Dit wordt missch een lang verhaal maar ik moet het even ergens kwijt, misschien zijn er mensen die het herkennen... Ik heb tot nu toe een, al zeg ik het zelf, prima zwangerschap, geen bloedverlies, niet overgegeven, voldoende energie en mooie echo's. Een paar weken geleden, rond de 8 en halve week, begon ik me opeens somber te voelen. En dat is sindsdien steeds erger geworden. Huilen, somber, chagrijnig, schuldgevoelens en conflicten. Op mijn werk loopt het allemaal niet goed, collega's zijn me echt heel erg beu merk ik. Zijn kortaf tegen me, praten niet meer tegen me in de pauze en afgelopen vrijdag zelfs schreeuwende ruzie met een collega die veel kritiek op me heeft. Daarna ben ik "gevlucht" naar een andere ruimte en janken janken janken. In overleg met mijn baas ben ik naar huis gegaan, ze vond dat ik toch niet functioneerde op deze manier als ik zo in de put zat, waar ze gelijk in heeft. Ik heb de VLK gebeld, die probeerde een spoedafspr te maken op de POP-poli (psychiatrie en verloskunde) maar dat kan pas over 3wk, gi bij huisarts geweest, die kreeg het ook niet vervroegd. Hij was heel begripvol maar ook daar alleen maar janken. Ik ben zondag na een stom huishoudelijk incident thuis weggerend, de straat op in de regen om 23u. Mijn vriend kwam me zonder jas achterna omdat hij ongerust was. Hij doet keihard zijn best om me te helpen en te troosten. Ik weet zo niet meer wat ik kan doen, vlg de huisarts is het missch een beginnende prenatale depressie, maar op internet lees ik berichten dat die vrijwel altijd overgaat in postnatale depressie na de bevalling. Ik hou zoveel van mijn kindje en ik ben zo vastbesloten om hem/haar een gelukkig/veilig leven te geven, maar hoe kan ik dat als ik nu al zo'n zwakkeling ben? Ben pas 11 weken zwanger. Ben ook bang dat de gyn. bij de Pop-poli me gaat overhalen dat ik beter abortus kan doen (wat een idiote gedachte is, weet ik eigenlijk ook wel) omdat het me toch niet zal lukken, of minimaal de kinderbescherming inschakeld. Maar ik wil never nooit niet mijn kindje schaden! Niet mijn lieve Babes... Ik ben echt zo blij met de zwangerschap, maar ik zit even diep in de put...terwijl mijn zw zo goed gaat en ik me zou moeten schamen tov de velen bij wie het niet zo vlot verloopt. Vlg de huisarts ben ik hiermee niet de enige, daarom ben ik benieuwd of iemand dit herkent en me iets positiefs erover kan vertellen, hoe gingen/gaan anderen hiermee om?
Ach meid, geen ervaring mee. Maar jeetje wat een moeilijke situatie! Hopelijk kunnen de mensen van de POP-poli je helpen en begeleiden in je zwangerschap. Dan wel weer erg jammer dat de afspraak zo lang op zich laat wachten! Heel veel succes en sterkte! Heb je er al over nagedacht om even in de ziektewet te gaan? Even tot rust en tot jezelf komen?
Jeetje, heftig! Ik denk dat je je even voor alles en iedereen moet afsluiten en je thuis lekker opsluiten om jezelf bij elkaar te rapen. Die gierende hormonen door je lichaam is niet niks. Ik had dat ook rond die periode. Voelde me heel neerslachtig en down terwijl ik volgens het boekje op een roze wolk zou moeten zitten (die roze wolk heb ik tot nu niet gezien trouwens) Het komt vast goed! Je moet er gewoon even doorheen
Ik heb een depressie gehad voordat ik zwanger was. Ik vind het echt super naar voor je om dit te horen. Ik herken je gevoelens die je beschrijft echt heel goed! Bij mij hielp het om lekker te gaan sporten zodat ik me kon afreageren (zorg er dan wel voor dat je een sport kiest die veilig is bij de zwangerschap, dus geen balsporten oid) ook als ik er geen zin in had (wat meestal het geval was) luchtte het toch enorm op en inderdaad met een professionele hulpverlener spreken. Probeer te accepteren dat je niet lekker in je vel zit; dat maakt het makkelijker om het weer los te kunnen laten. (Tenminste, dat hielp bij mij wel) voor de rest wil je ik je enorm veel sterkte wensen, ik weet hoe naar het is om depressief te zijn *knuf*
Ik heb een post partum depressie gehad. Ik dacht altijd dat deze echt pas na mijn bevalling is begonnen. Maar nu ik opnieuw zwanger ben, denk ik dat ik er toen toch al last van had tijdens min zwangerschap. Ik ben nu zoveel rustiger. Er is heel veel hulp mogelijk, ook tijdens de zwangerschap. Maar veel huisartsen weten weinig en daardoor krijgen veel vrouwen te laat of zelfs geen hulp. Ik heb heel erg geluk gehad met mijn huisarts. Ik ben nu preventief onder begeleiding van de huisarts en de psycholoog. Ik heb na mijn bevalling een cursus gedaan: als roze wolken donderen. Deze is ook voor tijdens de zwangerschap. Het heeft mij, naast individuele hulp van mijn psycholoog, heel erg geholpen.
Je bent zeker geen zwakkeling!! Je reageert gewoon heftig op alle hormonen, misschien niet lichamelijk maar wel psychisch. En je hoeft je daar zeker niet voor te schamen, ieder heeft zijn of haar eigen ding. De een raakt moeilijk zwanger, de ander ligt 9 maanden spugend in bed en jij hebt er op een andere manier last van. Fijn dat je in elk geval een afspraak hebt staan nu! Ik hoor hele goede dingen over POP-poli's van vrouwen die daar ook gebruik van hebben gemaakt. Heel veel sterkte!
och meisje toch.... wat ontzettend rot. ik heb bij mijn eerste heel erg veel last gehad van mn hormonen ik jankte overal om was op alles en iedereen boos en ging helemaal niet goed. ik ben uiteindelijk met 32 weken gestopt met werken en toen ging er zo;n rust door me heen de 4 weken die daarna kwamen kon ik makkelijker doorkomen. ik zou nu mooi de ziektewet in gaan net wat je baas zegt ze hebben zo niks aan je. en wacht dat het gesprek even af. maar dan heb je misschien even de kans om een beetje tot jezelf te komen. heel erg veel sterkte
hier ook geen ervaring. maar wil je wel heel veel sterkte wensen...misschien kan je in de tussenliggende tijd met iemand praten van je werk, een vertrouwenspersoon? eens navragen bij je baas? of verwijzing krijgen voor maatschappelijk werk? of misschien heb je iemand in je omgeving die je kan vertrouwen en waar je goed mee kan praten. doe het rustig aan en kijk wat je nu op dit moment nodig hebt....ook samen met je man. mocht je moeilijk kunnen praten kan je ook kijken op fora voor lotgenoten of misschien, zoals je nu doet, hier op het forum met mensen schrijven die herkennen hoe je je voelt. je bent in ieder geval geen zwakkeling! En heel goed dat je hulp bent gaan zoeken.
Jeetje meid, wat heftig... ik heb ook een depressie gehad voor mijn zwangerschap en was erg bang dat dit bij mij ook zou gebeuren maar voorlopig gaat het geestelijk erg goed. Tuurlijk wel dipjes maar ik weet wel hoe ik er mee moet omgaan. Ik denk dat je vooral heel goed naar je lichaam moet luisteren. het hielp bij mij heel erg dat als ik moe was, ik dus gewoon ging slapen. Dat hielp mij heel erg. Rust om je heel, inderdaad opsluiten en alleen met jezelf zijn. En vergeet met je partner te praten, en zeggen wat je voelt ookal snapt hij er geen bout van (geloof me, dat doet ie echt niet..) Mijn man vroeg me weleens, gaat het niet goed? Voel je je Loony Dat was ons code woord en dat ging hij lekker voor mij zorgen. Ik vind het erg naar voor je en je moet jezelf geen zwakkeling vinden want dat ben je niet!!! Ik hoop dat je wat hebt aan die POP-poli. Sterkte en hou je taai he!!!!
Ik werd ook behoorlijk depri tijdens de beginperiode van mijn zwangerschap.. Van week 6-16 was alles verkeerd en ik lag hele dagen naar het plafond te staren, zo lusteloos was ik.. Vanaf week 16 besloot ik dat ik dit niet langer wilde en dat ik me beter wilde voelen en wilde genieten! Toen is er een soort knop omgegaan en begon ik me beter te voelen.. Die hormonen zijn echt waardeloos voor sommigen! En dat is echt niet vreemd hoor.. De 1 reageert er nu eenmaal heftiger op dan de ander en dat hou je niet tegen! Probeer idd zelf de rust te vinden.. In je dagelijks leven maar ook in je hoofd.. En anders kunnen ze je prima helpen bij de pop-poli!
Ik herken het niet, maar wat ontzettend naar voor je meid. Dus eerst een virtuele knuffel. Ik zou met je leidinggevende overleggen om een gesprek aan te gaan met de arbo arts. Wellicht kan deze je ziekmelden en kun je die drie weken zonder teveel druk en prikkels nog doorkomen. Je kunt het beste nu ingrijpen, voordat je straks er slechter onder wordt. Veel sterkte en succes, zo vervelend om zo door je zwangerschap te moeten.
Dank jullie voor alle lieve reacties. Heb met de huisarts afgesproken dat ik toch probeer om die 3wk door te komen, als het echt niet meer gaat heeft hij het over ggz-crisisdienst maar zover is het als het aan mij ligt nog lang niet! Heb ook wat hoop dat het vanaf het 2e trimester beter zal gaan wat hormonen enz betreft. Het is even afwachten hoe het verder gaat Dank jullie
Gadsie wat een ellende he.. helemaal zo frustrerend omdat elke aanleiding waarvan je gaat janken of boos word eigenlijk niet echt boeiend is. ik heb dr geen ervaring mee maar kan me voorstellen dat je je erg machteloos voelt. Zorg vooral dat je omgeving op de hoogte is van je situatie en gevoel. Zo krijgen ze in ieder geval de kans om er rekening mee te houden. Probeer jezelf iets ontspannends aan te leren. Ik weet niet of hrt mogelijk is op je werk om even naar buiten te lopen en een ommetje te maken ? Vertrouw er maar op en op jezelf dat dit niet je hele zwangerschap zo blijft. komt goed ! X
Weten je collega's wat er met je aan de hand is? ik heb tijdens de eerste zwangerschap anti depressiva geslikt (die had ik al voor ik zwanger werd). Er zijn genoeg soorten die je in je zwangerschap kunt slikken. Misschien is dat een idee?
HEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEL herkenbaar!!! Bij mijn zwangerschap van 10 jaar geleden, stond ik echt op het punt om 'eruit te stappen'... Had veel stress tijdens de zwangerschap en dacht dat het daardoor kwam. Ook had ik het idee dat ik 'moest' genieten voor de buitenwereld,,, Want tja, zo hoort dat als je zwanger bent Nu ik weer zwanger ben, ramde die rot hormonen direct weer de boel overhoop!! BAMMM ik herkende het direct van m'n vorig zwangerschap! Nu weet ik dat het dus echt door de hormonen komt en dat een zwangerschap in sommige gevallen he-le-maal niet genieten is! Dat houdt ik nu dus ook niet meer voor me. Ik zeg gewoon eerlijk dat ik me ongelukkig voel en blij ben als alles voorbij is... En weet je... Mensen zijn soms verbaasd, maar hebben er echt begrip voor! Je moet echt vertellen dat je je gewoon niet gelukkig voelt. En het bijzondere is... Mijn zoon werd op m'n buik gelegd (na een zeer heftige bevalling) en alle depressieve gevoelens waren weg... ECHT weg! Als sneeuw voor de zon, foetsie!! Er kwam een soort leeuwin in mij los. Zo van wauw... als ik zo een zwangerschap en bevalling emotioneel overleef, dan kan ik echt de wereld aan Deze zwangerschap is dat m'n houvast. Wetende dat het echt over is als de kleine er eenmaal is. (Ondanks het feit dat ik een kindje had dat tot op de dag van vandaag geen één nacht doorslaapt en de eerste 4 jaar constant gehuild heeft :s ) Ik zou dus écht geen medicatie nemen!! Het afbouwen van anti depressiva is namelijk ook geen feestje... HOU VOL!! En goed dat je het hier al bent gaan delen, blijf dat vooral doen
Jee wat moet je je ellendig voelen. Ik heb meerdere depressies en een burnout gehad en ik voel met je mee! En onderschat inderdaad de horrormonen niet!! Misschien wat handvaten waar je wat aan hebt: -Neem veel rust en tijd voor jezelf! -Zet jezelf aan om te gaan sporten of maak een boswandeling -Schrijf je ellende in een schriftje of bijvoorbeeld de dingen die je niet los kunt laten en las voor jezelf momentjes in waarop je niets anders hoeft te doen dan janken, zelfmedelijden, snotteren en zielig zijn.- schrijf welke dingen dat in je naar boven halen. Doe na een uurtje je schriftje dicht, ga douchen, boodschappen doen of wandelen maar stap eventjes bewust uit je ellende! -Praat er met je dierbaren over. Zodat we weten wat er speelt. - Bedenk dat je niet alleen bent! Dikke knuffel!
Ochjee arme jij! Dat is dus echt niet fijn en iets waar je niet op zit te wachten. Bedenk je dat deze gevoelens menselijk zijn en dat het er mag zijn. Een stukje acceptatie voor jezelf. Probeer iemand in vertrouwen te nemen (je vriend?) en geef het bij hem aan op momenten dat het moeilijker is. Goed dat je hulp hebt gezocht. Probeer je op de dingen te focussen die je nu nog wel leuk en fijn vindt, heb je een hond? Ga daar lekker mee lopen, helpt mij altijd. Wel of geen medicatie kunnen wij moeilijk beoordelen dat voel jij zelf het beste en een arts kan je helpen die beslissing te maken. Je komt er weer uit, ook al lijkt dat nu anders. Zet hem op!