Ik ben me er van bewust dat je niet van iedereeen kan verwachten hoe je zelf bent naar de mensen om je heen. Ik ben best attent houd van kaartjes sturen, neem regelmatig naar familie een bloemetje of wat lekkers bij de koffie mee. Ook ben ik betrokken betreft dokters bezoeken, bel altijd even. Of app op zijn minst om te vragen hoe het was. Nou valt het mij van vooral mijn ouders erg tegen hoe betrokken ze zijn. Vorige week dinsdag op controle geweest, heb hen savonds maar even laten weten hoe het was. Mijn vader heeft de kinderkamer nog niet eens gezien. Mijn moeder 2 weken geleden voor het eerst. Als ik kijk hoe betrokken schoonfamilie , collegas , buren en vrienden zijn en dan mijn eigen familie. Dan kwetst me dat best. Heb nu al een week niets gehoord, maar ben nu zelf te eigenwijs om wat van ons te laten horen ( hormonen) !!!:x Strax de leuke opa en oma, oom en tante uithangen zeker.. pffff. Zit me even hoger dan ik dacht!
Tja dat is het nadeel van verwachtingen . Heb je dit al eens uitgesproken naar ze? Misschien blijven ze bewust op de achtergrond om je rust te gunnen.
Rust gunnen? Door een hele zwangerschap 1x langs te komen? Op 1 verjaardag na? Ze zijn druk met hun eigen, maar wel gepikeerd zijn als ze van een ander bijv horen dat de kleine weer in stuit ligt.. Goh daar heb je niets van gezegt.. umh je kunt ook een keer zelf interesse tonen. Maar hoe zou ik ze dit kunnen zeggen? Goh ik vind het vervelend dat er zo weinig interesse wordt getoond in ons. Komt ook over alsof wij ons zelf heel belangrijk vinden.
Ja ook dat terwijl ik duidelijk had gezegd pas als wij het hebben maar wordt net gedaan of ik gek ben
Haha sorry! Gevoelig punt blijkbaar. Uit je openingspost bleek naar mijn idee niet dat je ze maar 1 keer gezien had in de hele zwangerschap. Dat is wel bijzonder ja. Ik ben vrij bot, en als me zoiets niet zint zeg ik het dus letterlijk zoals jij het nu hier zegt. Maak ik mezelf niet altijd geliefd mee, maar is wel duidelijk hoe ik er over denk plus dat ik me dan niet meer druk maak.
Vervelende situatie! Ik weet niet of je nog broers/zussen hebt, maar mijn moeder is ook niet op de hoogte van ieder vk-bezoekje. Zo spannend zijn die bezoekjes ook niet als alles steeds goed is en je verder geen klachten hebt. Dat ze maar 1x bij jou thuis zijn geweest tijdens de hele zwangerschap vind ik dan wel weer apart! Hoe was het contact dan vóór je zwangerschap? Misschien wel hetzelfde, maar heb je er nu meer behoefte aan?
Madeleine... ik wil iets meer van jou pittigheid. Ben altijd bang mensen te kwetsen, terwijl ik zelf altijd de persoon ben die gekwetst wordt. Ik heb ze wel vaker gezien en gesproken, maar altijd oo mij/ ons initiatief. Edith.. ik heb er niet meer behoefte aan, maar het geeft me een gevoel dat dit meisje niet zo belangrijk is.
Ik snap je gevoel heel goed, zou iedereen hebben denk ik. Het is toch niet meer dan normaal dat je ouders juist nu ook het proces mee beleven. Heel bizar. Heb je buiten dit om wel een goede band met je ouders en familie? Ja pittig zijn is soms handig, en soms kan ik ook beter iets slikken in plaats van gelijk er vol in te gaan. Gelukkig kent iedereen om me heen me inmiddels . Maar ik heb jaren een vrij bekoelde relatie met m'n schoonouders gehad omdat ze er niet goed tegen konden dat ik zeg wat ik denk. Na het overlijden van ons zoontje is dat wel veranderd trouwens, ben zelf ook milder geworden. Maar soms helpt het wel om eens te zeggen hoe iets op jouw overkomt. Als je het bij jezelf houdt en zegt dat het jouw pijn doet kunnen ze bijna niet anders dan luisteren. En misschien heb je er geen reet aan en zeggen ze dat je je aanstelt ( ik noem maar wat), of misschien beseffen ze het echt niet en proberen ze er wat aan tr doen. In beide gevallen heb je gedaan wat je kon, en kan je het gevoel wat je nu hebt misschien deels los laten. Moeilijk meis!!
Tjah, lijkt me voor je ouders moeilijk aanvoelen dat je nu meer van hen verwacht dan eerst! Zij denken hier misschien gewoon goed aan te doen. Moet je - denk ik - toch een keer het gesprek aangaan! Hoeft ook niet heel zwaar te zijn he, een opmerking plaatsen dat je het fijn vindt om wat meer contact te hebben, kan al voldoende zijn.
je bent niet de enige, ik heb nog ongeveer 4 dagen te gaan tot me uitgerekende datum en mijn moeder heeft nog niks klaar. Heeft tot nu toe nog geen 1 x uit haarzelf gebeld om te vragen hoe het bij de verloskundige was of hoe het überhaupt met de zwangerschap gaat. Als ik er wat van zeg, dan stel ik me aan en zie ik de dingen allemaal verkeerd door de hormonen. Dus daarna niet meer gebeld en gewacht tot dat mijn moeder maar eens belde, dat is nu ongeveer 3 weken geleden en nu nog steeds niks gehoord maar wel verwachten dat zij straks bij de bevalling mag zijn. Niet dus... Mijn verwachtingen vielen ook heel erg tegen, gelukkig heb ik veel steun aan me schoonfamilie. Succes!
appart he dat dit zo gaat soms.. Als mijn dochters zwanger zouden zijn zou ik laaiend enthousiast zijn en van gepaste afstand alles willen weten , horen en zien. Fantastische toch. Maar zo ben ik.
Als je al zo ver bent ist wel vreemd. Hier wordt t goed in de gaten gehouden of er misschien al tekenen zijn van naderende bevalling, ik niet te veel doe, alles wel klaar heb, ze nog moeten helpen, haha. Misschien extra duidelijk met vrolijke hint of knipoog aangeven wanneer je weer controle hebt? Dan kunnen ze daarna navragen. sommige mensen hebben een olifantenhuid en hebben het onbedoeld zelf niet in de gaten... Maar even een vraagje of het nog gaat met je, of ze nog iets voor je kunnen betekenen is van je eigen familie niet te veel gevraagd toch? Of misschien zeggen: 'Mam, ik zou het toch zo leuk vinden als je ns mee gaat op controle!' Vraag je ook hoe haar bevallingen verliepen? Welke kwaaltjes ze had opt laatst enz? Miss vindt ze dat leuk als je dat allemaal vraagt en wordt ze vanzelf enthousiaster
Ik snap je ergernis! Je moet het maar zo zien, zij missen een hoop door zich zo op te stellen. Je zou je een keer kunnen uitspreken, maar mijn eigen ervaring leert dat dat toch niks uitmaakt. Zo heb ik met mijn eigen moeder ook altijd ergenis, ze vraagt ook nooit hoe ik me voel(terwijl ik echt een periode flink ziek ben geweest deze zwangerschap en haar noodgedwongen aantal keer moest vragen voor mijn zoontje te zorgen) en lijkt zich niet echt te intereseren, maar zo is ze in alles eigenlijk want ze is gek op haar kleinkind (zegt ze) maar zal nooit eens vragen of ze op mag passen of uit zichzelf hulp aanbieden, ik moet overal om vragen en ik doe dat eigenlijk alleen maar als ik echt niet anders kan of de nood hoog is(bij ziekte ofzo) Vorige zwangerschap was net zo en toen de kleine geboren was stond ze ineens elke dag zomaar op de stoep, voor mij voelde het echt alsof het alleen maar om de baby ging en niet om mij.