Op dit moment ben ik niet zwanger. Maar ik zou dit wel graag willen worden. Ik heb helaas echt een fobie voor naalden. Met bloedprikken val ik al flauw. Stel dat het zou lukken om zwanger te worden dan is er geen ontkomen aan naalden ed. Ik denk dat ik met bloedprikken ook weer flauw zal vallen. Is dat erg als je zwanger bent? Een ruggeprik zie ik totaal niet zitten. Ik zou dan liever helemaal onder narcose gaan. Maar had begrepen dat narcose ook met behulp van een naald gebeurt. ook een infuus zie ik niet zitten. Zijn er meer mensen die deze fobie hebben en er ervaring mee hebben. Hoe is dit tijdens de zwangerschap/bevalling gegaan?
hier niet een hele erge fobie maar ik ben echt een poeperd voor naalden (maar als je zwanger bent denk je toch maar het is voor het kindje) en dat werkt goed hoor!
Hier ook iemand met giga prikangst. Ik zit echt te huilen en bijna te hyperventileren. Ik val gelukkig niet flauw. Wat mij helpt is altijd iemand meenemen en op de hand van die persoon concentreren (lees fijnknijpen ). Ook vraag ik om een babynaaldje deze voel je echt (bijna) niet. Voordeel voor mij is ook dat sinds ze dit doen ze niet meer door mijn aders heen hebben geprikt. Dus achteraf geen vervelende blauwe plekken. Over de bevalling. Ik heb 2 ruggeprikken gehad en een infuus. Op het moment van bevallen was ik zo high van alle stofjes die je lichaam tijdens de bevallng aanmaakt dat het me allemaal niets meer uitmaakte. Zelfs het infuus niet. Wat ik later wel deed was het infuus onder de laken (in de trant van wat je niet ziet bestaat niet). Dus bij het bevallen geen angst. Dag later bloedprikken voor ijzerwaarde e.d en het was weer huilen e.d.
ik heb mega grote fobie voor naalden, bloedprikken lukt ondertussen al vrij goed (na jaren !!) ... spuitjes (vaccinaties) laten zetten lukt nog steeds niet, ik sta al meer dan 10 jaar achter met vaccinatie tegen tetanus ... durf het echt niet en ook ik heb schrik van infuus !!! ik weet nu al dat ik opnieuw een ks ga krijgen, en ik weet dat ik infuus en ruggenprik zal moeten ondergaan... hoe het gaat gebeuren, geen idee maar het zal moeten... erg hé die angsten om zoiets belangrijks!? ik heb zelfs in het verleden al vaak gedacht om aan therapie te starten, cognitieve gedragstherapie kan helpen...
ik ben ook echt een bangerik qua prikken. Maar goed ik onderga het maar en weet je om de ruggenprik heb ik gesmeekt echt waar, heb er niks van gevoeld en er niet naar gekeken dat hielp
ja ben zelf ook bang, ga echt onderuit. Huilen en hyperventileren. ik heb er nog niets op gevonden. wat ik al wel al doe is vragen of ze met me blijven praten en precies zeggen hoelang t nog duurt. meestal zeggen ze dan bv nog 15 seconden en dan zijn ze bv bij 10 al klaar. dat helpt me. en verder knijp ik wel eens in mn arm aangezien een prikje net zo voelt. en ik bedenk me altijd dat t na 30 seconcden of minder allemaal voorbij is en dat bv in elkaar geslagen worden veel erger is. dus maw ik probeer me zelf wat sterker te maken. maar t helpt echt niet altidj hoor. en dan ga ik alnog onderuit. echt balen en zo rot. maar gedachtes als iedereen op deze aardbol heeft t meegemaakt en er is nog noooit iemand dood aaan gegaan kunnen nog wel eens helpen en je in de realiteit helpen. je moet echt beetje zoeken wat jou helpt denk ik. Sterkte!!! (en oh ja ik praat makkelijk maar ik weet hoe moeilijk het is hoor, heb wel eens een uur op een bank moeten liggen daarna omdat ik helemaal weg was, dus tja)
volgends mij mag dat niet onder totale narcose je word wel plaatselijk verdooft voordat je echte ruggenprik erin gaat
Ik heb geen fobie voor naalden, dus ik kan me niet helemaal jullie angst voorstellen, maar je ziet er toch niks van als je ruggeprik erin gaat? Je moet helemaal voorover bukken en je rug hol maken... ik heb geen naald gezien. Ik heb de prik ook alemaal niet gevoeld, ik herinner me alleen nog maar de vingers van de anesthesist die irritant tussen mijn wervels ging porren
Heb je hulp gezocht voor je angst? Tijdens zwangerschap krijg je sowieso minimaal 1x een bloedonderzoek. En een vingerprik voor je ijzergehalte. Maar als je pech hebt dan krijg je meer bloedonderzoeken. Bijv als je zwangerschapssuiker krijgt of ze je er van verdenken of bijv als je bloeddruk gaat stijgen. Dan doen ze een bloedonderzoek om zwangerschapschasvergiftiging uit te sluiten. Je mag niet kiezen voor een algehele narcose. Algehele narcose kan nare bijwerkingen geven. Dat wil je toch ook niet? En wat bedoel je met de algehele narcose? Om ruggenprik te zrtten of om te bevallen? Bij narcose krijg je ook een infuus. En bevallen onder narcose word dus een keizersnede. Je mag niet zelf kiezen tussen een keizersnede of natuurlijke bevalling. En daarbij, keizersnede onder algehele narcose wil je echt niet..... Dat doen ze vaak alleen als het echt medisch noodzakelijk is. Dus kind of moeder zo erg in nood dat er geen tijd meer is voor een ruggenprik. En dan word je wakker en heb je "ineens" een kind. De hele geboorte heb je gemist. Dat schijnt een enorme inpact te hebben op moeders. Zou ik dus absoluut niet voor kiezen. (Is dus ook niet voor te kiezen). Hier heel wat keren geprikt bij de 1e. Algemeen bloedonderzoek, vingerprik 2x voor ijzer. Later nog een x bloedonderzoek omdst er iets in bloed niet goed zat. Daarna paar x bloed moeten geven ivm mogelijk zwangerschapsvergiftiging. Toen bevalling wat thuis niet vorderde dus ZH. Infuus met weeenopwekkers en andere arm infuus met vocht. Toen ruggenprik. Antibiotics erbij. Gelukkig in dezelfde lijn anders had die ook nog geprikt moeten worden. Injectie met verdoving voor de knip omdat ruggenprik niet goed werkte. Infuus op OK voor de narcose. Kon gelukkig ook door de bestaande infuus. Je hoeft niet perse naar het ZH en je hoeft niet perse een ruggenprik. Maar sowieso moet je met alle scenario's rekening houden dat er geprikt moet worden. 2e een thuisbevalling gehad maar de spuit lag al klaar voor als er evt knip gezet moest eorden. Was niet nodig maar was wel uitgescheurd wat gehecht moest worden. Dus hup, op meerdere plekken een spuit erin om mij pijnloos te kunnen hechten. wat overgings ook gedaan word met een naald..... Zou dus echt hulp gaan zoeken bij je fobie.
Ik zou ook zeker hulp gaan zoeken meid, Want een zwangerschap en bevalling zonder spuiten,ga je echt niet redden, Maar dat weet je zelf ook wel denk ik, Suc6 ermee
Ik ben best bang van naalden maar niet zo erg als jij. Voor mij helpt het om me voor te nemen dat het niet erg is om de huilen, gillen, piepen, flauwvallen... dat is allemaal het probleem van de persoon die moet prikken. Het enige wat ik moet doen is mijn arm aanbieden om me te laten prikken en trots op mezelfs zijn omdat ik niet weggerend ben. Je kunt ergens heel bang voor zijn en het toch doen! Als je geen vertrouwen hebt in je eigen reactie dan kun je toch vertrouwen op je eigen moedigheid!
Ik ben ook panisch voor naalden, echt heel erg. Val al flauw bij bloedprikken. En ik heb 2 kindjes en ben zwanger van de derde. Bij de vk wordt er bij de intake altijd bloed af genomen. Ik vertel van te voren over mijn naaldenfobie en zeg erbij dat ik moet gaan liggen (anders lig ik vanzelf zeg maar ) Ik neem bij prikken ook altijd iemand (man, moeder) mee, want nadien ben ik nog zo licht in mijn hoofd dat ik niet kan rijden. Bij beide bevallingen heb ik geen ruggenprik of andere prikken gehad. Dat wil ik ook echt niet, ik zou mij daar waarschijnlijk drukker om maken dan om de pijn van de bevalling zelf. Wees er iig open over, schaam je er niet voor. Als mensen het weten, kunnen ze er ook op anticiperen.
Ik heb een angststoornis / paniekstoornis. Heb hier een behoorlijke tijd last van gehad (beheerste echt mijn leven). Ik heb medicatie gebruikt en allerlei therapieën gevolgd. Het gaat nu weer goed met mij. Ik werk sinds een jaar weer volledig, medicatie is al tijden afgebouwd en therapieën gestopt. Ondertussen ben ik 15 weken zwanger! In het begin kwam de angst een klein beetje terug. Met name ook de angst voor het bloedprikken! Ik ben in het verleden heel wat keren flauwgevallen. Ik heb huilend in mijn bed gelegen. Waar was ik aan begonnen? Straks komen al mijn klachten weer terug? Ik heb ook echt geprobeerd om er onder uit te komen! Maar je moet! Uiteindelijk ben ik met m'n vader heengegaan. Ik was zo gespannen dat ik al moest huilen bij binnenkomst. Mijn vader was zo lief om alles uit te leggen aan de vrouw die mij moest gaan prikken. Ze was geduldig en erg rustig dat hielp. Ik heb niet gekeken van begin tot eind en ze hebben mij afgeleid. Uiteindelijk ben ik niet flauwgevallen en viel het reuze mee! Maar dat de angst voor het prikken of eigenlijk de angst voor de angst weer terugkwam was voor mij vreselijk. Ik heb mijn map cognitieve gedragstherapie weer tevoorschijn getoverd en weer begonnen met lezen. Ook mindfulness technieken weer gebruikt. (Cursus heb ik ook gevolgd) Dit helpt. Je krijgt weer het gevoel baas te zijn over je eigen gedachtes en nog belangrijker met ongewenste gedachtes om te gaan. Ook heb ik ondertussen de hulp ingeschakeld van een doula. Iemand die mij begeleid tussen de zwangerschap en straks tijdens de bevalling. Sorry het is een lang verhaal geworden maar wat ik eigenlijk wil zeggen is dat sommige angsten dus nooit helemaal verdwijnen. Je moet accepteren dat het er is en er mee leren omgaan. Anders zou je hierdoor misschien nooit zwanger worden! Ik zou je echt aanraden een cognitieve gedragstherapie te volgen. En mocht je straks zwanger zijn de hulp van een doula of zwangerschapscoach in te schakelen. Mijn doula wist bijvoorbeeld al heel veel andere middelen tegen de pijn te noemen zonder dat er een prik aan te pas komt! Ik wens je heel veel sterkte!
bij een fobie voor naalden gaat het vaak niet over de pijn ofzo... het gaat echt om de naald zelf dus of je het nu ziet of niet, dat is niet de kwestie dat het zo moeilijk maakt bekijk het op deze manier: een klein spinnetje doet sommige mensen ook meters omhoog springen; terwijl het (als je het realistisch bekijkt) je totaal niets kan maken... bij naalden is het net zo... je weet dat het geen (of vaak bijna geen) pijn gaat doen, en dat je van andere zaken zo veel meer pijn kan hebben, maar op die moment neemt de fobie de bovenangst en kan je niets meer realistisch opvatten nu ja zo zie ik het toch... ik kan tegen mezelf wel duizend keer zeggen dat ik geen angst moet hebben voor bloedprikken ofzo, maar de moment dat je dan bij de ha of dokter bent, dan komt de angst toch naar boven