Hallo allemaal, Wij hebben besloten voor een kindje te gaan en ondanks dat ik er ontzettend naar uitzie slaat de paniek me soms ook om het hart. Ik heb een vervelend verleden en heb ook een tijdje intensief in therapie gezeten (lees- 6 maanden, 5 dagen id week) Nu gaat het al heel veel beter maar ik worstel nog steeds, vooral in de winter, met depressieve gevoelens en negatieve dagen. Soms kan ik me er amper toe zetten om te werken. Ondanks dat, dat misschien 1 op de zoveel weken een keer voorkomt maak ik me toch zorgen over hoe dat straks zal gaan als ik een kind heb. Heb ik door mijn dysthyme(depressieve) stoornis meer kans op een postnatale depressie? Geef ik mijn kind niet teveel negativiteit mee in de opvoeding? of kan het ook zijn dat mijn leven veel stabieler wordt door het moederschap. Hoop vragen, angsten en worstelingen en vroeg me af of er ´lotgenoten´ zijn die deze vragen herkennen of er zelfs vanuit eigen ervaringen al op willen reageren? groetjes
Hallo! Ik las je verhaal en herkende je gevoel meteen! Ik heb een aantal jaar geleden een flinke depressie gehad en had toen ik eenmaal zwanger was ook vaak het gevoel ''kan ik dit wel'' Maar nu ons meisje er is heb ik nooit meer dat gevoel gehad! Het maakt je zo blij en vrolijk als 2 van die kleine oogjes naar je op kijken. Het sleept je er echt door heen als je je weer zo voelt ben je dat gevoel ook zo weer kwijt. Echt waar meis geloof me je word vast een super mama!
Wat vervelend dat je dat hebt meegemaakt en je soms nog zo voelt. De vraag of je wel een goede moeder kan zijn is natuurlijk lastig beoordelen als je iemand niet kent, maar dat je de vraag stelt zegt denk ik ook iets over je. Ik denkt dat dit al heel positief is. Je had er ook klakkeloos aan kunnen beginnen en er niet eens over nadenken. Daarbij denk ik dat zelfs dames zonder deze gevoelens zich dezelfde vraag ook weleens stellen. Ik denk dat je niet bang moet zijn en moet gaan genieten van het proberen zwanger te worden en op den duur van het zwanger zijn en moeder zijn. En als je het moeilijk hebt tijdens zwangerschap en erna zijn er zoveel mensen die je kunnen en willen helpen. Het komt vast helemaal goed.
Ik kan je gevoelens heel erg goed plaatsen, heb zelf een zware jeugd gehad met een zwaar depressieve moeder met zeer losse handjes, heb zelf enkele jaren geleden ook een flinke depressie gehad en heb bijna 6 jaar anti-depressiva geslikt en ook 1 jaar intensieve therapie door een psychiater gehad. Ben sinds 1 jaar van de medicatie af en het gaat steeds beter, ook omdat ik het contact met mijn ouders op een laag pitje heb gezet (op advies van de psychiater). Nu hebben mijn vriend en ik ook besloten ervoor te gaan en ik heb die angst ook vaker of ik wel een goede moeder zal zijn, ik ben heel anders dan mijn eigen moeder maar ben toch bang dat ik misschien zoals haar zal worden en dat zou ik mijn kind, of kinderen nooit willen aandoen. Ik heb ook nog van die depressieve dagen en denk dat dat ook altijd zal blijven, het is net hoe je ermee om gaat, ik heb er wel een weg in gevonden en zolang ik goed nadenk en de dingen positief probeer te blijven zien hoop ik dat alles gewoon goed komt.
Ik kan me die twijfel ook wel wat voorstellen. Zelf ben ik nog nooit depressief geweest, maar ook ik heb al wel eens gedacht; "Jeetje, kan ik dit eigenlijk allemaal wel? Zou ik wel een leuke moeder zijn? Wat als ... Ik wil dus maar zeggen dat ook wannabe-mums die geen depressieve klachten hebben (gekend), wel eens twijfelen of ze wel geschikt zijn. Ik in ieder geval wel (heel af en toe, maar toch).
Wat een leuke en lieve reactie! bemoedigend! Ook de andere dames bedankt voor jullie reacties! Fijn te horen dat ik niet de enige ben en ook fijn te horen dat vrouwen zonder depressieve gevoelens zich ook wel eens afvragen of ze het allemaal wel goed gaan doen als mama. Iedereen wil tenslotte toch de beste mama van de wereld zijn?
één van de grote voordelen van het mama-zijn is dat je,vanaf je kindje er is,alles veel beter kan relativeren.het welzijn van het kind wordt het allerbelangrijkst terwijl voor je een kindje hebt jouw welzijn hetgene is waar je constant mee bezig bent.dat is gewoon zo,bij iedereen.ikzelf heb dat ervaren als een ware bevrijding...dat niet meer altijd nadenken en piekeren over mezelf en mijn verleden..een last van mijn schouders!ik hou van het leven sinds ik kinderen heb.voor ik ze had had ik het niet persé slecht maar ik "dweepte"altijd met negatieve gedachten.nu heb ik met momenten héél erge tegenslagen(erg ziek geweest bijvoorbeeld)en ik trek het me allemaal niet erg aan.ik ben vanzelf een erg sterke vrouw geworden en ik zorg als een tijger voor mijn kroost,ik ben er zeker van dat dit bij jou ook zo zal zijn!dus go for it op naar een leuker,meer ontspannen leven
Onder invloed van hormonen zal je ook een gigantisch moederinstinct krijgen waar je op zal kunnen vertrouwen! (Nog geen ervaring hier hoor, maar dat is wat ik van anderen hoor ) En vergeet niet dat je met z'n tweeen bent! Jullie hebben verschillende verledens en kunnen elkaar als ouders aanvullen. En sowieso: geen enkele moeder is perfect. Succes met zwanger worden!!
Het lijkt me ook best lastig. Wat is er aan de hand? Wat moet je doen? Of juist niet? Ik heb totaal geen ervaring met baby's... Maar iedereen heeft het over het moederinstinct dat je dan krijgt. Het maakt mij iig onzeker ...
Ik herken mezelf wel in jou verhaal heb zelf nogal een moeilijke jeugd gehad en riep altijd kinderen krijgen nee dat wil ik niet!!, Tot voor kort ik ben helemaal om maar ook ik heb geworsteld met de vraag kan ik wel een goede moeder zijn dit omdat ik 2 jaar gelden na dus n hoop elende in m'n jeugd op 26 jarige leeftijd alsnog de diagnose kreeg autisme, Maar om het kort te houden wat ik van mezelf heb geleerd is dat ik wat meer vertrouwen in mezelf moet hebben Ieder huisje heeft z'n kruisje en het is heel goed dat je er over na denkt maar probeer niet aan jezelf te twijfelen En van alles een probleem te maken begrijp best dat je je zorgen maakt maar misschien moet je proberen wat meer van het leven te genieten en de mindere momenten heeft iedereen
Hoi Willemientje Ik snap zeker met je verleden dat je met deze gedachtes rondloopt.. Is ook niet meer als gezond dat je zo reëel kan denken over een kind krijgen! Ik durf te zeggen dat bijna iedere moeder (inclusief ik) het moeilijker had als verwacht... Mijn dochter was niet gepland, ik was 19, zwanger van een one night stand, woonde thuis, depressieve moeder, broertje met ODD, alcoholistische vader, stiefmoeder die heroine gebruikte (waar ze nu van af is) en een stiefzusje.. Werkte bij een uitzendbureau en werd ontslagen met 3 maanden. Ondanks de vele negativiteit die ik om me heen had, besloot ik mijn dochter te houden.. Hele moeilijke beslissing.. Vanwege een nierziekte die chronisch is werd ik vroeger behandeld met chemokuren en allerlei medicijnen... Mijn kinderkans was 80 to 90% niet! Ik dank hetgeen wat mij mijn dochter heeft gegund want ze is het mooiste in mijn leven wat er is! Ze heeft mij zachter naar het verleden kunnen laten kijken en mij alleen al doen smelten door haar aan te kijken. Elke keer als ik met iemand praat over mijn kleine meid, krijg ik weer tranen omdat ik zo trots ben op haar! En dat ik de mama ben geweest die haar ter wereld heeft gezet! Zij is voor mij het vlammetje wat over mij waakt als ik me verdrietig voel of depressief! Dit vlammetje zal nooit doven en verrast mij iedere dag weer met alle dingen die ze opnieuw leert en met volle trots aan de enige persoon die het allerbelangrijkst is in haar leven wilt vertellen... Haar Mama! Ik hoop dat je hieruit kunt komen en toch snel je wens word vervult! Xxxx
Ik heb er zelf geen last van. Maar mijn man heeft een slechte jeugd gehad en hij heeft juist jou gevoel, maar dan natuurlijk of hij wel een goede vader word... Hij vraagt me dat ook erg vaak. Zijn vader heeft hem verwaarloost vanaf zijn 6 tot zijn 27 en sinds dat een van zijn zussen heeft gebroken krijgt hij weer aandacht van zijn vader... Dus het is heel normaal dat je, je zo voelt denk ik... Maar zoals ik tegen mijn man zeg dat hij een goede vader word, vooral omdat hij het besef zelf heeft, denk ik dat jij een goede moeder gaat worden en voor jou kindje(s) zeker de beste van de wereld!!
wat een lieve meiden zitten hier toch op dit forum Ik ga ook proberen vooral eerst met enthousiasme uit te zien naar het zwanger worden, en daarna genieten van het zwanger zijn, en zal proberen me nog niet druk te maken over het moeder zijn (aangezien dat nog best lang kan duren) goede tips relativeren is soms nog niet mijn sterkste kant. Mijn man is er gelukkig wel helemaal klaar voor! hij vind het wel eng maar hij is zooo leuk met kinderen en als ik dan denk aan hem met een kleintje op z'n arm dan vergeet ik alles en wil ik alleen maar dat het liever vandaag gebeurt dan morgen. Daar ga ik me dus eerst maar op richten Bedankt allemaal!
Herken dit verhaal... Ikzelf heb het vanaf men 14 jaar heel moeilijk gehad tot nog maar een 10 maandjes geleden (ben nu 22j) ... had al heel vroeg last van depressies en ben toen beginnen drinken. Kan niet zeggen dat ik een slechte mama heb, integendeel zelfs, maar het was een andere factor die me wat van huis weg hield. Ik zal men verhaal kort proberen houden.. Men leven ging in een neerwaartse spiraal en werd meer en meer verslaafd aan alcohol tot dat niet de depressie men leven ging leiden maar die alcohol. Ik zat toen ook wel met een slechte relatie en was wel op zoek naar iets anders. Zat intussen op de wachtlijst voor psychiatrisch ziekenhuis (eigen besluit welliswaar) In die wachttijd ben ik iemand tegengekomen met zelfde problematiek, zelfde interesses ook en buiten dat was er ook direct een vonk overgeslagen. Dit is dus men huidige vriend al sinds een 11 maandjes. Sinds die tijd ook gestopt me drinken (samen gestopt ) Raar, maar eigenlijk heb ik nog nooit een kinderwens gehad, en ineens een paar maand terug begon het te kriebelen, ineens jaloers op iedere zwangere vrouw en vrouw met kindje ... Ojee! Wa gebeurt er met mij Ook een beetje aangezien zijn leeftijd (39 jaar) hebben we besloten er nu al voor te gaan. Maar toch, die twijfel zit er ook sterk bij mij, zal ik wel een goede moeder zijn? Mensen die mij van vroeger kennen.. zullen die mij niet zot verklaren? Ik vrees soms ook wel wat voor slechte reacties... Ook al ben ik een 10 maand nuchter nu (zelf gestopt me roken sinds een half jaar) Die negatieve gedachten zijn soms zo sterk dat ik er helemaal onderdoor van kan zitten... Ogja, anderzijds .. kan me geen betere vriend wensen, en eigenlijk ben ik wel gelukkig nu
Hoi, ikzelf heb ook een moeilijke kindertijd en jeugd gehad. Wat ik nu nog wel mee draag, ja het laat sporen na. Dan ben ik een agressieve man tegengekomen, had vooral medelijden met hem, hij is wees. Zo zijn er 2 prachtige dochters ontstaan. Eerst wilde ik geen kinderen, wat voor opvoeding ga ik hun kunnen bieden, gaan hun wel gelukkig zijn? Ik moet zeggen, ze zijn nu 11 en 8 jaar en het zijn geweldige vrolijke meiden. Door mijn dochters heb ik vechtlust gekregen en heb ik gezegd tegen mijzelf, het verleden dat ik heb mee gemaakt wil ik hen niet geven. Toen de jongste 1 jaar was ben ik ook bij mijn agressieve exman weggegaan en heb ik 5 jaar lang alleen voor de opvoeding gestaan en dat waren 5 fantastische jaren. Ook heb ik mijn ouders geconfronteerd met het moeilijke leven wij vroeger hadden. Nu heb ik terug een fantastische lieve man en wij gaan samen ook voor een kindje. Ik denk dat als je voor kinderen kiest enkel je vechtlust en het beter willen doen dan jij zelf hebt gehad de normaalste zaak is. Wees nu eerlijk, twijfelt iedere moeder wel eens niet een keer of ze hun kind wel goed opvoeden? Of je hen wel een mooie toekomst kan geven? Je kan toch enkel je best doen en er gewoon dagelijks van genieten. Ik wens jou super veel succes met het zwanger worden en geniet ervan meid!
Ik zou ook graag een kindje willen maar er zijn altijd die twijfels: kan ik dat wel? Ben een persoon met weinig energie (mede door PDD-NOS) en ben vaak snel moe. Gebroken nachten vind ik verschrikkelijk. En wat krijg je met een baby... juist, dat dus. Ook wat betreft opvoeden en dergelijk: goh, ben ik daarvoor eigenlijk wel geschikt? Wat als dit, wat als dat.... Maar, ik sta er natuurlijk niet alleen voor. Heb mijn man en mijn (schoon)ouders zijn er ook nog. Mocht ik het een keer niet trekken dan hebben vrienden ook al aangeboden om op te passen. Het duurt nog even voordat wij ervoor gaan, heb dus nog genoeg tijd om aan het idee te wennen.
Ik denk dat de kans op een pnd misschien wel groter is. Al die hormonen doen natuurlijk ontzettend veel met je. Maar je weet het nooit van tevoren. Het kan ook allemaal heel erg meevallen. Net zoals iemand die nog nooit depressief is geweest na de bevalling in een pnd kan belanden (mijn eigen ervaring) Misschien is het verstandig om het met je huisarts te bespreken. Die kan je zo nodig doorverwijzen tijdens de zwangerschap om dan al te beginnen met mentale ondersteuning en hulp. Ik snap je twijfel heel goed. Ik heb na de eerste een lichte pnd gehad en wil, als ik zwanger ben, wel informeren bij mijn gyn en/of huisarts. En toch heb ik er vertrouwen in dat het wel goed komt!
Herkenbaar...oa vanwege fysieke klachten in verleden. Maar je kunt, en hoeft ook niet alles perfect te doen. Niemand is de beste mama aangezien we allemaal fouten maken. En als je omje heen kijkt....dan zie je vast ook veel mensen die het slechter doen dan jij zult doen.....jij bent je immers al bewust van n aantal dingen. Succes!