Mijn dochter is ruim 3 en half en erg bang voor monsters, boeven, heksen etc. Dit is net na haar derde begonnen. Ze durft niet alleen in een ruimte te zijn. Vanwege haar angst slaapt ze bij mij in bed en ik blijf bij haar tot ze slaapt. Als ik eerder wakker ben en ze wakker wordt als ik niet bij haar in de kamer ben gilt ze in paniek om mij. Ik vraag me af tot hoe ver deze angst normaal is. Zijn jullie peuters/kleuters ook erg bang voor monsters etc.? En zo ja, hoe beheersbaar is het en hoe ga je er mee om?
Ja, hier is dochter ook bang, maar we sporen haar erg aan het zelf op te lossen. Dus bv; Dochter;'Mamaaaa er zit hier een draaaaak!' Ik;'Oh nee! Wie kan er nu een draak verslaan?!' Dochter;'Ik weet het! Een dappere ridder! Op een paard!!' En hop, ze lost met haar fantasie haar angst op. Zo blijken engeltjes goede verjagers van spoken, krokodillen zijn eigenlijk lief ook al hebben ze scherpe tanden, etc etc. Ik ga haar angst niet beantwoorden door gaat bv bij me in bed te nemen, dan wordt haar angst werkelijkheid en wordt het steeds moeilijker er over heen te komen...
Wat goed dat dat werkt zo! Mijn dochter raakt echt in blinde paniek en op dat moment krijg ik er niet uit waar ze precies bang voor is. Ze wordt ook vaak in paniek wakker dus vooral voor mijn eigen nachtrust is het fijner dat ze bij mij in bed slaapt
Wij hebben het geluk gehad dat onze meid al vroeg verkondigde dat monsters en spoken niet echt zijn. Ze is wel een tijdje bang geweest voor nachtmerries, maar dat is vergeleken bij wat jij beschrijft heel mild geweest. We hebben een "dromenvanger" gemaakt en dat help al een heel stuk. Af en toe bij ons in bed als ze echt heel bang wakker werd. Nachtlampje aan. Opa in de hemel waakt over je. Heel easy dus. Wat jij beschrijft is wel heftig, ik kan me voorstellen dat het best een wissel trekt op jullie. Is ze aanspreekbaar als ze bang wakker wordt, of heb je het idee dat ze nog slaapt? Mijn nichtje heeft night terrors gehad en je verhaal deed me er een beetje aan denken. Hier is een link met de beschrijving Slaappaniekaanvallen, pavor nocturnus | Mijn Kinderarts In ieder geval veel sterkte! Ik hoop de rust weer snel terugkeert bij jullie thuis!
Als ze niet bang is zegt ze dat ze weet dat monsters niet bestaan, maar toch krijgt ze paniekaanvallen als ze denkt dat ze alleen is. Er spelen hier meerdere factoren mee en het is nog erger geweest dan het nu is maar ik vraag me daarom af wat normaal is. Het speelt nu al bijna een jaar en ik dacht dat het afgezakt was tot 'normale kinderangsten voor monsters en spoken'. Maar ik weet niet zo goed wat normaal is. Ze is op de momenten van paniek niet aanspreekbaar zoals Fuddley beschrijft, ze is ook niet bang als ze mij (of iemand die haar bekend is) maar ziet. Haar angst zakt door mijn aanwezigheid ook meteen. Bijvoorbeeld soms is ze op haar kamer aan het spelen en ik ben op de gang de was uit aan het zoeken. Als ik dan naar beneden naar de wasmachine loop en ze beseft dat ze alleen is raakt ze in paniek. Ze komt dan gillend en huilend naar beneden rennen 'omdat ze zo bang is'. Ook als ze wakker wordt is mijn aanwezigheid meteen geruststellend. Het is dus geen nachtangst.
Hier was het gelukkig nooit zo erg, wij hadden wel een spuitfles met Antimonsterspray en ik heb soms voor de zekerheid onder het bed gekeken en dan "zag" ik een heel klein babymonster dat heel erg bang was en heb ik een zielig verhaal verzonnen, dat het monster zijn mama kwijt is en een veilig plekje zocht. Of wij hebben samen met de zaklamp gekeken. Maar mijn zoon durft 'snachts niet alleen uit bed, dan roep hij mij. En als hij 's avonds nog niet slaapt en iemand loopt langs, roept hij opeens heel hard "wie is dat?" Daarvan schrik ik dan weer...
Vanmorgen was ik al beneden toen ze wakker werd en ze lag te huilen in bed. Ik realiseerde me dat het niet meer zo erg is als ik hierboven beschreef. Toen ik bij haar kwam en vroeg waar ze bang voor was piepte ze alleen maar en klapte zich tegen me aan. Ik besef ineens dat ik haar gedrag waarschijnlijk zelf in stand houd nu. Ze vindt het wel leuk zo dat ik steeds naar haar toe kom rennen . Ik ga proberen fantasie in te zetten tegen de angst en het verder weinig aandacht meer te geven. Ze heeft nu een stoere knuffelhond uitgezocht die haar tegen de monsters gaat beschermen.
Als je haar al meteen vraagt waar ze bang voor is,dan vul je het inderdaad zelf voor haar in. Want wie zegt dat ze bang is?
Oh ze is wel echt bang hoor. Het enige wat ze uit brengt is 'ik ben zo bang!' Daarom vraag ik ook 'waarvoor?' Maar de paniek is lang niet meer zo overheersend als het geweest is. Gisteren is ze gewapend met haar knuffelhond alleen boven speelgoed gaan zoeken