Weet je wat ik vond, als je er eenmaal in zit dan krijg je een gevoel van: oke, dit is het en nu moet ik het gaan doen. Dan denk je niet aan een eventuele knip, of het wel past, of het een keizersnede wordt. Het enige wat ik dacht was: wanneer gaat die k*twee weg!? Ik vond het verschrikkelijk veel pijn doen, een pijn waarvan ik dacht 'm ingecalculeerd te hebben, maar achteraf zeg ik: meid, je had geen idee. Het is zo'n scherpe en intense pijn, met niets te vergelijken. Ik zeg dit niet om je bang te maken, ik ben maar gewoon eerlijk, daar heb je het meeste aan denk ik Je bent onder begeleiding van een verloskundige of gynaecoloog he, bedenk dat goed. Toen ik op 3cm zat (en 13 uur bezig was) begon de verloskundige over pijnbestrijding. Ik had er zelf niet over nagedacht van te voren en was ook in zo'n soort roes dat ik er op dat moment niet aan dacht. Maar toen ze het zei kon ik haar wel om de nek vliegen, er was een oplossing voor die helse weeën! Na de ruggenprik (en daarvoor pethidine) was het supergoed te handelen. Gewoon tijd uitzitten (liggen in mijn geval ) en wachten tot je genoeg ontsluiting hebt om te persen. Tijdens dat persen werd de pijnstilling uitgezet en dan voel je wel weer wat (niet veel in mijn geval), maar hey... dan ben je er bijna! Je voelt ook dat het hoofdje steeds verder zakt en je hoort je partner steeds enthousiaster aanmoedigen (dan zien ze haartjes, worden ze helemaal gek ). Na een half uur persen heb ik geroepen dat ik niet meer kon, maar tegelijkertijd dacht ik: sukkel, wie moet het dan doen? Schiet op, door gaan! En dan perste ik maar weer een eind weg. Het is gewoon keihard werken, maar met een partner en personeel die je goed aanmoedigen is het allemaal heel goed te doen. (en natuurlijk die ruggenprik, heerlijk!) Hechten heb ik niks van gevoeld. Ze hebben een verdoving gezet tijdens één van de laatste persweeën en dat voelde als een speldenprikje (en geloof me, daar kan je er wel 10 van aan als je eenmaal een wee hebt gevoeld )
Ik ging er heel nuchter in, ik dacht ik ga dat wel even doen! Dat is me dus wel tegen gevallen.. Het ging zo snel, zo heftig en inderdaad het doet gewoon PIJN! Ik kon op een gegeven moment gewoon die weeen niet meer opvangen, ze bleven komen. Maar goed ik ging dus wel van 5 naar 10 cm in 1,5 uur tijd. Dan is de pijn wel te verklaren en ook een soort van te accepteren. Ik dacht als ik nu met deze pijn pas 1 cm verder ben wordt ik gek, maar dat was dus niet zo. Ik ben achteraf ook wel een soort trots op mezelf dat ik het echt op eigen kracht gedaan heb zonder pijnstilling enzo. Ik denk dat je het gewoon over je heen moet laten komen.. Ik kan verder geen advies geven over oefeningen of andere tips want ik heb daar dus niks mee gedaan en heb het ook over me heen laten komen. Kijk naar het moment zelf en luister naar je VK en het is voor iedereen anders, je weet nooit hoe het gaat lopen en altijd in gedachte houden, Hij of zij komt er echt uit, hoe dan ook!
Echt bedankt voor jullie reactie's! Soms probeer ik mezelf in te praten van tja, het moet wel te doen zijn want iedereen heeft het gedaan... de pijn zal wel zus of zo aanvoelen en ja, het blijft doorbijten. Ben alleen benieuwd of ik er nog zo over denk eens het begint, lol. En qua begeleiding van de VK, is het ook zo dat ze je enigzins steunen tijdens de weeën en helpen met ademhalen? @Lovely, 1.5 uur dat is wel echt kort, was naderhand zeker wel een opluchting? Soms denk ik van, tja misschien nog liever kort en intens dan uuuuuuren aanwakkeren..?
Hoihoi! Je angst is heel begrijpelijk! Het is ook niet niks wat er allemaal gebeurt. Ik zou je aanraden het met je VK te bespreken (als je dat nog niet hebt gedaan). Zij is ervoor om je te begeleiden tijdens de bevalling, dus ook om je te steunen met de weeën en te helpen met ademhalen! Het is misschien wat aan de late kant, maar heb je al eens over een doula gedacht? Dat is iemand die met je meepuft, je masseert, en er gewoon helemaal voor jou is tijdens de bevalling.. Heel veel succes in ieder geval! Groetjes Sallie
Er is er nog nooit 1 blijven zitten, dus die van jou ook niet !!! Laten we hopen dat het gewoon natuurlijk komt, maar zou het erg zijn als het een ks wordt? als jij en je kindje maar in orde zijn daarna toch?
@Beebje Ja misschien achteraf beter sneller dan uren lang doorgaan en niet opschieten qua ontsluiting maar op dat moment werd ik echt GEK! Bij mij is de VK thuis geweest toen ik weeen had en op 5cm zat. Toen heeft ze me wel geprobeerd te helpen met me ademhaling enzo en toen ik haar daarna pas weer zag zat ik al aan de 10cm. Ik was ook pas 20 minuten in het ziekenhuis toen ik 10cm had dus heb niet veel hulp kunnen krijgen maar ook daarna tijdens het persen heb ik wel goede steun gehad aan haar tips.
Ik heb me tijdens de zwangerschap totaal niet druk gemaakt om de bevalling. Ook niet over nagedacht . Enerzijds heel naïef, want die weeën, pfffff, daar was echt niet tegen op te puffen (ben ingeleid en had een weeënstorm van 4 uur). Gelukkig hielp de verpleegkundige/ verloskundige met puffen. Maar waar ik al helemaal niet over na had gedacht/ beseft is: JE KRIJGT EEN KIND!!!!!! Natuurlijk wist ik verstandelijk dat ik een kind zou krijgen, maar dat een bevalling een aanloopje is naar ZO IETS ONWIJS MOOIS . Klinkt heel stom, maar het overdonderde me gewoon. Na een half uur persen lag daar een prachtig, glibberig, nat, klein, meisje op mijn buik! HOE GEWELDIG IS DAT! Op dat moment dacht ik: dit wil ik nog 10 x meemaken . De weeën deden f**** pijn . Maar wát zou ik een bevalling nog graag eens mee willen maken. De geboorte zelf, daar kan echt niks tegenop . Zelfs weeën zijn minder overweldigend dan je eigen kindje aan mogen pakken! En dan nog ff terug naar de weeën... je komt vanzelf wel in een soort roes!!!!! Vertrouw er op: JIJ KAN DAT!
Ik was ook heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel bang, echt heel bang! Op het moment zelf gebeurt het gewoon, en JA het doet zeer, heel erg zeer!!!! (althans dat vond ik) en nee het is niet leuk, niet mooi, niet gezellig (mijn ervaring) Maar als dat hoopje mens op je buik ligt!! WAUW! Nee je bent de pijn echt niet meteen vergeten maar het is het waard geweest En tijdens de weeen riep ik NOOIT WEER, en nu roep ik ZOALS ZIJ, NOG 10!!! Suc6!
ook ik was naief of misschien meer positief! Ik denk ten 1e dat het per persoon echt zo ontzettend veel verschilt dat net als met dat je niet weet wanneer je baby komt je niet weet hoe je bevalling zal zijn! En maar goed ook, want ik weet niet of ik het de 1e keer ooit had gedurft als ik dit van te voren wist! Ik vond het een hel en wilde ook echt geen kinderen meer baren, maar goed na maanden en inmiddels ruim een jaar verder bleek mijn moederhart en de dankbaarheid dat ik zo'n ontzettend mooi leven had met mijn kindje dat dit het zo cliche maar o zo waar dubbel en dwars waard is! Ja ik ben bang en ja ik sch**t echt 7 kleuren en het kan nu ieder moment gebeuren! Wel weet ik nu wat ik kan verwachten en weet ik ook wat je ervoor terug krijgt en heb ik zo'n hoop dat ik nu ook mag zeggen dat het "te doen" was omdat de "weg" al is gemaakt door de 1e, maar o wat ben ik bang!!!! Zodra ik ben bevallen zal ik ook nog wel even vertellen hoe deze bevalling is geweest, maar voor nu kan ik zeggen dat ik gesprekken over bevallingen 8/9 maanden heb vermeden en er niet aan wilde en durfde te denken en ik mijn 1e bevalling echt afschuwelijk vond, sorry maar je vroeg om eerlijkheid en dat ben ik dan bij deze. Wel was ik zodra ik gehecht was 3 kwartier en na een beetje bij te komen ik we intens gelukkig was direct! Maar op dat moment en nog maanden erna was ik ervan overtuigd nooit meer te durven bevallen en keek ook vol bewondering naar vrouwen met meerdere kinderen!!!
Heel herkenbaar! Vanaf het moment dat ik wist dat ik zwanger was, zag ik op tegen de bevalling. Ik wilde perse in het zkh bevallen ivm pijnstilling. Uieindelijk had kleine meid in het vw gepoept en moest ik naar het zkh. Eenmaal in het zkh aan ctg gelegd, daarna gekeken hoe ver ik was (volgens de klinisch vk was er nog tijd voor pijnstilling). De klinisch vk voelde, kreeg grote ogen en heeft me aan de weeenopwekkers gelegd.wat bleek, ik had 9 cm ontsluiting. Geen pijnstilling meer voor mij dus. Na krap 20 minuten persen was de kleine dame er. Pijnstilling heb ik niet gemist, weeen vond ik NIET pijnlijk, wat vervelend voelde was het moment dat het hoofdje staat, verder GEEN pijn tijdens en na de bevalling. Zo kan het dus ook
Ik ben nu zwanger van ons 2e kindje. (echt nog heel pril). Maar ik zie er nu al tegen op. Die pijn, ben ook ingeleid, duurde 36 uur, en een kind van ruim 9 pond kwam eruit. Het grappige van alles is, is dat ik me hele eerste zwangerschap tegen iedereen zei....mijn bevalling duurt niet zo lang, al die onzin...ik ben daar veel te nuchter voor. Zo zie je maar weer. Ik hoop het niet weer mee te maken. Maar zoals ze zeggen 'elke zwangerschap is anders', dus gaan we met goede moed verder tot een bitter (liefst zoet) eind.
Ik heb niet alles gelezen maar ik weet alles van angst voor de bevalling..... Bij mijn eerste dochter ben ik door een hel gegaan! Zal de detail besparen maar als je bij deze bevalling een verlos aan je bed heb zitten die zet: ik vind het heel bijzonder dat je nu al weer zwanger bent........zegt dat wel genoeg denk ik. De hele zwangerschap was ik heel positief en dacht heel nuchter over de bevalling. Ach als ik het een keer kan dan lukt deze keer ook wel. Ik had wel aangegeven direct in het begin dat ik er rekening mee hier zo een paar weken voor de bevalling angstig te worden en dan moest ik aan de bel trekken. Dat gebeurde niet en zelfs toen ik voorweeën kreeg had ik nog zo iets van: joepie ze gaat komen. Dinsdag 2augustus krijg ik heel explosief weeën om de 2min en ze hielden wel 3min aan.........toen begon de eerste paniek. ik was thuis, mijn meisje lag net in bed en ik had geen auto. Toch het ziekenhuis gebeld en de verlos bleef ff aan de lijn om ze te timen en ze kwamen heel snel op elkaar dus direct naar het ziekenhuis. Daar aangekomen bleek het niet veel te doen maar ze waren er wel en echt om de minuut. Zo is het tot donderdag gegaan en toen hebben ze ingeleid wegens uitputting.........weer net als de eerste keer. En toen kwam alles terug. Als een film kwam het voorbij en ik raakte volledig in paniek! Ik wilde niet meer en of ik aub niet meer zwanger kon zijn en of ze haar maar met een ks wilde halen want ik kon dit niet. Na 2uurtjes heb ik een ruggeprik gekregen en vanaf dat moment ging het beter. Ik heb een uur genoten van dat ding en toen zat ik al op volledige ontsluiting en mocht ik gaan persen......... Toen kwam de volgende paniek aanval, had bij mijn dochter 2uur perweeën moeten opvangen, ik kon echt niet persen. Deed het volledig verkeerd. Uiteindelijk is het gelukt en was ze er met 17min persen. Slecht 3 hechtingen en het mooiste moment van mijn leven ik zag haar geboren worden Ik kan zeggen: praat er over met je verlos of gyn. Geef duidelijk aan wat je zo vrezelijk eng vind en wat je zeker niet wil. Ruggeprik: zetten deed geen echte pijn (fijn is het ook niet) en het was het helemaal waard! Bespreek het ook met je man wat je wil. Tijdens de bevalling kan je alleen maar emotioneel denken en reageren en wij zijn gemaakt om te bevallen en je heb een enorme drang om het helemaal zelf te doen. Als je man dan weet wat je wil dan kan hij de beslissingen maken voor je op de moeilijke momenten. Alles wat je kan doen neemt de angst nooit helemaal weg maar geeft de mensen om je heen een kans om het zo goed mogelijk voor je te doen. Ik hoop dat jullie hier wat aan hebben en dat jullie straks toch met een goed gevoel terug kunnen denken aan de bevalling.