Ik heb angst sinds onze kleine man er is! Vooral angst om straks een keer mijn lieve kleine man ergens 'achter te laten'! Ik krijg het spaans benauwd bij de gedachte, ik lig er zelfs wakker van. En alhoewel ik voorlopig nog niet ga werken ivm BI, moet ik er niet aan denken!! Ik begrijp het ook niet als mensen zeggen: even lekker zonder je kindje een dagje uit! Is dit nog normaal om te denken? Hoort dit 'erbij'? Heeft iedereen dit, is het een fase? Sinds hij er is, heeft hoogstens mijn moeder een keer 2 uurtjes opgepast maar verder heb ik hem altijd bij mij! Uiteraard laat ik hem wel bij mijn man achter en ga ik dan even weg. Ik weet niet zo goed wat ik met dit verhaal wil maar misschien zoek ik erkenning?! Of een schop onder mijn kont?
Of dit 'erbij' hoort weet ik niet. Maar wel herkenbaar. Toen ik na mijn verlof moest gaan werken weer (maar 16 uur p/w) heb ik 3 dagen van te voren gehad dat ik in de huil schoot als ik al naar haar keek. Maaaaar...het wordt makkelijker. Het ging langzaam, maar op een gegeven moment voelde het oké. Maar nog steeds ben ik het liefst bij mijn dochter. Het even lekker weg zonder kind, begrijp ik haast nog steeds niet. Ze is nu 2 en een half maar mijn vriend en ik zijn nog maar 1keer samen 1 nacht weggegaan. En ze heeft misschien in totaal 3 keer een nachtje bij mijn ouders geslapen ivm avond uit, feest oid. En dan ben ik de volgende ochtend al om een uur of negen bij mijn ouders om weer bij haar te zijn terwijl mijn vriend dan uit slaapt. Ik kan dat niet hoor. Wij hebben ook geen opvang voor haar omdat we het met werk zelf kunnen regelen. Volgende week gaat ze naar de peuterspeelzaal voor het eerst. Ik denk dat ze zal zeggen doei doei mama, ik ga lekker spelen met de kindjes. Ik zal retetrots zijn op haar. Maar wel gek dat ze dan een ochtend op zichzelf zal zijn, zonder bekende. Ach, het zal beetje bij beetje steeds meer loslaten worden, maar ik denk dat forceren geen enkel belang heeft, gewoon natuurlijk laten verlopen wat goed voor jou voelt.
Oh man, dat klinkt zo bekend! Ik ga eind augustus pas weer naar school en zie er nu al tegenop. Ik wil haar niet alleen laten bij de gastouder en probeer echt uit te vogelen of er een manier is waarop ze daar niet heen hoeft.
Hier ook heeeeeeel herkenbaar. Ik ging na de bevalling 4 dagen werken en de eerste dag liet ik hem achter bij oma en heb ik me de hele dag schuldig gevoeld. Voordat ik ging werken moest ik er ook niet aan denken dat ik iets zonder hem zou gaan doen. De eerste werkweek was ik alleen maar met hem bezig maar dat werd steeds minder. Ik ben er alleen nog niet klaar voor om hem ergens te laten logeren. Dat komt er ook door dat hij nog vaak 's nachts lekker bij mij wil drinken en vaak huilend wakker wordt.
Ik heb het langzaam opgebouwd. Dus een keer gaan lunchen met mijn man. Een keer boodschappen doen. Daarna een keer uit eten. Ben daar express op tijd mee begonnen zodat het makkelijk zou zijn voor als ik weer moest gaan werken. En ik ging met een gerust gevoel werken omdat het niet de eerste keer was dat mn schoonmoeder kwam oppassen.
Ik had geen angst van tevoren, was ook echt toe aan momenten voor mezelf. Maar heb wel heimwee naar mijn meisje als ik bijvoorbeeld 3 dagen heb gewerkt. Ik denk wel dat het heel gezond is om ook zonder elkaar te kunnen functioneren en je kleintje heeft dat als ze zo klein zijn nog niet echt door. Gewoon rustig aan opbouwen.
Ik heb er inderdaad ook wakker van gelegen! De eerste keer zonder haar was meteen een 8,5urige werkdag.. niet heel slim van me maar goed. Gelukkig was ze toen gewoon thuis bij papa en kon hij leuk fotos sturen tijdens werk. Het is me echt 100% meegevallen!