Hoi meiden, Ik ben momenteel 15 weken zwanger en durf niet echt van de zwangerschap te genieten omdat ik steeds bang ben dat het (alsnog) misgaat. Begin van de zwangerschap is niet helemaal vlekkeloos verlopen; bloedverlies door hematoom (is inmiddels weg) en ziekenhuisopname door HG (extreme misselijkheid). Voor deze zwangerschap heb ik een miskraam en 2 buitenbaarmoederlijke zwangerschappen gehad. Ik vermoed dat deze negatieve ervaringen bijdragen aan de angst. Elke keer denk ik dat de angst na een bepaalde termijn minder zal worden, maar dat gebeurt helaas niet. Na elke echo ben ik super blij dat alles goed is maar dit duurt hooguit een paar dagen en dan slaat de angst weer toe. Ik neem het mijzelf kwalijk dat ik niet durf te genieten terwijl er feitelijk gezien geen reden is om aan te nemen dat het misgaat (hoewel dit natuurlijk altijd kan). Ik ben heel dankbaar voor deze zwangerschap en zou het jammer vinden als ik later alleen maar kan terugkijken op een periode vol angst en spanning terwijl een zwangerschap eigenlijk iets heel moois is. Zijn er meer meiden die hier last van hebben of hebben gehad?
Heel herkenbaar. Ik vond elk onderzoek enorm spannend en eigenlijk dus helemaal niet zo leuk, en dat bleef zo tot ik leven begon te voelen. Vanaf een week of 22 voelde ik de baby best veel, en dat gaf me toch de geruststelling die ik nodig had. Telkens dacht ik: gelukkig, hij is er nog!
Lijkt wel mijn verhaal, ook bloedverlies gehad (week 5 tot week 10) en HG. De HG werd steeds beter en beter en ik geniet pas echt vanaf de 23ste week. Daarvoor was de misselijkheid en de vermoeidheid gewoon te heftig en door mijn voorliggende placenta voelde ik de baby met 19 weken voor het eerst maar het duurde 3 weken voor ik doorhad dat het echt de baby was, was nog zacht. Sinds week 23 heb ik echt een band met de kleine opgebouwd en kan ik overal veel meer van genieten. Dan ben ik echt de typische zwangere die helemaal in dr eigen wereldje met de hand op de buik zit te genieten van de bewegingen. Bang ben ik niet erg geweest, wat dat betreft had ik het volste vertrouwen in ons kleintje, al was ik voor de echo wel altijd zenuwachtig of het hartje nog zou kloppen. Met de tijd zul je je steeds zekerder voelen en meer gaan genieten. Maar ook niet iedereen komt op die roze wolk terecht en dat mensen doen alsof zwangere vrouwen zielsgelukkig zijn en continue zweven en stralen van geluk is echt niet zo. Het is bijzonder en zeker prachtig maar het gewone werkende leven met dezelfde sociale verplichtingen gaat gewoon door, alleen nu met steeds meer kwaaltjes haha.
Inderdaad, wanneer je zelf leven gaat voelen ben je gerustgestelder. Op het begin is het hartje luisteren bij de verloskundige nog heel spannend en later is het normaal, omdat je je baby toch al flink wat hebt voelen schoppen en rommelen ervoor. Voor die tijd is het inderdaad een rot gevoel dat je niet even kunt kijken hoe het allemaal gaat daarbinnen.
Heel herkenbaar, na jarenlang traject en miskramen hier ook onzeker. Tot 12 weken elke week een echo gehad en Tot 18 weken ben ik elke 2 weken hartje wezen luisteren ter geruststelling en met 16 weken pretecho. Met 19 weken 20 weken echo en toen "pas" met 22 weken controle. Sinds 20 weken voel ik hem af en toe en nu sinds deze week echt goed, en dat stelt wel gerust. Maar ik ga mezelf niet onnodig ongerust maken, zodra ik me echt niet lekker in m'n vel voel maak ik afspraak om hartje te luisteren. Vind gewoon dat ik het verdien om zoveel mogelijk te genieten en dit helpt erbij en dat vind m'n verloskundige gelukkig ook! Ik zou je zorg met je verloskundige bespreken. Hartje luisteren kan bijna altijd en scheelt zolang je hem niet voelt echt een hoop.