Angststoornis

Ik heb al jaren last van agorafobie (plein/straatvrees) in het verleden hulp gehad mensen gingen met me mee naar buiten en op ten duur liepen ze voor of achter mij en op het laatst spraken we ergens af.
Dit heeft mij totaal niet geholpen jammer genoeg omdat ik wist dat er iemand in de buurt was die mij in de gaten hield of als ik niet zo komen opdagen op een afgesproken plek zij me heus wel gingen zoeken.
Wat mij de jaren heeft doorstaan zijn eigen ideetjes denk aan bellen tijdens het buiten lopen, discman, fietsen ipv lopen ect ect.
Toen ik mijn zoon kreeg en ik liep buiten achter de kinderwagen had ik nergens last van (kon me vasthouden) nu kan hij allang niet meer in dat ding en loop ik te duizelen als n gek.
In de auto heb ik het gelukkig niet zo vaak (geen tijd voor moet alles in de gaten houden) alleen file staan vind ik niet zo lekker en het zweet breek me dan uit.
Medicijnen wil mijn dokter me liever niet geven omdat ik alleen de zorg voor mijn zoon hebt.
Om die reden ook geen slaaptabletten....ja ik zal er mee moeten leren leven denk ik.

 

Hier ook een angststoornis.
Op het moment onder controle.
Ik ben naar de psych geweest en heb toen emdr behandelingen gehad wat heel goed heeft geholpen.
Ook ben ik mindfulness gaan doen, dit helpt me om in het NU te komen / te zijn, ook helpt dit om mn ademhaling rustig te houden en onder controle.

Ik kreeg last van angst om op straat te gaan, door tunnels te rijden, over bruggen, bang in kleine ruimtes.
Bij een feestje of in een theater/bios bang te zijn in de mensenmassa.
Nu gaat dit allemaal wel goed.
Als ik ergens naar toe ga dan moet ik wel even rustig beginnen en goed kijken waar alle deuren en mensen zijn
Heb ik een paniek gevoel dan moet ik even goed landen op de grond (even een sprongetje maken) en op mn ademhaling letten, dan voel ik me weer rustig en kan ik het weer relativeren.

Geen medicijnen gehad.
Wel snel veel last van onrust en opgefokt gevoel, hier ook huil/reflux baby met nu inmiddels 3 opnames.
Geeft veel onrust in mn lijf, probeer er goed op te blijven letten en anders gelijk hulp in te schakelen.

Succes!
Liefs

 

Ik heb een tijd last gehad van paniekaanvallen. Tegenwoordig heb ik het goed onder controle, ik raak alleen nog steeds in paniek als ik in de file terechtkom. Heeft er bij mij mee te maken dat ik het gevoel heb geen controle te hebben.

Ik raakte vaak in paniek als ik last kreeg van buikpijn (ooit ziek geworden terwijl ik ver van huis was, daar heb ik toch wel iets aan 'overgehouden' denk ik); die heb ik wel onder controle gekregen met medicijnen en goed op mijn eten letten. Ik raak nu niet meer in paniek als ik uit eten ga.

Ik heb geen a.d. gehad of hulp gezocht bij een psych, maar ben wel gaan lezen, vooral over mindfullness. Ademhalingsoefeningen helpen ook erg goed. Uiteindelijk moet je een manier zien te vinden om bepaalde situaties waarin je nu in paniek raakt niet meer direct te associeren met je angst. Daar zijn ook trainingen voor. Ik ben daar persoonlijk een groot voorstander van. Prima dat er a.d. zijn, maar ik hoop altijd dat mensen toch een manier vinden om daar weer vanaf te komen (mijn man slikt ze ook en zou heel graag zonder willen).

 

Ik heb al mijn hele leven angststoornissen. Van alles gehad ook.
Irreele angsten voor vuur, altijd bang geweest voor geesten, kan ook geen enge films kijken maar ook de ergere varianten zoals dwangneurose, hypochondrie, paniekaanvallen, en dus nu Gas.

Ik heb altijd alles alleen gedaan. Ben aan het eind van de hypochondrie periode wel een paar keer naar een psych geweest, heb een haptonoom bezocht maar het is pas sinds een jaar nu dat ik mij echt aangemeld heb bij PsyQ.

Ik heb nooit medicijnen geslikt. Ik wil eerst de oorzaak weten voordat ik medicijnen nemen zal. Nu ben ik zwanger en heb ik minder last. Ja op een andere manier maar de angsten die ik nu heb zijn niet vreemd. Die horen erbij. Ik heb een doodgeboorte meegemaakt en dan is opnieuw zwanger zijn eng.

Mijn leven was vaak geen makkie. Er was ook 9 van de 10 keer wel wat aan de hand. Ik zal moeten accepteren dat de oorzaak van mijn stoornissen altijd gissen blijft. Er zijn vele aanwijzingen.

Tja dus zal ik ermee moeten leren omgaan. Accepteren dat ik dat zo heb. Dat is punt 1 en aaaaaaargh moeilijk moeilijk. De hulpverleners weten nu ook van mijn angsten. Ik schaam mij er niet voor en zeg ook eerlijk tegen mensen, als we het toevallig over zoiets hebben, dat ik al jaren last heb van angsten. Het is niet iets om je voor te schamen en meiden..... Je wordt er enorm sterk van.

Het heeft ook voordelen. Je leert jezelf en je lijf kennen. Je begrijpt anderen vaak veel beter. Je leert dat lichaam en geest in balans moeten zijn om prettig te kunnen leven. Angsten van anderen en van je kids begrijp je beter. Hierdoor heb ik bijvoorbeeld bij mijn dochter geleerd hoe ik met haar angsten om moet gaan. Wij praten echt over alles. Ze vond een spookhuis eng tot ik haar uitlegde hoe het werkt. Dat mensen alles besturen, enge schilderingen maken, op de knopjes an de lichten drukken en vooral dat het ook de bedoeling is dat je het eng vindt. Dat dat geoel normaal is. Ik heb dat nooit geleerd dat je angsten mag hebben waardoor ik alleen was met mijn angsten. Daar ben ik bang van geworden want het ging een eigen leven lijden ( met lange ij)

En ik heb mij nooit laten tegenhouden door mijn angsten. Soms dacht ik dat ik ergens flauw zou vallen maar toch deed ik het. Langzaamaan begin je dan jezelf te herprogammeren. Toch merk ik dat angsten zich constant anders uiten. Denk je het een te hebbenoverwonnen uit het zich weer in wat anders. Grrrrrrr.

Ik denk dat het hormonaal is bij mij. Als ik in een relatie zit heb ik minder last. Waarschijnlijk omdat ik dan niet alleen ben.

 

op de cursus waar ik zat, waren de klachten van de deelnemers heel divers. Angst voor autorijden, angst voor geesten, angst om flauw te vallen. Eigenlijk allemaal wel een soort van angst voor controle verlies. Maar in allerlei situaties, zowel thuis als buitenshuis.
En het ging er eigenlijk allemaal om, dat je een rotgevoel kreeg, wat niet klopte met de situatie waarin je zat.

 

Hey!

Hier ook iemand met een angststoornis..
Er is al een topic over trouwens..alleen wordt daar helaas niet zoveel in gekletst..

Groetjes Liz

 

ik heb het ook een aantal maanden gehad, in nogal een hectisch periode van mijn leven. Toen dat voorbij was gingen mijn paniekaanvallen en hyperventilatie klachten ook weg. Ik ben er niet mee naar de dokter gedaan maar had ik misschien wel moeten doen. Dan had het misschien wat minder lang geduurd.

 

Angststoornis werd bij mij chronische hyperventilatie waardoor ik de hele dag duizelig was. Ik adem heel hoog doordat ik mijn schouders optrek en daardoor voor ik duizelig. Heb al een paar keer een aanval gehad. De eerste keer buiten. Vreselijk was het. Ik heb nu van Back bloesem speciale druppels die me ontzettend helpen. Ook ben ik in cognitive therapie online. en vandaag dan voor het eerst fysio. Geert verscheave heeft een geweldig programma die al velen mensen heeft geholpen. Maar ik vind het te duur. Wilde al voorstellen het met meedere mensen te kopen en dan de kosten te delen, maar vind maar eens mensen. Zitten echt mensen bij die al jaren de straat niet op durven of wat dan ook en die doen alles weer.

Mail me voor vragen hierover want ik ben er niet zovaak en een email zie ik meteen

 

Ik heb het gehad. Had toen ook last van depressie en van een dwangstoornis. Ik heb een half jaar 4 dagen in de week in therapie gezeten. Dat heeft me erg geholpen. De dwang is er in fases zal ook wel altijd blijven bestaan. Ik heb soms nog last van mijn angststoornis. Bepaalde dingen ga ik toch uit de weg. Maar het meeste pak ik nu wel aan. Je moet er doorheen. Heel simpel gezegd maar zo is het uiteindelijk wel. Daardoor durf ik nu veel meer. Heeft ook zeker geholpen dat de depressie weg is. Ik heb nog weleens momentjes dat ik weer dingen herken van een depressie. Dan let ik extra op dat ik wel de deur uit blijf gaan en vrienden blijf ontmoeten.