Hallo dames, Ik heb een vraag over hoe ik mijn dochter van 3,5 jaar kan helpen met haar angsten. Wat voorbeeldjes: We zijn alleen in de speeltuin lekker aan het glijden. Er komt een kindje bij, mijn dochter staat op dat moment bovenop de glijbaan en het kindje komt het trappetje op. Mijn dochter verstijft en durft niks meer. ik zie de paniek op haar gezicht. Ik kan haar niet overhalen om te gaan glijden, maar ze durft ook niet het trappetje af, want daar staat dat kindje. Ze begint te huilen en ik til haar van de glijbaan af. Ze wil daarna niet meer in de speeltuin spelen en wil daar weg. We zijn in de kinderboerderij waar meerdere kinderen en volwassenen rondlopen. Alles is prima en ze geniet. We moeten over een paadje lopen en er komen ons wat mensen tegemoed op dat paadje. Ze durft dan het paadje niet op en verstijft en doet wat huilerig. Totdat de mensen zijn gepasseerd en dan durft ze wel het paadje op. Ze klampt zich aan mij vast in nieuwe situaties, op een verjaardag (met allemaal bekenden voor haar) wil ze alleen op mijn schoot. Als we dezelfde mensen één op één ontmoeten bij een visite is er niks aan de hand. Hier heeft ze dus angst voor de drukke 'menigte'. Ze is op de stoep voor ons huis heen en weer aan het rennen/spelen dat ze een vlinder is. Er komt een buurman een huis uit. Ze verstijft en weer de paniek op haar gezicht. De buurman stapt op de fiets en fietst weg, mijn dochter wil niet meer verder spelen, ook al is de buurman allang weer weg. Dochter blijft aan mijn been plakken. Hebben jullie tips om haar te helpen om niet zo angstig te zijn en niet zo in paniek te raken?
Gaat ze naar de peuterspeelzaal? Mijn zoontje heeft daardoor veel angsten overwonnen. Maar in de speeltuin op de glijbaan gaan waar al iemand op zit? Mooi niet pas als hij helemaal leeg is
Wat zegt ze er zelf over? Wat vindt ze het engste dat er kan gebeuren? Is dat ook echt al eens gebeurd of praat ze zichzelf angsten aan?
Het klinkt inderdaad alsof ze niet naar een kdv of peuterspeelzaal gaat. Het is nu wel aan de late kant maar ik zou je dan ten zeerste aanraden, want juist daar leren ze zichzelf te redden in een groep. Zonder alle 'moeten' wat er in groep 1 wel is. Mijn oudste was ook verlegen bij andere kinderen maar op de psz is ze daar binnen een paar weken helemaal overheen gekomen. Nu is ze nog steeds niet degene die het hardste roept, maar ze redt zich wel meer dan prima in een groep.
Onze dochter heeft dit rond haar 3e jaar gehad (ondanks dat ze naar de creche gaat). Eerst probeerde ik haar steeds uit te leggen waarom ze niet bang hoefde te zijn en over te halen om dan wel te gaan spelen. Dat werkte totaal niet. Uiteindelijk is het vanzelf weer over gegaan. Het is geen 'haantje de voorste' en bij grote kinderen deinst ze nog steeds terug. Maar ze laat zich in ieder geval niet meer wegjagen in monkeytown door 1jarigen
Ach wat sneu. Het klinkt alsof ze echt overweldigd raakt. Kan je niet eens oefenen, met 1 ander kindje?
Is ze altijd zo geweest, of is dit een fase? Want het klinkt heel heftig voor haar leeftijd eerlijk gezegd. 3,5 jaar is juist een leeftijd waarop de meeste kinderen externe uitdaging vragen en heel erg toe zijn aan school. Dat een dreumes weg wilt uit een speeltuin als een ander kind aankomt zie je vaker, maar niet bij een bijna kleuter. Zit ze op psz? Hoe gaat het daar? Komt ze regelmatig in aanraking met andere kinderen?
Onze dochter had hetzelfde rond de leeftijd van 2,5. Toen ze naar de psz ging, trok dat helemaal bij, zowel de angst voor andere kinderen/volwassenen als dat teruggetrokkene in drukke situaties. Als ze nog niet naar een psz gaat zou dat misschien een optie kunnen zijn. Of een speelafspraakje maken bij jou thuis?
Geen oplossing maar wel herkenning. Zoontje heeft dit eigenlijk altijd al en wordt wel minder maar dat gaat heel langzaam.....en hij gaat al een jaar naar de psz. Mijn man en ik zijn ook wel katuitdeboomkijktypes en moeten zelf ook eerst wat acclamatiseren in grote onbekende menigtes dus denk ook wel dat het het aard van het beessie is zeg maar...
Niet direct tips. Het hoort bij haar karakter, dat ze deze situaties niet prettig vindt. Zelf heb ik het met mijn kinderen wel eens over het woord dapper. Dat betekent bang zijn of iets heel spannend vinden (dat mag!) en dan het toch doen. Voorbeeld: dochter2 vindt het heel moeilijk om nieuw eten te proeven. Dat doet ze toch. Mijn oudste dochter zegt dan al: Wat dapper van je E! Zelf ervaar ik dat ook zo. Bepaalde dingen liggen niet in mijn comfort, ik vind ze moeilijk en spannend. Toch vind ik het wel belangrijk! Dan maar met mijn angst, ik doe het wel! Dat is een thema waar ik zelf regelmatig mee te maken heb. Ik praat er ook over met de kinderen. Er zijn vast mooie boekjes over te vinden. (Kleine kangoeroe)
Ze is altijd al zo geweest, altijd een verlegen/ schuchter / gevoelig / snel overprikkeld meisje. Vanaf 6 maanden gaat ze naar het kdv. Met 2 jaar hebben we haar eraf gehaald op advies van de leidsters daar. de groep was te groot en ze zat de hele ochtend in een hoekje met haar duim in de mond. Ze huilde niet, maar voelde zich daar onveilig in de groep. Toen naar iets kleinschaligers: een gastouder. Daar bloeide ze weer helemaal op en werd een heerlijke peuter puber. Vanaf haar derde jaar toch weer naar het kdv, omdat we wisten dat de overgang naar school anders te groot zou worden. Nu gaat het op het kdv best goed. ze weet daar waar ze aan toe is en ze kent de kindjes en leidsters. Dus na een wen periode van 3 maanden is ze daar nu ook lekker zichzelf. Maar buiten haar veilige omgeving vertoont ze dus dit gedrag. Als ze hier een vriendinnetje te spelen heeft gaat het prima. en ze durft ook wel bij het vriendinnetje thuis te spelen. Daar voelt ze zich dus veilig. Het zijn de onvoorziene, onverwachte ontmoetingen met vreemde volwassenen en kinderen die in haar buurt komen waar ze dan zo van verstart en ze voelt zich dan denk ik onveilig. Als ik haar vraag wat er is zegt ze "ik vind het niet leuk dat dat kindje er is, dan ga ik huilen." of "ik vind die mensen niet lief". Ik maak me best wel zorgen hierom, moet ik daar nu al hulp voor zoeken? Ik vind het een goede tip om het woord 'dapper' te bespreken! dank je wel! En het boekje van de kangoeroe zal ik eens opzoeken. Nog meer lectuur tips? Of andere tips?
Ik denk dat het tot op zekere hoogte ook gewoon de leeftijd is en het vanzelf wel wat minder wordt. Ik herken wwl wat dingetjes van mijn dochter, die even oud is. Tot ze ongeveer 2,5 was kneep ik me altijd in mn handjes met het feit dat ze zo heerlijk open was naar alles en iedereen toe. Ze was totaal niet verlegen of bang en sprak alles en iedereen aan. Daarna werd dit langzaam aan minder en minder. Tegenwoordig is ze meestal niet bang voor volwassenen, maar soms wel echt voor kinderen. Net als jouw dochter wil ze soms in de speeltuin iets dat ze erg leuk vindt om te doen niet doen als er al een ander kindje is die het doet. Zelfs als dat kindje heel aardig is en haar vraagt om mee te doen, gaat ze achter me staan en zegt ze helemaal niets en als ik haar dan een beetje aanspoor om mee te spelen gaat ze klagen en jammeren. Ik heb wel het idee dat wij het hoogtepunt al wel een beetje hebben gehad (hoop, hoop)en het soms al iets minder wordt. Bij jou klinkt het nog net iets erger, maar ik denk dat het gewoon meer van hetzelfde is. Ik zoi me er vooralsnog niet al te druk over maken en haar niet teveel onder druk zetten om iets te doen wat ze eng vindt. Ik zou het gewoon maar even accepteren, ook al is het soms misschien een beetje lastig, en er vanuit gaan dat dit gewoon de zoveelste fase is. Ik heb wel het idee dat het mijn dochter helpt als ik in haar bijzijn regelmatig een gesprekje aanknoop met een vreemde, zodat zij ziet dat je dan gewoon leuk en vriendelijk met elkaar kunt praten en daarna weer je eigen ding kunt doen en dat vreemden niet eng zijn.