Hoi meiden, Vorig jaar heb ik hier al eens een topic geopend met mijn angst/voorgevoel dat het wel eens mis kon zijn. We hebben toen met 7 weken een mooi hartje gezien, en met de termijn echo kwamen we erachter dat het hartje enkele dagen na de mooie echo is gestopt. Mijn voorgevoel werd werkelijkheid. Na een dik jaar is het weer gelukt dmv een cryo (2) terugplaatsing. Nu 5 weken, erg pril dus. Maar de angst slaat me om het hart. Geen roze wolk, geen euforie. Angst, het overheerst. Ik kan moeilijk benoemen of dit hetzelfde voorgevoel is, of echt bang om nog een keer afscheid te moeten nemen. Vorig jaar kreeg ik een onbehaaglijk gevoel doordat de (kleine) symptomen ineens minder werden en weg gingen. Nu hetzelfde.. We moeten sowieso nog 2 lange weken tot de eerste echo. We weten als geen ander dat geen bloed niet positief hoeft te zijn.. Hoe komen we hier doorheen? Ik heb ook een stukje gelezen uit een aantal topics die ook hier geplaatst zijn, en mijn verdriet wordt daardoor alleen maar groter, en ook de onzekerheid... Bah, ik wil een winterslaap.
He bah Moann, wat jammer dat zo'n gebeurtenis die vooral vreugde met zich mee zou moeten brengen zo overheerst wordt door de angst! Het vervelende aan gevoel is, dat het diep ín je geaard zit. Ik denk dat er dan ook weinig gezegd kan worden wat je gevoel weg kan nemen. Hoe moet je er doorheen? Wie kan het zeggen? Kun je misschien proberen open te staan voor een gezonde zwangerschap en daarnaast accepteren dat de kans er in zit dát het mis gaat? Deze gedachtengang helpt mij met angstaanvallen die bij mij opkomen zonder directe aanleiding. (soort van hyperventilatie) Ik wordt vooral angstig van het idee dat er een aanval opkomt. Ik ben nu aan het proberen, en het lukt aardig, de gedachten om te zetten naar bv: "Ik ga lekker werken, ik accepteer dat de kans er in zit dat er toch een angstaanval opkomt. En áls het zo is, dan is dan de tijd om er mee om te gaan." Ipv : Ojee, ik moet weer werken straks krijg ik weer een angstaanval. Snappie? Voorbereiden op het ergste is niet altijd het juiste, omdat je aandacht dan vooral daarnaartoe gaat, ipv naar de fijne dingen. Daarnaast moet je niet schromen, om bij twijfel een echo aan te vragen, gewoon voor jouw gevoel. Leg uit dat angst je overspoelt, en stress is slecht voor de baby. De meesten vk en huisartsen begrijpen dat wel. In ieder geval veel sterkte de komende periode meis. Knuffels
Bedankt voor je reactie! De eerste dagen kon ik het wel onderdrukken door te accepteren dat het mis kón gaan, maar dat lukt me nu niet. Het lijkt wel of ik al 2 dagen in een paniek aanval zit. Ik heb mezelf even niet onder controle. Ik denk dat ik straks wel ga bellen, maar een echo heeft nu toch geen zin? Hartje is toch pas bij 7 weken te zien? Zou het mogelijk zijn om te vragen om een bloedtest? Of het hcg blijft stijgen? Is dat een normale gang van zaken? Of doen ze dat niet om onzekerheid weg te nemen?
Vragen kan toch altijd. Bedenk wat jouw onrust weg zou kunnen nemen, en als dat een zichtbare stijging van de hcg-waardes is.... Echo zou wrs idd nog niet helpen, ivm de hartaktie die er nog niet is. Succes!
Helaas, ze doen niet aan bloedtesten, dus we moeten echt nog 2 weken geduld hebben. Hoe ervaren jullie een volgende zwangerschap? En na meerdere miskramen? Kunnen/proberen jullie wel te genieten de eerste weken of leven jullie ook in angst?
He dat is wel flink balen! Is dat bij je huisarts of de kliniek waar je loopt? Anders zou ik het gewoon via je huisarts proberen namelijk. Sja ik ben wel nerveus. Maar speculeren helpt niet, als dit als dat, en als nou wat dan... Ik ga ff terug naar mezelf aan vraag mezelf: Helpen deze gedachten mij? Antwoord: Volmondig NEE. De gedachten omdraaien is verdomd moeilijk, en ik heb dan al heel wat oefening (afgelopen jaar veel paniekaanvallen gehad) gehad. Het blijft moeilijk. Maar wat me ook duidelijk is geworden, is dat het "gevecht" ook erg veel energie kost. Mogelijke alternatieven: zoek afleiding, ga lezen, ben genoeg buiten (gewoon lekker een wandelingetje maken) probeer antwoorden te krijgen op de vragen die in je opkomen (bv via fora als deze) Of: geef toe aan een flinke huibui! Voel je je wat neerslachtig, zet een cd-tje aan waarvan je weet dat als je die heel hard meezingt de tranen komen. Ik hoop dat je er wat aan hebt?
Bedankt voor je tips Loekie. Ik ga proberen veel dingen te plannen zodat ik niet teveel ruimte krijg om te piekeren. Afwachten is het enige wat we kunnen doen. En hopelijk krijg ik zo het vertrouwen een beetje terug. Ik zie nu net pas dat jij ook een bloeding hebt (gehad). Hoe is het nu met je? Hebben ze geen echo gemaakt?
Sorry, ik heb slecht gelezen, zie in je onderschrift dat je morgen de echo hebt.. ik duim voor je dat alles goed is!
Moan wat naar dat je je zo onzeker voelt maar zeker ook heel herkenbaar!!! Probeer inderdaad afleiding te zoeken en een mooie gedachte is inderdaad: Als het mis gaat is het vroeg genoeg om daar verdrietig om te zijn. Maar dat is vreselijk moeilijk, dat weet ik als geen ander. Andere gedachte die wellicht kan helpen is dat jij zelf geen invloed kan uitoefenen of het wel of niet goed gaat. Mijn vk wilde zo vroeg geen echo maken, maar wel bloedprikken om hcg verloop te zien... Misschien via de huisarts dat toch vragen?? Ik duim voor je dat alles goed gaat!!
Nu 2x bruin/paars/zwart verlies gehad. Kan t opvangen met een inlegkruisje, maar de angst.. Bah Vorige keer 2x druppeltjes bloed en bleek bij 11.5 dat t na 7,5 wk al niet meer leefde.. Nu 5.3 wk. Ik weet dat jullie er niets van kunnen zeggen maar wil zo even mijn hart luchten
Geen verlies meer gehad. Een echo willen ze nog niet doen omdat er geen hartactiviteit is.. We moeten echt afwachten, en dat is het aller moeilijkste. Het liefst heb je zekerheid. Nu leef je eigenlijk tussen hoop en vrees. Hoe is het met jou Loekie?
Gelukkig toch, geen bloed meer! Hoop voor je dat het wachten wordt beloond. Het gaat wel goed met me hoor, gisteren echt een kutdag gehad. Veel last van paniekaanvallen. Vandaag wel weer ok. Mn bloedverlies is alweer 2 dagen weg, lijkt me niet helemaal goed, aangezien het vruchtje nog niet was afgekomen...
Moeilijk hoor...kan me je angst en onzekerheid heel goed voorstellen en heb dit zelf ook ervaren. Heb bij m'n 1e zwangerschap ook vroege mk gehad rond de 6-7 wkn. Toen ik opnieuw zwanger was overheerste eerst de blijdschap maar kreeg toch ook weer de angst dat het mis kon gaan...bij ieder buikpijntje of als mijn symptomen voor mijn gevoel iets minder werden liep ik naar de wc om te kijken of er een bloeding was. Bij mij hebben ze gelukkig met 7 wkn een echo gemaakt om te zien of het hartje klopte en dit heeft toen een heleboel onzekerheid weggenomen. Probeer positief te blijven, het speculeren uit te schakelen en afleiding te zoeken, hoe moeilijk dat ook is!
Ik herken je gevoelens echt heel erg, helaas. Op het moment ben ik niet zwanger, maar bij mijn laatste zwangerschap was ik ook vooral heel erg bang. Helaas is ook die zwangerschap misgegaan. Dit is niet echt wat je wil horen, dat begrijp ik, maar deze angst had ik ook bij de zwangerschap van mijn zoontje, dus dat wil niks zeggen. Het hoeft niet altijd een voorgevoel te zijn dus. Helaas kun je niet anders doen dan afwachten, hoe zwaar en slopend dat ook is. Sterkte meid!