Hey lieve meiden, misschien is dit niet zo'n populair onderwerp, maar ik merk dat ik de laatste tijd steeds meer bezig ben met de angst om kinderloos te blijven. Ik weet niet helemaal of dit de juiste plek is op het forum voor dit bericht, maar ik kon ook niet een ander plekje vinden waar het past. Mijn vriend en ik zijn bezig met een ICSI traject, we geven nog niet op, maar ik begin steeds minder vertrouwen te krijgen dat het ons nog gaat lukken. Wij zijn niet de jongste meer, ik wordt over een paar maanden 37, en tot nu toe zijn er geen oorzaken gevonden waarom ISCI niet tot een zwangerschap leid. In andere groepjes hier klets ik mee met meiden die ook in een MMM traject zitten, en dat is heel gezellig, maar het is natuurlijk voornamelijk gericht op zwanger proberen te worden, en velen hebben al een kindje. Zijn er andere vrouwen die met deze angst voor kinderloosheid worstelen? Hoe gaan jullie er mee om? Hebben jullie hoop bij elke terugplaatsing, of verwacht je er niet te veel meer van om je te behoeden voor een teleurstelling? Kun je er goed over praten in je omgeving? Orienteer je je op andere mogelijkheden om kinderwens te vervullen(donor-traject, pleegzorg, adoptie oid)? Weet je voor jezelf waar de grens ligt, tot hoever je wilt gaan in het MMM traject? Hoe denk je na over toekomst-invulling indien je geen moeder kan worden? Heeft dit impact op 'grote' beslissingen in het leven, zoals werk/ wonen/ reizen/ dromen vervullen? Ik heb zelf het gevoel dat indien ik geen moeder kan worden 'hetzelfde-leven-maar-dan-zonder-kindje' niet genoeg voldoening zal geven, maar geen idee wat ik dan wél wil. En hoe ga je om met een maatschappij (en natuur!) die volledig op families & voortplanting is gericht? Zwangere familieleden/ vriendinnen/ collega's vond ik altijd al moeilijk, net als het feit dat veel mensen wel een gelukkig gezinsleven leiden. Maar het wordt erger, ik word tegenwoordig al geprikkeld als ik een vogel een nest zie bouwen Als er mensen met ervaring zijn: is er een manier om je voor te bereiden op dit lot, en toe te groeien naar acceptatie? Ik hoor het graag als iemand hierover van gedachten wil wisselen, in een persoonlijk bericht kan natuurlijk ook. Alvast bedankt!
Ik denk hier ook regelmatig aan ja, maar eigenlijk kan ik die gedachte niet verdragen. Wij hebben nog 1 embryo en dat is het, dus het voelt alsof ik met 1 been al over de finishlijn ben gegaan.
Ik heb hier inderdaad ook heel veel last van.. ik heb laatst een goede podcast aflevering geluisterd van de serie "Voor een baby naar Belgie". Het helpt me wel om er op de manier van de therapeut aan het woord over na te denken. Ik ben zelf erg sceptisch over onze kansen, en eigenlijk al bezig met 'wat erna'. Ik vind het op zich wel fijn om na te denken over alternatieven, omdat het je wat meer opties geeft dan alleen 'kinderloos' of 'een kindje'. Hopelijk helpt de aflevering jou ook om een beetje hoop/vertrouwen te houden en niet te veel vooraf te rouwen om iets waarvan je niet weet of het gaat gebeuren. Dat gun ik ons allemaal <3
Haaaii, Je bent niet alleen. Ik heb vroeger altijd gezegd dat als ooit zou blijken dat ik geen kinderen zou kunnen krijgen dat ik daar dan professionele hulp voor zou moeten gaan zoeken om dat te verwerken. Dat was toen ik nog studeerde en nog niet mijn huidige partner had leren kennen, het was meer zo iets als "mijn doel in het leven is om mama te worden en een gelukkig gezin te hebben". Dan werd er tijdens mijn adolescentie al "tekenen van pcos" vastgesteld. Ik kon dus al wennen aan het idee dat een zwangerschap mogelijks een moeilijker traject ging worden. Ik had alleen nooit gedacht dat er bij mijn partner (zelfs ergere) problemen zouden zijn gezien zijn familie heeeel vruchtbaar is. Ondanks dat we nog niet veel echte pogingen hebben kunnen ondernemen op een zwangerschap, zitten we nu al bij onze laatste hoop op een biologisch kind van ons beiden. En daar hebben we zelfs maar 10% kans dat we een ICSI traject uberhaupt gaan kunnen opstarten. Bovendien is mijn man al bijna 38 en nemen de kansen dat ze met zijn TESE iets gaan vinden ook nog verder af daardoor... Mijn man en ik hebben wel al besproken dat we als we bij hem geen bruikbaar materiaal vinden, we verder gaan in een donortraject, maar ook daar is het nog niet zeker dat voor de rest er bij mij geen problemen zijn voor een zwangerschap. Dat maakt me wel angstig, want adoptie sta ik wel voor open, maar ik vrees dat ik daar niet voor in aanmerking kom gezien mijn verleden met een depressie en wanhoopspoging. Ookal is dat helemaal uitgeklaard heb ik therapie gehad en willen mijn therapeuten gerust een verslag op maken dat dat daar nu geen gevaar meer voor is. Bovendien staan adoptietrajecten in België even stil doordat er in de wetgeving iets aan de hand is en duren die trajecten op zich ook al 7 -10 jaar. Hier is er in mijn omgeving ook de enige zwangerschapsaankondiging of bevalling na de andere. Hoe dichterbij, hoe moeilijker. Vooral mijn schoonzusje vond ik lastig. Zij was zwanger toen wij net onze eerste OI aan het doorlopen waren en ik ook in mijn wachtweken zat toen ze haar zwangerschapstest liet zien. Er was dan de genderreveal op het moment dat we net te horen gekregen hadden dat mijn man onvruchtbaar was (maar dat ze de oorzaak verder moesten onderzoeken). En dan de bevalling toen wij net te horen kregen dat zijn TESE uitgesteld moest worden wegens infectie. Je moet dan zo blij zijn, maar gewoon het kindje zien en vasthouden deed me zo'n deugd en pijn tegelijk maar die pijn mag je dan niet laten zien naar de familie toe. Gelukkig gaat het nu weer beter nu we weer nieuwe datum hebben om naar toe te leven. Ik begrijp ook wat je zegt over dat kleinere dingen je prikkelen. Als ik naar puppy's kijk dan kan ik ook gemakkelijk volschieten. Of zelfs een tekenfilm op televisie waar er babydiertjes ofzo zijn wat kan onze geest ons toch gek maken Sorry voor het lange verhaal, ik hoop trouwens oprecht dat het snel bij jullie raak mag zijn! Ik ga mee duimen in ieder geval!
Ik begrijp wat je zegt, de gedachte is inderdaad eigenlijk niet te verdragen. Jullie hebben al een lange reis achter de rug, en ik kan me voorstellen dat de verwachtingen voor de laatste cryo heel gespannen zijn. Ik wens je heel veel positieve kracht toe voor deze laatste maar hopelijk succesvolle kans!
Dank je wel voor de podcast! Ik kende deze nog niet, ga 'm eens op een rustig moment luisteren. Meestal luister ik podcasts op weg naar werk, maar daar ik deze misschien iets te beladen voor . ik heb inderdaad ook behoefte aan een 'plan B', voor als de ICSI pogingen niet zullen slagen, zodat het niet zo uitzichtloos of beladen lijkt. Mag ik vragen waar jouw gedachten naar uit gaan qua 'erna', aan wat voor alternatieven denken jullie? Mijn hoofd schiet echt nog heen en weer van donortraject naar adoptie naar 'we kopen een zeilboot (ik kan niet zeilen) en ik wordt kunstenaar (ik maak helemaal niks)', totale chaos dus .
Dank je wel voor het delen van je persoonlijke verhaal! Ik kan me er heel erg in vinden. Het gekke is dat ik lange tijd niet helemaal zeker wist of ik wel kinderen wilde. Pas toen ik in de 20 was en mijn zus kinderen kreeg ging het kriebelen, maar het heeft nog even geduurd voordat ik de juiste partner ontmoette. Ik denk wel eens 'wat als ik hem 10 jaar eerder had ontmoet, misschien was het dan wel gelukt', maar daar hebben we natuurlijk niks aan. Wat een schok moet het voor jullie zijn geweest om te horen over de verminderde vruchtbaarheid van je man. Hoe bizar om direct bij ICSI uit te komen he, dat voelde voor mij alsof we een hele reis hebben overgeslagen en direct op het 'eindstation' van de vruchtbaarheidsbehandelingen uitkwamen. Ik hoop zo voor jullie dat er bij de TESE bruikbaar materiaal wordt gevonden en dat voor jou een zwangerschap mogelijk zal zijn. Hebben jullie je omgeving verteld over jullie traject? In onze omgeving weten redelijk veel vrienden, familie en collega's het. In het begin vond ik dat fijn, omdat ik dan met mensen erover kon praten, er begrip was als ik soms een afspraak moest verplaatsen ivm ziekenhuis of geen wijn drink, en mensen rekening met me houden met zwangerschaps aankondigingen (even vooraf prive vertellen in plaats van in groep verrassen enzo). Maar goed, toen was ik nog optimistisch en hoopvol. Inmiddels vind ik het niet meer zo fijn, en heb ik liever dat iedereen me met rust laat. Ik heb aan mijn omgeving gevraagd het er niet meer over te hebben, en gezegd dat ik het vanzelf laat weten als ik er over wil praten, maar ik merk dat men dat moeilijk vind. Ze vragen er toch naar, en als ze niks vragen zitten ze me met enorme ogen afwachtend aan te kijken, en voelt het onderwerp 'taboe', wat ook irritant is. Hoe doen jullie dat? En qua baby-dieren, sja, het wordt weer lente. Zit niks anders op dan kwaad naar alle kuikens om ons heen te kijken he. Succes
Dank je wel, dat is zeer lief! Het is heel menselijk dat je nu zo'n gedachten hebt over "had ik hem maar eerder ontmoet". Ookal ben je daar niets mee. Het is zo oneerlijk dat er precies zo'n "houdbaarheidsdatum" staat op de kans op een kindje. want mensen leven langer en blijven ook langer fysiek in optimale staat, maar toch blijven we niet langer vruchtbaar. Ik merk wel meerdere mensen die wel openstaan voor een kind "maar nu nog niet". Als ik hen dan vertel over ons traject dan worden ze wel eens bang of ze hun eigen proces dan toch al niet vroeger moeten opstarten... Over absurde gedachten gesproken; ik denk wel eens: misschien moet ik gewoon eens een nachtje uitgaan en met de eerste de beste in bed duiken en me laten bezwangeren Dan hebben we dat hele traject toch uitgespaard. Nonsens natuurlijk, alsof het zo simpel is. Soms betrap ik me ook wel eens dat ik wat het slachtoffer uithang en me afvraag waarom het mij moet overkomen en ik niet gewoon op wel een vruchtbaar iemand had kunnen vallen. En dan voel ik me heel schuldig want ik zie mijn man doodgraag. En dan denk ik: het is net omdat we zo'n sterk koppel zijn dat wij het aankunnen om zo'n moeilijk traject samen door te komen. Alsof "het toekomstige kindje" hierboven al ergens bestaat en het vaststaat via wat voor traject het in het leven komt en ze daarboven nu de match zoeken voor een geschikt ouderkoppel. Wij zijn er zelf wel erg open over in onze omgeving. Alleen de oorzaak van mijn man zijn onvruchtbaarheid (Klinefelter) laat ik aan hemzelf over om wel of niet te vertellen in onze omgeving. In het begin had hij daar wat moeite mee, niet owv het onvruchtbaarheidsaspect, wel owv dat zijn testosteron aan de onderwaarden zit en als die in de toekomst eronder zakt hij dan blijvend injecties gaat moeten hebben. En daar wrong het bij hem een beetje met zijn mannelijkheid. Die injecties zijn nu nog niet aan de orde en ik heb wel het gevoel dat het allemaal al wat beter een plaats heeft gekregen. En ik vind het ook heel fijn dat mijn man me steunt dat ik bijvoorbeeld hier op het forum anoniem wel alles van ons traject mag vertellen. Ik zit zelf nog in de fase dat ik er juist heel graag over vertel. Ik begin er niet graag zo maar uit het niets over want is toch een "zwaar" onderwerp. Dus heb het graag als ze me vragen hoe het staat of als ze weten dat we een afspraak hebben dat ze zelf even informeren naar hoe het geweest is. Maar heb nu nog vaak het gevoel dat ze het topic inderdaad ook mijden. Mensen weten vaak ook niet hoe ze ermee om moeten gaan. "Dat komt wel goed, je bent nog jong." En ik begrijp dat ze het goed bedoelen, maar ik heb daar niet altijd boodschap aan. Soms is het ook gewoon fijn om te horen van "Damn, dat is echt k*t." Ik denk dat je het goed aanpakt met gewoon aan te geven in je omgeving wat er voor jou comfortabel voelt. Op zich vind ik het ook wel lief dat ze af en toe toch de vraag stellen, het geeft je de kans om even te ventileren als je zou willen. Maar fijn dat ze erover zwijgen als je dan aangeeft het er liever niet over te willen hebben. Al kan ik me voorstellen dat het sowieso ook dubbel voor je is en je niet goed weet wat te doen. Ik vrees dat ik zelf ook niet goed weet wat ik in jouw plaats zou doen.
Geen angst meer, voor ons werkelijkheid. Uitbehandeld Oktober 2023. Ons verhaal is lang, je kunt misschien wat dingen vinden als je op mijn naam klikt. Heel kort, de angst ebde steeds meer weg, betekend niet dat we geen hoop hadden. Dat heb ik tot de laatste snik gehad. Nu ben ik onder behandeling bij een medisch psycholoog welke mij met EMDR helpt om te gaan met het verdriet en de verloren jaren. Hiervoor een maatschappelijk traject. Voor nu, heel hard, zou ik het geen eens meer willen wat zwaar in contrast staat waar wij 10 jaar voor gestreden hebben. Tuurlijk kan ik niet in de toekomst kijken, maar waarbij wij 10 jaar lang niets anders deden dat zwanger proberen te raken, doe ik er nu alles aan om het niet te worden. Ik wilde ook geen moeder worden, was overtuigd al sinds mijn 11de jaar dat ik geen kinderen kon krijgen en sprak dat ook uit. De wens kwam pas toen wij samen waren en uiteindelijk is het niet gelukt. Het verdriet zit heb momenteel niet in de kinderloosheid maar in de verloren jaren en alles wat wij verloren hebben. De pijn, verdriet, hoop en het geleefd worden en dingen laten. Ik hoop dat het voor jullie geen werkelijkheid word maar vind het wel realistisch en goed van je om er over na te denken. Mijn tip is, maak/ stel doelen voor als het niet lukt. Dan val je niet in zo een zwart gat en heb je dingen om naar uit te kijken.
Ik zoek het niet altijd in het 'hele grote', al denk ik wel eens na over dat we dan veel meer zouden kunnen reizen, voor lang. Maar ik denk ook na over de kleine dingen; bijvoorbeeld dat je iets zou kunnen betekenen voor anderen, of welke hobby's ik dan zou gaan doen (brood bakken! ) of dat ik dan wat meer focus zou kunnen hebben op carriere, of zorgen dat je de beste tante bent van de wereld voor je nichtjes/neefjes met veel logeerpartijtjes. Dat helpt wel. Maar meestal brengt het denken aan kinderloosheid ook verdriet, hoor. Al heeft die podcast aflevering me dus wel doen inzien dat je je geluk echt in eigen regie kan hebben. De aflevering gaat eigenlijk vooral over persoonlijk leiderschap, de touwtjes in eigen handen nemen. En tuurlijk mag het verdriet er zijn, maar het heeft eigenlijk niet per se zin om al zó verdrietig te zijn om iets waarvan je niet weet of het gaat komen. Ik vond dat echt een hele mooie invalshoek. En soms lukt het om zo te denken, en andere keren totaal niet gisteren hoorde ik weer dat goede vrienden van ons zwanger zijn en toen stortten we samen weer even in. Heel bizar hoe het geluk van een ander hierin ook zo confronterend is voor iets wat je zelf zo graag zou willen... Wij zitten nog maar voor onze tweede ICSI (al was onze vorige uitkomst met 0 goede embryo's niet een hele hoopvolle op de aanstaande..) dus ik heb besloten om mezelf wat minder te beschermen en gewoon 'onbevangen' te hopen op een positieve zwangerschapstest in de lente of zomer. Een bolle buik met kerst, daar gaan we voor. Wat ik me af vroeg was hoe jullie (eventuele) partners hiermee om gaan? Ik merk dat mijn vriend veel meer is van het stilhouden, er niet over praten, schaamte zelfs. Herkennen jullie dit? Hoe ga je daarmee om? Ik vind het heel moeilijk en ik kan hem ook niet heel goed helpen omdat ik zelf verwerk door er ook veel over te praten. Praten met een vriendin die na 5 (!!) ICSI's uiteindelijk zwanger is geworden doet echt zo'n goed. Mijn vriend en ik snappen elkaar soms niet helemaal omdat het toch zo anders is voor de partner dan voor degene die erin zit (of zo voelt het voor mij in ieder geval) Ik heb zelfs relatietherapie overwogen. Zijn er mensen die dit herkennen, en die tips hebben?
Wat verdrietig, het spijt me zo voor jullie... Wat goed om te horen dat je hulp hebt gezocht. Wat zijn jouw doelen, als ik vragen mag? Waar kijk je naar uit? Ik hoop zo ontzettend voor jullie dat jullie nu kunnen genieten van het leven zonder de zware donkere wolk van het traject! Heel veel sterkte gewenst.
Eerlijk, gewoon leven en gelukkig zijn. Dingen doen waar je blij van word en niet meer geleefd worden. 10 jaar heeft alles stil gestaan. Je gaat zo ontzettend ver in je hoofd en gedachten en grijpt alles maar dan ook alles aan, maar laat ook heel veel. Zei het net nog tegen een collega, je verkoopt jezelf zoveel NEE. Nee ik kan nu niet uiteten naar een sushibar want stel dat, nee ik sla dat wijntje, feestje, fesival over want ik moet prikken, ben misschien zwanger, medicatie weet ik het wat. En nu verkoop ik mezelf ja, ja ik drink die borrel, ja ik bestel sushi of eet filet american of biefstuk. Ja we gaan naar dat festival of feestje. De "wat drink je voor wijn vraag" ik zei altijd nee. En nu ja. Maar bovenal voor mezelf, ja ik tatooeer mijn wenkbrauwen en ik hoef niet te denken, oh dat kan niet want wat als, hele banale dingen maar zo waardevol. Ook interieur, weet je schat we wachten wel even want als we een kleintje hebben beschadigd er vast wat etc. Een maand na dat we het definitief wisten hebben we een hele nieuwe inboedel gekocht van het geld wat voor de kinderkamer moest zijn. En zo meer dingen, verwaarloosde mezelf, want je komt aan van de hormonen en denk bij dat chipje of taart "ach, straks ben ik zwanger en dan komt er wel meer bij" of je je gaat als een autist heel gezond eten want je hebt gelezen dat je van ananas zwanger word. En nu, ik voel me goed, ben er nog niet, maar voel me echt steeds meer mezelf. Edit: het is een opluchting en gemis, een vloek en een zegen, en dat leeft nu naast elkaar.
Voor ons is het ook een nee geworden. Heel herkenbaar ook wat Asil zegt, ik mag dit niet, dat niet, want wat als. Van kleine dingen als een biertje tot we boeken nog maar geen vakantie. En weet je, het kinderloos zijn heb ik geen problemen mee. Dan hoor je de collega's weer over zieke kinderen, gedoe met school en slapeloze nachten en denk ik: nee het hoeft allemaal niet en ik wil dit niet. En dan kunnen wij op (afgelopen) maandag denken: ik kan morgen en overmorgen wel vrij nemen en dan gaan er naar Den haag en boeken we even een nachtje Scheveningen. Heerlijk over het strand geslenterd, het besef dat dit vrijheid is, om dat zomaar te kunnen doen. Waar ik het wel heel zwaar mee heb is zoals laatst dat ik met mijn oma foto's van vroeger zit te kijken en mij dan ineens besef: dit gaan wij dus nooit hebben, en mijn ouders (waarschijnlijk als ik mijn zusje zo zie) ook niet, daar is helaas geen hotel tegenop te boeken.
Dit vind ik ook zwaar. Vandaag denk ik, laat die menopauze maar komen,de pleister eraf trekken en door. Maar dan weet ik echt dat het voorbij is en wij dus ook geen opa of oma worden. Het alleen achterblijven benauwd mij. Wij samen zijn zo een goed team, wat als hij eerder gaat en ik alleen achter blijf. Dan denk ik had ik maar een kind, aan de andere kant vind ik dat dan weer een egoistische gedachte want dat zou geen motivatie moeten zijn voor het willen van een kind. Ik denk wel dat ik in elke levensfase hulp ga zoeken, hoe ik het kan omdenken of hoe ermee om te gaan. Maar afgelopen weekend, zat ik op de bank, mijn lief naast mij, katten om mij heen en dacht echt, voor mij hoeft het niet meer. Ik ben gelukkig zo. En wat de toekomst brengt of welke gevoelens er nog gaan komen zie ik dan wel.
@SamaMari14, lees net jouw partner vraag. Mijn vriend, claimt er niet veel moeite mee te hebben, wel hebben we heel veel gepraat. Ook de lastige gesprekken, wat als het niet lukt en de wens groter is dan de liefde. Uit elkaar gaan, of waar ligt de grens voor jouw etc. Al snel was de liefde groter dan de wens, gelukkig. Wat ik vooral vervelend vind, is dat de partners vaak worden vergeten. In hetero relaties word vaak het stomme grapje gemaakt, oh hij hoeft alleen maar in een potje te kwakken en dat is het, maar voor de vrouw is het pas zwaar. Dat maakt mij zo ontzettend boos. Kennelijk word er vergeten dat je het samen mee maakt. Dat onze partners (welke samenstelling dan ook) hun eigen verdriet dragen en die van ons. Dat zij al onze hormonsters over zich heen krijgen. Altijd klaar moeten staan, mee gaan, troosten. Zodra er verlies komt maken zij dat net zo hard mee maar zijn zij de eerste die de klappen vangen enz. Dus ja het is zwaar voor ons, maar ik denk soms zelfs zwaarder voor hun. Ook vind ik het voor onze relatie een heel dankbaar proces, het heeft ons zo enorm sterk gemaakt. Maar het allerbelangrijste is communicatie, maak contact met elkaar en verlies elkaar niet uit het oog.