Heel erg herkenbaar! Ook ik heb de angst en onzekerheid als ik voor de 3e keer weer zwanger mag raken. En toch hoop ik dat het snel (al dan niet met behulp van ziekenhuis) weer zo is. De wens overheerst bij mij toch de angst. Na 2 miskramen zeker, je hebt dan even het gevoel dat het nooit zal lukken. Gelukkig lees ik ook veel verhalen waarbij het na twee of meerdere miskramen wel goed ging en daar hou ik me aan vast. Maar een onbezorgde eerste 3 maanden, dat is er niet meer bij.
catleine dank je wel voor je reactie. maandag bleek in het ziekenhuis dat ik nog niet helemaal schoon ben. ik heb ook nog steeds veel buikpijn. om half 6 vandaag wordt ik gecurreteerd ik sta op het punt nu om naar het ziekenhuis te gaan. ik wordt altijd heel erg ziek van de narcose dus zie er erg tegenop. ik laat morgen wel weten hoe het is gegaan.
Hoi Puck, Het helpt natuurlijk nu niet meer, maar als je zo ziek wordt van de narcose kan je ook een ruggenprik nemen. Ik ben 2 maal gecurriteerd na mijn miskramen en bij beide keren heb ik voor een ruggenprik gekozen. Dit omdat ik narcose gewoon niet zo zie zitten. Ik heb zelfs voor de rest geen verdoving genomen, dus ik heb alles meegemaakt. Ik had m'n I-pod in m'n oren en hield mijn ogen gesloten. Het 'fijne' hiervan is (voor zover je dat zo kunt noemen, maar je begrijpt vast wel wat ik bedoel ) dat het heel snel is gebeurd en je ook weer snel opknapt. Ik was vrij snel na de ingreep weer op de been en 3 uur na de curretage alweer thuis. Als je het niet echt mee wilt maken (wat ik me goed kan voorstellen!), kan je een roes vragen zodat je slaapt. Veel vrouwen (bij ons ziekenhuis hebben ze ongeveer een hele ochtend curretages) zag ik behoorlijk ziek zijn en ik had na de ingreep weinig last. Tuurlijk was ik bibberig en emotioneel maar lichamelijk voelde ik me niet misselijk of ziek. Ik hoop voor je dat het vandaag goed gaat en dat je snel weer opknapt!
Das wel een domper toch een curretage, hoop dat alles goed is gegaan, ik lees het misschien nog wel... wens je sterkte te komen de tijd, en we schrijven wellicht nog wel Liefs Catheleine
catheleine en laris hier alles lichamelijk weer ok ik heb er weinig van meegekregen behalven dan dat ze mijn infus niet goed ingeprikt kregen ik heb nogal dunne bloedvaatjes. gelukkig was ik ook niet ziek geworden van de narcose ik had dat aanggegeven voor de operatie en ze hadden iets in het infuus gedaan wat dus heeft geholpen. ik was zo weer terug op de kamer. ik hoop dit nooit meer mee te maken maar mocht ik de pech hebben dan wil ik meteen een curetage i.p.v. die pilletjes eerst en vreselijke buikpijn bijna een week lang. nu geestelijk nog aansterken. ik ben nog erg down en heb nog geen zin om te werken maar vrijdag ga ik toch maar weer beginnen ik moet er toch doorheen. ik hoop dat ik nu geen twee jaar hoef te wachten voor dat ik weer aantel. liefs puck
Ik had het ook. Miskraam gehad met 9 weken, daarna meteen weer zwanger. Ik kreeg een vroege echo (7 weken) zodat ik me wat zekerder zou voelen. Was wel lief van de huisarts. Ik kon duidelijk merken dat ze het eigenlijk onzin vond, maar het mocht toch
Puck doe het rustig aan denk neem je tijd... Het is niet niks! Vrijdag al werken is wel erg vlug... Wens je veel sterkte toe, Mijn man komt dit weekend weer terug na 3 weken werk in het buitenland, hij wil erg graag direct weer voor een derde kindje gaan, maar ik vind het moeilijk... nu zijn mijn vruchtbare dagen nu, als ik een gewone cyclus aan houd maar met mijn pco waarschijnlijk wat later. Hij was al blij, dat we misschien nu al ervoor kunnen gaan... Vreemd toch he, ik wil zo graag een kindje, en dus zwanger zijn, maar de andere kant maakt het me zo onzeker en bang... Catheleine Groetjes Catheleine
Lieve Puck, Neem je tijd! En dwing jezelf niet tot vrolijkheid en 'ach.....het gaat wel'. Het is logisch dat je down en heel verdrietig bent. Er is echt tijd voor nodig om dat te verwerken. Dat is iig mijn ervaring. Bij mij is het nu bijna 5 maanden geleden en soms overvalt het me nog. Je had gewoon dit kindje willen hebben en de gedachte dat je zwanger kan raken troost even niet. Ik hoop dat je heel snel weer opknapt en dat je daarna spoedig een zwangerschap mag meemaken die helemaal goed gaat!
Wat herkenbaar allemaal deze verhalen... Ik heb een zoontje van 2 jaar en 2 maanden. Ik was zo vlot zwanger van hem, had een prima zwangerschap, een vlotte thuisbevalling. hij is gezond. Toen hij 11 maand was dachten we heel naief: nou, dan gaan we nu voor een 2e. Diezelfde maand was ik zwanger. Met 7 weken zwangerschap kreeg ik mijn eerste miskraam. Kwam spontaan opzetten. En wat deed het pijn. Ik herstelde wel snel, maar was al wel wat van mijn onbezorgdheid in het 'zwanger-zijn' kwijt. Een half jaar later weer zwanger. Ik vond het eng. Maar het leek heel goed te gaan. Een keer bloedverlies, met 8 weken een echo, kloppend hartje, maar wel minder ver zwanger dan gedacht. Met 12 weken nog een echo. Geen kloppend hartje. 10 dagen (!!!) thuis gewacht op een miskraam. Toen met pillen de miskraam opgewekt. Daarbij leek mijn eerste miskraam een eitje...ontzettend, wat een pijn. Volgende dag alsnog een curretage voor restweefsel. Dat was in Maart. Nu is het augustus... ik ben emotioneel moe. ik wil zo graag nog een kindje, maar die hele zwangerschap kan me gestolen worden. Net wat jullie allemaal zeiden: hoe kom je die eerste maanden door? Hoe kan ik dat zonder stress doorkomen, en wat doet die stress dan weer met een baby. Morgen moet ik ongesteld worden. Ik heb alweer dagen buikpijn, dus ik ga er niet van uit dat ik zwanger ben. En toch blijf je elke maand, todat je de eerste druppel bloed ziet en het zeker weet, hopen. Hopen dat de buikpijn toch de eerste zwangerschapstekenen zijn. Hopen dat het toch raak is, dat je zoon toch nog een broertje of een zusje krijgt. als ik moeders zie lopen met een kinderwagen, en een peuter aan de hand denk ik.... oh, dat wil ik zo graag. Ik was samen zwanger met mijn 2 zussen, en 2 vriendinnen. al hun babies zijn al geboren... mijn baby zou volgende maand geboren worden. Ik vind het best zwaar. Mijn verdriet is niet te vergelijken met iemand die geen kinderen heeft. Ik geniet enorm van mijn zoon, ben zo dankbaar voor hem. Maar dat neemt niet weg dat ik wel verdriet heb. Ik hoop dat mijn gezinnetje groter zal worden, en dat ik snel van mijn maandelijkse hoop/angst/stress af zal zijn. Laten we elkaar op de hoogte houden.
Goed idee om elkaar op de hoogte te houden... Het doet mij erg goed om het hier te delen... Ik vandaag een echte dipdag, we zijn op kraamvisite geweest, en dat vind ik toch moeilijk... Niet dat ik het hun niet gun, maar weet dat ik er nog niet naar uit kan kijken... Gelukkig mocht ik de kleine wel vast houden en uitgebreid bewonderen... Dat is al wel erg fijn... Thuis gekomen had/heb ik vreselijke hoofdpijn, gewoon de emotisch denk ik... Ik ben de laatste tijd ook zo bang niet meer spontaan aan te tellen,en dan weer een heel traject in te moeten in het ziekenhuis... Weer de tabletten, en de bijwerkingen ervan..En ook de leeftijd van onze kinderen lopen zo weer verder uit elkaar dat vind ik jammer... Maar ja dat is dan weer bijzaak... Soms denk ik ook ik ga dat traject niet meer in, ik heb 2 kids, en als het zo voor ons moet zijn dat er een kleine mag komen, dan komt die ook wel Het andere moment denk ik weer nee, ik wil een kindje en het liefste nu.. nu meteen... Mijn hormonen zijn weer helemaal van slag... Merk ik aan mijn huid au au au... sterkte allemaall Catheleine
Hee meiden, ik heb al jullie verhalen gelezen en wat ontzettend naar voor jullie allemaal. Sommige zelfs met meerdere miskramen, hoe hard kan het leven zijn! Ik ben na 2 jaar waarvan 1 jaar in het ziekenhuis (ik heb ook PCO) met hormonen spuiten zwanger geraakt en bevallen van ons geweldige gezonde zoontje. Hij is nu bijna 9 maanden. Ondanks de lange weg naar een zwangerschap, kon ik vanaf dag 1 genieten, heb ik een super zwangerschap gehad en een goede thuisbevalling. Ons zoontje doet het super en ik geniet enorm van hem! 3 Maanden na de bevalling van mijn zoontje was ik spontaan opnieuw zwanger! Echt een verrassing en zoooo gewenst! Maar vanaf dag 1 had ik geen onbezorgd gevoel en was ik er niet gerust op. Heb 2 goede echo's gehad, maar het onbestemde gevoel bleef. Met een 11 weken echo bleek het kindje niet meer te leven bij 9wk en 2dg (we hadden die dag zelfs nog een goede echo gehad!). Het was een klap in ons gezicht en we waren er helemaal kapot van. Hoewel ik het ook al die tijd aangevoeld heb denk ik.... na 1,5 week afwachten met veel buikpijn, ben ik alsnog gecuretteerd. Dit is nu allemaal 3 maanden geleden en ik denk er nog dagelijks aan. De vraag is of we weer spontaan zwanger kunnen raken (mijn cyclussen zijn nu nog redelijk, had ik voor mijn 1e zwangerschap niet) dus de hoop is dat het ons weer spontaan gaat lukken. Mocht dit toch niet zo zijn, dan gaan we in het nieuwe jaar weer richting ziekenhuis. Ik wil dolgraag weer zwanger raken, maar ben ook erg bang als het eenmaal zover is. Ik ben bang dat ik weer dat onbestemde gevoel ga krijgen, ik weet nu namelijk wel zeker dat je intuitie het vaak goed heeft. En hoe kom je in hemelsnaam de eerste 3 maanden door..... Toen ik spontaan zwanger leek, was mijn beste vriendin 3 weken later ook zwanger. Zij is nu al ruim 22 weken zwanger en om hoor te zien met haar groeiende buik doet zeer. Ik gun het hun van harte hoor, maar ik denk dan steeds, ik was nu 25 weken zwanger geweest..... Sorry voor het lange verhaal, moest het gewoon even aan jullie kwijt. Ik hoop zo dat het voor ons allemaal weer snel gaat lukken en deze keer helemaal goed!! Sterkte meiden! Dikke kus Makkie
Hallo, Ik heb met tranen in m'n ogen en ontroering de verhalen hier gelezen en herken heel veel erin. De angst om weer zwanger te raken, hoe kom ik die eerste weken door, komt het ooit nog wel goed?! Ik kan mezelf er helemaal gek mee maken..... Ten eerste heeft het bij ons ruim 2 jaar geduurd voordat we eindelijk de trotse papa en mama zijn geworden van ons prachtige zoontje. Er is een heel traject aan vooraf gegaan en ook helaas een mk in maart 2007, wat een vreselijke ervaring. Ik heb er zeker 4 maanden over gedaan om het ook maar een beetje een plekje te kunnen geven. Afgelopen juli was het helaas weer zover.....mk nr. 2 was een feit..... Weer die pijn, weer dat verdriet, het maakt een vrouw kapot! Gelukkig heb ik wel veel steun gehad van m'n man en een select aantal mensen om me heen, maar toch..... Als ik alleen ben, dan pieker ik me suf. Komt het nog wel goed, is het ons gegeven om een 2e kindje te mogen krijgen?! Tot overmaat van ramp is er 3 weken terug ook nog een eierstok bij me verwijderd en ook dat maakt me ontzettend bang..... Nou ja, laten we maar hopen op het beste, de hoop dat het ons toch nog gegeven is om een 2e wonder te mogen krijgen.....
Wat heftig om al die verhalen te lezen... ik heb ook net een maand geleden een miskraam gehad, was pas 5 weken zwanger. Op zich had ik op dat moment al snel weer mijn zinnen gezet op de volgende ronde, maar wat mij het meest steekt is dat ik besef dat ik die onbezorgdheid, blijdschap en euforie die ik had bij het zwanger zijn nooit meer zal hebben... daar heb ik nog het meeste last van.
Wat een nare situaties die jullie allemaal hebben meegemaakt zeg. Sterkte allemaal. Ik ben even minder hiero geweest, door omstandigheden maar ook omdat het soms moeilijk was... Inmiddels heb ik er wel weer behoefte aan mee te lezen... Hopelijk is mijn computer snel gemaakt... Catheleine
Voor mij is de onzekerheid begonnen, het wachten... Maar ook is de blijdschap er! Gelukkig wel... We zijn zwanger, ik heb zojuist posotief getest, ik voelde dat ik zwanger was, maar durfde het niet te hopen... Bij de blijdschap is ook meteen de onzekerheid die de kop op doet... De test zegt niks over het verloop van de zwangerschap... Ik was wat duizelig af en toe, en vooral in de achtbaan in de Efteling, dat was 30ste September al... Toen zei ik tegen mijn man, ik ben zwanger. Bij de vorige zwangerschap had ik dat ook... Ik ben 's nachts al misselijk geweest, en dat was ook zo van he wat vreemd... Deze week tijdens de gemeenschap met mijn man kreeg ik een bloeding, heb ik nooit. En ik had deze week een bloedneus... Mijn man zei dat ik opvliegerig ben... Spannende tijden dus maar ik ga proberen te genieten... Liefs Catheleine