Postnatale depressie bij 2e zwangerschap

Ik had niet echt een postnatale depressie maar wel verschijnselen van een prenatale depressie.
Wij gaan binnenkort kort ook voor een 2e. En heb idd veel angst voor zon zelfde zwangerschap. Ook met bi. Dit houd me wel een beetje tegen. Vooral omdat er nu ook nog een kleine rondloopt. Vorige keer tegen t einde pas benoemd dus te laat aan de bel getrokken. Dat moet ik dit keer echt eerder doen.

 

Hoi,

Ik heb een pnd, wat nog steeds niet over is. Heb medicijnen ervoor en loop bij de ggz, nu even op pauze maar straks gaat dat gewoon weer door.
Misschien is het handig om je weer aan te laten melden voor de pop-poli, die kunnen je door de zwangerschap heen begeleiden en erna.

Ik moet zeggen dat door de begeleiding ik er goed doorheen ben gekomen en hoop straks natuurlijk ook dat kan ik je nog niet vertellen ik ben wel de medicijnen blijven slikken in de zwangerschap, loop daarom ook bij de gyneacoloog maar alles gaat goed hoop voor jouw een fijne zwangerschap, ik was ook heel erg bang voor flinke terugval maar het is mij erg meegevallen en ben erop vooruit gegaan dankzij de begeleiding en hulp ik die heb toch sta ik positief tegenover hoe het straks gaat na de bevalling.

 

Ik herken het. Na de tweede heb ik ook een pnd en een angststoornis gekregen. Ben eruit gekomen mbv medicatie en therapie. De medicatie slik ik nog steeds. Daarom heeft het ook even geduurd voordat we voor een 3de gingen. Zit 7 jaar verschil tussen. Ik hoor allemaal positieve verhalen over de pop-poli, misschien ook voor jou?

 

Ik wou vandaag ook net zo een onderwerp posten. Las eergisteren een artikel over postpartumdepressie en kreeg echt een paniekaanval, wat als het weer gebeurd?
Vriend heeft me ondertussen een beetje gerust kunnen stellen, alles wat toen is foutgelopen kan nu beter! We weten nu wat ons te wachten staat, wat we anders moeten aanpakken, etc. Maar ik ben bang dat net omdat ik weer alles tot in de puntjes voor aan het bereiden ben, het weer een teleurstelling gaat zijn als het anders uitdraait. Ik weet dat ik moet loslaten, het allemaal op me af laten komen en nemen zoals het is... Maarja zo ben ik nu eenmaal niet
Sorry kan je mijn ervaring nog niet geven, maar hoop dat hier toch wat reacties op komen en dat we steun aan elkaar hebben !

 

bij de eerste wel een postnatale depressie. hoogstwaarschijnlijk omdat ik vooral oververmoeid was aan het einde van de zwangerschap (liep door tot 42w3d). verder wilde ik alles perfect doen en dat kost natuurlijk ook heel veel energie....
was ook bang dat het bij de tweede weer zou gebeuren, maar gelukkig niets aan de hand en ook bij de derde verliep alles wat dat betreft goed.
heb enkel wel minder lang door hoeven lopen bij de tweede en derde en was dus minder vermoeid.
ook besloot ik het gewon te laten gebeuren en wel te zien hoe het zou verlopen.
belangrijk kijk waardoor het gekomen is en probeer dat te voorkomen. schakel eventueel van te voren hulp in. achteraf gezien was ik al een paar weken voor de bevalling er behoorlijk doorheen en waren er al wat tekenen die niemand herkende......behalve achteraf dan...
gefeliciteerd met de zwangerschap en denk vooral aan jezelf!

 

Ja ik.
De eerste keer goed gek geweest. Nu, bij de tweede, goede begeleiding en geen centje pijn! voor verdere vragen graag even in een pb

 

Ja, ik bij de eerste en heb nu preventief medicatie om het tegen te gaan. Ook al neem ik liever geen medicijnen tijdens de zwangerschap, het leek me in dit geval toch echt het beste.
Dit aangezien ik het gevoel heb dat de depressie meer negatieve effecten heeft gehad op m'n zwangerschap en het eerste jaar daarna dan dat de medicatie zou kunnen hebben. Het zkh en de psych hebben het me aangeraden en hierdoor zou ik het dus kunnen voorkomen.

Dus misschien is medicatie een idee?

 

Ook hier twee keer depressie gehad. Bij de eerste kreeg ik het na de bevalling. Medicijnen hebben me toen he goed geholpen en ook veel steun gehad van meerdere mensen die overdag bij me waren omdat ik niet alleen durfde te zijn. Tweede zwangerschap kreeg ik al een zware depressie toen ik 37 weken was. Ben toen door de vk heel goed begeleidt en ik was bij 38 weken nergens meer toe in staat, toen kwam de vk s'avonds spontaan langs en heeft m'n vliezen gebroken in de hoop dat ik zou bevallen. 2,5 later lag hij op m'n buik. Huisarts is gelijk gekomen en heeft gelijk aan de medicatie gezet en had van te voren al extra kraamzorg ingekocht. Heb 15 dagen 8 uur hulp van m'n kraamhulp gehad die ook ervaring hiermee had. Nu ben ik weer zwanger en ben nu al bij de pop afdeling in ons ziekenhuis. Ik durfde niet meer na twee keer zoiets heftigs. Nu ben ik al vanaf januari aan de medicatie. Setraline heb ik nu en met de gyn en pop poli begeleiding hoop ik nu er goed doorheen te komen. Ik moet alleen nu wel verplicht in het ziekenhuis bevallen, omdat de kleine in de gaten gehouden moet worden ivm mijn medicatie. Normaal is het 48 uur, maar ze hebben al aangegeven dat waarschijnlijk wel 4 dagen moet blijven. Nou graag zelfs. Na de bevalling moet ik zeker nog 1 jaar de medicatie blijven slikken. Maar nu ik twee kinderen al heb wil ik gewoon zo goed mogelijk deze zwangerschap doorkomen en ook eens genieten van de kraamtijd. Zodra ik verder ben ga ik ook alles opschrijven in een geboorteplan.

 

Ja, dat is dus de afweging. Bij mij dempt het ook maar momenteel voel ik dan liever even wat minder dan alleen maar angst en een zwarte sluier over me heen. Het is niet de bedoeling dat je een zombie wordt natuurlijk maar het dempen op zich is niet per definitie negatief in deze situatie, lijkt me. En zodra je hormonen weer wat stabiel zijn en je het zelf aan kunt dan stop je ermee. Op zich nog niet zo heel slecht toch?

 

Ik zit in het zelfde schuitje.
Bij de eerste had vooraf aan mijn zwangerschap een hele nare tijd achter de rug met meerdere familieleden die overleden kort achter elkaar en nog meer dingen die veel impact maakte.
Daardoor ben ik waarschijnlijk al redelijk 'onstabiel' mijn zwangerschap in gegaan. Maarja, tegenslag hoort bij het leven en je moet gewoon doorgaan.
Toen de kleine geboren was had ik min of meer niet direct hechting, heeft een hele poos geduurd voor ik 'voelde' dat het mijn kind was. Daarna zijn er paniek en angstaanvallen gekomen, extreme hyperventilatie en een depressie. Dit heb ik heel lang redelijk goed voor mezelf kunnen houden zodat mijn omgeving dacht dat ik toch wel goed in mijn vel zat.
Toen de kleine 3 maanden oud was zijn we gaan verbouwen in een nieuw huis, heeft geduurd tot zij een jaar oud was. Dit was voor mij de genade slag. Woningmarkt stort op dat moment in en we zaten een jaar lang met dubbele woonlasten en een mega verbouwing en mijn borstvoeding stopte ermee en kind wilde geen fles...en toen kwam ik dieper te zitten. Ik kreeg echt een psychose, compleet met geluiden en hallucinaties. Toen heb ik een afspraak gemaakt met de huisarts. Eerste keer in een nieuw dorp en gelijk met zoiets
Ik heb ervoor gekozen om naar een psycholoog te gaan die tevens ook hypnotherapie gebruikt en ben i.c.m. fysio behandelingen voor mijn verkrampte lijf in een aantal maanden tijd uit de put gekomen. Geheel zonder medicatie. Huisarts wilde gelijk medicatie voorschrijven maar in overleg met de psycholoog heb ik dit niet gedaan, kon altijd nog als ik er op eigen kracht niet uit kwam.
Nu, 5 jaar later, zit ik goed in mijn vel. Maar ik ben onverwacht zwanger van ons tweede kindje...ik heb een moment gehad dat de paniek om mijn hart sloeg of ik opnieuw naar die afschuwelijke diepte zou gaan zakken straks na de bevalling. Ik hoop van niet en probeer er niet bewust mijn angst of focus op te richten. Wel heb ik me voorgenomen om bij de eerste tekenen direct weer een afspraak te maken bij de zelfde mevrouw. Zij heeft echt een omslag voor mij gemaakt met haar hulp en ik ben haar daar nog steeds dankbaar voor, geweldig mens.
Ik hoop voor iedereen dat het bij een volgend kindje niet weer gebeurt en dat we gewoon kunnen genieten.

 

Ik heb 6 maanden na Dinand zijn bevalling een depressie gehad. Meteen aan de slag gegaan met maatschappelijk werk. Dat leek goed te gaan. In oktober 2010 als donderslag bij heldere hemel een positieve test in mijn handen. Ontzettend blij en dankbaar, maar de angst en paniekaanvallen werden erdoor overschaduwd. Maatschappelijk werk heb ik na 3 maanden afgesloten.

Maar helaas stortte ik na 2 maanden weer opnieuw in. Ditmaal vonden zowel ik als mijn man het welletjes. Ik genoot nergens meer van, huilde dagen aan 1 stuk door. Ik belandde binnen een dag bij de crisisdienst. 1 week later begonnen met het slikken van anti depressiva.

De eerste weken waren een hel. Ik heb nog nooit zo strak gestaan van de spanningen. Maar na 4 weken werd het beter. Na 5 weken kon ik weer lachen, en na 6 weken voelde ik me oude ik weer. Heel even dacht ik dat ik nooit meer zou kunnen huilen. Was echt overgelukkig haha.

Na de zwangerschap van Fabiënne heb ik nog een half jaar vele gesprekken gehad. Degene die uiteindelijk alles uit me kon trekken was een psychotherapeut. 10 minuten babbelen, en bam, een stortvloed aan tranen. Sindsdien ben ik stabiel.

Ik heb nog steeds de anti depressiva. Ooit hoop ik daar vanaf te komen. 2 weken voordat ik wist dat ik zwanger was, heb ik een half pilletje afgebouwd. Voelde me de eerste weken fantastisch, maar met 9 weken toch wel een flinke dip gehad. Volgens vk een piek van het HCG hormoon, en ging dat ook vanzelf weer goed komen. En dat klopt. Ondertussen bijna 15 weken zwanger, en ik voel me weer goed.

Mocht het zo zijn dat ik me rond de 22 weken toch weer depri ga voelen (waar ik niet vanuit ga) dan twijfel ik ook niet om toch het halve pilletje wat ik afgebouwd had, er weer bij te doen.

Ik moet ook zeggen dat ik er nu niet meer bij stil sta dat ik AD gebruik. Het beheerst mijn leven niet meer, dat deed het bij de zwangerschap van Fabiënne wel. Bang dat het kindje een afwijking zou hebben, bang dat de zwangerschap vanwege de AD mis zou gaan. Dat maakt ook wel nu dat ik zoveel meer kan genieten.