Nee, daar ben ik niet bang voor. Misschien zou ik er wel bang voor moeten zijn, maar daar denk ik nu nog niet aan. Waarschijnlijk ga ik me er pas bij een volgende zwangerschap druk over maken. En nogmaals met mijn HA bespreken over het "verhoogde risico" op herhaling. We zullen zien
@ sharm1, ik denk ook dat het gezond is om er niet bang voor te zijn. Het vervelende is, je kan er toch niets aan doen als het je overkomt, dus waarom zou je je hier dan van te voren al druk over maken.
Ik ben tijdens mijn bevalling 2 liter bloed verloren (placenta moest ook operatief verwijderd worden) en heb ook geen transfusie gehad.. volgens de artsen was mijn hb-gehalte niet laag genoeg. Maar ik heb me zeker de eerste 2 weken knap ellendig gevoeld.. niet alleen fysiek (want hondsmoe bij de minste inspanning) maar ook mentaal. Ik dacht echt van 'als dit het is, veeg mij dan maar op, want dit ga ik niet volhouden'. Terwijl ik wel stapelgek op mijn kleine man was, daar lag het echt niet aan. De huisarts heeft me vorige week staaltabletten en foliumzuur gegeven en die helpen me wel, want ik voel me nu op alle fronten echt een heel stuk beter. Maar daardoor zijn de eerste 2 weken van mijn kraamtijd dus echt helemaal niet leuk geweest. Ik was voor mijn bevalling redelijk nuchter van 'ik zie wel hoe het loopt', maar doordat de pijn, het bloedverlies en de vervelende periode erna mij echt heel erg tegenvielen, denk ik dat ik bij een eventuele volgende er niet meer zo onbevangen tegenaan kijk en dat vind ik best jammer.
Nou ja, durven... kijk, mijn zwangerschap is wel heel voorspoedig gegaan en bij een volgende weet ik verstandelijk dat de bevalling helemaal niet zo hoeft te verlopen als de eerste. Maar de angst is er natuurlijk wel degelijk en dat zal bij een volgende zwangerschap wel mee gaan spelen.. Toch wil ik wel heel graag dat Yuri over een tijdje nog een broertje of zusje krijgt. Maar dan moet ik wel eerst deze bevalling emotioneel hebben verwerkt.
Ik snap jouw angst Lisa Sophie. Bij mijn 1e was mijn toestand ook kritiek. Ook 2 1/2 liter bloedverloren (5 zaken bloed bijgekregen) en mijn placenta moest operatief verwijderd worden. Ik heb erg veel moeite gehad met m'n lichamelijk en geestelijk herstel daarna; zoiets zet je niet zomaar van je af. Volgens de gyn. had ik maar 10% kans dat dit bij m'n 2e bevalling weer zou gebeuren. Helaas, dus wel. Weer erg veel bloed verloren (hb was 3.0 terwijl 7 normaal is) dus weer een transfusie en ook weer een vastzittende placenta die operatief verwijderd moest worden. Gelukkig was ik nu wel in het zh (1e is thuis geboren) waardoor ik me zekerder voelde en er nu beter mee om kan gaan. Ben nog steeds niet hersteld maar gaat alweer een stuk beter. Ik snap wel dat je mijn verhaal niet graag leest omdat bij mij wel beide bevalling hetzelfde verlopen zijn met alle complicaties erbij maar ik was nu wel in het zh en heb een zeer goede begeleiding tijdens mijn zwangerschap gehad dus je voelt je een stuk sterker. En het voordeel van een tweede is dat je veel meer kennis hebt en veel vlugger op je strepen gaat staan. Je neemt niet alles zomaar meer aan en je durft te zeggen wat je denkt. Silly
Ik heb ongeveer hetzelfde als jou meegemaakt Lia en heb er erg lang over gedaan om het emotioneel te verwerken. Helaas is m'n moeder kort na m'n bevalling ook nog eens overleden dus dat maakte het extra moeilijk. Ik wilde geen tweede kindje meer en pas na 5 jaar durfde ik de stap te zetten. Ik heb nu een tweede kindje en ik geniet er gelukkig meer van dan ik bij m'n 1e gedaan heb. Maar ga er pas voor als je er aan toe bent wat je omgeving ook zegt of denkt. En die onzekerheid heb ik nu nog maar voel me wel veel sterker omdat ik de keuze zelf gemaakt heb toen ik er zelf aan toe was. Silly
Tjonge wat een verhaal zeg. Je hoort het volgens mij het meeste bij de eerste bevalling. En niet bij een volgende. Wat mij zo opvalt is te lezen dat je ondanks jou ervaring de eerste keer, het toch weer een tweede keer aandurfde!Ik heb het dus nog nooit meegemaakt en ik durf het zelfs niet goed aan om een derde te krijgen. Wat mij ook opvalt is dat de meeste ellende thuis gebeurd. Na een thuisbevalling moet je toch altijd wachten op de ambulance. Als je in het ziekenhuis bevalt gebeurd het natuurlijk ook wel, maar kunnen ze veel sneller ingrijpen. Zo gaat er niet veel tijd verloren! Toch?
Maar zo zie je dat ze beide keren wel heeft overleefd. Dus hoe erg het ook kan zijn, het is wel goed gegaan. Natuurlijk een hele herstelperiode, maar alles is nu weer goed.
Ja dat is ook zo Bosi. Hoe erg het ook was ik heb me er toch goed doorheen geslagen. Eigenlijk realiseer je je pas later wat je allemaal is overkomen. Op het moment zelf besef je eigenlijk niet eens wat er allemaal aan de hand is. Wat Lisa Sophie schrijft klopt wel. Bij de 1e ben ik thuis bevallen met alle ellende nadien. Daardoor ben ik veel meer bloed verloren dan bij de 2e want toen was ik wel in het zh. Dit scheelde idd wachttijd en het ritje met de ambulance (toch zeker een half uur bij elkaar). En je voelt je zekerder in het zh (tenminste ik) want ze hebben alles bij de hand. Silly
Mijn man stond erop dat ik in het ziekenhuis ging bevallen, omdat hij zelf zijn eigen geboorte bijna niet na heeft kunnen vertellen (bij wijze van spreken). Mij maakte het in het begin niet uit, maar ik ben toch maar wat blij dat wij voor het ziekenhuis hebben gekozen: ik woon nu nog 4 hoog zonder lift en ik moet er niet aan denken hoe ze me eventueel naar het ziekenhuis zouden hebben vervoerd om de placenta te verwijderen... Dus, medische indicatie of niet, volgende keer ga ik absoluut weer naar het ziekenhuis... ik vind overigens dat je het best vaak hoort dat vrouwen op het laatste moment toch nog naar het ziekenhuis moeten voor een verlossing met de vacuumpomp oid.. vraag me af of thuis bevallen dan echt allemaal wel zo verantwoord is als ze ons willen doen geloven, want tegen mij zeiden ze ook dat ik gerust thuis kon bevallen als ik dat had gewild. Gelukkig heb ik een partner met wie ik erg goed over de bevalling en de daarmee samenhangende gebeurtenissen en onzekerheden kan praten, dat maakt het voor mij ook weer wat makkelijker om alles te verwerken.
Het enige land volgens mij... mijn vriendin uit Engeland stond in ieder geval met haar oren te wapperen toen ze hoorde dat je hier ervoor kon kiezen om thuis te bevallen.
Er zijn natuurlijk genoeg bevallingen die thuis wel goed verlopen en het is wel veel fijner om in je eigen omgeving te zijn dan in een zh waar je aan allerlei snoeren vastzit en geen kant opkunt. Maar als er iets mis is dan moet je idd wel eerst in het zh zien te komen met de eventuele nodige gevolgen. Ik zou bij de tweede ook voor het zh gekozen hebben ook al zou het geen medische bevalling zijn maar dat komt door mijn eigen ervaring natuurlijk. Ik vind ook wel dat er te gemakkelijk over een thuisbevalling wordt gedacht en dat er toch vaak complicaties zijn. Fijn Lia dat je zo'n lieve partner hebt. Mijn partner heeft ook erg veel voor me opgevangen na de bevalling van m'n eerste. Niks was hem te veel terwijl het voor hem natuurlijk ook zwaar was. Silly
Voor alle meiden die in de nare situatie hebben gezeten wat voor advies zouden jullie aan mij geven? Ik heb inmiddels met de gyn gesproken in het ziekenhuis. Hij wil mij begeleiden 9 maanden lang en hij wil de bevalling doen. Ik heb nu de regie in handen. Toch twijfel ik, uit angst dat mij iets overkomt! Wat vinden jullie hiervan?
Nou dat heb je mooi geregeld met de gyn... Als je kinderwens groter is dan je angst.. DOEN! Voor je het weet is het weer voorbij en kijk je alweer terug..
Doen! Je hebt hele goede begeleiding, dus waarom niet. De kans dat er dan iets gebeurt zal dan wel helemaal minder worden.
Ja als ik het zo bekijk, dat heb ik maar weer mooi voor elkaar gekregen. Hij was aanwezig bij mijn vorige bevallingen, hij vermoedt (door de dramatische geschiedenis) dat daar mijn angst vandaan komt! Hij weet dus precies hoe ik ben, ik heb wel een goed gesprek gehad, hij was echt begaan met mij. Hij heeft het zelfs genoteerd in het dossier met een dikke rode lijn eromheen. Als ik het weer aandurf moet ik hem bellen. Toch kan ik de rampscenario niet uit mijn hoofd zetten! Gek wordt ik ervan....tjongejonge.
Ja, de psyche kan veel met je doen. Ik heb een keer een klein steekje in mijn rechterzijde gehad. Toen dacht ik dat ik iets heel ergs zou hebben. Het steken werd met de gedachte dat het iets ergs was steeds meer. Uiteindelijk kon ik niet meer lopen van de pijn. De Ha erbij en die kon niks vinden en die zei dat er ook echt niks was. Ineens was de pijn weg. Kun je zien, hoe je gedachte een loopje met je kunnen nemen.
Nou inderdaad ik sta ermee op en ga ermee naar bed. Gisteren de verlosk gebeld, die zei doodleuk tja je baarmoeder is al meerdere keren uitgerekt dus de kans op nabloeden neemt wel toe. Tjonge dat gaf de burger moed!