Ik heb lang getwijfeld of ik dit hier neer ga zetten, best eng zo op een openbaar forum. Ik schaam me erg maar heb ook het gevoel dat ik dit nergens anders beter kan vragen, dan hier. Ik ben vast niet de enige en wie weet hebben mensen die dit later lezen, nog iets aan dit topic. Goed. Daar gaan we dan. Als kind ben ik misbruikt door mijn vader. Dit heb ik grotendeels kunnen verwerken, maar dit heeft mij heel veel moeite en tijd gekost. Nu ben ik niet onbekend met gynaecologische klachten en weet helaas ook dat ik bij nagenoeg iedere aanraking door een ander dan mijn partner, ga huilen als een klein kind. Soms gebeurt dit niet, maar ik ben echt heel ongelukkig en vreselijk bang op zo'n moment. Na een onderzoek heb ik vaak enorme nachtmerries. Therapieën heb ik allemaal al gehad, maar ik ben op een punt gekomen dat ik moet accepteren dat ik dit bij me draag. Dat kan ik ook goed en daar ben ik best trots op. Ik kan aangeven bij artsen/ echoscopisten en verloskundigen dat ik bang ben en waarom. Maar nu ben ik erg bang voor de bevalling. Niet zozeer de pijn, ik ben best een taaie. Maar het aanraken, het bloot liggen. Nu heb ik een fijne verloskundigenpraktijk waar aangegeven is dat ze zoveel mogelijk rekening houden met deze problemen. Als ik dan denk aan de periode na de bevalling, de kraamzorg, dan krijg ik het echt benauwd. Iemand die moet controleren hoe alles geneest, rectaal temperatuur meet, erbij is als ik douche etc etc etc. Mensen die hetzelfde hebben meegemaakt weten ongetwijfeld wat ik bedoel. Opmerkingen als ' het is hun werk, ze zien niets anders' helpen me niet. Dat weet ik zelf ook wel. Ik weet dat al die zorgverleners het beste met me voorhebben, dart de angst in mij zit. Maar hoe in vredesnaam ga je hier mee om??? Alvast bedankt voor het lezen. Reacties mogen ook via een privébericht.
Accepteren dat de angst er is op dat moment? Misschien ook uitspreken op het moment zelf? Dus dat je zegt van: "dit voelt niet prettig, ik vind het eng". Meestal wordt angst minder op het moment dat je het benoemt en zo'n hulpverlener kan jou op dat moment ook wat afleiden door over je kindje te praten. Erbij zijn als je doucht is niet persé nodig, maar ik zou de deur wel open laten. Liefst zo dat je kan roepen zodra jij bijvoorbeeld niet lekker wordt onder de douche. Ik ben als de dood voor bloed prikken en naalden in het algemeen. Altijd als dat moet gebeuren zeg ik: "ik vind dit weer zo eng" Degene die dan gaat prikken die begint dan geruststellend te praten, waardoor het altijd wel weer meevalt. Rectaal temperatuur meten is bij mij niet gedaan bij de 1e, gewoon onder de oksel. Ik had ook pijnlijke aambeien, dus wilde daar echt niks in de buurt hebben. Misschien is het een idee als je partner het anders doet? Probeer voor de meeste dingen een oplossing te verzinnen en anders vooral uitspreken werkt het beste denk ik!
Hey meid Ten eerste, wat ontzettend knap dat je je zo uit durft te spreken. Ik vind je nu al ontzettend dapper in ieder geval! Wat betreft dat temperaturen, ik deed dat gewoon zelf, onder de dekens niemand die t zag of deed. Kan je gewoon bij je kraamverzorgende aangeven. Ook tijdens de bevalling heb ik telkens onder een deken gelegen, tot het moment dat ik echt moest gaan persen, toen kon het niet anders en op dat moment maakte t me ook niet echt uit wat er gebeurde ik was meer bezig met het kindje op de wereld zetten. Bij mij is in het zh na mijn bevalling en de hechtingen helemaal niet meer gekeken naar de onderkant, ik ging gewoon alleen douchen, mijn partner was erbij, en de verpleegsters waren op de gang in de buurt, voor het geval dat. Thuis met de kraamverzorgster, ik had gelukkig een hele lieve, die heeft twee keer gekeken, zei dat alles er netjes uitzag en heeft niks aangeraakt of wat dan ook. De vlos heeft een keer gekeken, zei ook alles goed, verder nergens aangezeten of wat dan ook. Als je je bij je kraamverzorgende niet op je gemak voel, vraag om een ander of laat je partner kijken en die beschrijven aan de kraamverzorgende hoe het eruit ziet. Ik ben nooit misbruikt ofzo, maar ik vind het ook gewoon niet echt prettig om fully exposed te zijn, ik voel me heel kwetsbaar op zon moment, dus ik denk dat ik op zich wel kan begrijpen hoe het nu voor je voelt. Ik wens je iig heel veel sterkte en succes, en voor je mooie baby ga je heel ver hoor
Jeetje meid, dat is niet niks. Heel goed dat je het al aangegeven hebt bij de verloskundige. Zoals ik ook al in het andere topic zei, vraag of de vk je controles wil doen. Niet alle vk's willen dit c.q. hebben er de tijd voor, maar aangezien ze jouw situatie kennen kunnen en willen ze voor jou misschien wel een uitzondering maken. Als dat al het geval zou zijn, hoef je je verder voor de controles nergens druk om te maken. Temperaturen mag je voor zover ik weet ook gewoon zelf doen en als de kraamzorg daar toch moeilijk over doet kan je vk het wellicht met je kvz bespreken. Voor wat betreft het douchen, ik heb nooit gedoucht met de kvz erbij. Toen ik na de bevalling onder de douche ging is mijn man bij me gebleven terwijl de kvz mijn bed verschoonde en alles opruimde. Verder heb ik gewoon elke keer alleen gedoucht en mocht je daar niet toe in staat zijn, dan vraag je toch gewoon je man bij je te blijven. Is echt niet nodig dat de kraamverzorgster daar persé bij is. Ondanks dat je al met de vk je trauma al besproken hebt is het misschien ook nog wel verstandig om al je angsten mbt de bevalling en de kraamweek met haar te bespreken (voor zover je dat nog niet gedaan hebt). Je kraamweek is namelijk om bij te komen van de bevalling en moet vooral een leuke week zijn. Het kan natuurlijk niet zo zijn dat jij je een hele week klote voelt en nachtmerries hebt doordat men geen rekening wil houden met je verleden. En ja, een keizersnee zoals Amfy opmerkt....hm, ik weet niet of je daar nou zou gelukkig van zou worden. Het is wel een operatie en het herstel duurt vaak veel langer dan bij een gewone bevalling.
mermaid tuurlijk snap je punt. maarja als je er zoo tegen opzietmkab het de bevalling flink tegen werken natuurlijk en dat is ook niet goed voor het kind
Meid, wat ontzettend dapper dat je je verhaal hier neer wil zetten! Ik begrijp wel wat Amfy probeert te zeggen. Ik heb zelf 2 keizersnedes gehad en het is geen eitje.....het zijn zware operaties, met een lang herstel. MAARRRRRRR er hoeft niemand bij je onderkant in de buurt te komen!!! Want angst voor de bevalling etc. kan ervoor zorgen dat je bevalling niet lekker op gang komt en dat er juist allerlei toeters en bellen nodig zijn om je kindje vaginaal geboren te laten worden...... Ik zou er eens goed over nadenken en bespreken met vk en/of gyn of het geen oplossing kan zijn. Douchen kan je ook met je partner en de verpleegkundigen op de kamer/gang ter ondersteuning. Sterkte!
Jeetje, wat moet jij een hoop meegemaakt hebben! Mijn verhaal komt overeen met dat van Rianneke. Bij mij is er na de bevalling ook maar 2 keer gekeken, zonder aanraken. Temperaturen deed de 1e kraamverzorgster inderdaad rectaal, maar de tweede die ik had, moest er een beetje om lachen toen ik mijn kont naar haar toedraaide, haha! Dat kon ik makkelijk zelf! Anders zou het inderdaad door je partner gedaan kunnen worden, of met een oorthermometer oid (al zijn die minder nauwkeurig, ze meten natuurlijk wel of je koorts hebt....) Ik denk dat aan heel veel dingen een mouw te passen is. Ik zou het met het intakegesprek bij de kraamzorg ook alvast aangeven, dan kan het alvast genoteerd worden, en misschien hebben ze hier wel ervaring mee, en zijn er goede oplossingen voor te bedenken? (Ik heb bijvoorbeeld, compleet ander voorbeeld, gevraagd om iemand die absoluut niet bang was voor honden, omdat onze hond nogal overweldigend kan zijn.... Als ze met dat soort onzin al rekening kunnen houden....!) Ik wens je iig nog een hele fijne zwangerschap, en ik hoop dat de laatste weken niet teveel overschaduwd worden door je angst!
Bedankt voor alle reacties! Doet me erg goed. Mijn verloskundige is op de hoogte en heeft aangegeven zoveel mogelijk rekening te houden. Ik wil het er nog wel een keer heel uitgebreid over hebben, ook over de kraamweek. Vooralsnog heb ik heel veel rust bij de gedachte dat t mijn lichaam is en dat er niets gebeurt als ik dat echt niet wil. Dan maar niet. Dat klinkt dom en zover zal het vast niet komen. Maar het gevoel nee te mogen zeggen (en dat daar naar geluisterd wordt), is heel belangrijk voor me. Ik zat al te denken, ik wil best een foto nemen van mn onderkant, kunnen ze zo zien of t er goed uitziet of niet. Dat voelt voor mij veel minder bedreigend dan live, zeg maar. Over bevallen: ik wil wel normaal bevallen geloof ik, het zal ook een kick geven, juist door al die ellende van vroeger.
Ja je kan idd zelf of je partner ook een ff een foto laten maken, doe echt waar je jezelf prettig bij voelt hoor en tuurlijk gebeurt er niets wat jij echt niet wil, mits de gezondheid van jou en je kindje in het geding komt, maar dat zei ik al daar ga je heel ver voor, das een oerdrift. Ik zou ook voor een "normale" bevalling gaan, misschien klinkt t heel hard wat ik nu zeg, maar wat er toen is gebeurd en wat er nu gaat gebeuren (toen werd jou intieme gedeelte op een heel verkeerde manier misbruikt en nu wordt jou intieme gedeelte gebruikt om je eigen kindje op de wereld te zetten) t zijn twee heel verschillende ervaringen en ik denk dat je dat ook zo moet proberen te zien. Ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel, ik wil je niet kwetsen ofzo. Nogmaals ik vind je echt superstoer en dapper
Je verwoord precies wat ik bedoel. Misschien dat een nieuwe ' positieve' ervaring juist heel goed is. Laat mij maar eens meemaken dat mensen respectvol met me omgaan.. maar daarom ben ik wel heel bang.. Ik kan me bedenken dat mensen nu denken hoe ik ooit seks kan hebben. Na heel veel geduld van partners kant, kan ik daar nu ook echt van genieten, dus ja, t kan allemaal wel.. als het maar ruuuuustig aan gaat.
Gelukkig begrijp je wat ik bedoelde ja Ja ik denk dat een positieve ervaring goed voor je is, ondanks dat een bevalling pijn doet, is het het mooiste wat je mee kan maken. Geef inderdaad duidelijk aan waar je grenzen liggen, geloof me, verplegend personeel heeft daar echt respect voor als jij duidelijk aangeeft waarom je liever iets niet wilt! En waarom zouden mensen denken hoe je ooit seks kan hebben? Je hebt blijkbaar een partner gevonden die heel veel van je houdt en bereid is om heel rustig op je te wachten en je de tijd te geven, hij heeft veel respect voor je blijkbaar, dus is alleen maar fijn, ook hij maakt er voor jou een positieve ervaring van, en volgens mij ben jij heel veerkrachtig en sterk en weet jij zelf heel goed hoe je met je eigen intimiteit om moet gaan. Ik wens voor je dat je gewoon een hele mooie bevalling krijgt en echt waar, je vindt de rust en de kracht ergens diep binnenin jezelf. Dat klinkt heel zweverig, maar je gaat echt op een soort oerdrift over
Dat hoop ik ook... Ik had niet verwacht dat het gebeuren weer zo heftig de kop op zou steken, na al die jaren therapie en weet ik wat meer. Maar goed, hormonen he
Ja en toch de wetenschap dat het echt via je onderkant moet gebeuren. Ik kan me er wel wat bij indenken, misbruik is toch wel een heel heftig trauma, en dan weten dat er straks weer iets daaronder gaat gebeuren wat mooi is, maar pijnlijk en ook niet echt prettig.... Tuurlijk logisch dat het er nu uitkomt! En dan idd die hormonen die er ook nog es bij komen kijken Die doen gekke dingen met een vrouw hoor!
Ja, dat klopt. Een kennis van mij (met helaas dezelfde ervaring) heeft hiervoor gekozen. Dat gaf haar een stuk rust. 'Gewoon' bespreekbaar maken, zoals je al eerder zo goed hebt gedaan. Je gaat er heel goed mee om, vind ik.
Pfoe, wat dapper dat je je verhaal hier neerzet en hebt besproken met de vk! Temperaturen in de kraamweek heb ik gewoon met de oorthermometer gedaan. De kraamverzorgende wilde wel rectaal tempen maar ik heb haar duidelijk gemaakt dat dat NIET ging gebeuren, al had ze op dr kop gaan staan. Vanwege de hechtigen (subtotaalruptuur) heeft ze wel iedere dag gekeken of het hele zaakje niet ging ontsteken. Maar als jij aangeeft dat JIJ je niet prettig voelt bij dat soort "onderzoeken" zullen ze daar zeker rekening mee houden. Ze zijn er om jou te helpen/verzorgen.
Effe heeeeeeeel kort door de bocht: Dus eigenlijk zegt men dat jouw trauma onverwerkt is en daar moet je maar mee leven?! Dat vind ik erg moeilijk te bevatten, aangezien het verwerken van een trauma júist gaat om het doen verdwijnen van zulke getraumatiseerde reacties als direct gaan huilen en nachtmerries! Wat meer spanning dan anderen voelen oké, maar dit is niet oké. (Er zit hier een heel proces in je hersenen aan verbonden, wat ik wel wil uitleggen, maar alleen als je dat wil...) Als ik jou was zou ik me daar niet mee weg laten sturen. Is EMDR al geprobeerd? Dat zou ik niet aanraden tijdens de zwangerschap, dus nu ben je daar niet mee geholpen, maar misschien een idee... Wat meer praktisch; misschien scheelt het iets als je jezelf temperatuurt? Desnoods terwijl zij omgedraaid staat? Douchen hoefde ik niet per sé onder toezicht, ik vond het zelf wel een veilig idee vanwege mijn lage bloeddruk. Maar bijv met de deur open? Overigens, de meeste vrouwen met dit verleden en ook vrouwen met vaginisme hebben doorgaans helemaal geen problemen met het bevallen op zich (het kindje wat eruit komt), dus probeer je daar niet te druk over te maken. En verder...de controles daar kom je niet onderuit ben ik bang. Maar je bent vast niet de eerste, dus wie weet heeft de VK of de kraam zelf daar nog goede ideeën over? Bijvoorbeeld, als je de VK wel vertrouwt, misschien kan zij het doen? Ik wens je alvast heel veel sterkte, succes en een goede ervaring. Maar laat niet je grenzen overschrijden omdat je denkt dat het 'maar moet'! Ben reëel over wat wel moet, maar ook eerlijk over hoe dat voor jou voelt en maak het bespreekbaar. Je kunt het!
Ik heb niet hetzelfde meegemaakt als jij, maar het is jouw lichaam en vooral mbt tot de kraamweek kun je genoeg zelf bepalen hoor. Wat betreft de kraamweek. Ik heb aangegeven zelf te willen temperaturen in de mond. Daar waren ze het eerst niet mee eens, maar pech dan. Ik wil niet anders. Douchen deed ik alleen of met mijn man in de buurt die het in de gaten hield. Wondcontrole was bij mij niet een probleem, omdat ik een ks heb gehad.
Lieve Katrien, Het is jouw lichaam en, anders dan toen, ben je nu een volwassen vrouw die altijd het laatste woord heeft. Er gebeurd niks wat jij niet wilt. Dus ook als jij geen controle van je onderkantje wilt door de kraamhulp of vk, gebeurd dit niet, heel simpel. Wees je dan wel bewust van de evt risico's zoals slechte genezing of ontsteking. Maar goed, ik denk dat jij je meer dan wie ook bewust bent van je lichaam en zelf heel goed voelt of er wel of niet problemen ontstaan met de genezing van je onderkantje. Ik hoop dat jij straks hetzelfde zult ervaren als ik: Dat lichaam van jou, wat je ooit verafschuwt hebt, wat gebruikt is door een ander om jou te vernederen en pijn te doen, gaat zo een fantastisch mooi en lief kind op de wereld zetten. En dat doe je dan helemaal zelf! Jouw lichaam is een prachtig en veilig huisje voor je nu nog ongeboren kindje. En straks als het geboren is, zal jouw kindje zich nergens lekkerder en veiliger voelen dan tegen jouw veilige en warme lichaam. Ik heb ook borstvoeding gegeven en dan heeft de trots (en verwerking) nog meer goed gedaan. Mijn kind is gegroeid op mijn melk, op iets wat ik geproduceerd heb. Niemand zal je dat ooit nog af kunnen pakken. Tenslotte: is een doula misschien iets voor jou? Iemand die je specifiek kan begeleiden bij je angsten, ook als het een medische ziekenhuisbevalling zou worden waar je eigen verloskundige geen rol meer mag hebben. Misschien heb je al voldoende aan een lieve vriendin die je vertrouwt, misschien zelfs iemand die medisch geschoold is die belastende handelingen (onder begeleiding van vk of kraamhulp) kan uitvoeren? Heel veel succes straks bij je bevalling! Liefs Marientje