Ik ben al weer bijna 31 weken zwanger en bij de wetenschap dat de baby in principe al rond de 37e week mag komen vind ik het nu toch wel spannend worden. Ik kan de weken echt af gaan tellen. Wie weet komt de baby al over een week of 6. Ook al komt de kleine bij 40 of 42 weken, dan nog voelt het sinds een paar weken ineens allemaal heel eng en spannend. Het komt dichtbij. Het is ineens tastbaar. Eerst was de bevalling zo ver weg, nu dus niet meer... Ik heb aardig wat boeken verslonden en lees dat het ook best wel normaal is om af en toe wat paniekmomentjes te hebben. Maar toch wil ik graag jullie erover horen, hoe gaan jullie ermee om? En herkennen jullie het ook? Zo geweldig en prachtig als ik het allemaal vind en er naar uit kijk, zo spannend vind ik het ook. Soms zie ik ineens alleen maar een donkere wolk. En ook de bevalling en de periode erna. Ik heb helemaal niet in deze maanden last van hormonen gehad, maar toch lees ik veel over depressies ná de bevalling en toch ben ik daar best bang voor, dat het zo ongelofelijk zwaar is dat ik in een dip kom. Ook angst of de bevalling wel goed gaat. (Ik ga het waarschijnlijk alleen doen, want ik ben helaas alleenstaand... misschien dat ik het daarom ook allemaal zo eng vind Maar volgens mij is het voor een zwangere met partner ook allemaal wel wat eng...) Hebben jullie nog tips hoe jullie ermee om gaan? Moet je alles maar "gewoon" over je heen laten komen of zijn er nog dingen om op te letten? Lieve groetjes, Lizz
Troost je, je bent zeker niet alleen. Bij mij wordt de angst ook alleen maar groter en groter. En ik heb er al 2 rondlopen. Zal alles wel goed gaan bij de bevalling. Zal het kindje echt in orde zijn. Sterven er deze dagen nog vrouwen tijdens de bevalling, ... Echt zoveel vragen die door men hoofd spoken. Die angsten zijn volledig normaal hoor. En idd, op het laatst wordt het echt spannend. Eerst lijkt alles maar een slakkengangetje te gaan en plots is het zover. Als je alleenstaand bent, heb je dan geen zus of een vriendin die je er graag bij zou willen hebben. Ik kan begrijpen dat als je er volledig alleen voor staat, het nog spannender lijkt. Ik hoop dat ik je wat heb kunnen helpen, en als je nog vragen moest hebben, laat maar weten. Groetjes
Als je het helemaal alleen moet doen kan ik mij heel erg goed voorstellen dat het allemaal heel spannend en eng is. Sowieso heb ik veel bewondering voor de alleenstaande zwangeren en mama's. Daarvoor al petje af! Maar wat je zelf in je laatste alinea zegt. Je moet het echt over je heen laten komen. Ik snap je angst wel, maar vrees is de grootste vijand die een mens kan hebben. 9 van de 10 keer gaat het allemaal heel goed, probeer dat te onthouden. De depressies komen helaas voor, maar lang niet bij iedereen. Wat dat betreft blijft het een kleine percentage. Tuurlijk is moederschap niet altijd even makkelijk, zeker omdat je er alleen voor staat en de eerste weken zal het misschien geen roze wolk zijn. Maar dat maakt bijna iedereen mee! Als je dat hebt denk niet meteen aan depressie. Dat zijn waarschijnlijk kraamtranen. En verder gaat het toch echt allemaal vanzelf hoor. Als jij en je baby elkaar leren kennen, dan weet je precies wat je moet doen. Ik hoop wel dat jij wat hulp hebt. Misschien je ouders of...? In jouw geval zal dat extra welkom zijn. Kun je misschien af en toe een beetje bijtanken. Zorg dat jij geregeld kan bijslapen. Want uitgerust kun je veel meer aan. En verder, als ik je post lees, dan denk ik dat jij een hele sterke vrouw bent die je heel er goed gaat redden! Heel veel succes.
Die angsten zijn heel normaal inderdaad... ik denk dat je het beste gewoon een instelling van 'go with the flow' kan hebben want je kunt je nu wel druk maken maar wie weet hoe het allemaal gaat lopen. Zo dacht ik 'lekker' thuis te kunnen bevallen maar een paar dagen voor de uitgerekende datum bleek Louise helemaal verkeerd te liggen en een paar dagen later kreeg ik een ks. Het belangrijkste is denk ik dat je alles klaar hebt (kamertje/spulletjes/vluchttas). En dat je zorgt dat je in je omgeving mensen hebt die dingen kunnen opvangen. Kraamhulp is erg schaars tegenwoordig dus het is wel prettig (ook daarna) als je een moeder/tante/zus hebt die je kan helpen met boodschappen doen, schoonmaken etc. Als je bang bent voor een depressie is het belangrijk dat je dit even bespreekt met je vk of gyn en na de bevalling goed op signalen te letten zodat je tijdig kan ingrijpen door naar de ha te gaan. Hopelijk verloopt alles voorspoedig voor je en maak je je zorgen om niks!
maak je druk om dingen waar je invloed op hebt (kamer, spullen e.d.) en een beetje verstand op 0 qua de rest, heel veel dingen overkomen je als je zwanger bent, gaat bevallen, net mama bent als je een relaxte instelling hebt gaan dat soort veranderingen veel makkelijker, niet druk maken om dingen waar je geen invloed op hebt (zoals hoe je gaat bevallen, je kindje zijn gezondheid, hoe je het als mama gaat doen, dat komt allemaal wel als het zover is) en vooral NIET teveel lezen beetje vertrouwen in jezelf hebben!
hoi hoi ik ben nu bezig met de laatste dagen. (hoop ik) ben al erg benieuwd naar de kleine voor de rest maak ik me nergens zorgen over, en wacht gewoon af. maar ja denk dat dat ook komt omdat het mijn eerste is. weet niet echt wat ik ervan moet verwachten. groetjes froukje.
Ik kan niet wachten tot t zover is, eerlijk gezegd. Heb al heel lang zooo genoeg van zwanger zijn. Bevallen moet ik toch, dan t liefst zo snel mogelijk (wel pas vanaf 37w hoor)! Maar ik ga er vanuit dat ik over de 40 weken ga, dat 'geluk' zal ik ook wel hebben! Ik zie er zeker ook wel tegenop; de pijn, wat er fout kan gaan (mn totaalruptuur ), of ik het vol ga houden (t zal wel zeker 30 uur duren...) Maar ik ben zo benieuwd naar mijn kleine meisje en hopelijk ben ik snel van al mijn maagklachten en misselijkheid af! Blegh, kom maar op met die bevalling
Wat bij mij ook wel heeft geholpen was je angsten/dingen waar je tegenop ziet bespreken met je VK. Ik zag t bv echt niet zitten dat er 's nachts in t zkh waar ik ga bevallen geen ruggenprik mogelijk is (ondanks de nieuwe richtlijn). Niet dat ik t perse wil, maar ik vind de mogelijkheid wel belangrijk. Ik heb dit goed aangegeven bij mijn VK en we hebben t er goed over gehad. De mogelijkheden die er dan wél zijn en het feit dat ik op t laatste moment kan beslissen om alsnog naar een academisch zkh te gaan.
Oh dat vind ik wel fijn om te horen, dat had ik ook niet verwacht, dat als je al meerdere kindjes op de wereld hebt gezet ook nog wat angstig bent. Het is prettig als je weet dat je niet alleen bent en dat het er bij hoort. Omdat ik ook alleen ben heb ik ook geen partner om tegen aan te praten en gewoon m'n gedachtes door te nemen, dus vandaar hier... Ik ben verder heel nuchter uit mezelf, maar het zijn gewoon af en toe momenten dat ik het heel eng vind. Maar ik probeer het om het zoveel mogelijk op me af te laten komen. Het is idd niet te voorspellen en des te relaxter ik ben des te beter het ook zal gaan. Ik heb helaas niemand aan familie die bij de bevalling kan zijn en heb ook geen vriendinnen die ik er bij kan hebben, iedereen woont ver weg en ik heb ook niet echt 1 beste vriendin ofzo, en om gewoon "een" vriend/in te vragen voelt toch ook wat vreemd, het is wel een heel speciaal moment, dus ik wil dat toch echt alleen delen met iemand die heel dichtbij me staat. Als er dan niemand is, dan houdt het gewoon op. Ik bespreek het nog met m'n gyn en hoop ook dat ze een beetje op me letten in het ziekenhuis tijdens de weeën. Maar ik ben verder positief en ga er gewoon het beste van maken! Fijn om jullie ervaringen te lezen, doet me goed!
Zag vorige keer ook tegen de bevalling op... maar toen het gerommel begon....was ik rustig... en had ik zoiets van....."we zien wel...." Ook deze zwangerschap zag ik wat tegen de bevalling op.... maar van de week toen ik even dacht dat het voor het echie was.... werd ik weer rustig... en dacht... dat het nu maar doorzet....! Mijn ervaring... de angst verdwijnt als het moment daar is...!
Dat is precies wat ik zelf ook dacht, wat ik uit ervaring weet met andere dingen. Vaak is de tijd ervoor het zwaarste en op het moment dat het aanbreekt zit je er zo "in" dat de angst veel minder wordt en je er eigenlijk geen tijd voor hebt om bij stil te staan. Goed dat je het zegt, want dat is ook al een fijne gedachte voor mezelf, als ik weer even angstig ben, dat relativeert een hoop!
Ik loop sinds een paar dagen met hetzelfde gevoel. Enerzijds geniet ik van al dat geschop in mn buik en het inrichten van de babykamer (die zo goed als klaar is nu). Anderzijds heb ik nu een kamer vol spullen, waarvan ik amper weet hoe ze te gebruiken. Hahaha, ik weet zooooo weinig van babies. Heb nog nooit een luier verschoont! Die ontwetendheid maakt me nerveus, maar ik probeer er niet aan toe te geven. Mn vriend is net zo groen als het gaat om babies, maar we gaan er maar vanuit dat de kraamhulp en de omgeving ons zal helpen met het leren van alles.
Pfoeh, wat herkenbaar... Ik voelde me goed voorbereid maar toch bleef er angst in mijn hoofd rondspoken. Op de een of andere manier was ik zelf heel erg bang dat de navelstreng te strak om het hoofdje zou zitten. Ik kreeg er echt angstgedachten door en heb dit niet 1 x maar een paar keer besproken met de vke en met elke arts die het wilde horen (bvb toen ik een draaipoging kreeg, toen wilde ik dat ze per se eerst een echo deden en het ook zouden checken). Ik heb me door de gesprekken wel laten geruststellen en toen het moment daar was... toen viel er inderdaad veel angst weg. En zoals Manuela ook zegt, wie weet hoe het allemaal gaat lopen. Ik wilde per se in het zh bevallen, maar opeens kreeg ik een weeenstorm en voor ik het wist had ik een dochter! (met een uitdrijvingstijd van nog geen 3 minuten, zei ze glunderend...). Als ik dit allemaal vantevoren had geweten, was ik bang geweest, maar nu liet ik het gewoon gebeuren. Belangrijk: ontspan ontspan ontspan. Zelfs tijdens mijn persweeen heb ik voortdurend gedacht aan het ontspannen van mijn buik. Het heeft geholpen. ik wens je een prachtige bevalling! Amber
en Poohbear... don´t worry, na de eerste luier is de tweede een stuk makkelijker. En je zult zien, bij de 586ste luier draai je je hand er niet meer voor om
HAHAHA, thanks amber! Ik zie dat we haast gelijk op lopen! Voel je je verder goed? Ik wel ,op wat bekken klachten na! De kleien wordt met de dag aktiever en sterker!
Misschien kan ik ook nog voor een klein beetje geruststelling zorgen.... Ben met 32 weken bevallen van onze eerste. Dus....voordat ik de zorgen begon te krijgen die jij nu hebt, was ik eigenlijk al aan het bevallen Enne.......dus zonder enige voorbereiding en wat dan ook: een prima bevalling gehad en een wolk van een dochter, die wonderwel goed terecht lijkt te komen, zonder de voorbereidingen van papa en mama, hahaha... Zorgen zijn logisch, maar meid, je moederinstinct gaat op volle toeren draaien straks! Dat gaat helemaal goed komen!
Ik begin ook weer een beetje de 'angst' te krijgen. Ik heb er ook al 2 rondlopen en toch komt het weer. Het is voornamelijk de bevalling waar ik weer een beetje tegenop zie. De vorige bevallingen waren vlot verlopen in 7,5 en 4,5 uur, maar waren wel erg heftig qua weeen. Ik verwacht deze keer ook weer een snelle bevalling. De kraamtijd en de tijd erna daar kijk ik heel erg naar uit, het zal allemaal wel weer vanzelfsprekend gaan.
yep, voel me goed, op wat maagzuur en harde buiken na... We schelen trouwens maar 1 dag, want mijn banner loopt 1 dagje voor Leuk! maar nog even on topic, voor ts: ben het met Jutte eens, dat moederinstinct komt vanzelf op gang. Als ik heel eerlijk ben: de bevalling liep totaal anders dan verwacht, maar viel me eigenlijk wel erg mee. (mag ook niet klagen...) Stiekem verheug ik me ook wel op mijn komende bevalling. Ik vond de draaipoging veel erger dan de bevalling zelf! Overigens wilde ik niemand angst aanjagen met mijn opmerking over de navelstreng. Realiseerde me achteraf dat het niet handig is om dat soort enge dingen te noemen. Er was ook niets aan de hand met de navelstreng, ik had mezelf gek lopen maken.
Het is of ik bepaalde reacties in dit topic zelf heb geschreven De angst voor de bevalling, de tijd daarna, de angst voor navelstrengetjes die om nekjes zitten, het feit dat ik nog nooit een luier heb verschoond of een baby in bad heb gedaan... Ik had laatst een baby op schoot, en ik voelde me ZO'N kluns! Ik hield hem heel onhandig vast voor mijn gevoel, en voelde me zo opgelaten Maar ik vertrouw er maar op dat het zometeen helemaal goed komt, door een combinatie van kraamhulp en moederinstinct. Ik moet wel zeggen dat ik je ongelofelijk dapper vind dat je dit alleen gaat doen, ook met de bevalling enzo... Ik kan me heel goed voorstellen dat je je daardoor extra zorgen maakt, maar ook jij gaat het redden, dat weet ik zeker. Respect voor jou!
Ik heb het niet wat betreft de bevalling, maar met vlagen wel wat betreft de periode daarna. Bang om in een depressie te raken, me af te zullen vragen waar ik aan begonnen ben, bang om vriendinnen te verliezen omdat ik nog zo jong ben en zij het niet zullen begrijpen, etc. Dat heb ik niet altijd, maar zo af en toe komt dat wel opzetten. Maar ja, wat kan ik er aan doen, we zullen wel zien...