Ik ben eigenlijk altijd al een angsthaasje geweest en zie in sommige mensen al vrij snel "gevaarlijke" personen. Niet dat ik extreem erin ben, maar ik ben altijd wel heel voorzichtig met nieuwe mensen in mijn omgeving binnen te laten. Ook kan ik niet in slaap komen zolang mijn vriend niet thuis is als hij 's avonds of 's nachts op pad is. Dan denk ik bij ieder geluid dat er wat is. Ik kan je dus wel begrijpen. Zeker nu in de media en soms zo dichtbij van alles gebeurt waar je ook niet vrolijker van word. Alleen moet het niet je leven gaan beheersen en moet je wel je dingen kunnen en willen doen zonder te veel zorgen er om te maken. Ik ben een hele lange periode bang geweest dat mijn ex me wat aan zou doen, maar toch heb ik me er altijd aan toe kunnen zetten om me dingen te doen en mezelf niet op te gaan sluiten. En ik heb er heel veel overgepraat met mijn huidige vriend en een goede vriendin. Alleen al door erover te praten kan het je geruststellen. Het enige waar ik het nog steeds benauwd krijg is op feestjes waar het heel druk is. Dan kan de angst toeslaan omdat ik voor mij gevoel dan niet genoeg controle kan hebben om iedereen in de gaten te houden. Mocht het je leven gaan beheersen, dan zou ik als ik jou was toch professionel hulp zoeken.
Lieve Luna, Ik herken me in zekere mate in je verhaal. Ik heb soms dezelfde gedachten maar ben er minder "uitvoerend" mee bezig zeg maar Ik denk er wel aan maar doe er weinig mee omdat ik weet dat ik dan wel zou doorslaan. Zoals eerder beschreven had ik het ook na die moorden in Belgie op de creche. Mijn oudste was toen net zo oud als die kindjes daar. Ik kon mezelf echt gek maken met rare ideeen dat zoiets ook met mijn kind zou gebeuren. Ik heb mezelf echt een halt moeten toeroepen. Wel gelukt trouwens Sindsdien mag ik er van mezelf niet meer zo in opgaan. Ik stuur je trouwens ook nog even een PB over iets wat ik niet hier neer wil/kan zetten Spreek je bij de mama's wel weer
jeetje luna, dat klinkt heftig! ik zou er denk ik ook eens met de ha over gaan praten. heb eigenlijk niks geen ervaring met zulke angsten, maar misschien kan de ha je tips geven. het zou best nog de nasleep kunnen zijn van al die hormonen in je lichaam. je hebt nu een kindje en hebt nog nooit zo onvoorwaardelijk van iemand gehouden, dat maakt ook heftige gevoelens in je los. sterkte en succes!
Er zijn dus meer! Ik weet niet of hier echt iets voor is dat het angstgevoel over gaat. Het is bij mij wel wat minder nou me kleine wat ouder is, maar het is nog niet helemaal weg. Ik ben ook vaak bang dat ik iets krijg en dat ik er dan niet meer ben, en dat me zoontje dan helemaal alleen is. (als me vriend aan het werk is)
Pas geleden lagen man en ik op zondagmorgen nog even wakker te worden en toen heb ik m'n hart eindelijk maar eens uitgestort: vanaf de dag dat Sil geboren is ben ik bang. Voor vanalles! Voor mensen, voor zijn gezondheid, voor wiegendood, voor mezelf, voor water... Alles waarbij hem iets kan overkomen boezemt me vreselijke angst in. Ik heb laatst ook een 'droom' gehad (was niet echt een droom, want ik was nog half wakker) waarbij iemand ons huis was binnengekomen en... Nou ja, laten we zeggen dat het heel naar afliep. Daardoor kijk nu ook met andere ogen naar mensen die 's avonds langs lopen en naar binnen kijken enz. Ik doe heel erg mijn best om het gewoon te negeren en er niet bij na te denken wat er allemaal zou kunnen gebeuren, maar af en toe (en dan natuurlijk vooral 's nachts) vliegen al die angsten me in één keer weer aan en moet ik mezelf dwingen om niet bij hem te gaan kijken... Gelukkig hoor ik hem vaak heel kort daarna een keertje kuchen of zuchten ofzo, zodat ik weet dat alles oké is. Maar man man man, wat vind ik dit moeilijk... Ik hoop dat het vanzelf minder zal worden. Als ik er maar niet aan toegeef moet dat haast wel, zou je denken. Toch?
Hé meiden, super om al die herkenbare verhalen en goede adviezen te horen. Vandaag heeft het me niet meer zo bezig gehouden gelukkig. Het heeft geholpen om het in ieder geval even te uiten, want ik liep er al een tijdje meer rond. Het is niet zo dat het mijn leven beheerst, maar wel dat ik alerter ben. Verder heb ik het er met mijn vriend nog eens over gehad en het feit dat ik de buurman niet vertrouw is helemaal zo gek nog niet. Dit vanwege vage en verwarrende verhalen die hij vertelt vanuit het verleden. Hij mag zijn zoon ook absoluut niet meer zien.