Hoi dames, Afgelopen week heb ik bij 5 weken zwangerschap voor de derde keer een vroege miskraam gehad. Heel verdrietig natuurlijk, maar lichamelijk viel het bloedverlies en pijn relatief mee, en aangezien ik bij de eerste twee nog geen contact had gehad met een verloskundige liet ik het daarbij om vol goede moed aan de volgende ronde te beginnen. Ik ging dan ook uit van 'domme pech' en hield vast aan het feit dat zoveel vroege zwangerschappen misgaan. Nu merkte ik bij deze zwangerschap dat ik al minder zorgeloos was na de eerste positieve test. Ik bleef testen en het streepje bleef gelijk. Dit keer had ik al wel contact gehad met een verloskundige en werd mij na melding van bloedverlies een vroege echo aangeboden ter controle van ofwel een schone baarmoeder, ofwel een teken van een intacte zwangerschap. Het bleek het eerste te zijn, en de verloskundige van het echocentrum merkte op dat mijn baarmoederslijmvlies erg dun was. Na mijn verhaal dat het al de derde keer was dat het vroeg misging raadde hij mij aan dit toch echt wel even te bespreken met mijn eigen verloskundige. Nu heb ik 15 december een afspraak staan om dit te bespreken, en ik merk dat ik nu toch wel angstig ben. Angstig om het weer te proberen en dat het weer misgaat, angstig om afhankelijk te zijn van de medische molen voor een voldragen zwangerschap... Rationeel gezien weet ik dat de kans dat het gewoon stomme pech is geweest ook groot is, en dat er niet iets mis hoeft te zijn. Emotioneel ben ik helaas minder positief. Met dit topic wil ik graag van mij afschrijven, en ook ervaringen horen van anderen. Vrouwen die na herhaalde miskramen toch opeens zonder verdere problemen een gezond kindje hebben mogen krijgen, vrouwen die in hetzelfde schuitje van onzekerheid zitten, vrouwen die hierna wel de medische molen in zijn gegaan, you name it. Ik hoor graag jullie verhalen
Heel herkenbaar. Hier ook herhaalde vroege miskramen, meestal rond de 6 weken. Ik heb me emotioneel heel lang verzet tegen "het medische circuit". Dat vind ik echt zooo erg. En na een miskraam had ik zal een keer onderzoeken gehad en was het telkens "dikke pech" maar niks mis. Nu vorig jaar december na goede ervaring van een collega ons toch maar laten verwijzen naar een fertiliteitskliniek in een ziekenhuis, als een soort laatste poging. En binnen 3 weken werd er iets gevonden: mijn schildklier was niet goed. Had nooit iemand eerder gevonden! Dat werd gecorrigeerd met tabletjes, ondertussen IUI(in eigen cyclus) om de kansen nog een beetje extra te optimaliseren (we waren er toch en kon geen kwaad). Op het moment dat mijn schildklier goed stond ingesteld werd ik meteen de eerste maand daarna zwanger. Én dus goed blijven gaan!
Wat fijn dat het alsnog is gelukt er was niet bij eerdere onderzoeken aan je schildklier gedacht? Ik herken het emotionele verzet tegen het medische circuit, heb in mijn omgeving ook de ervaring bij een goede vriendin met endometriose waarbij er door de arts al erg snel werd aangeraden om dan maar 'gewoon te beginnen met ivf'. Alsof het geen enorm zwaar proces is wat impact heeft op je leven. Zij en haar partner twijfelen dan ook enorm of ze het aandurven, en ik zou er (denk ik nu) hetzelfde in staan.
Hier helaas ook ervaring, maar gelukkig al wel gezegend met 2 gezonde meiden. Tussen beide meiden een MA gehad en we gaan nu voor een derde, maar na nog een MA is het daarna al weer 2x vroeg mis gegaan. Omdat we toch al bij de gyn lopen ivm vroeggeboorte en zware zwangerschapsvergiftiging bij mij, was de stap toch snel gemaakt om het verder te laten nakijken. Ik ben nu helemaal binnenstebuiten gekeerd, hormoonwaardes, schildklier, stollingsafwijkingen en stand van eitjes is nu gecontroleerd. Op de uitslag moet ik wachten tot einde van de week. Maar je gevoel ken ik. Rationeel ga ik ervan uit dat het dikke pech is geweest en de natuur gewoon 'zijn ding' heeft gedaan en een niet levensvatbaar vruchtje heeft afgedreven, maar ergens achter in mijn hoofd knaagt wel iets. Emotioneel ben ik eigenlijk wel een wrak. Laat het naar buiten toe niet zien, maar ik voel me zo een loser. Het voelt zo als falen van mijn kant dat ik dat ook niet eens goed duidelijk kan maken aan mijn partner. Gelukkig ken ik ook genoeg gelukkige momenten en kan ik positief vooruit kijken en weet ik zeker dat die derde kleine er echt nog wel komt.
Ik was bekend met vroeggeboortes maar nooit eerder een mk gehad. Integendeel; was altijd heel snel zwanger. Tot aug 2013; vroeg/dood geboorte tijdens 23 wkn zwangerschap. 5 maanden later lukte het weer om zwanger te worden, maar bij de 10 wkn echo bleek ik zwanger te zijn van een leeg vruchtzak (was toen woedend op mijn lichaam:x). Vervolgens april weer raak; met 5,5 wkn ging het mis. Aug weer een posititieve CB test met zwanger 2-3 wkn; vlak daarna mis. MM in gegaan, alles onderzocht, niets te vinden. Ik en man kerngezond. Omdat ik al 3 kinderen had uit vorig huwelijk, hadden wij besloten ermee op te houden. Ik begon met de pil, en beide maakten we een grapje; je zal net zien dat het nu raak is. En ja hoor; zie banner. Ik snap je gevoel TS. Bespreek je angst en al mocht je straks afhankelijk zijn van medische traject voor een voldragen zwangerschap, het zal die kleine wondertje(s) waard zijn.
In ieder geval is nooit eerder het schildklierprobleem gevonden. Ik leerde in de fertiliteitskliniek ook pas voor het eerst dat voor een goede zwangerschap de TSH max 2,0 mag zijn. Huisartsen houden <4,0 aan, en tussen 4,0 en 10,0 starten ze vaak nog niet met medicatie. Maar bij mij zag je zelfs nadat ik zwanger was dat mijn schildklier moeite had om de zwangerschap goed te ondersteunen. (Zie ook mijn eerdere Posts hierover. Heb hier al eens vrij uitgebreid over geschreven). Maar ik heb er echt geen spijt van dat we de stap nu gezet hebben. In had bijna niet meer durven dromen dat het goed zou gaan, maar nu denk ik stiekem al wel eens: zou een tweede nu ook lukken? Terwijl we er al echt rekening mee hielden dat we de rest van ons leven met zijn tweetjes zouden zijn. En dat was ook oké als een kindje ons niet gegeven was.
Hier ook ervaring. Afgelopen 2 maanden achter elkaar zwanger. En allebei werden een mk. Het is zo lastig. De reacties hier zijn van de meeste waar het ondertussen wel goed gaat. Bij mij wordt er dus niks gevonden. Heb al een inwendige echo gehad bij de gynaecoloog waaruit kwam dat mijn baarmoeder schoon is. Dat was bij de eerste mk. Bij de tweede mk ben ik geholpen door de verloskundige en kreeg ik daar een normale en inwendige echo. Ook daar kreeg ik te horen dat mijn baarmoeder heel normaal is en alles goed gaat. Ze zag wel 2 cysten maar die kunnen volgens hun geen kwaad. Dus ik wordt ook niet meer verder geholpen...
Heb je ook bloed laten prikken voor vitamines? Ik had na verlies en mk een laag vitamine B en D. Kreeg toen ijzertabletten en D-cura van de HA. Na 4 wkn D-cura ben ik naast vitaal zwanger van de Kruidvat ook tarwekiemolie capsules gaan gebruiken. 1ste ronde zwanger en het ging goed. Misschien had ik gewoon geluk, maar volgens gyn is de kans groot dat mk (bij mij dan) te maken had met lage vitaminewaardes.
Dankjewel voor je tip! Ik had een jaar terug ook erg lage vitamine D. Misschien moet ik dat maar week na gaan laten kijken
Ik ben deze week net begonnen in een nieuwe functie dus ben iets minder actief dan ik zou willen hier, maar ik waardeer de reacties enorm! (Al was het natuurlijk fijner geweest als we allemaal zonder 'gedoe' makkelijke en gezonde zwangerschappen zouden hebben) Ik herken ook het verlies aan vertrouwen in je lichaam, ik voel me toch een beetje aangetast in mijn 'vrouw-zijn'. Al zie ik dat bij anderen dan weer niet zo, je bent toch altijd harder voor jezelf blijkt maar weer Wel erg fijn om te horen dat het dus ook aan makkelijk op te lossen oorzaken kan liggen, extra vitaminen slikken is toch minder heftig dan hormonen spuiten. Ik vind het ook een beetje moeilijk dat ik in mijn omgeving er naar mijn gevoel weinig over kan hebben, in onze directe vriendengroep zijn mijn partner en ik (nog) in de minderheid met onze actieve kinderwens en ik wil mijn ouders ook nog niet bezorgd maken. Hoe doen jullie dat?
Ik herken me wel een bovenstaande verhalen ook al zijn wij nog niet zolang bezig maar helaas al wel 2 vroege miskramen gehad (momenteel zit er 1 aan te komen ) van tussen de 4 en 5 weken.. Een emotionele achtbaan, dat is het.. Vanmorgen te horen gekregen van de dokter dat mijn TSH waarde erg hoog ligt, 7.1 en vorig jaar nov 4.9. Vrij t4 was goed maar dat andere ligt dus volgens mij veels te hoog om een zwangerschap in stand te houden.. Alleen de dokter doet hier niks mee omdat eerst vrij tv ook verhoogd moet zijn. Pff weet niet wat ik nu moet doen? Klavertje4 ik heb je ook een bericht gestuurd Sterkte en succes plantenbak