Tegenover zijn broer( de broer die met hem is gaan praten nav dit incident en die boos is op mij) heeft hij wel toegegeven dat hij te ver is gegaan met die kofferbak. Hij gaf aan daar spijt van te hebben, maar dat het om een eenmalig incident ging. En eerlijk is eerlijk, op het " de trap afsleuren" na, acht jaar geleden, heb ik hem niet kunnen betrappen op lichamelijke mishandeling.
Ja, maar komop je bent toch gewoon ziek als je dit alleen al weet te verzinnen. Wat is dan de volgende aanpak? Met een riem achter de auto ofzo. Ik vind dit echt je ogen sluiten terwijl je zelf beter weet. Dan maar een homewrecker, die gast is niet goed
Ik hoor je zeggen over mensen die achter je zouden moeten staan zoals schoonzussen en zwagers. Waarvan al 1 gezegd heeft van niet, wat ik overigens niet begrijp. Maar de enige die achter je moet staan is je man lijkt mij?? Het is zijn broer toch? Vindt hij dit kunnen? Zo niet dan is het toch al klaar. Ik snap dat je niet de oorzaak zou willen zijn van een breuk maar ik denk dat dat schip allang gevaren is. Bel alstublieft.
Hier ook geestelijk, fysiek en seksueel misbruikt/mishandeld. Vanaf mijn zevende tot ik 2 maanden voor mijn 16e ben weg gelopen. Nu na jaren van therapie kan ik het meestal handelen, maar wel heb ik er bepaalde "tikken" aan over gehouden. Ik wou dat iemand voor mij was opgekomen.
Weet je, ik zeg nog 1 ding en dan stop ik. Weet dat dit ene "incident" genoeg is om die jongen een posttraumatische stress stoornis te geven waar hij nog erg lang mee kan zitten. Hij is in een kofferbak gestopt door zijn eigen ouder en toen vervoert... dat is een erg traumatische gebeurtenis voor een kind (voor iedereen eigenlijk). Het is niet genoeg dat zijn vader zegt dat het eenmalig is en dat hij spijt heeft... waar kan die jongen naar toe met zijn angst? Hij wordt al geïsoleerd door zijn vader, dus waar moet hij naar toe? Uiteindelijk moet je toch zelf een beslissing nemen, maar wat je ook doet laat die jongens niet vallen!
En dan gelijk je kind in een kofferbak stoppen? Dat lijkt me niet eenmalig. Vindt het goed van je dat je AMK hebt gebeld, ik hoop ook dat je doorzet want ze doen hier zeker iets mee. Toen ik een jaar of 15 was heeft een of andere grapjas gebeld dat ik regelmatig aan mijn haren over straat werdt getrokken. Reken maar dat ze er wat mee deden. Liever een keer te veel bellen dan niet, het gaat hier wel om een weerloos kind.
Het enge vind ik dat deze man dus niet alleen zijn gezinsleden weet te manipuleren, maar ook de verdere familie. Als jouw onderbuikgevoel zó naar is bij wat er gaande is en hoe de sfeer daar is, dan moet je daar toch naar handelen? Dit klinkt allemaal heel erg als het battered wife syndrome, terwijl jij niet eens degene bent die mishandeld wordt. Uitvluchten zoeken, de dader geloven als hij zegt dat hij spijt heeft en dat het maar één keer was, pas iets durven doen als je gesteund wordt door anderen. Nogmaals: laat het niet rusten. Je hoeft niet direct vandaag iets te doen, maar laat het alsjeblieft niet versloffen. Ga desnoods naar je eigen huisarts om het te bespreken, bel een vriendin of kennis in de hulpverlening. Jij bent de volwassene, jij hebt de verantwoordelijkheid om op te treden als je iets ziet gebeuren met kinderen wat niet in de haak is. Neem die verantwoordelijkheid dan ook. Kijk, als je nou een drugsdealer naast je hebt wonen die met wapens loopt te zwaaien en je met een mes op je keel heeft gezegd dat je hem niet moet verlinken, dan snap ik heel goed dat je je mond houdt. In deze situatie snap ik het niet en wil ik het ook niet snappen.
dat je je zelfs al af moet vragen wat je zou moeten doen??? kom op zeg! Als ik zie dat iemand een kind boos in een kattenbak pleurt en weg rijdt dan bel ik de politie!! familie of geen familie!! is hij/zij helemaal gek geworden! Ik vind dat je zeker een melding moet maken en niet moet afwachten.
Wat goed dat je gebeld hebt, ik hoop ook dat je doorzet. Dat hij nu zo, in het bijzijn van anderen zijn kind in de kofferbak propt zegt genoeg over waar hij toe instaat is achter gesloten deuren. Als jouw schoonzus jou in vertrouwen aan heeft geven dit niet meer aan te kunnen zal ze je alleen maar dankbaar zijn als jij deze stap zet. Misschien wel niet nu direct maar op lange termijn wordt iedereen hier beter van. heel veel sterkte, je zit in een lasting pakket maar ik denk dat je op de j uiste weg bent. Overigens gaat het AMK echt niet direct de kinderen uit huis halen of wat dan ook. Maar het lijkt me duidelijk dat dit gezin hulp nodig heeft.
Hoe staat je man hier eigenlijk tegenover? Het is immers zijn directe familie waar het over gaat. Staat hij achter jou en vindt hij dit ook belachelijk/vreselijk wat er gebeurd. Of vindt hij het allemaal wel meevallen. Ik zou iig zeggen denk aan het belang van de kinderen, oke familiebreuk is ook niet leuk, maar kinderen gaan in dit geval toch echt wel voor. Een kind in een achterbak stoppen omdat het niet luistert vind ik echt ziek. Dat doet een normaal mens toch niet? Ook niet als je kwaad bent...
Je hebt helemaal gelijk dat je actie hebt ondernomen. Of er genoeg is voor een onderzoek vh AMK, geen idee. Denk dat je daar nooit helemaal achter zou kunnen komen. Wellicht is er al eerder melding gedaan door bijv. school, alleen weet jij dat niet. Al die "kleine" dingen samen zijn wellicht wel genoeg voor een onderzoek. Succes ermee.
Ik vind het wel heel knap van je, dat je m aangesproken hebt. Wat mij betreft zou je nu wel moeten doorpakken. Het kofferbakincident is wat mij betreft al ruim voldoende om jou gelijk te geven.
Maak melding. Misschien doet hij ze lichamelijk niks, maar geestelijk wel degelijk. Dit is namelijk niet normaal. Het is heel jammer dat er een breuk in de familie komt als jij melding doet, maar dat moet dan maar. Straks gebeurt er wel iets ergs met slechte afloop en dan loop jij met een schuldgevoel. Amk zal hier zeker serieus mee om gaan. Zoals je het beschrijft komt het op mij vrij ernstig over. Vorig jaar heb ik voor mn werk een info avond gehad over het amk en afgaand op wat ik daar gehoord heb gaan ze dit wel serieus nemen. Vergeet niet dat je dit voor de kinderen doet. je doet dit niet om je familie te pesten, maar om de kinderen te helpen. heel veel succes ermee.
Die kinderen zijn ook jouw familie! Denk daaraan. Je HELPT je familie....dat er een ander deel van de familie daar zogenaamd slechter van wordt is hun eigen schuld?!
wat heftig, maar ik vind het heel knap wat je gedaan hebt. kies voor het welzijn van die kinderen! en dat ze jou verantwoordelijkhouden voor een familiebreuk: heel akelig, maar so be it. Dan maar een familiebreuk, als de kinderen maar veilig zijn
Tja, ik vraag me af... Een familiebreuk vanwege 1 akelig persoon kan nog wel helen. Een breuk in de nekwervel van het kind waardoor het blijvend invalide raakt (of erger, dood!) heelt niet meer. Het is dan zelf de keuze die je maakt. Ik zou in ieder geval niet in de schoenen willen staan van iemand die het wél weet, maar niks doet. Ik heb de afgelopen jaren diverse familieleden van mij gesproken die WISTEN van de mishandeling(en) die bij ons thuis plaats vonden. Mijn vraag van waarom ze niks deden werden door hen beantwoord met: tja, we hebben het bedekt met de mantel der liefde, we waren bang voor familieruzies, je weet toch hoe ze is - ze heeft mij ook mishandeld... Dit waren serieus volwassenen van een jaar of dertig/veertig en een enkeling zelfs vijftig jaar. Ze hebben mij dat recht in mijn gezicht verteld. En daar sta je dan, met je gevoel, wanneer je familieleden waar je zo erg tegenop keek en stikgek mee was en waarbij je vurig hoopte dat ze iets zouden doen, 'bang' waren om een mogelijke ruzie te veroorzaken. Maar of ik er wel iets voor zag om op een familiereünie te komen met één van de daders, want het zal ongetwijfeld vast wel weer goed komen ooit. Dit is een breuk die bij mij nooit meer zal helen. Mijn familie die mij achteraf met dit soort stierenpoep-beredeneringen verteld dat ik het niet waard was, wij het niet waard waren, om ruzie over te maken of om überhaupt een mantel der liefde te krijgen. Weet je wie het waard zijn? De kinderen. De kinderen kinderen kinderen. Het gevoel van dat kereltje dat in de kofferbak werd gestopt en doodsangsten uit heeft gestaan en nog steeds doet wanneer papa flipt. Dát doet er toe. Niet of het de leden van de staten generaal der familie zich onbehaaglijk voelt omdat er iemand de waarheid heeft verteld.
Phoe, ik krijg er de kriebels van. Wat moet dat ventje doodsangsten hebben uitgestaan, daar in die donkere, kleine kofferbak. Niemand die voor hem op kwam. Je bent het verplicht om er een melding van te maken. Ik snap dat je je zorgen maakt omdat je niet als schuldige aangewezen wilt worden, van het breken van de familie. Maar aangezien deze situatie in het openbaar is gebeurd, wil ik niet weten wat er achter gesloten deuren plaatsvindt daar. Erg verdrietig.
Ik heb ooit ook een melding gedaan voor mijn 3 buurmeisjes. Verschrikkelijk wat daar gebeurde, ik kwam op een gegeven moment een keer thuis en hoorde dat ze geslagen werd met een riem, steeds dat pets geluid, ze moest er zelfs van overgeven.ik wist gewoon niet wat ik moest doen, altijd geschreeuw, hele magere kinderen, onverzorgd, dat geluid van slaan heeft mijn ogen geopend. De hele straat wist het en niemand deed iets. Gebeld met AMK, en wat vond ik het moeilijk. Eerst anoniem hele verhaal gedaan. Zeer goed gesprek gehad met die vrouw. Ook ik wist niet of ik het echt door wou zetten want ik was zo bang dat ik alles over de kop haalde binnen dat gezin. De dag erna weer contact gehad met die vrouw, en ze zei ik smeek je eigenlijk om dit door te zetten want dit kan niet. Ze zei ook het is niet dat we de kinderen gelijk weg halen uit een gezin, we gaan kijken welke hulp we kunnen bieden. Naar lang nadenken de melding doorgezet, ik voelde me verantwoordelijk voor die kinderen en als ik het niet bij het goede eind had dan kwam dat ook wel naar voren naar de onderzoeken. Ik snap je twijfels heel goed, dit had ik ook en het was niet eens familie. Maar meis denk aan die kinderen!! Ik denk dat ik liever geen contact meer zou willen met familie, dan maar ruzie. Maar jij kunt jezelf altijd recht in de spiegel aankijken en zeggen dat je alles voor die kinderen hebt gedaan. En dat is me veel meer waard dan een familie ruzie die er uit voort zou kunnen komen.