Hoi, Ik hoop dat ik de vraag hier mag stellen zonder vooroordelen. Mijn man en ik hebben 2 jaar geleden een prachtige zoon via een fertiliteitstraject mogen verwelkomen in ons leven. Het begin was pittig, aangezien ik met 42 weken nog een keizersnede moest ondergaan en daardoor was denk ik, ook het herstel erg pittig. Ik kon pas na een paar weken uberhaupt zitten op de bank of een blokje om lopen. Onze zoon is zonder twijfel het grootste lichtpunt in mijn leven, ik kan er zo van genieten. Natuurlijk is het niet altijd makkelijk, maar daarvoor ben je ouder . Ik mis soms wat tijd voor mezelf, maar mijn man helpt ook veel. Inmiddels ben ik 39 jaar, dus voor een 2e begon de tijd te dringen als we er nog een wilde. Het liefste had ik zelf nog een jaar of mischien 2 jaar gewacht, maar vanwege mijn leeftijd was dat geen optie. Nu zijn we wederom via het fertiliteitstraject gegaan. Na een aantal maanden nu net heb ik een positieve test gezien, maar ik voel me niet blij. Mijn emoties slaan helemaal om ineens. Ik voel me steeds extreem angstig en ik ben niet blij. Ik begrijp er helemaal niks van. Helaas voor mij ben ik ook al extreem misselijk meteen waardoor ik dus vannacht al niet geslapen heb. Ik ben ook angstig dat er iets niet goed zou zijn met het kindje, ook de bevalling of keizersnede opnieuw is wel een dingetje. Ik ben van plan om via de huisarts even te gaan kijken voor wat begeleiding hierin, maar zijn er mensen hier die ditzelfde hebben meegemaakt?
Klinkt voor mij heel normaal eigenlijk. Ik denk dat het een soort van zelfbescherming is, na zo lang hopen op een kindje erbij en ineens is het zo ver! Ik denk dat je gewoon nog even moet wennen aan het idee.
Klinkt alsof je alles wat rond de vorige bevalling gebeurde etc. niet helemaal goed verwerkt hebt en dat nu met volle kracht naar boven komt. Ga idd naar de huisarts, of bel je vk en geef het daar aan. Ze kunnen je vast helpen! En verder klinkt het ook gewoon. Bij je eerste sta je er onbevangen in. Dat heb je nu niet, want je weet wat je te wachten staat. En ja, dat is toch heel wat. En het helpt ook niet mee dat je direct zo misselijk bent. Als je je niet prettig voelt, komen er sneller niet helpende gedachten boven. Bespreek het ook met je partner, met iemand anders met ervaring, je moeder, een vriendin ofzo.
Ik herken het zelf en heb het ook in mijn omgeving bij anderen gezien.. Ik vind het heel begrijpelijk als ik je verhaal lees. Wat mij heeft geholpen is om een gesprek te hebben met mijn huisarts en ik heb me door laten verwijzen naar de Pop poli in het ziekenhuis. Ik zou eens informeren of dat een optie voor je is, die kunnen je helpen met het mentale stuk van een zwangerschap.