Al jaren fantaseren mijn vriend en ik (33, 28) over een kindje. Soms moest ik al huilen bij de gedachte dat dit onze volgende stap zou worden, ik vond het geweldig. Mijn hele leven wil ik graag moeder worden en kijk ik uit naar het moment waarop ik zwanger ben. Deze maand is het zover, na een paar keer proberen ben ik nu 7 weken zwanger. Alleen herken ik mezelf niet meer terug. Ik moet veel huilen en word overvallen door somberheid en twijfels. Ik ben bang dat de tijd van ons tweetjes (we hebben het zooo goed&fijn samen) voorbij is en nooit meer terugkomt. Ik ben bang dat ik niet 'alles gedaan' heb, zoals verre reizen maken, luxe samen uit eten en drinken, of feesten (dit terwijl ik helemaal niet van feesten houd). Ik ben bang dat het allemaal te snel is gegaan, we hebben maar kort geprobeerd en nu is het al zover! We staan erg open voor reizen met een baby/kind, en hebben een super fijne relatie. We wilden dit heel lang, maar ineens overvalt alles me toch. Zijn dit hormonen? Herkent iemand dit en gaat het over? Ik hoop zo dat ik binnenkort kan genieten van mijn zwangerschap en de toekomst die op ons wacht...
Ik heb een prenatale depressie gehad en herken me in je verhaal. Als je wilt praten stuur me maar een pb! Hormonen kunnen werkelijk een ander mens van je maken.
Oh heeel herkenbaar! Naar mate ik langer zwanger was begon ik steeds meer te genieten, maar ik bleef ook steeds gedachten houden als "dit is onze laatste oud en nieuw samen, dit is onze laatste vakantie samen" enzovoorts. Aan de andere kant voelde ik steeds meer van mijn kindje te gaan houden naar mate ik hem met iedere echo groter zag zijn geworden en ik hem steeds meer voelde bewegen. Ik kreeg door die dingen steeds meer binding met hem en mijn man ook, en hij ging er al echt bij horen voor ons gevoel. Geef jezelf de tijd om te wennen, het is niet zomaar iets! Er komt een leven bij, een mensje, jullie worden een gezin.. super mooi maar super groots! Laat alles wat je voelt er maar gewoon zijn, is mijn advies. En praat er over met je vriend❤
Welkom in de wereld van de hormonen Niet in die mate herkenbaar, maar ik ben tot een week of 14 a 15 niet blij met mn zwangerschappen (3e keer zwanger en ook deze keer weer gehad), twijfel of we hier wel goed aan doen. Waarom wilde we dit zo graag enz enz. Eenmaal verder gaat het beter en zodra ik ze voel begint het gevoel echt te komen, gelukkig. En zodra ze geboren zijn kan ik me niet meer voorstellen dat ze er niet waren. Maar bespreek je gevoelens met de verloskundige. En ook met je vriend. Weet dat het niet gek of abnormaal is. Bij twijfel is het handig om contact op te nemen met de POP poli. Succes met je zwangerschap en houd je eigen gevoelens in de gaten, zak niet tever!
Zo herkenbaar inderdaad! En dat terwijl ik 36 ben, inmiddels zwanger ben van de tweede (40 wkn+2dgn nu haha) en veel gefeest en gereisd heb in mijn leven Ik heb met beide zwangerschappen last gehad van een prenatale depressie. Nu zeg ik absoluut níet dat jij dit ook hebt, alleen wil ik wel zeggen dat hormonen gekke dingen met je kunnen doen! Beide keren wilden mijn man en ik zo graag in verwachting raken en beide keren was ik gewoonweg niet blij. Onzekerheid, angst en vraagtekens domineerden. Ik herkende mijzelf niet meer terug. Pas richting het einde van de zwangerschappen begon ik me beter te voelen… sterker nog; ik voel me nu gelukkiger en fitter dan in het eerste trimester haha. En dat terwijl ik dus al 2 dagen over de uitgerekende datum zit. Waarschijnlijk gaan je gevoelens snel over in heel veel blijdschap als je zwangerschap wat ‘steviger’ gaat voelen; na je eerste echo bijvoorbeeld of na het voelen van de eerste kleine bewegingen in je buik. Maar mochten de gevoelens van twijfel erger worden, trek dan tijdig aan de bel en houd in je achterhoofd dat je je er niet voor hoeft te schamen! Praat erover en weet dat je niet de enige bent!
Ja herkenbaar! (Waar zijn we aan begonnen !!!) Je weet immers helemaal niet waar je naar verlangt en als je net zwanger bent wordt het ineens wel heel „echt“. Dit wordt beter, je hebt 9 maanden om aan het idee te wennen . Als het niet beter wordt kan je dit aangeven bij de iemand waarbij je je fijn voelt! En praat erover. Zwanger zijn van je eerste kindje is echt een ding (en van elk volgend kindje want je weet nooit waar je ja tegen zeht ) en moet echt landen en wennen. De verandering is enorm maar het went
Ik denk dat het definitieve je wellicht overvalt, dat je, nu het van droom naar werkelijkheid gaat, je gaat beseffen welke veranderingen er daadwerkelijk gaan plaatsvinden. En het is natuurlijk ook heel spannend, en je leven samen ga je anders ervaren. Maar zeker ook in een mooi, nieuw licht. En als het kindje er eenmaal is dan is dat je nieuwe werkelijkheid, ik ben ervan overtuigd dat het helemaal goed komt! Het is dan net of het niet anders is geweest... de hormonen zullen idd meespelen in deze tijd. Ik had dat gevoel ook vooral bij mijn eerste. Je weet dat je leven compleet gaat veranderen maar hoe het precies gaat zijn met een kindje, daar heb je nog geen idee van. Je weet dat er geen weg meer terug is, en het definitieve kan je even onzeker maken.
Dank jullie wel voor alle reacties! Fijn om te lezen dat ik niet alleen ben in dit gevoel, en veel vrouwen dit herkennen. Ik voel me inmiddels weer wat beter, begin langzaamaan weer kriebeltjes te voelen bij het idee van onze kleine hummel. Mezelf kennende ben ik erg gevoelig voor hormoonschommelingen dus eigenlijk kon het geen verrassing zijn me zo te voelen. Het is en blijft eng en spannend, maar probeer mezelf er continu aan te herinneren hoe graag ik het wilde vòòr ik zwanger werd. In de buurt zijn van kleine kindjes helpt ook, merk ik. Dan zie ik het ineens concreet voor me, en denk ik: ''oh, het valt best mee. We zijn nog wie we waren'' Haha. Ik kijk uit naar de eerst echo en hoe dat mijn gevoel gaat beïnvloeden!
Wat naar dat je een prenatale depressie hebt gehad. Hoe gaat het nu met je? Zelf merk ik dat het al beter gaat, maar ik ga mezelf zeker in de gaten houden en evt. bespreken met de verloskundige. Bedankt voor je reactie!
Zie t een beetje als die droombaan waar je bij mijlen ver niet voor gekwalificeerd dacht te zijn en je krijgt de vraag of je je contract wil komen tekenen en je eerste werkdag ligt in t verschiet. Daar heb je tijd voor nodig om aan te wennen. Net zo goed als dat blijkt die lang gedroomde baby onderweg blijkt (alleen dan heb je een lading hormonen erbij). Wij waren met G ook in de "dit gaat never nooit niet meer gebeuren" en toen was t "oooooh okaaaaaay, shit is happening....well it seems like....aaaaaaaaaargh!" Blij/beduusd/gespannen in 1 grote cocktail. En wij hebben niks met reizen, de hort op, restaurantjes of wat dan ook. T went, maar kost tijd. Zeker als controlfreak krijg je wat onvoorziene extra trainingen in loslaten/go with the flow/instant agenda leeggooien. Part of the deal en ook dát went (al ben ik t ook nog niet eigen, want mn karakter is gewoon mega controlfreak maar met kind nr 2 heb ik me leren schikken naar t "onvoorziene/onplanbare")
Heel normaal hoor! Ik twijfelde ook heeeeel erg toen ik zwanger was. Daarvoor nooit getwijfeld. Maar het komt echt allemaal goed hoor! Ik wist toen niet wat ik precies kon verwachten van een baby en daardoor ging ik allemaal twijfelen. Wij plannen samen regelmatig uitjes (als je tenminste oppas hebt) en dat blijven we doen om even zonder kind te zijn. Vakanties vind ik juist alleen maar leuker met kind. Hoewel ik altijd van verre reizen hield, vind ik een simpele vakantie in een gezellig huisje met ons gezin nu net zo leuk. En wij zijn nu al meer dan een jaar voor een 2e bezig, maar zelfs daar twijfel ik regelmatig over, hoe graag ik het ook wil. En ik weet zeker dat als ik ooit zwanger ben van de 2e, ik nog veeeel meer ga twijfelen omdat het dan echt is. Laat het op je af komen en probeer te genieten. En nog gefeliciteerd!
Ik heb dat iedere keer: het gevoel dat je niet meer terug kan en dat het leven zoals het was toch ook goed was. Ik denk dat heel veel vrouwen dat hebben hoor. Overigens heb ik na de geboorte van de baby dat gevoel ook wel. Je wordt dan best geleefd en dan verlangde ik beide keren ook terug naar het leven van daarvoor. Maar het gaat vanzelf over als alles weer een beetje loopt.
Toen mijn placenta eruit was was al mijn negatieve gevoel direct weg. Wel enorme schuldgevoelens gehad tegenover mijn zoontje dat ik tijdens de zwangerschap er niks van moest weten eigenlijk. Maar door de hulp op de pop.poli is alles goed gekomen!