Zijn er ook meiden hier die op het emetofobie forum komen? Er is een forum met lotgenootjes. Ik kom er niet want ik wil al die verhalen gewoon niet lezen maar misschien vinden sommige hier steun op het forum?
zo de verwijzing is binnen en heb gelijk een afspraak gemaakt over 2 weken kan ik terecht , al vind ik dit nu lang duren omdat me zoontje net is ziek geweest en ik ben nog steeds bang dat ik of mn dochter t ook krijgt . iemand enig idee of we t nog kunnen krijgen of hadden we t dan gehad moeten hebbben ?mijn zoontje werd ziek op 2e paasdag
Als hij 2e paasdag ziek is geweest denk ik niet dat hij je nu nog kan besmetten. Mijn ervaring is met besmetting dat ik zelf binnen 24 uur ziek ben na dat een van mn kindjes ziek waren.
Ik heb ook last gehad van emetofobie en het heeft voor een paar jaar echt mijn leven beheerst. Ik at weinig tot niks en 's avonds en wanneer ik in bed lag dacht ik er alleen maar aan dat ik ziek zou kunnen worden en zou kunnen overgeven. Ook dacht ik constant wanneer ik met het openbaar vervoer ging; stel je voor dat ik nou ziek zou worden? Echt verschrikkelijk! Deze angst ontstond omdat ik een keer heel ziek ben geworden en ik bijna niet meer naar adem kon happen. Ik had echt het gevoel alsof ik zou gaan stikken. Dit is nu een jaar of 6 geleden en het heeft me jaren gekost om er vanaf te komen. Ik ben nog steeds blij dat ik er vanaf ben. Ik heb toch weer een bepaalde vrijheid in mijn leven terug. Ik vind het goed van je dat je professionele hulp hebt ingeschakeld. Het is verschrikkelijk om met zoiets te moeten leven en daarnaast kun je niet meer optimaal genieten van de mooie dingen om je heen. Heel veel succes en sterkte!
Met domperidon moet je wel oppassen ook door de slechte berichten maar ook omdat je maag er lui van kan worden. Als je maag er eenmaal aan gewend is ben je straks afhankelijk van die pilletjes en tja,het is eenmaal rommel. Hoeveel neem je er per dag?
Hier ook n braakfobie (zo heb ik het zelf altijd genoemd). Ontstaan na een voor mij traumatische ervaring van vedselvergiftiging met als gevolg heftig braken bij een vriendin thuis. Als puber tijdlang niet durven eten bij anderen, uit angst ziek te worden. Paniekaanvallen waarbij ik me uiteindelijk ook echt beroerd voelde en ds nog meer in paniek raakte. Elke ochtend als ik wakker word, check ik eerst hoe ik me voel, ziek of niet ziek. Had sinds die traumatische ervaring 12 jaar niet gebraakt en toch bleef de angst. Sinds ik kinderen heb, helaas wel af en toe genekt door n virus. Angst kwam weer keihard terug. Zo'n twee jaar geleden naar psycholoog geweest. Heeft mij wel geholpen. Ademhalingstechnieken geleerd, kansberekening gemaakt van de kans op braken bij anderen thuis of in sociale plaatsen (is mijn grote anst). Was zo'n 0,00000001%. Dat hielp me relativeren. Slapen met n emmer naast mijn bed als ik me misselijk voel, helpt mij ook.