Ze is een kwartier geleden thuis gekomen . Dank jullie wel allemaal. Jullie hebben ervoor gezorgd dat ik me vanavond een stuk rustiger voelde.
Ik heb even gewacht met reageren totdat ze thuis was. Fijn dat ze weer veilig thuis is! Maar als jij je echt zorgen maakt over oma's functioneren op de weg dan zou ik de volgende keer een andere manier van vervoer aanmoedigen.
Herkenbaar, daarom is angst bij mij een slechte raadgever. Ik kan mezelf helemaal gek piekeren. Maar ik laat het niet mijn leven overnemen, ik zou niks meer kunnen dan. Daarom is het goed om te weten hoe dar werkt in je hoofd en je kunt jezelf er echt in trainen. Tegenwoordig noemen ze dat omdenken .
Wow, hier schrik ik wel van, jij belt/appt je man (of andersom) elke werkdag om te weten of hij goed is aangekomen? Tuurlijk heb ik ook wel eens van die momenten dat me de schrik om het hart slaat en me afvraag of iets wel goed is. Maar dat is dan bijvoorbeeld als ik weet dat er ergens een ongeluk gebeurd is waar mijn man rond dat tijdstip ook langskomt.
Ja klopt, meestal appt hij zelf wel als hij is aangekomen maar als hij dat vergeet bel ik hem. Waar dat vandaan komt weet ik niet, maar het is wel erger geworden na de geboorte van mijn laatste kind 5 maanden terug. We waren haar bijna verloren omdat ze spontaan stopte met ademen en beademd moest worden.
Wat is er mis om even te appen als je bent aangekomen? Dat doen wij beiden altijd. En als iemand het vergeet sturen we een berichtje. Hoef je niet van te schrikken, is gewoon heel normaal.
Mijn vroegere werkgever heeft mij een keer op een hele botte manier gezegd dat hij dit nogal apart vond. Was in de periode dat ik werd gestalkt en niet met een fijn gevoel over straat ging. Dit wisten ze verder niet, maar jeetje wat deed die opmerking pijn van die zak! Nu doe ik het eigenlijk ook niet, omdat mijn man hele dagen onderweg is. Maar we hebben wel paar keer per dag contact gedurende de dag. Soms gewoon zomaar en soms een praktisch appje.
Ik doe dat ook met mijn man en zoon. En als iemand (zus, moeder, vriendin bijv) alleen weg gaat hier vraag ik ook altijd of ze een berichtje sturen als ze goed zijn aangekomen. Nooit het idee gehad dat dit gek is.
Als je vaak last van angst hebt betekend het niet dat alle angst irreëel is. Het is dan de kunst om het onderscheid te maken.
Heel eerlijk, ik vind het nogal overbezorgd als er geen bijzondere reden is, zoals bijv. stalken, of als het glad of erg mistig is, ik noem maar wat. Ik kan er toch niets aan veranderen, dergelijke overbezorgdheid zou mij behoorlijk belemmeren in mijn dagelijks functioneren. Maar misschien ben ik er wel te nuchter voor?
Heb je dan niet het gevoel dat die angsten je erg belemmeren? Wat heftig trouwens van jullie jongste! Is alles nu wel goed? Kan me dan wel voorstellen dat je elke morgen blij bent dat je je kinderen weer mag begroeten!
Handig om te weten! Ik was gisteren nog aan het denken dat ik deze herfst/winter niet door flip met rare angsten. Heb ook de ziekte van Graves en mijn schildklier is nu ook oké en zonder medicatie. Wist niet dat dat aan elkaar gelinkt zou zijn.
Yep! Behalve die klachten had ik eigenlijk weinig klachten van mijn schildklier. Alleen dus dat mijn lichaam constant in stressmodus stond (hartslag in rust van 110) waardoor mijn hoofd vanzelf mee ging doen. Bij mij is dat echt aan elkaar gelinkt.
Dankjewel. Normaal leef ik in de herfst en winter bijna in angst. Toch de vorige 3 jaren. Angst om naar het werk te rijden in dit weer, angst voor de dood, voor ziektes, rare angsten ivm zoon. In de lente/zomer heb ik dat altijd minder maar tot nu toe geen rare angsten gehad. In de zomer ben ik gestopt met mijn medicatie en tot nu toe werkt mijn schildklier goed.
Heb je hier nou uiteindelijk geen gebruik van gemaakt? Ik ga je gevoelens niet belachelijk maken want daar heb je niets aan want uiteindelijk hebben we bijna allemaal weleens zoiets. Maar dit vind ik dan wel bijzonder. Dan wordt hulp geboden om je meer dan gerust te stellen en dan doe je het niet. Ik weet ook dat het best lastig is omdat daar heel veel mensen zijn en de kans klein is dat je dochter ‘gevonden’ wordt, maar als je je zo druk maakt als jij deed, dan grijp je toch alles aan? Zou ik wel doen. Alle beetjes helpen en doe je het niet, dan vraag ik me wel een beetje af hoe je werkelijke ‘angst’ in elkaar zit.
Ik vind het juist knap dat ts hier geen gebruik van heeft gemaakt. Waarom toegeven aan je angst? Ik probeer het altijd te relativeren, als er wat gebeurd kan je er vrij weinig aan doen en wordt je echt wel gebeld. Af en toe een appje van oma lijkt me een prima oplossing.
Ja zo kun je het ook bekijken natuurlijk. Maar dat relativeren leek me nou (een beetje) het probleem.