat corrigeren. We zullen het zien....... Mijn inzet was: "professionele hulp in het gezin"en dat is nu iig gebeurd. Ik zal en mag mijn schoonzus regelmatig vragen hoe het gaat (ze gaf aan zich in dit gebeuren erg alleen en eenzaam te voelen) en als er een moment komt dat zwager zich terugtrekt uit de hulpverlening, sluit ik niet uit dat ik alsnog een melding doe. De ortopedagoog zal dat dan zeker ook doen, dus weet ik ook zeker dat er minstens 2 meldingen zijn. Mijn schoonzus vindt dit heel erg, want ze is heel bang om de kinderen kwijt te raken, maar ze begrijpt nu wel dat ik niet anders kán. Bovendien is het voor haar nu dus ook zaak om alles op alles te zetten. Ook de dominee zal regelmatig gesprekken voeren met mijn schoonzus. Om ze te steunen en in de gaten te houden of ze naar de hulpverlening blijven gaan. Een heel verhaal en zeker nog niet eind goed, al goed, maar ik vind dat er grote sprongen zijn gemaakt.
Ik vind je een kanjer hoe je helpt en klaarstaat, en dat je een 'vinger aan de pols' hebt. Er wordt gewerkt en als het niet werkt zou ik zeker een melding doen. Maar ik heb heel veel respect voor hoe je het aan hebt gepakt!
Dankjewel! Er is nog heel wat werk aan de winkel, ook voor mij. Mijn zwager en schoonzus die me geprobeerd hebben om me te chanteren om er mee te stoppen........daar wil ik nog wel een keer een gesprek mee hebben. Toen ik die schoonzus op de hoogte bracht van het eerste gesprek met mijn schoonzus, de moeder, waarin ze toegaf dat er wel degelijk van alles mis was thuis, heeft ze alleen gezegd dat ze laaiend was op de moeder, omdat die dus gelogen had, maar geen sorry of excuses naar mij toe. Op dat moment had ik wel andere dingen aan mijn hoofd, maar nu heb ik er toch wel last van. Stel dat ik naar hen had geluisterd???!!! Mijn zwager, de vader, gaat mij nooit vergeven. Daar kan ik mee leven. Toch wil de dominee nog graag een gesprek met de ouders, mij en de dominee erbij om te kijken naar de toekomst. Ook dat vind ik best spannend, maar we zullen zien. Mijn verantwoordelijkheid wordt nu iig gedeeld en dat is een heeeeeeel prettig, opgelucht gevoel!
Goed gedaan lies276. Je staat er gelukkig niet meer alleen in en er zijn nu meerdere partijen bij betrokken en dokters hebben wel een beroeps geheim maar als het om dit soort dingen gaat kunnen ze gelukkig tegenwoordig sneller een melding doen. Vind dit een goede tussen weg voor nu!!
Wauw super knap ben je echt waar jij bent echt wel t lichtpuntje in die kinderen hun leven, je hoort zo vaak van mensen die vroeger mishandeld zijn van had er maar iemand een melding gedaan of zou er maar iemand voor me opgekomen zijn, en jij hebt dit nu dus echt voor deze kinderen gedaan, super knap van je echt!!
Ik geloof er geen biet van. N.a.v. een lopend topic over 'waargebeurde' verhalen, past deze perfect in dat rijtje. Kofferbakincident, dominee, orthopedagoog die melding gaat doen (maar beroepsgeheim heeft). Ach, ach...
Nou beroeps geheim is niet meer zo als het was. Artsen juffen meesters hebben tegenwoordig wel een plicht om melding te doen. Je hebt een checklist hoe te handelen in ( verdachte omstandigheden) ze kunnen dus wel een melding doen. Wel eens op school een bij een komt bij gewoond hoe het in zijn werk gaat hoe ze kunnen gaan melden! De wet is in 2012 veranderd dacht ik. Hoe die checklist heet weet ik niet maar hij bestaat wel. Artsen hebben beroepsgeheim maar voor kinderen is die komen te vervallen als er vermoedens zijn. Ik geef ts de voordeel van de twijfel. Weet wel dat lastig is om in familie verband een melding te doen of met andere mensen te praten over bepaalde problemen in een gezin. En zoals velen in dit topic ik had ook wel liever gehad dat er in mijn jeugd iemand was die voor ons op kwam. De kinderen van mijn zusje durven met hun problemen bij mij te komen. Ik durfde als kind geen oom of tante aan te spreken over hoe het thuis ging en ook hen wisten het. Ben niet lichamelijk mishandeld. Dat niet. Wel emotioneel en betrokken geweest bij geweld tussen ouders onderling en de bij horende problemen. Helaas. Ook ik ben er niet ongeschonden van af gekomen. Alleen besef ik wel dat ik niet echt mishandeld ben. Klinkt dubbel denk ik. Ik weet dat mijn ouders gehandeld hebben op hun manier en toch van ons hielden en nog.
Beroepsgeheim en meldingsplicht zijn verschillende dingen hoor.. Een arts mag nooit of ten nimmer prive informatie van een patiënt doorspelen, maar als patiënt bijv zelfmoord wilt plegen en dit tegen de arts zegt heeft de arts wel meldingsplicht. Net als mishandeling
+1 net als een kinderarts die zeker wel melding mag doen als een kindje duidelijk mishandeld wordt door de ouders, hij heeft beroepsgeheim maar ook zeker meldingsplicht in deze! Ik snap sowieso niet hoe je zo hard kan zeggen @ Beatissimam dat je er geen biet van gelooft terwijl je helemaal niks van de situatie weet Ik vind dit erg hard naar TS toe eerlijk gezegd. Dat je dat denkt is een ding maar had dit wel voor je gehouden dan.
Helemaal mee eens! Ts wat ben jij een goed mens! Super dat je je gevoel hebt gevolgd en er alles aan doet om het enigzins op te lossen! Er zouden er veel meer moeten zijn als jij!
Hier ook. Mijn vader is ook autistisch, nooit echt gediagnosticeerd maar voor mij (ik heb zelf ook een ASS) is het meer dan duidelijk. Ik heb mogen aanschouwen hoe hij heeft geprobeerd mijn zus te vermoorden, echt heel heftig. Was hem niet gelukt trouwens. Mijn zus jarenlange depressies wat ik van kind af aan meemaakte, mijn vader ook. Ouders altijd ruzie. Moeder die bij vader wilde blijven 'voor de kinderen' (grootste fout ooit!). Heb ook wel eens in situaties gezeten waarbij ik dacht: nou dit komt morgen op de voorpagina van de krant te staan. Steeds op het nippertje net niet... Maar ik heb er nooit met iemand over gepraat en dat steekt me toch wel een beetje. Het stomme was dat iedereen gewoon wist hoe het er bij ons thuis aan toe ging. Maar ja, mijn moeder had dus ook een nichtje (dochter van haar broer) die opgroeide in een gezin met 2 ouders die drugs/alcoholverslaafd waren en waarvan de vader eens in de zoveel tijd in de gevangenis zat. En die zei altijd wel "ik ga een melding maken..." wat ze nooit heeft gedaan. Nu heeft ze buren die soms ruzie hebben (zonder kinderen) en heeft ze die lijn voor huiselijk geweld gebeld heel krom.
Wat goed dat je je zo voor je neefjes heb ingezet. Ik hoop dat alles goed komt met ze en dat ze een veilig gezins leven krijgen.
Ik Ken Beatissimam al langerr op dit forum en hoe zal ik het zeggen........we staan nogal verschillend in het leven. In mijn werk heb ik beroepsgeheim, maar als het gaat om kindermishandeling zal geen rechter mij ooit veroordelen als ik dit breek door een melding te maken. Sterker nog: er is zelfs een protocol waarin staat dat je melding MOET maken en datzelfde protocol geldt ook voor huisartsen, kinderartsen, enz....... Ik ben er dus van overtuigt dat deze kinderarts/ ortopedagoog dit ook zal gaan doen als zwager zich aan de behandeling gaat onttrekken. Bovendien zeg ik ook, dat ik dan zeker ook melding ga doen. Zolang ik weet ( en daar zal ik ook regelmatig naar vragen) dat de hulpverlening trouw bezocht blijft worden, denk ik dat een melding meer kwaad dan goed zal doen. Maarja, daar mag Beatissimam anders over denken. Ik heb in mijn directe omgeving oa meegemaakt dat een aantal kindjes rondom de geboorte zijn overleden, een kindje van kennissen is met 3 maanden overleden aan wiegedood, mijn eigen zusje is overleden op 16 jarige leeftijd, wij vaccineren maar gedeeltelijk..........ik denk dat Beatissimam denkt dat ik daarom een fantast zou zijn, ofzo. Helaas is het allemaal waar, maar of je dat gelooft of niet, maakt mij verder niet uit
Het lijkt me een erg moeilijke situatie voor je. Goed om te lezen dat gesprekken met een orthopedagoog gaan plaatsvinden. Ik begrijp alleen niet waarom een kinderarts of orthopedagoog niet direct meldt bij Jeugdzorg wanneer wordt verteld dat een kind als straf in een dichte kofferbak is vervoerd. Lijkt me voldoende reden nl. ...