Hallo, 8 maanden geleden ben ik bevallen van ons eerste kindje, onze prachtige dochter. Ik wilde altijd graag een gezin met 2 a 3 kinderen (mits mogelijk natuurlijk). Nu is mijn bevalling erg slecht verlopen. Ik ben ingeleid vanwege een zwangerschapscholestase met 39 weken. Met 39 weken en 1 dag ben ik 's nachts bevallen. Alles scheen in eerste instantie goed te zijn gegaan en ben ik 's nachts naar huis gestuurd ondanks dat ik "nog aardig vloeide" en ondanks dat ik niet zeker wist of ik wel/niet had geplast. Eenmaal thuis kwam gelukkig snel de kraamhulp. Dat was 5 uur 's nachts. Ik zat op de wc en er kwam heel veel bloed. Had al 3x doorgespoeld en ik bleef maar bloeden. De kraamhulp zag dat dit foute boel was en belde de verloskundige en die belde vervolgens direct de ambulance. Ik had echt niet in de gaten dat het zoooooo ernstig was. Toen op ziekenhuis was er ontzettend grote paniek en ik zag ook dat mijn man angstig was. Op het ziekenhuis kregen ze het ook niet voor elkaar om mij een tweede infuus (eerst is door ambulancepersoneel geprikt) te prikken. Ik had haast geen aders meer. Met spoed ben ik geopereerd en hebben ze de scheur van mijn baarmoederhals gehecht. Ik had al ruim 3 liter bloed verloren en had nog maar een HB waarde van 2,2 (hiervoor had ik 7,6). Ik kreeg 3 bloedtransfusies en werd een aantal uren in kunstmatige coma gehouden. Mijn man zat er helemaal alleen met mijn dochter en wist totaal niet waar hij aantoe was. Nu ben ik ontzettend bang om ooit aan een tweede kindje te beginnen. Stel dat dit kindje groter is dan onze meid die al vrij klein was? Krijg ik dan wéér zo een grote bloeding? Haal ik het dan wel? Want ik was echt bijna overleden... Volgens de artsen (die ik maar heel kort had gesproken) is de kans nihil dat zoiets opnieuw gebeurt maar wie zegt dat dit wel zo is? Ook ben ik verplicht op het ziekenhuis te bevallen met een waakinfuus. Iemand zoiets meegemaakt en kan mij iemand raad geven?
Ook nog even een aanvulling. Ik was ontzettend duizelig en moe en begin nu pas weer met een aantal uren met werken. Dit valt mij erg zwaar. De eerste 4 weken na mijn bevalling lag ik boven in onze slaapkamer en kon niet eens traplopen. Naar de wc lopen en terug was alsof ik een marathon had gelopen. Ontzettend zwaar!!!! Nog steeds heb ik last van vermoeidheid. Helemaal in het begin kon ik geen band krijgen met onze dochter. "Zij had ons dit aangedaan". ik was er bijna niet meer en vond het lastig van haar te houden ook omdat ik moe zo moe was.... Nu vind ik haar gelukkig geweldig!!!!!!!!
Wow, wat een ontzettend heftig verhaal! Ik snap je angst heel goed . Misschien helpt het je om een goed gesprek met een deskundige (gyn) te hebben, die je misschien kan uitleggen hoe groot de kans is dat dit weer gebeurd en waarom ze de scheur in de eerste instantie over het hoofd hebben gezien? En anders is het misschien ook nog een optie om met een (gespecialiseerde) psych te praten? Ik zou echt mn tijd nemen voor ik weer zou beginnen aan een zwangerschap, zodat je straks niet met hele sterke vervelende (onnodige) angsten rondloopt. Waarschijnlijk helpt alleen tijd al een beetje met de verwerking, maar praten lijkt me sowieso ook verstandig. Ik heb zelf geen ervaring met een traumatische bevalling, maar wel met een bbz die ternauwerdood goed afliep. Ik had net als jij ook heel veel bloed verloren, maar de artsen hadden dit niet door omdat ik inwendig (in mn buikholte) bloedde en het bloed er dus niet uitkwam. Als ik twee uur later geopereerd was, had ik hier niet meer gezeten. Zowel mn man als ik hebben echt flink de tijd nodig gehad om dit te verwerken en ik heb voor we weer verder gingen ook een goed gesprek gehad met mn gyn. Het duurde sowieso een paar maanden voor ik me weer goed voelde, want net als bij jou was mn HB heel laag (3.2) Ik kan me zo goed voorstellen dat dit helemaal moeilijk is in combinatie met een kleine baby! Mijn dochter kon ten tijden van mn bbz gelukkig al goed zelf lopen, als ik haar had moeten tillen was het helemala een ramp geweest. We zijn overigens de eerste weken van deze zwangerschap heel goed begeleid en extra in de gaten gehouden. Gelukkig begreep mn gyn heel goed dat we deze begeleiding voor geestelijk echt nodig hadden. Ik kan me voorstellen dat jij ook soortgelijke begeleiding kan krijgen als je erom vraagt. Ik wens je heel veel sterkte!!