Hoi mama's, bijna mama's en mama's in spe, Ik ben nieuw op dit forum en hoop dat jullie mij kunnen helpen met jullie mening en/of ervaringen. Na het zien van een kloppend hartje heb ik in februari jl. een missed abortion gehad met 9;2 weken. Een week later heb ik gekozen voor curretage omdat het niet zelf op gang kwam. Ik ben erg verdrietig geweest in de dagen voor de curretage om het verlies van ons kindje maar kon op dat moment ook mijn schouders er wel onder zetten en vooruit kijken. Voor mij zal dit kindje altijd tellen. Toen wij net een paar dagen wisten dat ons kindje niet meer leefde, het zat nog in mijn buik, kwamen mijn zwager en schoonzus bij 5 dagen overtijd vertellen van hun zwangerschap. Leuk voor hun natuurlijk en dat hebben we ook gezegd. Echter zij hebben een hele avond bij ons gezeten onder het mom van medeleven. Opmerkingen als 'Geeft niks hoor van je tranen, dat zijn de hormonen die nu nog in je lichaam zitten', en 'dan zijn we toch nog even samen zwanger geweest' waren voor mij echt een kwelling. We kregen een slabbetje en het is heel de avond over kinderwagens en de misselijkheid van mijn schoonzus gegaan want het was vooral voor hun heel erg. Op dat moment kroop ik in mijn schulp en nam mijn fatsoen het over maar ik heb het gevoel dat ik met man en macht heb geprobeerd hun hun geluk niet te ontnemen maar voor mijn gevoel hebben ze mij mijn verdriet wel afgenomen. Er heerst een groot gevoel van oneerlijkheid en ik wil ze eigenlijk ook gewoon niet meer zien.. Ik vind het zo respectloos wat ze gedaan hebben. Alsof mijn kindje er toen al niet meer toe deed omdat het toch al gestorven was... Alsof er als een kudde olifanten overheen is gewalst. Hoe goed ik er ook mee om kon gaan voor de curretage zo slecht gaat het nu. Ik kan me er niet overheen zetten wat zij hebben gedaan en haar WEL dikke buik aanzien kan en wil ik eigenlijk ook niet. Mijn man is wel gaan praten naderhand maar we hebben nooit een excuus gehad, sterker nog, een eventuele volgende keer zouden ze het gewoon weer zo doen werd er gezegd... Is het gek dat ik ze niet meer wil zien? Wat is jullie advies aan mij? Ik loop echt vast in mijn gevoel... Alvast bedankt,
Och meis wat vreselijk zeg, hoe kunnen ze dat nou doen! Zo over zichzelf praten terwijl jij middenin een mk zit. Ik vind dat ook echt totaal niet kunnen en enorm respectloos. Ik kan me heel goed voorstellen dat je ze niet meer wil zien. Het is natuurlijk altijd lastig om een zwangere te zien, maar als het dan ook nog eens je schoonzus is die totaal geen empathie kan opbrengen op dat moment, dat kan gewoon echt niet. Volg je gevoel hierin, als jij het niet aankan om ze voorlopig te zien zou ik dat gewoon aangeven. Zoals ik kan inschatten, zullen ze dat niet begrijpen, maar dat is dan even pech voor ze. Denk goed aan jezelf, en probeer het te verwerken alhoewel ik weet hoe moeilijk dat is. Weetje, soms worden dingen eerst slechter voordat ze mooier worden. Ik hoop dat dat bij jou ook nu het geval is, en je je nu slecht voelt maar over een tijdje gaat het zonnetje voor jou ook weer schijnen. Sterkte meid, en denk vooral goed aan jezelf. Dat is belangrijk, want daar heb je er maar 1 van. Dikki knuf!
Wat verschrikkelijk respectloos van je schoonzus. En wat vreselijk voor jou. Ik zou ze goed op afstand houden. Ik wens je veel sterkte minimam er zijn op dit forum helaas veel lotgenoten. Uit je gevoel en krop het niet op.
Ik sluit me helemaal aan bij Suze, vind het alleen jammer voor jou dat je niet meteen de kracht had om aan te geven dat je geen behoefte had aan bezoek. Maar ja, das achteraf. Het is volkomen normaal wat je voelt, ga je alsjeblieft rot erover voelen. Je hebt immers genoeg om je rot over te voelen en dat gaat niemand van je overnemen! Heel veel sterkte meid, het valt niet mee.
Bedankt voor jullie reacties, doet me echt goed. Ik voel me heel alleen, ook om het feit dat mijn man het voor hun op blijft nemen. Voor mijn gevoel is hij ons kindje daarmee ook al vergeten en dat is eigenlijk nog het gene wat me het meest pijn doet.. Ik ga nu aan mezelf denken en heb ze ook al 6 weken niet gezien maar iedere keer wanneer mijn man terug komt van hun is het ruzie dus eigenlijk kan ik ze niet ontwijken. .. Ze zijn er en moeten met hun kop door de muur
Jeetje, ik weet niet wat ik hier op moet zeggen. Ik vind het allereerst echt heel erg voor jou dat je je kindje hebt verloren ik weet er helaas alles van... Zelf heb ik 3 miskramen achter elkaar gehad, waarvan de laatste een missed-abortion was met 8 weken. Ook ik heb een curettage gehad en de emoties waren bij mij ook heel heftig... Maar om dan te bedenken dat er familieleden zijn die zo harteloos en respectloos omgaan met jouw verlies... Ik begrijp daar echt niets van... Ik snap heel goed wat je bedoelt met "ik voel me alleen", dit gevoel is heel herkenbaar... Je zegt ook dat je nu aan jezelf wilt denken, doe dat ook vooral. Wees verdrietig en boos, dit moet je niet opkroppen, maar probeer ook de zelfcompassie weer te vinden en uiteindelijk vertrouwen te krijgen in jezelf en jouw lichaam... Ik hoop voor je dat je uiteindelijk weer steun kunt vinden bij je man. Wees vooral eerlijk tegenover hem, over de eenzaamheid die je voelt en dat het jou zeer doet dat het lijkt alsof hij het kindje al is vergeten. Als je je eenzaam voelt en je voelt de behoefte om te praten, dan mag je mij gerust een DM sturen. Heel veel sterkte xxx
Wat respectloos! Ik word boos terwijl ik het lees! Ik zou ze zeer zeker op afstand houden voorlopig. Heel veel sterkte met deze zware verwerking meis!
Heb je dit tegen je man gezegd? Want het lijkt me wel belangrijk dat hij dit weet. Niet als verwijt, maar puur voor hem om te weten wat in jou omgaat. Dit is zo ontzettend belangrijk in deze situatie. De valkuil is dat ieder in zijn eigen verdriet (en verwerking) duikt en daardoor niet zo goed ziet waar de ander doorheen gaat.
Ja heb het er met mn man over gehad. Hij begrijpt me wel maar heeft het gevoel dat hij ze moet laten vallen terwijl dat absoluut niet is wat ik bedoel. Het enige wat ik wil is rust en de wetenschap dat ik niet stom gevonden wordt. Wil echt even benadrukken dat jullie reacties me nu al enorm helpen. Het is fijn om te weten dat andere mensen me begrijpen en dat ik niet raar ben ofzo. Jullie zijn de heldinnen van mijn dag. En Leelaatje. Wat verschrikkelijk zeg, 3 miskramen. Diep respect!
Och Hoe konden ze dat doen? Wat gevoelloos! Ze hebben jou vast niet bewust willen kwetsen maar wat dom van ze! Heel veel sterkte hoor!
Jeetje meid wat heftig! Ik snap niet dat zij niet begrijpen hoe het voor jou moet zijn ! Ik ken het gevoel dat iedereen om je heen zwanger is, alleen op kinderverjaardagen zitten, etcetera. Vreselijk, maar je familie zo dichtbij die zo gevoelloos is, daar mag je boos om zijn hoor!! Sterkte meid !
Dank je wel voor al jullie lieve en begripvolle reacties. Doet me enorm goed! Ik wil gewoon heel graag vooruit maar zonder dat ik daarbij ons eerste kindje vergeet. Dat is een of ander oerinstinct wat ik niet uit kan leggen maar ik wil het niet vergeten, en hoe stom ook, ik wil eigenlijk ook niet dat anderen het vergeten maar dat is iets wat je kennelijk niet kunt verwachten omdat mensen het toch niet begrijpen. Is gewoon een rotsituatie maar ik hoop dat ik snel weer een positieve test in handen mag hebben. Niet om ons eerste kindje te vergeten maar om gewoon weer een positieve ervaring te hebben. Ik hoop dat ik dan alle klachten en kwaaltjes krijg die je kunt hebben, dan weet ik in ieder geval zeker dat ik zwanger ben Haha. Hoe snel waren jullie weer zwanger na een miskraam? Hoe is die zwangerschap verlopen? En hoe stonden jullie toen zelf in die zwangerschap, angstig, onzeker? Sorry voor alle vragen maar het opschrijven alleen al werkt therapeutisch en jullie zijn mijn therapeuten Haha. Nogmaals bedankt!