Ik heb lang getwijfeld of ik dit zou plaatsten omdat ik niemand wil kwetsen en me erg schuldig voel. Maar ik kan en durf het er met niemand anders over te hebben. Ik heb heel lang de wens voor een derde kindje gehad. Mijn man wilde niet en uiteindelijk vond hij het toch wel erg mooi om een groot gezin te hebben. We gingen er dus voor en hoewel ik toen weer ging twijfelen zijn we er toch aan begonnen. Ik hou zielsveel van mijn kinderen en dacht dat het angst was de twijfel want ik wilde dit al zo lang zo graag. In oktober heb ik mijn spiraal laten verwijderen. Had niet verwacht dat het zo snel ging maar op 6 dec een positieve test. We waren dol gelukkig en erg blij maar ik vond het ook best eng en spannend. Mijn schoonzus was ook zwanger een paar weken verder als ik dus helemaal geweldig. We hadden de feestdagen dus erg druk en de echo er tussendoor. Toen jbeldr mijn sz dat de combinatietest niet goed was en dat ze naar een ander zh moesten voor verder onderzoek. Op de zelfde dag hadden we een echo. Zij opnieuw de combinatietest wij een gewone echo. Ze belde s'avonds op het was niet goed hun kindje was overleden. De combinatietest is niet meer gedaan. Wij hebben zelf met 20 weken onze dochter verloren. Dus het kwam best hard aan had het niet verwacht dit nieuws te krijgen. Ik ben vanaf die dag ook niet meer blij met mijn zwangerschap. Maar durf het tegen niemand te zeggen. Ben veel misselijk en heb totaal geen zin de hele dag niet. Wil het liefat de hele dag in bed blijven maar heb nog 2 kindjes rondlopen. Nu weet ik dus niet waarom ik me zo voel. Kan niet tegen misselijk zijn de hele dag ben altijd al vanaf kinds af aan bang geweest om te moeten braken en de moeheid maar slaap s'nachts ook erg slecht of gewoon niet. Weet van mezelf dat ik een hekel aan de winter heb. Dan heb ik altijd minder zin maar dat ik ons kindje niet meer wil maakt me zo verdrietig. Hoe kan ik nou verdrietig worden van een gevoel iets niet te willen? Voel me zo schuldig over mijn gevoelens tegenover iedereen.
Och meid toch!! Ik kan je geen antwoorden geven maar wil je even een hart onder de riem steken! En wellicht is het de schuld van de hormonen en voel je je onbewust "schuldig" voor je schoonzus?
Je gevoel is heel herkenbaar. Alleen is dit bij mij pas sinds kort. Ik kan het ook niet uitleggen wat ik nou moet voelen. Gewoon een down gevoel. Dinsdag dan ook maar aangegeven bij de verloskundige want begrijp niets van mezelf. Zij vermoed dat het puur hormonaal is en waarschijnlijk dus iets tijdelijks. We gaan het dus goed in de gaten houden. Extra magnesium slikken wil ook helpen zegt ze dus ook dat ga ik proberen. Bij de vorige zwangerschappen heb ik dit niet gehad dus heel naar.
Ik hoop zo dat het de hormonen zijn want ik wilde toch zo graag nog een kindje. Ik snap echt niks van mezelf. Toen we er voor gingen had ik wel angst voor de zwangerschap en bevalling maar probeerde het zoals de andere zwangerschappen het maar op me af te laten komen. Het is ook zo snel gegaan. De eerste ronde zwanger totaal niet verwacht. Ik weet niwt of het er mee te maken heeft maar ben weer uitgerekend in augustus en rond de datum van de bevalling van mijn kindjes (tweeling waarvan onze dochter is overleden met 20 weken zwangerschap) en de crematie van onze dochter. Ik ben vandaag heel emotioneel. Heb nergens zin in en dan als tbm is het ook niet makkelijker. Het is exht rotweer dus eruit gaan zit er niet in en heb ook de auto niet bij huis. Ga me zo maar eens bij elkaar rapen en wat proberen te doen in het huishouden en vanmiddag ff proberen een uurtje te slapen. Hopelijk werkt het voor vandaag en is de dag snel om. Heb echt het gevoel dat de dagen voorbij kruipen terwijl ik de laatste maanden van vorig jaar vond dat ze voorbij vlogen.
Kwebbel ik snap echt wat je voelt. Ook het huilen. Ook het verlies van een kindje. Als je wil kletsen stuur me een pb. Wil je graag helpen aangezien het voor mij ook heel herkenbaar is.
Ik herken het gevoel helemaal! Dit is voor ons ook het derde kindje en die wens zat ook zoooo diep. Ook mijn man zag het eerst niet zitten en uiteindelijk zouden we er dan komende zomer voor gaan. Nu had ik dus 5dec al een positieve test in handen en schrok best even(terwijl mijn man meteen helemaal gelukkig en blij was). Begin die week van een goede vriendin een positieve test via de app gekregen dus dat zou juist heel leuk moeten zijn. Vier dagen later krijg ik van haar te horen dat ze mij niks durfde te vertellen maar heeft moeten kiezen voor abortus. Jeetje wat kwam dat hard binnen. Zo heftig en dubbel want het was ook haar derde kindje wat ze altijd heel graag wou maar eigenlijk op dit moment geen andere keuze had voor haar gevoel... ik voelde me ergens ook schuldig dat ik net nu ook zwanger ben. Werd er ook helemaal down van en blij zijn kon ik echt niet. Voor ik het wist voelde ik me ook kots beroerd wat nu nog steeds van smorgens tot savonds aan blijft houden en er van blij zijn helemaal niks terecht komt. Voel me daar ook echt rot bij, want Ik wou dit toch zoo graag? ! Over een uurtje heb ik mijn eerste echo en ik hoop dat dat verandering in mijn gevoel zal geven. Dat het wat echter wordt en ik het kan gaan geloven, want dat doe ik het nog steeds niet eigenlijk. Wat afschuwelijk dat jullie een kindje verloren zijn. Kan me voorstellen dat jullie hierdoor helemaal geen onbezorgde zwangerschap door zullen hebben. Dikke knuffel en hopelijk kunnen we beide snel gaan genieten.
ik denk dat je dit gevoel hebt omdat je onbewust bang bent dat je dit kindje gaat verliezen, je hebt dit zelf al meegemaakt en nu je schoonzus bij die combinatietest. ik denk dus dat je je onbewust niet wilt hechten voor het geval dat.. ik hoop dat je je snel beter voelt!!
Ik denk hetzelfde als wonderbaby, ik had het zeker met je man en vk besproken. Is toch fijner dan in je eentje alles verwerken..
Ik denk precies wat Wonderbaby zegt. Het niet durven te hechten, omdat de angst om ook dit kindje kwijt te raken enorm diep zit. Ikzelf kan eigenlijk ook niet genieten. Ik sta stijf van de spanning en kan gewoon niet positief blijven. De onzekerheid is echt killing. Ik wens je heel veel sterkte, en hoop dat je binnenkort wel die 'roze wolk' vindt. Knuffel!
Hey meid Ik herken je gevoel Wij besloten ook in oktober voor een tweede te gaan. Dus 29 ste mijn spiraal laten verwijderen. Niet verwacht dat ik na 2 x ongesteld worden op de tweede kerstdag een positieve test in handen te hebben. Nu voelde ik mij zo schuldig tegenover mijn schoonzus en beste vriendin die al beide geruime tijd bezig zijn met zwanger worden maar nog niet wil. Hun zijn beiden blij voor ons maar toch. Nu heb ik gekozen om mee te doen voor mvm omdat het voor mij goed voelt om op die manier voor de vrouwen die moeite hebben met zwanger worden wat terug te doen. tuurlijk neemt het gevoel niet weg maar het verlicht en voelt als iets goed door dit te doen. vind ik persoonlijk
Misschien is het idd wel zo dat ik me onbewust niet duef of wil hechten. Ik had dit echt niet gedacht deze gevoelens te hebben. Kan de hele dag wel huilen. Misschien ook wel de hormonen maar toch. Ik heb het met mijn man geprobeerd erover te hebben vanavond maar hij snapt mij totaal niet. Helaas maar hij begrijpt me ook totaal niet. Ik zei wat ik voelde en toen zei hij dat ik het wilde en als ik het niet meer wilde dan het maar moest laten weghalen. Daarop werd ik weer kwaad want had echt het idee dat hij niet wist waar ik het over had. Heb hem ook gezegd dat we het samen wilde. En hij zei toen dat het van hem niet had gehoeven maar dat hij het voor mij deed. Daar werd ik dan nog kwader van. Toen we de kinderen naar bed brachten en hij naar ze keek zei hij laten we er toch voor gaan het is zo mooi. Onze kinderen zijn zo mooi. Dus ja soms weet ik niet eens wat ik met mijn gevoel aan moet maar ik weet ook niet wat ik met hem aan moet. Mijn schoonzus is ook erg blij voor ons ondanks wat hun is overkomen. Misschien dat het boven komt vanwege onze dochter. Ik weet het echt niet. Om de stomste dingen word ik erg emotioneel terwijl ik me altijd heel goed weet in te houden.