Voelde jij je ook zo down en had jij ook van die angsten Lynn1986? Ik lees namelijk wel vaker dat ik het vanaf week 14 stukken beter gaat, maar zo down als ik me nu voel kan ik me dat haast niet voorstellen... Maar wie weet ben jij iemand die het bewijs is dat het wel kan ...
Geen roze wolk - Zwanger & vitaminen Als ik in Nederland zou wonen had ik overigens meteen een (mini)consult bij haar aangevraagd! Voor jou geen optie?
Ik heb het inderdaad al de hele zwangerschap. Ik moet nu nog 16,5 week. Leuk is het niet om zo een zwangerschap door te moeten brengen, want het hoort juist een tijd te zijn waar je van geniet. Ik geniet zeker wel hoor op de momenten dat het kan en lukt. Dan zit ook ik op die mooie roze wolk, maar ik weet ook dat die roze wolk ineens weer een donderwolk kan worden! Tot zover gaat het wel goed! Af en toe neerslachtig gevoel, maar lang niet zo erg als zonder de medicatie. We moeten er maar het beste van maken denk ik zo!
Hoi Elleke, Dank je voor je reactie, en ook bedankt voor je aanbod!! Gelukkig voel ik me vandaag wat beter, heb net de eerste afspraak voor een echo gemaakt en als bij toverslag voel ik me wat beter. Maar toch blijft de angst aanwezig. Ik denk inderdaad dat het door de hormonen komt maar ik ben ook wel een echte denker, iemand die gauw alles in het negatieve trekt. Ik vind het erg fijn met lotgenoten te praten en te weten dat dit helemaal niet gek is. Je gaat tenslotte wel een beetje aan jezelf twijfelen... Maarre, ik blijf hier de komende tijd wel kletsen! Ik ben ook benieuwd hoe het met de andere meiden gaat. Allemaal genietse!! Gr. Pinda83
Uhhh..ff goed denken... Ik voelde me somber maar kon ook gewoon genieten van mijn zoontje enz... Was gewoon een soort van angstig voor de baby en of ik het allemaal wel aan kon... Maar ik sprak het ook uit tegen mijn man dat ik niet lekker in mijn vel zat en dat ik me somber voelde...Het gevoel is langzaam weggegaan... Heb/had overigens last van paniekaanvallen die zijn nu ook stukken minder..
Fijn dat je je vandaag wat beter voelde! Bij mij zie ik nog niet echt vordering, maar houd de hoop dat het na de 14e-16e week beter zal gaan. Ik herken me heeeeel goed in jou; ik ben ook een echte denker en zie ik ook alles vaak heel negatief. En dat is nu juist NIET de bedoeling bij zoiets, want dan praat je je alleen maar de put in he! Maar ja, kom maar eens uit die vicieuze cirkel!
Jeetje, wat herkenbaar allemaal! Ik voelde me al zo'n sukkel dat ik niet de hele dag blij en vrolijk ben... Wel een afspraak gemaakt bij de vk op 4 april. Dan ben ik pas 9 maandjes zwanger. Wat gaan ze dan doen behalve vragen stellen en informatie geven? Gaat dit wat angsten wegnemen?
Whaaaaahaha, wat een sufferd ben ik. Nog niet helemaal wakker denk ik. Ik word sowieso niet echt wakker de laatste dagen. 9 weekjes bedoel ik natuurlijk
Lief dat je het vraagt! Het gaat niet slecht want lichamelijk gaat het ook al beter, maar ik kan nog steeds geen contact maken met de zwangerschap als het ware. Het gevoel dat dit niet bij mij gebeurt als ik de echo zie of als ik erover praat. Ik voel geen vreugde, geen liefde en af en toe heb ik een paniekaanval. Dan denk ik: Waarom wilde ik dit? Als ik nu niets voel, kan ik dan straks wel van dit kind houden? Soms vertel ik het ineens aan iemand, maar over het algemeen hou ik het liever voor me en praat ik er alleen op dit forum over. Mensen zullen het vanzelf wel gaan zien. Erover praten benauwt me, ik heb angst dat als de kraamverzorgster weg is en mijn man weer gaat werken, ik helemaal alleen zal zijn. Mijn moeder wilde samen een zwangerschapsbroek gaan kopen maar ik voel me daar verschrikkelijk ongemakkelijk bij. Zij is zo blij, ik helemaal niet en hoe blijer een ander erover is, hoe slechter ik me voel. Op andere momenten ben ik ineens wel tevreden ermee. Dan denk ik dat het wel los zal lopen, dat ik gewoon moet wennen. Dat ik er vanzelf in zal groeien de komende maanden. Dat ik niet hoef te overhaasten nu, een kamertje bijvoorbeeld hoeft echt niet voor de zomer af te zijn. Dus ik probeer mezelf de ruimte te geven, er niet aan te denken of erover te praten als ik daar geen zin in heb. Zolang de positieve momenten maar blijven komen. Ik heb met mezelf afgesproken dat als die niet meer komen, ik hulp inroep. Ik weet in ieder geval dat ik niet alleen ben en dat het ook niet abnormaal is!
wat herkenbaar. in mijn eerste zwangerschap overviel het me meer maar nu in de tweede zwangerschap heb ik veel angsten gekend. Komt mede ook doordat ik nu echt pas besef dat er ook wat fout kan gaan en dat een gezond kindje niet vanzelfsprekend is (Emma is met een zenuwaandoening in haar arm geboren). Nu ik de baby voel kan ik ademhalen. dat is een teken voor mij dat het goed is. Ook kan ik met mijn twijfels altijd gelijk bij de vk terecht. Deel het ook met hen zal ik als tip mee willen geven. Het zou fijn zijn als je meer kan genieten ervan. En ik heb het ook nu weleens die gedachten een tweede redden we dat wel? kan ik net zoveel houden van deze baby als van Emma? gelukkig zijn dit normale zorgen en blijkt dat altijd goed te komen dus daar moet ik maar vanuit gaan dan.