Is ook absoluut waar. Zeker gezien ik nogal een controlefreak ben. Ik wil het allemaal zo goed doen, maar heb idd geen idee wat het allemaal precies gaat inhouden.
Het moederschap moet ook groeien. Ik was bij mijn eerste kind zo gebrand om alles goed te doen. Hij hoefde maar een kik te geven en ik stond al meteen naast zn bedje enzo... En vooral het eerste jaar heel erg zoekende naar zijn behoeftes. Ik moet zeggen dat ik dat nu allemaal wel los kan laten en nu heel anders met mijn kids om ga
Fijn om te horen ik hoop gewoon dat het allemaal goed komt. Maar jullie berichtjes doen me echt goed.
Ik vind je gevoelens helemaal niet raar. Ik ben van mezelf nogal pessimistisch en angstig voor onbekende dingen en hoewel ik nu voor de tweede keer volledig gewenst zwanger ben, herken ik je gevoelens wel. Ik had bij mijn eerste ook echt niet vanaf dag 1 een of ander oer gevoel dus daardoor twijfelde ik extra aan mezelf. Maar mocht je dat ook niet direct hebben, moet je nog zeker niet in paniek raken. Inmiddels is mijn zoontje 1,5 en heb ik dat gevoel wel. Zoiets moet bij sommigen, zoals mij en misschien ook bij jou, ook gewoon groeien. Net als dat ik bijv. niet zomaar verliefd word of vrienden maak. Verder Kun je misschien als je angst je erg belemmert psychologische hulp zoeken? Veel sterkte!
Ik heb 10 jaar in de psychische hulpverlening gezeten en ga juist deze maand afronden omdat het heel goed gaat met mij persoonlijk. Maar ik ben inderdaad aangemeld voor een zogenaamde pop-poli. Als ik het goed heb begrepen is dit voor mensen die in een moeilijke situatie zwanger zijn of aanleg hebben voor psychische problematiek. Zij houden gewoon een extra vinger aan de pols en kunnen indien nosig ingrijpen. Dus in die zin ben ik wel ingedekt en kan ik over t algemeen zelf ook wel goed beredeneren wat er aan de hand is. Maar goed, dit is natuurlijk allemaal nieuw
Hier tijdens de zwangerschap ook flinke twijfels hoor. De zwangerschap was gepland, maar hoe enthousiaster mijn omgeving reageerde, hoe gematigder ik werd. Alle lyrische reacties zorgden ervoor dat ik veel meer aan de 'ja, maar...'-dingen ging denken: Ja, maar zwanger zijn zelf is eigenlijk helemaal niet zo'n pretje.. Ja, maar kan ik het straks wel? Ja, maar wat als het nu niet lukt? Ja, maar wat gaat er nu allemaal veranderen? Ja, maar wil ik het eigenlijk wel? Ja, maar wat nou als het straks geen leuk kind is? En hier net als @Draaikont ook niet gelijk een roze baby wolk toen ze was geboren, maar wel gelijk als leeuwin er bovenop Vrij normale gedachtes dus, al heb ik er tijdens mijn zwangerschap rond 22 weken ook een topic over gemaakt; ik voelde me super schuldig dat ik niet echt van mijn zwangerschap genoot, maar ook daar hadden (gelukkig) heel veel dames last van