Dank je, dit doet me goed om te lezen. Zo voel ik het ook hoor, ik zou hem voor geen goud willen veranderen, hij is echt zo'n mooi persoontje. Alleen is zijn leventje soms wel wat moeilijker dan dat van leeftijdsgenootjes omdat alles zo ontzettend hard binnenkomt.
Ik weet dat je mening goed bedoeld is hoor! En ik lees graag de visies van verschillende personen. Iedereen schrijft hier met zijn eigen ervaringen en kennis, ik kan van iedereen wat opsteken.
Mijn dochter is niet heel gevoelig, maar ze heeft tot ze naar school ging zo goed als nooit met andere kinderen gespeeld. Op de psz ging het prima, al huilde ze áltijd als ik wegging, een jaar lang, 2 keer per week. Het was niet te doorbreken, maar zodra ik de hoek om was ging ze heerlijk spelen, ze deed prima mee in de kring, maar volgens haar zelf speelde ze nooit met de andere kinderen. Dat zag ik zelf ook, in onze omgeving, ze speelde alleen met haar broer, verder met niemand. Mijn vriendinnen hebben allemaal kinderen (wel allemaal jongens, op 1 meisje na maar die is nog klein), en hoe leuk de jongens ook met elkaar speelden, zij bleef altijd bij mij hangen of ging alleen ergens spelen. Zo anders als onze oudste, die was heel jong dat hij al met andere kinderen speelde. Als we een winkel inliepen had hij binnen een minuut een speelmaatje gevonden en verzon hele spellen, met het andere kindje. Dochter dus totaal niet. Tot ze naar school ging in september. Ze heeft nooit meer gehuild bij het wegbrengen, en na 6 weken had ik een gesprek met de juf over haar, en die vertelde dat ze heel erg goed is in met andere kinderen spelen. Ze neemt vaak de leiding, zorgt dat alle meisjes mee mogen doen, verzint spelletjes, is dikke vriendinnen met 2 meisjes. Wel alleen met de meisjes, met de jongens speelt ze ook wel, maar stukken minder. Dus waar het aan heeft gelegen, geen flauw idee, misschien toch dat ze meisjes van haar leeftijd miste in onze omgeving, maar ze is als een blad aan de boom omgedraaid en speelt nu volop met andere kinderen.
Hier ook hetzelfde probleem. Op een feestje zijn alle kinderen lekker met z'n allen aan het spelen en mijn dochter zit ergens in een hoekje alleen te spelen. Mij is toen een 'probleem' aan gepraat (misschien heb je dat wel meegelezen in mijn topic), maar na onderzoek bleek er niets aan de hand te zijn. De verhalen van moeders dat het later helemaal is goed gekomen geven mij ook hoop
Mijn dochter is 2 jaar en 8 maanden. Het probleem is toen aangepraat door het consultatiebureau, omdat spraak/taal ook wat achter bleef (wat wel te verklaren was door haar oren). Het consultatiebureau heeft toen achter mijn rug om contact opgenomen met de peuterspeelzaal, waar mijn dochter enkele weken later zou beginnen. Na werkelijk 3 keer werden wij apart genomen en gaven ze aan dat we haar moesten laten onderzoeken. Daarna hebben we een gesprek gehad en ik ging inderdaad geloven in een probleem. Dochter laten onderzoeken, maar ook zij bevestigde mijn gevoel: hooggevoelig, introvert en achterblijven spraak/taal door oorproblemen. Geen stoornis. Heeft er enorm ingehakt bij ons, heb het als een hele heftige periode ervaren.
Ooh...... Ik kan me je topic nog herinneren ja. Dat consultatiebureau.... Schaamteloos! Ik denk dat ik daar nog flink werk van zou maken. Maar hoe dan ook, wat heftig voor jullie zeg. Waar heb je uiteindelijk hulp gezocht/ onderzoeken gekregen dan? Hele goede leer voor jezelf: je eigen gevoel volgen, wat anderen ook zeggen!