Ik hoop ook dat ik geen heftige dingen zal ondervinden. Ik slik nu alweer 1,5 jaar lexapro, een tijdje na de geboorte van mijn dochtertje begonnen en nu wil ik heel graag een tweede maar moest ik dus wel even overstappen. Ik voel me eigenlijk heel goed nog. Nu schijn citalopram een soort van zusje/broertje te zijn van escitalopram (lexapro dus) en lijkt het gigantisch op elkaar dus waarschijnlijk merk ik niets!
Lijkt mij ook dan dat je er niks van merkt Wanneer kan je dan officieel beginnen met klussen? (met inwerken enz)
Dat weet ik eigenlijk niet. Ik heb van het weekend mijn eisprong en dan de keer erop hoop ik wel te mogen "beginnen"... moet volgende week effe op controle bij de HA dus dan vraag ik het meteen!
Jullie zijn net begonnen of niet? Mijn eerste was een verrassing dus ik ben niet zo thuis in al die rondes enzo... maar ronde 3 lijkt me vrij "kort" nog
Ja zeg dat wel... ik heb er nogal lang overgedaan om de stap te nemen en of het verantwoord is... maar nu eindelijk is het zover!
Hi allemaal, Verfrissend hoor dat er meer meiden in dezelfde situatie zitten en ook voor kinderen gaan. In je eigen omgeving ben je meestal de enige die hier "last van heeft". Vraag: hoe gaan jullie met je paniek om t.o.v. het kindje? Stel dat je je kindje op moet halen ergens, maar je hebt paniek, wat dan? En wat voel je tov je kindje in je buik als je paniek hebt (voorbeeld: ik sluit me dan altijd even helemaal af, ga onder de douche zitten bijvoorbeeld, even alleen zijn, maar de buik kan je niet afzetten). Ik ken de gevoelens ook niet om een baby te dragen, dus allemaal gissen..
Hallo allemaal, Wij hebben net besloten om voor een 2de kindje te gaan. Ook een tijdlang getwijfeld maar vorige week de knoop doorgehakt. Ik heb ook een angststoornis alhoewel met medicatie daar niet echt meer over te spreken is. Ik heb in de zwangerschap van mijn dochter ook medicatie moeten slikken en stond ook onder begeleiding van de psycholoog in het ziekenhuis, tevens ook cardioloog want naast mijn angststoornis heb ik nog meer lichamelijke ongemakken Ik moet zeggen dat ik het op de een of andere manier nu enger vind dan de eerste keer. Bij de zwangerschap van mijn dochter ging het qua paniek helemaal super. Eigenlijk echt nergens last van gehad, ook niet tijdens de bevalling. Heel apart want zag er zooooo tegenop. Maar de psycholoog zei tegen me dat óf de zwangerschapshormonen je heel goed doen en je juist nergens last van heb of juist het tegenovergestelde. Bij mij deden de hormonen goed ze werk zeg maar hihi. Nu vind ik het eigenlijk een stuk enger van tevoren omdat mijn lichaam toch is veranderd na de eerste en heb een aantal maanden ná de bevalling na langdurig stress (niet van mijn dochter zelf) toch in een soort van depressie gezeten, maar ook zelf weer uitgekomen gelukkig. Ondanks alles ben ik er altijd geweest voor mijn dochter en nog steeds hoe ik me ook voel. Het gaat vanzelf en hoe dan ook, je moét ook wel. Je kan niet zeggen ik haal haar niet op of nu even niet maar juist omdat je daar doorheen moet gaat het uiteindelijk juist beter! En het is ook een hele afleiding want je bent echt minder op jezelf gefocust. Succes voor de zwanger en hopelijk snel een positieve test voor de niet-zwangere!
Heb je ondanks medicatie nog veel last van paniek? Ik heb mijn eerste zwangerschap gedaan zonder medicatie en ik voelde me daarvoor al niet lekker in mijn vel, veelal angstig! Maar op een of andere reden voelde ik me sterker dan ooit in de zwangerschap. Hormonen doen een hoop, ik voelde me groeien (en dan bedoel ik niet mijn buik hihi). Ook mijn bevalling ging prima, ben thuis bevallen en ik heb geen paniekmoment gehad, want daar was ik wel bang voor. Zeker omdat je ademhaling wel even wat anders gaat als je in de weeën zit. Zeker omdat ik een weeënstorm had van 4 uur met maar 20 sec pauze tussendoor... maar ook dat ging goed. een week of 8 na de bevalling ging het verkeerd, eigenlijk in de kraamweek al mindere momentjes want ik kwam mijn bed bijna niet uit... vond het wel prima daar en ik vond de wereld buiten mijn bed zo groot... maar toen aan de ad gegaan en onthou er is altijd iemand die je helpen kan... van een ochtendje op de kleine passen, effe rust tot aan iemand die de kleine ergens ophaalt.... mijn kleine is 2 weken bij mijn moeder geweest. Ik miste haar enorm maar ik voelde me absoluut niet schuldig! Ik wist dat dit moest en dan zou ik er 100 % voor haar zijn en niet die 50% die ik nog waard was... Ik moet stoppen... moet gaan werken!
Hi Mamasjes, Wat goed! Gefeliciteerd, en wat een spannende tijd.. Dat was wel schrikken toen je een paniekstoornis kreeg tijdens je zwangerschap. Ik weet nog dat ik echt in de war was bij mijn eerste aanval, had geen idee wat me overkwam. Ik begrijp dat je het nu enger vindt, omdat je weet wat je kunt verwachten, maar aan de andere kant is de kans dat je weer geen last zult hebben heel groot. Na de bevalling kan je inderdaad weer een terugslag krijgen (dat gebeurt bij de meeste vrouwen), maar ook daar ben je nu op voorbereid en kan je eerder ingrijpen. Volgens mij ga je het ook dit keer weer heel goed doen.. en hopelijk lukt het snel!
Hormonen doen een hoop, ik voelde me groeien (en dan bedoel ik niet mijn buik hihi). Ook mijn bevalling ging prima, ben thuis bevallen en ik heb geen paniekmoment gehad, want daar was ik wel bang voor. Zeker omdat je ademhaling wel even wat anders gaat als je in de weeën zit. Zeker omdat ik een weeënstorm had van 4 uur met maar 20 sec pauze tussendoor... maar ook dat ging goed. een week of 8 na de bevalling ging het verkeerd, eigenlijk in de kraamweek al mindere momentjes want ik kwam mijn bed bijna niet uit... vond het wel prima daar en ik vond de wereld buiten mijn bed zo groot... maar toen aan de ad gegaan en onthou er is altijd iemand die je helpen kan... van een ochtendje op de kleine passen, effe rust tot aan iemand die de kleine ergens ophaalt.... mijn kleine is 2 weken bij mijn moeder geweest. Ik miste haar enorm maar ik voelde me absoluut niet schuldig! Ik wist dat dit moest en dan zou ik er 100 % voor haar zijn en niet die 50% die ik nog waard was... Ik moet stoppen... moet gaan werken![/QUOTE] Hi Frommeltje, Ik slik al sinds 2004 Efexor en nu op dosis 112.5 en daar blijf ik op zitten/ Ik voel me nu heel goed. Kan het meeste weer gewoon doen (alleen uit eten, vakantie of vriendinnenclub vind ik eng), dus ben heel tevreden! Daarom ook de stap om over kinderen na te gaan denken. Wat bijzonder dat je je zo sterk voelt tijdens de zwangerschap. Ben toch heel benieuwd wat het allemaal met je doet als vrouw. Ik kan me er nu nog helemaal niets bij voorstellen............dat oergevoel. Had je veel last van angst/depressie in het kraambed? Dat hoor ik veel.. dat dan de terugslag komt, maar dan mag je ook meer medicatie hebben om zo snel mogelijk te herstellen. Het enige dat je niet mag ik zelf je kindje voeden. Jammer, maar dan is dat zo. Bijzonder ook dat je er voor gekozen hebt je kindje 2 weken naar oma te brengen. Helaas is het zo dat wij inderdaad moeten herstellen en kan me voorstellen dat je dan deze keuze maakt. Daarna heb je haar natuurlijk niet meer uit handen gegeven En hoe was het daarna voor je, toen ze weer thuis was, vond je dat eng?
Hi Hummeltje, Wat dapper dat je het zonder medicatie doet! Ik weet hoe het is om het niet te nemen ten tijde van paniek, en dat kan behoorlijk pittig zijn. Nu is medicatie niet altijd DE oplossing, het is een ondersteuning. Ik heb het ook alleen genomen omdat ik daarnaast flink aan de therapie was en zodoende de dosering weer laag heb gekregen. Ik zou het ook dolgraag zonder doen, maar dat is niet mogelijk. Ik kom de stof gewoon tekort en kan het zelf niet op normale hoogte houden. Bijzonder ook dat je aan de andere kant van de tafel zit in je werk. Herken je veel? Mijn zus is ook psychiatrisch verpleegkundige en met haar spar ik nog wel eens over het een en ander, kan voor beide kanten heel verfrissend zijn Gefeliciteerd met je zwangerschap.. bijna op de helft alweer, leuk! Wat doe je als je het pittig hebt nu je zwanger bent? Heb je een "uitvlucht"? ik ga graag onder de douche zitten als ik een bui heb. Of probeer afleiding te vinden, ademhaling etc.
Hi Frommeltje, Ik slik al sinds 2004 Efexor en nu op dosis 112.5 en daar blijf ik op zitten/ Ik voel me nu heel goed. Kan het meeste weer gewoon doen (alleen uit eten, vakantie of vriendinnenclub vind ik eng), dus ben heel tevreden! Daarom ook de stap om over kinderen na te gaan denken. Wat bijzonder dat je je zo sterk voelt tijdens de zwangerschap. Ben toch heel benieuwd wat het allemaal met je doet als vrouw. Ik kan me er nu nog helemaal niets bij voorstellen............dat oergevoel. Had je veel last van angst/depressie in het kraambed? Dat hoor ik veel.. dat dan de terugslag komt, maar dan mag je ook meer medicatie hebben om zo snel mogelijk te herstellen. Het enige dat je niet mag ik zelf je kindje voeden. Jammer, maar dan is dat zo. Bijzonder ook dat je er voor gekozen hebt je kindje 2 weken naar oma te brengen. Helaas is het zo dat wij inderdaad moeten herstellen en kan me voorstellen dat je dan deze keuze maakt. Daarna heb je haar natuurlijk niet meer uit handen gegeven En hoe was het daarna voor je, toen ze weer thuis was, vond je dat eng? [/QUOTE] Je moet maar onthouden dat je ook niet alles leuk en lekker hoeft te vinden dus dingen die je nog even niet durft is helemaal geen ramp. Alles op zijn tijd! Dat oergevoel.... tja dat zul je snel genoeg merken... Ik ben bevallen en meteen daarna vond ik het heerlijk om in mijn slaapkamer te zijn.... maar had niet in de gaten dat het niet klopte.. Ik merkte het wel toen ik de eerste x met mijn meisje en mijn vriend ging wandelen... ik vond het niet leuk... wilde liever zelf in die wagen verstopt liggen... heel raar. Maar dat ging wel weer weg... het ging daarna ook beter met me. Maar na een week of 7 merkte ik dat ik moeite ging krijgen met dingen alleen doen. Ik durfde ineens helemaal niets meer. Mijn vriend ging even naar de bouwmarkt en had mij per ongeluk opgesloten... deur op slot en sleutel bij... ik dacht dat ik gek werd.... ik hoorde mijn kindje huilen in bed en was in staat om op de vlucht te slaan terwijl zij in bed lag...toen ben ik naar de huisarts gegaan want het werd met de dag heftiger. Ik ben begonnen met lexapro 10 mg... die sloeg in als een bom en hebben ze me moeten kalmeren met oxazepam... ik was compleet buiten mezelf getreden... dag erna naar de huisarts en begonnen met 5 mg en elke dag oxazepam. Dat was nog steeds enorm heftig maar al iets beter dan die eerste pil van 10 mg. Ik kon echt niet naar mijn meisje omkijken, ik sliep bijna niet want had vreselijke nachtmerries en overdag lag ik nonstop te mediteren en te wachten op verbetering. Mijn vriend kon niet werken want hij mocht me niet alleen laten.... als hij weg was dan kwam mijn moeder. Die overigens elke dag even op visite kwam met mijn meisje.. Dat was wel heel fijn.... toen ze weer thuis kwam was mijn vriend ook thuis dus deelden we de zorg voor haar. Ze gaf me wel enorm veel kracht en vreugde dus het deed me heel goed. Vooral de afleiding ook.... langzaamaan icm therapie ging het beter en nu gaat het heel goed met me. Ik heb ook nog steeds beperkingen, maar dat komt wel goed... Ik ben niet bang dat hetzelfde me weer gaat overkomen, ik voel me nu al sterker dan ooit en vertrouw op mijn medicatie.... Het is ook wel een fijn idee dat ik nu weet wat ik kan verwachten, het is niet nieuw voor me. Als je vragen hebt dan stel je ze maar hoor...
Ja gelukkig gaat het nu goed.. ik was van de week naar de kinderboerderij gegaan met mijn kleine meid en ik zat daar op het bankje.. heerlijk... zo fijn dat ik dat gewoon kan doen... dat er geen angsten zijn! Heerlijk om te genieten van mijn kleine meid!
ja idd. nou ik zit ook met een angst momenteel. ik moet van bewind 9 uur aan het werk per week. Nou ben ik toch zo bang dat ik het niet aan kan en dan optijd er voor zorgen dat de oudste op school is en het huishouden en alles erbij pffff. Zou niet weten hoe ik dat moet gaan doen. Heb ook nog een dochter van 3 die mag na de zomervakantie naar de basis school en manlief werk bijna 40 uur als niet meer is bij de politie onregelmatig
Gewoon proberen en onthou als het niet gaat dan gaat het niet..... Klinkt simpeler dan dat het is maar eigenlijk is het wel zo. Je kan alleen maar doen wat je ook echt kan doen... meer niet!
nou inderdaad. Ik zit nog te wachten want het uwv heeft mij zo de ziekte wet uit geknikkerd daar loopt nu een zaak tegen. Ik moet me dan ook voordoen alsof ik helemaal gezond bent en dat kan ik niet. maar ja we wachten het maar af
Dat oergevoel.... tja dat zul je snel genoeg merken... Ik ben bevallen en meteen daarna vond ik het heerlijk om in mijn slaapkamer te zijn.... maar had niet in de gaten dat het niet klopte.. Ik merkte het wel toen ik de eerste x met mijn meisje en mijn vriend ging wandelen... ik vond het niet leuk... wilde liever zelf in die wagen verstopt liggen... heel raar. Maar dat ging wel weer weg... het ging daarna ook beter met me. Maar na een week of 7 merkte ik dat ik moeite ging krijgen met dingen alleen doen. Ik durfde ineens helemaal niets meer. Mijn vriend ging even naar de bouwmarkt en had mij per ongeluk opgesloten... deur op slot en sleutel bij... ik dacht dat ik gek werd.... ik hoorde mijn kindje huilen in bed en was in staat om op de vlucht te slaan terwijl zij in bed lag...toen ben ik naar de huisarts gegaan want het werd met de dag heftiger. Ik ben begonnen met lexapro 10 mg... die sloeg in als een bom en hebben ze me moeten kalmeren met oxazepam... ik was compleet buiten mezelf getreden... dag erna naar de huisarts en begonnen met 5 mg en elke dag oxazepam. Dat was nog steeds enorm heftig maar al iets beter dan die eerste pil van 10 mg. Ik kon echt niet naar mijn meisje omkijken, ik sliep bijna niet want had vreselijke nachtmerries en overdag lag ik nonstop te mediteren en te wachten op verbetering. Mijn vriend kon niet werken want hij mocht me niet alleen laten.... als hij weg was dan kwam mijn moeder. Die overigens elke dag even op visite kwam met mijn meisje.. Dat was wel heel fijn.... toen ze weer thuis kwam was mijn vriend ook thuis dus deelden we de zorg voor haar. Ze gaf me wel enorm veel kracht en vreugde dus het deed me heel goed. Vooral de afleiding ook.... langzaamaan icm therapie ging het beter en nu gaat het heel goed met me. Ik heb ook nog steeds beperkingen, maar dat komt wel goed... Ik ben niet bang dat hetzelfde me weer gaat overkomen, ik voel me nu al sterker dan ooit en vertrouw op mijn medicatie.... Het is ook wel een fijn idee dat ik nu weet wat ik kan verwachten, het is niet nieuw voor me. Als je vragen hebt dan stel je ze maar hoor...[/QUOTE] Hi Frommeltje, Dat oergevoel ben ik wel heel benieuwd naar. Weet je wat het is.. als je een kind in huis hebt dat niet van jezelf is dan kan je bij een paniekaanval het gevoel hebben dat dat kind je "in de weg" zit. Daarom pas ik ook nooit op. Hoe is dat bij een kind van jezelf? Oh dat gevoel bij het opgesloten zitten is heel herkenbaar en dat je liever zelf in de wagen ligt ook, haha.. erg eigenlijk he.. Oxazepam heb ik ook eventjes gehad toen het niet zo goed ging, maar vrij snel weer afgebouwd. Het is voor ontspanning van je lichaam. De een reageert gewoon heftiger op medicatie dan de ander. Ik ben een keer overgestapt van Efexor naar het B merk Venlafaxine en binnen 4 weken was ik totaal terug bij af, terwijl het al een jaar heel goed ging, heel stabiel en kon alles doen, lekker in mijn vel en heel ver afgebouwd. 4 weken later kon ik mijn bed niet meer uit en de straat niet meer op. Dus overstappen naar een ander merk doen we niet meer Wat waren de gevoelens ten opzichte van je meisje toen ze steeds op bezoek kwam? Had je wel veel behoefte aan haar en week je paniek voor haar? Ik kan me daar nog niet echt wat bij voorstellen merk je wel..