Ik ben nog maar kort zwanger (banner van kortst mogelijk uit) en werk dus als verpleegkundige in de psychiatrie. Op een open opname afdeling, zeker niet de zwaarste afdeling dus. Toch krijg ik ook te maken met veel spanningsvolle situaties, zoals fysiek geweld en dreigingen en daarnaast stress rondom zelfmoord en automutilatie. Omdat ik nog maar zo kort zwanger ben wil ik het eigenlijk nog niet vertellen op mijn werk, het liefst pas vanaf de echo (23-2). Aan de andere kant zou het wel fijn zijn als er een beetje rekening mee gehouden kon worden in bepaalde situaties. Ik weer ook niet precies hoe kwetsbaar het vruchtje is in de eerste weken qua agressiegevaar en hoe schadelijk kortstondige, maar toch wel flinke stress kan zijn. Iemand ervaring hier mee en wat hebben jullie toen gedaan of sowieso advies zou ik heel fijn vinden!! Groetjes
Hoi! Gefeliciteerd met je zwangerschap! Ik lees net jouw reactie bij mijn vraag. Maar volgens mij zitten we een beetje in hetzelfde schuitje... Ik ben alleen al een stapje verder en heb om overplaatsing gevraagd. Ik heb het mijn collega's verteld na onze 1e echo, dat was met 8 wkn. Collega's staan er erg open voor en ondanks dat ik dus nog op mijn groep werk, waar ook agressie is, begeleiden mijn collega's de cliënten die agressief gedrag (kunnen) vertonen. Als je twijfelt en je er niet prettig bij voelt zou ik het toch bij je collega's neerleggen. Het is dan weliswaar vroeg, maar er groeit toch een klein kindje in je!! Succes met je besluit.
Ik heb het zelf meteen de volgende dag verteld aan 1 collega (zij was zelf ook zwanger) zodat ze wist waarom ik het werk op een bepaalde manier indeelde en kon zij er rekening mee houden (zorgboerderij; zwaar lichamelijk werk oa met mest en agressieve clienten) of waarom ik misschien naar de wc rende Volgens mij heb ik het 1 of 2 weken later ook aan de andere collega's en leidinggevende verteld... Wat ik zelf een prettige en geruststellende gedachte vond was dat de baarmoeder in het prille stadium nog achter het schaambod ligt! En als het goed vast zit, zit het goed vast! (uiteraard goed uit blijven kijken, ongelukje zit in een klein hoekje)
Ik ben ook werkzaam binnen de psychiatrie en tijdens mijn zwangerschap op een gecombineerde open/gesoten setting. Ik heb toen met ca. 10 weken verteld dat ik zwanger was en liever niet meer aan de gesloten kan wilde werken. Ook toen aangegeven dat ik niet meer zou gaan assisteren bij alarm (ook elders op terrein). Collega's vonden dit prettig om te weten zodat we van elkaar wisten waar we aan toe waren. In spanningsvolle situaties bleef ik vaak op de achtergrond aanwezig, om eventueel een arts te bellen, medepatiënten naar kamers te begeleiden e.d.
Ik werkte "bij de achterdeur" in de psychiatrie, dus met mensen met wie het weer goed ging. Gelukkig nooit agressieproblemen gehad. En zoals "het hoort in NL" verteld bij 12 weken. Wat ik vooral een probleem vond was om het aan cliënten te vertellen. Met een deel van mijn cliënten werkte ik al lang en had ik een goede vertrouwensband opgebouwd waarvan ik wist dat die niet of niet makkelijk overdraagbaar zou zijn (m.n. mensen met persoonlijkheidsstoornissen). Ik zag er ook tegenop om het aan mensen te vertellen die zich erg afhankelijk van mij opstelden. Ik wilde het eerst aan mijn collega's vertellen en binnen de organisatie (leidinggevenden, personeelszaken e.d.) en daarna aan cliënten. Ik had het mijn laatste cliënt nog maar net verteld toen ik totaal onverwacht vroeg in mijn zwangerschap in het ziekenhuis kwam te liggen en niet meer mocht werken. Het zit me nu nog dwars dat ik cliënten niet goed over heb kunnen dragen. Ik weet dat die overgang ook niet goed gegaan is bij een deel van hen wat bij sommige mensen vervelende consequenties heeft gehad. Heel vervelend. Dus wat mij betreft liever te vroeg dan te laat vertellen.