Ja, dat is idd niet bemoedigend... ik snap wel dat ze je aan de ene kant volledige informatie wil geven, maar aan de andere kant is het ook weer niet echt tactisch. Maar wel fijn dat de gyn je wil begeleiden.. je bent dan echt in goede handen!
zou je denken dat ik dan echt in goede handen ben? Het gebeurd toch ook wel dat het mis gaat terwijl je in het ziekenhuis ben? Of niet?
Ik kan je natuurlijk geen garanties geven, maar tijdens mijn bevalling in het ziekenhuis ben ik geen moment bang geweest dat het mis kon gaan of dat ik het in het ergste geval niet zou overleven... volgens mij gebeurt dat laatste echt bijna nooit in Nederland. Toen de placenta bij mij niet kwam en ik dus aardig wat bloed aan het verliezen was (wat ik zelf overigens niet zo door had) bleef iedereen om me heen ook kalm, dat scheelde ook.
Het geburd inderdaad zeer weinig, maar het geburd nog wel. Volgens mij gaat het het vaakste mis als een vrouw thuis een kind krijgt en daarna een bloeding krijgt. In het ziekenhuis kunnen ze gelijk ingrijpen natuurlijk. Het vervelende is dat ik de laatste tijd juist vaak verhalen hoor. Laatst is er weer een vrouw door een nabloeding en nog een complicatie overleden in Nederland (bij ons in de stad) Het was haar eerste kind. Vreselijk toch? Wat er precies gebeurd is, weet ik niet maar goed, ik schrik dan wel. Zou je het nog een derde keer aandurven na deze ervaringen of heb je nu zoiets van laat maar zitten. Ik heb nog nooit een dergelijke bloeding gehad en ben er toch bang voor ondanks alle voorzorgsmaatregelen in het ziekenhuis!
Voor jou zou het dus je derde kindje worden toch Lisa Sophie. Ik heb nu 2x complicaties na mijn bevallingen gehad en zou dit voor een derde kindje niet meer riskeren. Maar mijn kinderwens was ook maar max. twee kinderen. Ik had 10% kans dat de tweede bevalling hetzelfde als de eerste zou gaan dus geloofde ik ook absoluut niet dat dit mij zou overkomen maar helaas, dus wel. Zelfs de gyn. vroeg mijn partner of we nog een kinderwens hadden en de gyn. zei dat het maar beter was dat we het bij twee kinderen zouden houden gezien de complicaties die ik bij mijn bevallingen heb gehad; waarschijnlijk zou een derde bevalling weer dezelfde complicaties geven. Als jij ook nare ervaringen hebt bij je vorige bevallingen dan zou ik als ik jou was nog eens goed nadenken of je het er wel voor over hebt. Stel dat je angst waarheid wordt hoe ga je daar dan mee om na je bevalling. Ik heb er erg veel moeite mee gehad m'n 1e bevalling emotioneel te verwerken. Die angst heb ik nu nog dat ik toch nog een terugval krijg doordat ik weer hetzelfde meegemaakt heb. Gelukkig sta ik nu veel sterker in m'n schoenen maar die onzekerheid blijft. Silly
nee mijn bevallingen zijn verder zonder ernstige complicaties verlopen, dus ik kan niet terug kijken daarop. wel ging het allemaal moeizaam.
Yuri is mijn eerste kind. Ik hoor nu van alle kanten wel dat een tweede veel gemakkelijker gaat dan de eerste, maar ja... Ik wil over een jaar of wat toch graag een broertje of zusje voor Yuri, omdat ik ook denk dat dat voor hem leuk is. Maar we houden het denk ik bij 2 kinderen, ongeacht hoe een eventuele 2e bevalling zou verlopen. Om maar een Cruyffisme te gebruiken; ieder voordeel heb z'n nadeel. Ik weet nu wel wat me eventueel te wachten kan staan en ben dus denk ik mondiger en minder gelaten; ik weet dus ook dat ik absoluut in het ziekenhuis wil bevallen en ik wil ook absoluut ergens bevallen waar ik de zekerheid heb dat ik een ruggenprik kan krijgen. Bij Yuri heb ik die nl ook gehad omdat ik al 12 uur heftige weeen had, nauwelijks had geslapen en de ontsluiting bij 4cm bleef steken.. dat was echt een zegen want daardoor kon ik weer een beetje op krachten komen. Een jonge vrouw die komt te overlijden bij de geboorte van haar eerste kind is inderdaad vreselijk, maar de kans dat dat gebeurt is erg klein. Maar dat kan ik natuurlijk wel zeggen, dat maakt jouw angst niet minder natuurlijk.. waar komt jouw angst precies vandaan als ik vragen mag? En was je hier bij je eerste bevalling ook al bang voor?
Ja hoor dat mag je vragen. Ik was er bij mijn eerste bevallingen niet echt bang voor. Bij de eerste wist ik niet eens dat het bestond, bij de tweede wel alleen dacht ik dat het alleen bij de eerste kon gebeuren (dan moet blijken dat het lichaam wel/niet goed functioneerd). Dus ik dacht, de eerste heb ik gehad dus daar hoef ik me geen zorgen om te maken.......naiief he! Waar mijn angst nu vandaan komt. Ik weet het niet zeker maar ik ben bang om dit wat ik heb te verliezen,....denk ik. Ik heb namelijk een enorm verantwoordelijkheidsgevoel naar mijn gezin toe. (met name naar mijn kinderen) Verder ben ik een doemdenker, en een controlfreak. Nogmaals mijn bevallingen waren niet prettig, maar dat heb ik er wel redelijk voor over. Mijn leven niet. De beide bevallingen zijn verder verlopen zonder heftige complicaties. Wel met vacuum, beide kinderen zwaar, liggingsafwijkingen, lagdurig persen, inleiden, uitscheuren, ruggeprik een keer een miskraam. De hele rattaplan zeg maar. O ja ook bij beide bekkenpijn. Maar bloedingen nee gelukkig niet. OP zich ben ik niet zo vreselijk bang voor een nabloeding ik weet dat ze dat in principe goed kunnen verhelpen. Alleen vraag ik me af wat er mis kan zijn gegaan bij een vrouw die het overkomt en er toch aan overlijdt. Dat vind ik nu zo raar. Ze weten waar de bloeding vandaan komt alleen ze kunnen het niet stoppen? Dus ik heb geen angst voor het bloeden, want iedere vrouw vloeit na een bevalling de een wat meer als de andere. Maar de ernstige nabloeding met fatale afloop zeg maar, dat idee maakt mij zo angstig!
Je bent bang om dood te gaan om het simpel te zeggen en je kinderen het zonder je moeten stellen en dat jij je kids niet ziet opgroeien.. Ik denk dat iedereen hier wel in een zekere mate angst voor heeft. Ik kan je verder niet helpen, want ik ken jouw angsten niet in de vorm als dat jij ze hebt. Wie of wat zou jouw angsten kunnen wegnemen of een plaats kunnen geven?
Een cognitieve therapie kan helpen. Ik had ook een angst om dood te gaan. Mijn angst kwam omdat ik als 12 jarig kind mijn vader verloor. Hij kreeg een hartstilstand en was weg. We waren er allemaal niet bij gelukkig. Mijn moeder was toen 32 , broertje en zusje 9 en 5. Door deze ervaring ben ik toen erg bang geworden om dood te gaan. Niet alleen zelf, maar iedereen die me dierbaar is. Ik heb de therapie gevolgt( groep) en ik heb er geen tot zeeeeer weinig meer last van.
Ik werk in de zorg en zie veel mensen gaan.....misschien is dat inderdaad wel mijn grootste probleem. Cognitieve therapie, wat houdt dit precies in?
Kan me best voorstellen dat als je dagelijks met sterfelijkheid wordt geconfronteerd, het heel moeilijk is.. tel daarbij op dat je bevallingen ook niet gemakkelijk gingen. Ik vind het in ieder geval moedig van je dat je angsten kunt toegeven en dat je sowieso nog een volgende zwangerschap overweegt.
Ik was ook erg bang voor de tweede bevalling maar het feit dat we toch een broertje of zusje voor ons zoontje wilde was sterker dan de angst. Ben het met Lia eens; toch moedig van je dat je er toch misschien voor wil gaan. Als je al twee bevallingen hebt gehad zonder complicaties dan weet je dat je lichaam het aankan en sterk is. En idd dat een vrouw sterft tijdens of na een bevalling dat komt maar erg weinig voor. Gezien mijn ervaring had ik nooit gedacht dat ik nog een tweede zwangerschap zou aandurven en je ziet ik heb het toch gedaan. En idd het was geen voorbeeldbevalling maar ik was op de goede plek met de goede zorg en ik heb het overleefd . Silly
ja inderdaad gelukkig wel. De kans is ook heel klein dat weet ik! Wat hadden ze gezegt tegen jullie toen jullie het weer aandurfde? Want iets heeft jullie toch het vertrouwen gegeven om er weer voor te durven gaan. Jullie moesten nu in het ziekenhuis bevallen, was dat voor jullie de reden dat je het wel vertrouwde?
Bij mij werd verteld dat ik maar 10% kans had dat m'n tweede bevalling hetzelfde zou verlopen als de eerste. Ik had dit dus ook echt niet verwacht waardoor ik vol vertrouwen aan m'n bevalling begon. Tuurlijk blijf je wel onzeker maar je weet dat de kans heel klein is. Helaas hoorde ik wel bij die 10% maar das gewoon pech hebben. Gelukkig wil ik geen derde kindje want dan zou ik natuurlijk weer heel anders tegen de bevalling aankijken omdat ik dan weet wat ik nu weet. Silly
de meningen zijn geloog ik wel wat verdeeld in het land der deskundigen. De ene verloskundige zegt dit de andere weer dat. De ene gyn zegt het weer zo en de andere zus. Dat is toch ook om gek van te worden. Maar 10% wat wil dat zeggen?!0 % op hoeveel? Snap je?!
Mensen ik ben benieuwd hoe het nu gaat met de angst van aardbei en BeertjeY,zij begonnen deze forumtopic, ik ben erg benieuwd hoe het nu gaat met hen..........
lisa sophie - natuurlijk is de angst er nog wel, maar dan op een gezonde manier. Het blijft toch een spannend gebeuren, een bevalling. Bij de eerste heb ik geen zwangerschapscursus gevolgd. En bij de 2de nu dus wel. In de hoop dat ze dus een deel van mijn angst weg zullen kunnen nemen. Hoop wat te hebben aan de ontspanningsoefeningen en aan het "geleerde" puffen. En nu zit ik met de mening, klinkt misschien stom. Het is erin gekomen en het moet er dus ook weer uit. Zoals ik al eerder schreef, we hebben gekozen voor een poliklinische bevalling. Stelt me enigszins ook wel gerust. Vakkundige mensen om je heen. We genieten enorm van onze zoon. Wordt al weer zo groot . En zeker hoe die reageert op de sinterklaas tijd. Dan voel je het geluk door je heen stromen. En denk je bij jezelf. Ja we gaan er weer voor. We krijgen een 2de kindje (zit altijd met de mening dat je een kindje krijgt en niet een kindje neemt). We staan er achter. Oke, een bevalling is geen pretje. Doet pijn, Maar ja dat wisten we van te voren. Maar als je die kleine dan in je armen krijgt. Tja, het duurt nog wel een tijdje voordat je het allemaal vergeten bent. Maar dan ben je de gelukkigste mens op de wereld. Zekers als alles goed blijkt te zijn. Ja toch. Maar denk inderdaad dat meer vrouwen/mannen met mij deze mening delen. Oeps zie aan mijn banner dat de tijd sneller gaat dan verwacht. Nog 32 dagen te gaan (28-11). Maar in ieder geval iedereen bedankt voor de reacties. Is toch een persoonlijk iets wat je uiteindelijk met de rest deelt. Groetjes Yvonne.
Misschien een stomme vraag maar ik vraag me af of stress en angst voor de bevalling de weeën niet op gang zet? Denkt iemand te weten of dit zo is? Of zou t gewoon komen omdat die kleine gewoon nog lekker zit daarbinnen en er gewoon niet uit wil?
Debski het zou je bevalling tegen kunnen houden, maar als je er klaar voor bent, komt het toch op gang hoor... Karin