hoi allemaal, Als jong kind was onze dochter supersociaal. Had als probleem op school eigenlijk dat ze niet wist wie ze uit moest nodigen op haar feestje, omdat ze iedereen zo lief vond. En iedereen vond haar lief en leuk- dus ze had het ook vrij druk met feestjes van zowel jongens als meisjes. Sinds onze dochter in groep 7 zit is ze eigenlijk veranderd. Een normale groei. Alle kinderen gaan op den duur richting pubertijd veranderen. Maar bij haar is het niet zo positief. Ze is zich ontzettend bewust van haar omgeving. Voelt zich anders. Durft zich niet bij groepjes te voegen, ook al zijn het meiden die eigenlijk haar vriendinnen zijn - want ze had dan het gevoel als zij al in hun spel zaten, dat ze niet op haar zaten te wachten. Ze zit niet zo in de muziek, mode en tiktok filmpjes.. of tenminste: Ze volgt Rutger en Thomas met hond Paco . Vind dierenfilmpjes leuk. Houd sowieso enorm van dieren. Maar ook van de natuur. Klimmen in bomen, net als haar zus rommelen met hout in de schuur of 'spelen' met haar zakmes (hout slijpen als spiezen voor marshmellows) . Inmiddels zit in een gymnasium brugklas. Ze is slim (hoorde we ook telkens op de basisschool- verbazend dat ze dit allemaal ziet etc etc) -- maar thuis denken we vaak... aaargh... iets sneller mag wel. Ze is dus ook een dromer. Maar het gaat moeizaam. Ze durft niets te vragen aan docenten. Vind veel dingen héél genant. Heeft het gevoel in groepjes dat er nooit naar haar geluisterd word en kan helemaal overstuur raken als dingen toch wéér anders gaan dan verwacht of gehoopt. Ik moet ook bekennen: Het gaat ook niet altijd leuk met groepjes maken: "vriendinnen" kiezen voor zichzelf als ze een groepje moeten maken en mijn dochter valt er vaak nét buiten. Mentor probeert hier wel wat sturing in te geven. Dat helpt wel wat, maar niet genoeg. Dochter schiet ook enorm door in haar emoties. Zenuwen zijn bij haar bijna doodsangst/paniek. Gepikeerd is woedend... En natuurlijk kun je je na een bui niet vertonen in de klas.... De laatste tijd merk ik dat ze echt klem komt te zitten: Ze kan s avonds niet slapen omdat ze bang is dat ze wekker smorgens niet hoort en zich dan verslaapt. Ze vertrekt extra vroeg naar school omdat ze bang is te laat te komen (ze moet 8 km fietsen) . Maar de oudste ontdekte laatste dat ze onderweg regelmatig stil staat - toen ik haar vroeg waarom gaf ze aan dat ze dan moest controleren of ze iets niet vergeten was. Ook krijg ik de laatste week nog al eens een appje om te vragen of iets wat ze dan kwijt is - of dat thuis ligt? Het klinkt mij als controle dwang. Ze heeft al begeleiding - op school via het wijkteam - zij gaf aan dat het wel leek te lopen en gaf ook aan hoe de gesprekken gingen. Maar dochter zegt; ik vertrouw haar niet - ik durf haar niets te vertellen, ik durf niet te huilen - ik vertrouw alleen jou mama! Dus dochter beleeft het heel anders. Kan goed praten blijkbaar en vertellen wat ze denkt dat van haar verwacht wordt, maar geeft zich niet bloot. En kan niet toepassen wat ze leert. Stoppen dus. Maar wat dan? Op dit moment is geregeld dat ze iets minder naar school gaat (ze slaat 2x mentor les over van de 4x) en de verplichte csm uren zijn niet meer verplicht voor haar. Meer energie, betere controle over haar emoties is het idee. Alle dagen van half 9 tot 15.00 uur is te veel (en op maandag tot 16.00 uur!) + 8 km fietsen. Verder denk ik dat een overstap naar havo ook een goed idee is - vwo kan later ook nog . Maar dan moet ze naar een andere locatie (= doodeng = paniek) . Ik denk dat ze meer zorg nodig heeft - even afwachten of dat via huisarts moet of via het wijkteam kan, een verwijzing. Maar ik was dus benieuwd of er mensen zijn die dit herkennen en wat bij jouw zoon/dochter werkte? ---Ik herken overigens veel van mezelf qua klachten. Maar kreeg pas last nadat ik ernstig ziek was geweest op mijn 19e. Altijd vermoeid gebleven nadien. En na de geboorte van de kinderen liep het pas uit de hand (mogelijk onder invloed van de hormonen? pnd?) . En slik dus zelf al járen anti depressiva. Ik gun haar dat bijna ook! Maar oke. Lang verhaal. Ik hoop dat iemand wat zinnigs te zeggen heeft hierover
Ik zou inderdaad om een verwijzing vragen naar een orthopedagoog. Bij ons ging dat via het wijkteam toen bleek dat ze onze dochter niet verder konden helpen. Bij ons was dit in groep 7, want toen liepen we echt vast. Dat is inderdaad wel de leeftijd waarop ze bewuster van zichzelf worden en zo komen problemen ook naar boven, of gaan kinderen het zeg maar als probleem ervaren, omdat ze zich ervan bewust worden van het feit dat ze anders zijn. Ik herken best wat dingen over jouw dochter bij mijn dochter, ze heeft autisme. Is ook slim, qua IQ zou ze makkelijk vwo kunnen maar is naar mavo-havo gegaan, en gaat waarschijnlijk havo doen. Dan zien we daarna wel verder. Het is voor haar al lastig genoeg allemaal en ze heeft thuis ook veel tijd nodig om tot rust te komen. Zonder die rust raakt ze echt in de stress. Ik snap je verhaal over antidepressiva, maar ik zou eerst kijken voor een diagnose en eventueel behandeling, en dan kijken of er nog medicijnen nodig zijn. Nu wij de diagnose hebben snappen wij onze dochter veel beter, en gaat het echt een heel stuk beter. Er zijn nog wel kleine dalen, maar over het algemeen gaat het heel goed.
Inderdaad een verwijzing vragen. Voor onderzoek en begeleiding. Medicatie zou ik pas daarna overwegen. Eerst kijken wat er is en wat je daarmee ‘kunt’ (qua begeleiding en als het echt nodig is medicatie). Ik herken ook wel het eea van mijn oudste dochter. Bij haar is er sprake van een pestverleden, ADHD en ze heeft ook een hogere intelligentie. Ze zou cognitief denk ik best vwo kunnen, maar doet havo en dat kost haar sociaal gezien en ook qua organiseren ed meer dan genoeg energie. Ze heeft erbuiten in ieder geval geen energie meer over voor andere bezigheden.