Hallo dames, Na lang twijfelen toch besloten om een topic te openen over het volgende. Onze zoon (15) heeft onlangs aangegeven op jongens te vallen. Voor ons helemaal prima en ook in onze nabije omgeving bijna alleen maar positieve reacties. Ik schrijf bijna omdat er twee mensen zijn die er moeite mee hebben. En dat zijn, het doet me pijn om te zeggen, mijn ouders. Zijn opa en oma waar hij al sinds kleins af aan komt. Ze zeggen het te accepteren maar laten met opmerkingen blijken er toch moeite mee te hebben. Zo kreeg onze zoon ineens de vraag of hij al een vriendin had, of hij dat niet eens moest proberen (verliefd worden op een meisje), of hij later geen kinderen wil. Naar mij en mijn man spreken ze uit dat het vast een fase is en dat we het wellicht nog wat kunnen sturen. Zulk soort opmerkingen. Uiteraard doet het onze zoon pijn, en heeft hij daarom aangegeven niet meer naar opa en oma te willen. Ook ons doet het vreselijk pijn dat mijn ouders zo over hun kleinzoon, die ze altijd lief hebben gehad, denken en dat alleen maar omdat hij op jongens valt (en dat past niet binnen hun geloof). Natuurlijk staan wij als ouders achter onze zoon en hebben wij het contact met mijn ouders (tijdelijk) verbroken. Ze komen dus ook niet meer bij ons. Maar het doet pijn en ik vraag me af of het nog te redden valt. Of we onze andere kinderen hierin niet tekort doen, door ze het contact met opa en oma te ontzeggen. Onze andere kinderen geven aan achter hun broer te staan, maar het blijven natuurlijk hun opa en oma. En mijn ouders, hoe verschrikkelijk ik dit ook vind. Ik vraag me af of het zin heeft hier een gesprek over aan te gaan of dat ik moet accepteren dat ik mijn ouders ‘'kwijt’' ben. Hoewel ik mensen die zo denken misschien beter kwijt kan zijn. Ik hoop eigenlijk van niet, maar misschien heeft iemand een soortgelijke ervaring.
Wat een ontzettend pijnlijke situatie zeg... En wat goed dat je zoon ondanks de band die hij met opa en oma heeft, toch zo duidelijk voor zichzelf kiest! Geldt voor jou/jullie trouwens ook! Ik zou voor nu de afstand even bewaren. Je hebt nu eenmaal geen invloed op de denkwijze van anderen, enkel over die van jezelf. Oftewel; wat gaat contact met je ouders je nog wel brengen als je dit weer oppikt? Wat zou er moeten veranderen en mag je/kun je dit ook van ze verwachten ivm hun geloof? Heel veel sterkte in elk geval... Ik hoop echt dat jullie er uit kunnen komen en je ouders 'het licht gaan zien'.
Dat is een hele moeilijke situatie En ik denk ook niet dat je jouw ouders op andere gedachten kunt brengen... Dus moet je ook bij jezelf te rade gaan of dat iets is wat je kan accepteren of niet. Mijn schoonouders zijn ook zeer gelovig. Ik weet nog dat ik de portfolio van onze trouwfotograaf liet zien aan mijn schoonvader...en dat daar ook een lesbisch stel in stond. Jeetje, wat werd hij kwaad... Dat als één van zijn zoons homoseksueel zou zijn, hij hem zou onterven en weet ik veel wat. Ik schrok er echt van. Ben zelf zo opgevoed dat het niet uitmaakt wie je liefhebt, als je maar een goed hart hebt (en je partner uiteraard ook). Je zal de mening van je ouders niet kunnen veranderen, maar wellicht kan je wel om de tafel gaan zitten om wat afspraken te maken? Duidelijk naar elkaar toe zijn kan helpen? Jullie zoon hoeft niet naar hen toe, maar de rest moet die optie wel kunnen hebben zonder dat jullie zoon constant ter sprake komt.
O wat verdrietig en lastig. Ik snap aan 1 kant je punt over de andere kinderen, aan de andere kant: ik zou niet willen dat mijn kinderen zo'n nauw contact hadden met mensen met zo'n bekrompen mening. Voor nu zou ik met het hele gezin even afstand houden en kijken hoe het verloopt.
Als je ze de situatie uitlegt zonder veroordeling, dan laat je ruimte over om je kinderen er zelf over na te laten denken (nu of later). Dan beslissen zij zelf of ze opa en oma nog willen zien.. de veroordeling erbuiten laten is natuurlijk super lastig omdat je met zoveel emoties zit. Maar dat zorgt er dan wel voor dat ze het gevoel hebben dat ze zelf een mening mogen vormen over opa en oma. Ongeacht jouw keuze of die van je zoon. Moeilijk hoor, heel veel sterkte. Voor mij voelde het als een periode van ‘rouw’..
Dat ze zeggen het te accepteren zie ik als een eerste stap. De vraag is of hun opmerkingen onwetendheid/dommigheid zijn of echt bedoeld om je zoon te "bekeren". Oftewel zeggen ze dat ze het accepteren in de hoop hem om te praten of is de intentie wel goed? Ik snap enorm goed dat je zoon niet meer naar zijn opa en oma wil en zou die keus ook volledig bij hem laten. Persoonlijk zou het mijn hart breken om mn ouders uit m'n leven te bannen als de band verder wel altijd goed is geweest. Ik zou dan ook alles op alles zetten om in gesprek te blijven met ze om te achterhalen hoe ze werkelijk er tegenaan kijken en ze eventueel op andere gedachtes proberen te brengen. Wel in overleg met mijn zoon, omdat ik nooit zou willen dat hij het gevoel heeft dat ik hem heb laten vallen. Een enorm lastige situatie waarin je voor jezelf moet bepalen wat goed voelt. Sterkte in ieder geval.
Wat enorm heftig voor jullie, deze situatie. Ik kan me heel goed voorstellen dat het heel spannend was voor je zoon om dit te vertellen en hij hoopte natuurlijk op goede reacties van iedereen, ook van zijn opa en oma waar hij zijn hele leven al veel komt. Gelukkig heeft hij liefhebbende ouders die hem steunen bij alles wat er op hem af komt en dat is heel veel waard, maar natuurlijk had hij de hele situatie liever nog anders gezien. Ik ben zelf lesbisch en ik heb een stiefmoeder die gereformeerd is. Toen ik 17 was kwam mijn vader met haar thuis en ik wist toen al dat ik nooit met een schoonzoon thuis zou komen, en ik was zó bang om afgewezen te worden, vooral door haar geloof. Gelukkig viel dat erg mee en misschien vond ze er wel iets van, maar er is naar mij nooit iets naars over gezegd. Ik kan me moeilijk voorstellen hoe het is om het contact met je ouders te verbreken om deze reden. Je wilt je andere kinderen hun opa en oma niet ontnemen maar je wil ook dat je zoon zich volledig gesteund voelt. Misschien kun je het voor nu even laten rusten en misschien kun je er over een tijdje met ze over praten om te zien of hun mening veranderd is. De kans is niet heel groot, maar je weet het nooit.
Allicht is t ook een stukje onbekendheid gezien de vragen. Mijn oma moest ook ff omschakelen toen dr kleindochter lesbisch bleek. Inmiddels heeft ze dat geaccepteerd met haar hoge leeftijd en gemiddelde uitspraken over negroide personen had ik dat ook niet verwacht. Heeft enige tijd geduurd hoor voor ze doorhad dat haar kleindochter nog steeds dezelfde was, maar goed dat is een super senior. (Heb t niet over mezelf overigens ) Vanuit t geloof zal t wat lastiger zijn. Al zijn zeker niet alle stromingen daar heel heftig in. Het is geen kloof die per definitie onmogelijk is. Zou t nu even laten bekoelen en wees hardstikke trots op je zoon dat hij kiest voor zichzelf. Zijn er niet veel van die leeftijd die al zo sterk in hun schoenen durven te staan, ookal doet t enorm zeer.
Wat een verdrietige situatie Wat willen je kinderen zelf? Zou je zoon het oké vinden als je andere kinderen en jij wel nog naar je ouders gaan? Missen je andere kinderen het contact? Ik snap dat je heel teleurgesteld bent. Maar mensen zijn niet alleen maar hun mening. Dus ik denk dat je niet per se het contact volledig hoeft te verbreken maar dat het daarin wel essentieel is dat het voor je zoon helder blijft hoe jij erover denkt en hem blijft steunen. Sterkte!
Wat een lastige situatie. Zijn je ouders aangesloten bij een kerkelijke gemeente? Zo ja, dan zouden ze daar ook eens kunnen kijken voor hulp hierbij? Waarschijnlijk is het voor hun ook allemaal erg vreemd en nieuw en is dit een eerste reactie erop. Maar ze zijn niet alleen en wellicht als ze in gesprek gaan met mensen in soortgelijke situaties dat ze er anders tegenaan gaan kijken.
Sorry als dit lelijk over komt. Maar ik vind dit een heftige reden om het contact te verbreken. Hun hebben een andere tijd meegemaakt. En wellicht nog een proces door te lopen. Daarnaast kan je deze situatie ook aangrijpen om leerzaam te maken. Namelijk hoe ga je om met de mening van anderen die ook wel eens (onbedoeld) kwetsend kan zijn. Ik zou nog even na gaan denken over hoe je met de situatie om kan gaan ipv de situatie af te sluiten. Als er dingen anders dan de norm zijn zijn er genoeg momenten waarop je onbegrip treft. Afkaatsen is dan niet direct de beste manier imo om ermee om te gaan. Je hoeft niet het begrip van de hele wereld te willen krijgen. Maar naaste familie verdient misschien wel wat extra moeite om jouw punt aan te laten komen.
Ik kan me voorstellen dat je ouders tijd nodig hebben om het een plek te geven. Heeft je zoon gezegd tegen ze dat de opmerkingen hem kwetsen? Heb jij gezegd dat het belangrijkste is dat je zoon zichzelf kan zijn en gelukkig is? En dat hij met deze opmerkingen eigenlijk afgewezen wordt door ze? En dat het jou ook veel verdriet doet dat zij hem kwetsen? Ik kan niet inschatten aan de hand van je verhaal of ze dusdanig gelovig zijn dat ze dit nooit gaan accepteren, maar anders zou ik verwachten dat het hen ook verdriet doet als hij niet meer langskomt.
Maar is het wel bekrompen? Dit is een andere generatie en dan ook nog gelovig. Misschien weten ze gewoon niet beter?
Het heeft altijd zin om het gesprek aan te gaan Spreek met je ouders af dat ze hun twijfels bespreken met jou en niet met je zoon. Bespreek met je zoon dat je ouders er moeite mee hebben en dat dit alles zegt over je ouders en niets over hem. Aan jou de taak om je ouders voor te lichten. De wereld wordt er niet beter op als je het contact met zulke naaste familie verbreekt. De wereld wordt er wel beter van als je je ouders helpt te beseffen dat er niets mis is met homo zijn en dat hun kleinzoon nog steeds gewoon hun kleinzoon is.
Heb je een gesprek met ze gehad voor je het contact verbra?. Heb jij of je zoon aangegeven dat de opmerkingen zo'n pijn doen? Als dat niet zo is, zou ik zeker het gesprek aangaan. Heb je dit aangegeven en bleven de opmerkingen doorgaan dan zou ik het even zo laten. Even geen contact, zodat ze het hopelijk wat kunnen laten bezinken en eraan kunnen wennen. Hopelijk komt er dan later nog een eerste stap naar contact.
Wat tuc ook al zegt, Ze accepteren je zoon duidelijk niet zoals hij is want ze proberen hem nog te sturen. Wie zegt dat ze dit niet zullen proberen bij je andere kinderen of het uitspelen als in:" Gelukkig val jij wel gewoon op het andere geslacht " misschien ben ik er heel hard in maar iemand die mijn kind niet accepteert zoals hij is gaat maar een eindje fietsen.
Wat een lastige situatie. Ik heb een andere situatie, maar misschien heb je iets aan het perspectief. Bij ons is het contact met mijn oma verbroken. Vroeger sloeg ze mijn vader, tot mijn 17e sloeg ze mij. De situatie is op een gegeven moment uit de hand gelopen en het contract is verbroken. Sinds kort heeft mijn vader weer contact met zijn moeder, want "het is een blijft zijn moeder". Het voelt voor mij als een mes in mijn rug. Door het contact met haar te herstellen, zonder dat er ooit excuses van haar gekomen zijn, is het voor mij ontzettend pijnlijk. Ik vind het fijn voor hem dat hij het verleden heeft kunnen loslaten, maar het betekent dat ik nu klem zit. Hij nodigt haar nu uit voor feestdagen, waardoor hij weet dat ik niet kom. Ik deel geen foto's meer van mijn dochter, want ik weet dat mijn oma ze dan te zien krijgt. Als ik mijn gevoel uitspreek geeft hij aan dat dat mijn keus is, dat het volwassen zou zijn om me er overheen te zetten, dat de meeste kinderen dat voor hun vader zijn geluk over zouden hebben. Dat geeft het gevoel dat ik minder belangrijk ben, dat wat ze heeft gedaan niet zo veel voorstelt. Het maakt dat ik meer afstand neem van mijn vader, zowel emotioneel als in de frequentie van het contact. Kortom ik zou volledig achter mijn kind gaan staan. Er moet geen gram twijfel zijn voor hem over of hij geaccepteerd wordt. Hij zou in geen enkel loyaliteitsconflict terecht moeten komen. Als er toch contact is met opa&oma door de rest van het gezin, wordt hij buiten gesloten. Als er broers/zussen zijn die zelf contact willen zou ik als ouder aangeven hoe ik er in sta. Uiteraard kan je ze het contact niet ontzeggen, maar ik zou het zeker niet faciliteren. Het klinkt heel hard, maar in dit geval wordt je gedwongen tot een keus. Als je daarin niet voor je kind kiest loop je het risico hem kwijt te raken.
Wat moeilijk, zij zijn destijds met bepaalde normen en waarden opgevoed, wat voor hun heel normaal was. De wereld is gelukkig veranderd, en gelukkig heeft hij ouders die helemaal achter hem staan. Het zou heel mooi zijn als opa en oma volgen. Ik zou het gesprek aan gaan voor ik andere stappen zou overwegen, zodat je er alles aan hebt gedaan. Leg uit dat je moeite hebt met hun opmerkingen, dat je het idee hebt dat ze het nog niet volledig accepteren en dat de opmerkingen hun kleinzoon pijn doen. Als ze dat niet willen, dan zou ik een volgende stap overwegen, maar niet zonder een goed gesprek. Wat zeg je bijvoorbeeld als zij aangeven dat het een fase is?
Ik ga ervan uit dat ts van mijn generatie is. Zo oud en onwetend zijn onze ouders ook niet meer hoor. Dat gold wellicht voor onze opa's en oma's. En ook al ben je gelovig, dan hoor je toch ook andere geluiden om je heen? Voor mij persoonlijk is dit niet acceptabel.