Hallo dames. Mijn eerste zoon werd geboren na een hele heftige bevalling waarbij vanalles mis ging en erg lang duurde,alles ging langs me heen en het leek wel of iedereen van alles wist behalve ik en mijn man. Nu ben ik morgen 39 weken en heb vorige week een vals alarm gehad (dacht even dat de weeën door zouden zetten omdat ik verschrikkelijk veel pijn kreeg). Nu begint me toch de angst in te boezemen,eerder was ik juist optimistisch dat ik wel heel veel pech zou moeten hebben wilde ik weer zo voor de bevalling komen te staan als bijna 5 jaar terug bij de eerste. Maar nu is de angst er ineens voor de pijn,het wachten,angst niet begrepen te worden,angst dat iedereen alsnog weer over me heen gaat lopen,angst dat ik het voor mijn idee weer totaal alleen moet doen er er opnieuw helemaal alleen voor de bevalling zal staan. Niet dat mijn man mij niet steund hoor in tegendeel zelfs maar wat kunnen ze op het moment ook niet veel meer doen dan aanmoedigen en hun armen fijn laten knijpen en wat proberen te masseren e.d. Lichamelijk kan ik het dat weet ik zelfs ook best maar ik begin nu echt geestelijk een beetje op te raken,de voorweeën maken me angstig en zijn er iedere dag weer opnieuw. Iedere ochtend sta ik op en dan voel ik als eerste tussen mijn benen om te voelen of mijn vliezen niet gebroken zijn (bij de eerste werd ik namelijk wakker met gebroken vliezen) bij iedere kramp die ik heb hoop ik zo dat het gewoon doorzet (want dan kan ik er niet langer overnadenken en moet ik wel,alsof ik nu nog terug kan ). Iedere dag word die ansgt een beetje meer... Hoe gaan jullie hiermee om? Ik wil dit morgen ook aan de vk gaan melden en vragen of ze niet al kan strippen ofzo maar ik vrees het ergste dat ik gewoon zal moeten afwachten...
ik lees even met je mee. ik ben nog niet zwanger maar ik denk nog wel vaak aan me vorige bevalling, ik ben in italie bevallen en ik snapte er niet veel van en ik werd ook niet gehoord. op het laatst zij ik "ik ga nu bevallen" en toen zeide ze gewoon "nee, hoor we komen straks weer even kijken" bij veel dingen voelde ik me ongemakkelijk en ik ben bang dat het zo bij een tweede ook zou gaan. ook als ik zei dat ik veel pijn had keken ze me aan alsof ik me aanstelde.
Tja, ik heb nu nog makkelijk praten, want de bevalling is nog even weg. Maar ook ik maak me wel een beetje zorgen over hoe ik er straks in sta als de bevalling echt dichtbij gaat komen. Ik heb dit wel al vrij snel besproken met de VK. Zij weet nu in ieder geval wat er vorige keer gebeurd is en wat dit met me gedaan heeft. Ze gaf aan dat we nu gewoon gaan proberen om het een mooie ervaring te laten worden (maar ja, dat zijn natuurlijk geen garanties). Als straks de bevalling nadert wil ik het in ieder geval nog een keer goed bespreken met de VK. Ik denk dan ook dat dat het meest verstandige is wat je kunt doen: geef aan waar je angsten zitten en misschien heeft je VK wel ideeën over hoe je problemen als bij de eerste voor een deel kunt voorkomen.
De vk weet wel van mijn angsten maar ze zijn de afgelopen week zoveel erger geworden. Mijn eerste begon met 37 weken en 1 dag en daar had ik dus weinig om over na te denken (uiteindelijk met 37 weken en 5 dagen geboren). Nu loop ik tegen de uitgerekende datum aan en ik had zelf verwacht dat deze misschien zelfs zich al rond de 36 weken aan zou dienen maar gelukkig was dat niet zo,37 weken werd ik wat nerveus maar dat ging nog maar nu slaap ik slecht en word ik bij ieder krampje angstiger. Vorige week zei ik nog tegen de vk; ik hoop dat ik je vanavond nog mag bellen want ik ben het zo zat! Nu word ik er inmiddels een beetje gek van
Ik scheet 10000 kleuren. Tot de bevalling begon. Toen dacht ik 'kan nu niet meer terug (sowieso niet) dus moet er aan gaan geloven" en weet je het is me 100% meegevallen. Ja oke het doet zeer maar de angsten waren niet nodig. Heel veel succes met de bevalling en je kunt het. Na een paar uur heb je weer ene prachtig wonder in je armen
Bij de tweede scheet ik ook echt in mun broek van angst. Heb dit toen met de vk besproken en die zei, dat de weg al een keer afgelegd is en dat ze tweede meestal sneller is. Dat heb ik maar in mijn achterhoofd gehoudenn. En de tweede was veel makkelijker, was zo gepiept. Nu bij de derde komt de angst wel weer terug. Heb nu een lange en snelle bevalling gehad, dus wat wordt het nu??
Als je er echt heel angstig voor bent kun je mischien vragen om een ruggenprik die houd je rustig en mischien kun je met de gynecoloog in gesprek gaan en angsten bespreken en dat ze de ruggenprik tot eind niet uitzetten zodat je van de weeen enorm pijn kunt krijgen en kunt constrateren op de bevalling. Ik heb ook aan de gynecoloog verteld dat ik heel angstig ben omdat mijn eerste bevalling een drama voor mij was. En daarom heb ik dit keer om ruggenprik gevraagt tot eind alleen als de baby in gevaar loopt dan moet de ruggenprik uitgezet worden omdat ik de eerste ook zonder persweeen geperst heb hopelijk dat de tweede ook gaat lukken. Want persweeen heb ik nog nooit gevoeld ik voelde aleeen maar heftige weeen tussen komen met weeenopwekkers op de laatst stand..
Wow gelukkig ben ik niet de enigste! Ik ben ook super bang voor de bevalling. Probeer er zelfs niet aan te denken. Ik ben bang voor de pijn, voor als VK haar vingers in doet om te kijken of ik ontsluiting heb, voor als de baby eruit moet.... Ik heb altijd moeilijke menstruatie gehad, iedere maand. Ook pijnlijke gemeenschap iedere keer. Dus ben er super super aangstig voor de bevalling. Ik ben bang dat ik het gewoon niet aan kan, lichamelijk. Ik weet dat ik een hele lage pijngrens heb... Ergste is dat ik ook bang ben voor de ruggenprik.. Heb er met VK over gehad, maar echt gerustgesteld ben ik niet...
Over pijn zou ik me niet echt zorgen maken hoor. Dat heeft moeder natuur meestal wel goed geregeld en daarbij kan moeder natuur altijd nog wel een handje geholpen worden met een beetje pijnstilling. Bij mij persoonlijk zit de angst hem vooral in de beleving van de bevalling. Wat het mooiste moment van je leven zou moeten zijn, is niet meer dan een vervelende herinnering geworden door wat er zoal is voorgevallen.
Dat is dus wel een beetje hoe het is gegean bij mijn eerste. De ruggenprik mocht pas vanaf 3 cm en die duurde heeeeeeel lang. Toen ik eindelijk de ruggenprik kreeg moest ik aan de wee opwekkers en toen was het zo gepiept om maar even te zeggen. De tijd voor de ruggenprik heeft het het moeilijkste gemaakt omdat ik wel aan de opwekkers moest ivm langdurig gebroken vliezenmaar de ruggenprik nog niet kon en die werd ook weer met 8 cm uitgezet. Ik hoop zo dat ik nu wel gewoon op de normale manier begin met bevallen en gewoon weeën krijg want dat schijnt beter te doen te zijn (had bij de eerste totaal geen weeën van mezelf en dus een opgewekte weeënstorm die continu aanhield) en ik gewoon op de manier de bevalling in ga zoasl het hoord normaal te gaan zeg maar. Ik ben ook verschrikkelijk bang voor 1 bepaalde gyn (die heeft fouten gemaakt bij de geboorte van de eerste) daarom heb ik ook gevraagt aan mijn vk er in alle gevallen bij te blijven zodat ik niet op 1 deskundig iemand hoef te vertrouwen
Ik begrijp je helemaal. Ik had bij de eerste een bevalling from hell. Het duurde 21 uur, flinke knip en tangverlossing, stuitje gebroken. Je brgijpt dat ik de tweede keer eigenlijk niet wilde bevallen, maar ja kind moet er toch uit . De tweede bevalling was zo anders. Ik vond het prachtig. Tuurlijk deed het pijn, maar mijn lichaam deed het helemaal zelf. Geen pijnstilling gehad, wilde ik wel maar het ging ineens zo snel. Echt een mooie bevalling met precies 39 weken. Ik hoop dat je een soortgelijke ervaring krijgt!
Hoe banger je bent, hoe groter de kans dat de bevalling niet makkelijk verloopt. En het moet er toch uit. Misschien kan je rustgevende oefeningen gaan doen? Yoga oefeningen? Meditatie? Op één of andere manier je zelf overtuigen dat het bang zijn totaal zinloos is en alleen maar enorm tegen werkt. (ik weet.. makkelijker gezegd dan gedaan, maar het is toch echt waar).
Hoe heftig ik mijn vorige bevalling ook gevonden heb, ik ben er (nog) niet bang voor. Misschien helpt het je om een bevallingsplan te maken, zodat je wat dingen vooraf kunt bespreken. Misschien geeft het wat rust, als je medewerkers naar je plan verwijst? Laat je niet gek maken meid!
Ik was ook heel erg bang toen ik in de weeenstorm zat, ben ik in paniek gegaan het liep niet zoals het moest maar als ik had doorgebeten en meegewerkt had dan had het zeker niet 46 min. persen geduurt. Ik heb de ruggenprik ervaart en ik vond het super ik was heel gerustgesteld ik had wel koorst dat moet ik erbij zeggen, tot dat die weer uitgezet werd met volledig ontsluiting.... Toen kwam ik echt in een weeenstorm terecht en dat wil ik niet nog een keer meemaken, want wist niet hoe ik met de pijn om moest gaan en ene kant moest gaan persen ik zat er tussen. Maar je moet het echt heel goed bespreken het is jou bevalling niemand kan over jou bevalling beslissen ik heb een bevallingplan gemaakt de gynecoloog is hiermee akkoord gegaan. Omdat ik een bevalling heb meegemaakt kan ik mij nu voor de tweede klaar maken, maar als het eerste kindje is dan is het heel erg moeilijk omdat je niet weet wat er op je te wachten staat. Probeer om niet bang te zijn en meewerken laat het over je heen komen je moet het meemaken dan pas kun je beoordelen hoe de bevalling is. Ik ben ook heel erg bang maar ene kant probeer ik positief te denken ik krijg er iets heel moois voor terug!
Hey wat herkenbaar! Ik zou je allemaal tips kunnen geven maar zelf blijf ik ook die angst houden.. Ben 35 weken zwanger en lig er nu op dit moment ook wakker van, pfff heb het er spaans benauwd van! Afleiding zoeken op de 'angst'momenten is het enige nuttige advies dat ik je mee kan geven...ga lezen, wandelen of forummen hihi Succes
Maak de angst bespreekbaar met de mensen om je heen; de vk, je partner, met eventueel iemand anders die je erbij zou willen hebben. Vermijd het onderwerp 'bevallen' niet voor jezelf vanwege je angst, maar probeer je juist op verschillende manieren voor te bereiden. Je weet van te voren niet hoe het zal gaan, maar je kunt wel verschillende scenario's voor je halen en bedenken wat je in dat geval prettig zou vinden. Het maken van een geboorteplan kan hier erg bij helpen. Zoek voor jezelf uit wat jou helpt als je pijn hebt, hoe kun je je het beste ontspannen en wat kunnen de mensen om jou heen voor jou betekenen en wat wil je juist níet. En denk positief, maak in je hoofd een beeld van hoe jij graag zou willen dat je bevalling eruit ziet en richt je steeds op dit positieve beeld. Dat is niet naïef, want je weet dat het ook anders zou kunnen gaan, maar als je je richt op een positief verloop van de bevalling, dan heeft dit ook echt een positief effect op de bevalling zelf. Gedachtekracht kan echt heel groot zijn, zowel van negatieve als van positieve gedachten. Echt, het moment waarop jij zelf je kind op de wereld zet, is zó gaaf en prachtig, geniet daarvan! Of je nu een zware of een makkelijke bevalling hebt, het is hoe dan ook een ervaring die je nooit meer zult vergeten.