bij twijfel niet doen???

Owwww ik had dat verhaal geschreven kunnen hebben. Hier ook zo'n twijfel.........doen we het wel, doen we het niet........zijn jullie er al uit?

 

Ik twijfel ook wel eens en heb ook al aardig wat afgetwijfeld eerder: Thirza slaapt pas sinds 3-4 maanden door, vanwege gezondheidsproblemen, en dat is aardig slopend geweest.
Maar als ik naar onze eigen situatie kijk, word ik een stuk gelukkiger als ik onszelf voorstel over 5 jaar, met 2 kindjes, dan met enkel Thirza, (alhoewel mijn man er wel al 2 heeft, die mogelijk in de toekomst hier nog komen wonen. Maar daar wil ik niet van uit gaan bij de keuzes die Thirza ook betreffen: als ze hier niet komen wonen, is ze maar alleen).

Thirza is een echt mensen-kind, geniet van gezelschap en die wil ik het echt niet aandoen om enigst kind te blijven. Die heeft een broertje of zusje nodig
Af en toe vliegt het me wel eens aan: wat nou als nummer 2 ook een huilbaby wordt en we dezelfde drama's gaan krijgen hier?
Maar dat zet ik dan elke keer toch opzij: komt tijd, komt raad en dan krijgen we daar de kracht wel weer voor... Ik wl dat uiteindelijk niet de basis laten zijn waarop we een beslissing nemen over de samenstelling van ons gezin.

 

Hoi Rozemarijke,

Wat je zegt over tijd komt raad is helemaal waar!!! Het is gewoon zo dat onze leeftijden "tegen" zitten en ik me een beetje "verplicht" voel zo snel een beslissing te moeten nemen.

Mijn zoon is ook heel sociaal met zn 1,5 en mn man komt uit een gezin van 6. Effectief ziet en hoort hij zijn broers en zussen maar weinig. Maar als het erop aankomt is hij idd nooit alleen.....

Damian is geboren met 5,5 week tevroeg en daardoor veel ellende meegemaakt. Maar gelukkig is nu alles goed. Ook daar heb ik huiver voor, mijn kraamtijd was namelijk verre van ideaal.

 

Ik denk dat het wel erbij hoort dat twijfelachtige gevoel. Wij hebben dat ook erg gehad en vorige maand de knoop doorgehakt om ervoor te gaan. En nog heb ik wel eens een vlaag van twijfel. Maar ik weet ook zeker dat als ik straks ooit weer een posi test in hadden mag hebben ik niet op kan van geluk

 

Ik wil dolgraag, maar twijfel soms of ik een 3e wel aankan.
Het is nu soms al zo druk met 2 lieverds....
Ga soms al om half 9 naar bed omdat ik kapot ben.
En dan weer die nachtvoedingen met een nieuwe baby, en toch wil ik zooooo graag.

 

Ik ben er zelf echt naar toe gegroeid.
Het eerste jaar van mijn kindje twijfelde ik ook heel erg. Ik vond het eerste jaar best zwaar, zwangerschap ging goed maar had BI, bevalling was traumatisch (3,5 liter bloed verloren, met spoed naar OK en daarna naar de IC).
Mijn kindje slaapt ook pas door sinds 2 maanden. Verder is ze een heel makkelijk en superlief meisje. Nu ze doorslaapt, hebben we voorlopig het laatste 'probleem' overwonnen en heb ik echt mijn draai gevonden als moeder.
Maar het eerste jaar komt er zoveel op je af, en dan had ik nog een redelijk makkelijk kind.
Maar nu we goed onze draai hebben gevonden, is het toch weer gaan kriebelen. Weer snel zwanger (na 3 maanden), maar helaas geeindigd in een miskraam met 6 weken.
Maar als we weer een ei hebben, gaan we er weer voor!!!

 

Oeh dit klinkt erg herkenbaar.... moeilijk he? Ik kan me je gedachten heel goed voorstellen hoor!


ben 'blij' te lezen dat er meer meiden zijn met deze vragen.... maar fijn is het niet, zulke twijfels...

vaak lijkt het of de wens voor een tweede puur bestaat ut (wederom) de rammelende eierstokken..... dat dacht ik ten minste steeds. maar na rondvragen bij collega's, en ook jullie verhalen kom ik er achter dat er ook veel getwijfeld word.... en dat het bij sommigen ook meer een verstandskeuze is, dwz: leeftijdsverschil niet te groot maken, of daarna willen gaan studeren/meer werken etc... natuurlijk is er dan wel een verlangen naar een tweede, maar niet een verlangen dat bijna niet meer te houden is zeg maar. iets dat op zoch ook een jaar later kan, maar wat op dat moment gewoon goed past. Hoop dat jullie het snappen wat ik bedoel ?


ikzelf wilde altijd graag 2 kids, heb zelf geen broer of zus en vind dat jammer. maar ik kreeg na de geboorte van onze dochter een postnatale depressie... wat een vreselijke hel was dat.... na therapie, medicijnen en hard werken ben ik er nu weer bovenop.....ik geniet van onze dochter, kan weer doen wat ik wil doen, weer werken en voel me weer mezelf.

en ja, nu begint toch ook de twijfel.... ik wil wel graag een tweede kindje, maar is dat nou wel slim...kan ik het wel, wat nou als ik weer een pnd krijg. En om zwanger te worden moet ik waarschijnlijk weer medicijnen, echo's etc......Ik vraag me iedere dag 10000 keer af of ik dat wel aan kan. en stel dat het lukt, dan moet ik nog een keer bevallen....en kan ik de gebroken nachten wel aan?

Kortom, ik twijfel aan mijn eigen kunnen. Aan of ik sterk genoeg ben....

maar net als Rozemarijke denk ik aan mezelf over een paar jaar liever met 2 kindjes.... Voor onze dochter wil ik het graag, mijn man wil het héél erg graag.... en ik wil het wél, maar die twijfel....

 

Ik had het verhaal ook zo kunnen schrijven . Je bent dus niet de enige hoor.

Toen ik aan het eind van mijn zwangerschap van Fenna zat, ging ik ook twijfelen. Kan ik het wel enz.

Nu denk ik ook wel eens; Fenna slaapt nog niet helemaal door. Er zijn nachten dat ze ligt te spoken.
Maar als ik verder ga denken, als ik weer zwanger mag worden en ik ga verder rekenen zijn we zo weer een jaar verder en kan het weer helemaal anders zijn.

Ach die twijfel houdt ons aan het denken

 

Waarom wij wel voor een tweede zijn gegaan:

Als uit een wonder kregen we na 8jr elende eindelijk onze dochter. wij hadden nooit kunnen dromen dat we een kindje mochten krijgen, laat staan na denken over een tweede.
Kwam niet eens in ons op om te bespreken hoeveel kindjes we wilde.
Wij wonen in een 3kamer app. en hebben op dit moment geen mogelijheid om te verhuizen........wat doe je dan. Ik ben bijna 37 en zoveel tijd hebben we niet meer.
Op een gegeven moment kwam het gesprek en eerst was het duidelijk: nee, we doen het niet.
Kan niet en we willen niet nog een keer alles door moeten maken enzenz Genoeg redenen om het niet te doen.

Mijn man is enigskind en ik kom uit een gezin met 3eigen kinderen 2 pleegkinderen en ons huis zat altijd vol met al onze vriendjes en vriendinnetjes. Heel druk en gezellig, en dat is nu nog steeds zo!

Mijn man heeft het leuk gehad thuis maar het was altijd wel erg rustig en stil.........en hij gaf als eerste aan dat hij voor Megan meer wilde.
Ik wilde altijd een groot gezin maar wist dat dit en niet meer in zat en gaf aan bij mijn man dat als ik naar mijn dochter keek en dacht aan dat ze misschien alleen zou blijven ik heel verdrietig werd.
Dit gevoel deelde hij en toen hebben we de knoop door gehakt en zijn we terug naar het ziekenhuis gegaan voor een 2de kindje.

Wat ik wil zeggen luister naar je hart! En kijk niet naar je omgeving. Wat voor hun ideaal is kan voor jullie niet werken.
Als je gezin met 1kindje compleet is, dan is dat toch goed?
Als je niet wil dat je kindje alleen blijft en je verdrietig word bij het idee enigskind dan weet je voldoende en probeer je een 2de te krijgen.
Mijn man was gelukkig als enigskind, hij wist niet beter. Maar toen hij bij mij inde familie kwam vond hij dat ook heel erg leuk.
Jullie moeten doen wat goed voelt voor jullie!

Heel veel succes bij het maken van de keuze

 

Even een vraag 'tussendoor', als jullie aan een tweede kind denken, zijn jullie dan niet doodsbang om weer te moeten bevallen?

 

Ja, nu dus wel, bij Thirza zette ik die gedachte gewoon van me af. Nu ben ik echt bang voor de bevalling, want die van Thirza was niet echt gemakkelijk, (scheelde niet veel of de VK had ons ingestuurd in het ziekenhuis. Ze heeft me nog even goed boos gemaakt, ("Ja, en nu even goed persen!" Wat nou, ik pers me de ram-bam zeg!), en dat in combi met de baarkruk (wat is zwaartekracht toch een mooi iets ), hielp om het laatste stuk te doen.

Maar ik kan werkelijk waar nog lopen kotsen als ik me de pijn teveel voor de geest haal, zit hier nu alweer misselijk te worden. Dus nee, daar heb ik helemaal geen zin in.
Maar ik beur mezelf maar op met de gedachte dat een tweede bevalling doorgaans gemakkelijker gaat...
(En duim heel hard dat we uitzondering op de regel zijn dat de tweede vaak zwaarder is dan de eerste: Thirza was 4330 en 53 cm namelijk... ).

 

denk dat iedereen wel eens twijfelt (of gewoon heel lang hihi)
ik zou het gewoon doen. je houd van je eerste, waarom niet van een tweede. misschien is het alleen een idee om nog wat langer te wachten. ik zou wel van mijn zwangerschap maar ook zeker de voorpret willen kunnen genieten. succes met de keuze!

 

hahahaha als ik aan mn bevalling denk dan word het direct gevolgd door de intense hoop voor een geplande keizersnee
Ik heb een hel van een bevalling gehad.......maar dat was voor mij nooit een reden om niet weer zwanger te worden.
Ik moet in het ziekenhuis bevallen en ik beval in het zelfde ziekenhuis als bij mijn dochter. Mocht ik een paniek aanval krijgen tijdens de bevalling of daarvoor gaan ze voor een KS........
Moet ik er bij zeggen dat als ik niet in het ziekenhuis was tijdens mijn bevalling hadden we het beiden niet gehaald, dus er is zeker een angst voor de bevalling. Maar dat zien we dan wel weer