Angststoornis

Daarvoor moet je echt therapie volgen, want het kan van alles zijn. Bij mij was het perfectionisme en niet heel erg vergevingsgezind zijn naar mezelf, dus geen fouten accepteren en daardoor vermijdend worden. Wie je bent kun je niet veranderen, maar ik heb geaccepteerd dat ik soms fouten maak en dat ik die gevolgen op kan lossen, en dat gaf mij al voldoende rust om geen paniekaanvallen meer te krijgen.

Bij een collegaatje is het onzekerheid, wat zich uit in besluiteloosheid en dus pure angst om 'te bewegen', dus om ook maar iets te doen. Die zat hele dagen thuis en durfde niet eens meer eten te koken zonder dat ze met haar vriend overlegde wat er op tafel moest komen. Is ook al veel beter gelukkig

 

Ik kom net van mijn behandelaar af en vorige keer heb ik ook een gesprek gehad met de pyg er bij. En wat blijkt ik sta nu op de wacht lijst voor een iq test. ( heb ik idd eerder al eens gedaan). Maar nu om goede zekerheid te krijgen daar bij heeft de deze psy heel mijn dossier in behandeling genomen. En ze schrijft precies wat jij schrijft. En ik wist niet dat ik een angststoornis had nooit begrepen. Wel een laag gemiddeld iq misschien dat het iets verbeterd na volgende test. Maar het belangrijkste is dat ik misschien geen borderline hebt, En een soort angsten heb ontwikkeld van uit mijn jeugd niet de juiste en goede begeleiding hebt gehad eindelijk staat er in wat ik altijd al vermoed hebt.
Maar ik word nog getest een maal en daarna laat ik het voor de rest van mijn leven rusten. Ik heb waarschijnlijk geen borderline en doe even een ronde dansje!! Wel depressies angst en een hechtingsprobleem van af mijn onveilige jeugd.En ik ben idd ook een perfectionist en vergeef mijn zelf moeilijk ben strenger voor mijn zelf dan voor de rest van de wereld maar voor mij is het vandaag een klein beetje feest want van alles wat ik hebt vond ik de borderline niet te pruimen. Wel de kenmerken, niet niet de persoonlijkheidsstorrenis dus feest O ja en ik mag mij ook laten testen op ja wel dyslextie hwhaah..Daar begon mijn psy verpleegkundige zelf over van wegen dat mijn zoon het heeft maar ze valt mij bij om dit bij mij ook te onderzoeken.

 

Oh meid wat een goed nieuws! *doet dansje mee* Ik ben benieuwd wat er uit komt!

 

Dank je meis. Ach met kernmerken kan ik wel leven hihi. Ben echt dol blij. Kijk het moet nog eerst na getest worden maar de kans dat het door mijn iq komt laag gemiddeld en overschat ben en nooit goed begeleid bent. En er stond zelfs in wat ik wel rot voor mijn ouders vind maar wat dus wel waar is emotioneel verwaarloost hechtingsprobleem angst storrenis er stond nog iets in maar kan niet op dat woord komen maar deze psy is door echt heel mijn dossier gegaan en heeft alles bij elkaar gelegd en komt tot deze voorlopige uitspraak wel heb ik idd de kenmerken van borderline aantrekken afstoten maar. Dat valt te verklaren, ik ben namelijk ook zo opgevoed aan treken en afstoten heb het niet anders geleerd. En vind dat wel verdrietig voor mijn ouders maar ga het niet zeggen dit keer. Want ik heb ze in het verleden al genoeg verweten dat zij flinke fouten hebben gemaakt en mijn ontwikkeling aardig in de weg hebben gestaan te vroeg volwassen woorden ect. Maar ik verwijt ze niet alles meer. Zeker nu ik zelf moeder ben begrijp ik meer dan daar voor maar dat is ook logisch dat heet levens ervaring. en nu ik wat minder streng voor mijn zelf denkt.
Deze zaterdag een feestje gehad mijn vader werd 65 en voor het eerst heb ik gedanst en gedacht van iedereen kijkt maar lekker geen problemen mee wat gedronken en was gewoon vrolijk. Ja was aangeschoten dronken maar wel gezellig. En heb er dus van genoten en dat is zo apart om te ervaren.

 

Sorry t.s dat mijn verhaal er een beetje bij staat.

Weet wat het is het is niet leuk om me deze dingen te leren om gaan maar een ding weet ik wel na elk dal leer je van elk dal klim je en zo lang je klimt klim je negen van de tien keer de juiste kant op.

Knuf.

 

Ik heb veel angsten maar durf niet naar de psych..

Ik heb 2 jr terug een infarct gehad. Is een jaar goed gegaan, en dat jaar erna heb ik angst ontwikkeld.. bang om dood te gaan. Eerst was in bang voor een hart infarct. Ik had pijn in mijn armen etc. Was opkomend maagzuur, tablette gehad voor de.maagzyur en over..

nou heb ik vorig jaar maart een echo laten maken van mijn borst & die knobbel was weefsel. Alles.zag.er perfect uit en toch blijf ik die angst houden dat het kanker is, ik dood ga, de echoscopist & chirurg het verkeerd gezien hebben.. ergebs weet ik dat die kans heel klein is, maar de kans is ook klein dat iemans onder de 50 een infarct krijgt.. daar was ik er ook 1 van,.ik was toen 22..

Ik ben paar keer naar de psych geweest via revalidatie maar die toonde meer intresse in mijn vriend & praatte met me mee.. had er geen fijn gevoel bij. Nu durf ik er niet meer naar toe, waarom weet ik niet.. zucht

 

heb alleen de opening gelezen, rest lees ik later even bij,

Ik herken het deels,

Ik heb ook een angststoornis, een gegeneraliseerde angststoornis, daarnaast ben ik chronisch depressief en heb ik een PTSS

De diagnose heb ik nu ongeveer 4 weken, ik slik geen medicatie, (wil ik zelf niet) ik ga oa cognetieve gedragstherapie krijgen, EMDR en nog wat dingen, maar weeet ik uit het hoofd even niet, het wordt aangepast, we zijn nu nog zoekende naar de oorzaak, waar heb ik het allermeeste last van enz. en stellen daarop een plan samen, Ik heb wekelijks therapie.

deze week is het huiswerk G schemas maken, plus ervaringen van de nachten op schrijven, ik heb last van een soort dromen, maar ik slaap niet, geen idee hoe het heet, vermoederlijk heeft dat met mijn PTSS te maken,

 

Hey ninosz!
Ik heb het ook (gehad).. Gehad tussen haakjes omdat ik er inmiddels redelijk goed mee om kan gaan en kan relativeren (ook niet altijd) maar dat is pas sinds een klein jaartje zo!
Als je wilt mag je me pb'en, dat praat wat fijner
Maar bedenk sowieso dat je niet de enige bent!!

Groetjes key

 

Hoi hoi,

Ik heb vorig jaar mindfulness training gevolgd, waar ik toen heel veel aan heb gehad (en nog steeds heb).

 

Hier ook een paniekstoornis! Jaar cgt gehad en net twee behandelingen emdr gehad. Het gaat al stukken beter, heb in het begin 4 maanden thuisgezeten... Je mag me altijd pb en! Sterkte meid. Het is heel naar maar je kunt er vanaf komen. Ook zonder medicatie mocht je dat niet willen.

 

angstoornis heb ik ook ..
ik durf op sommige plekken niet te komen
zonder achtervolgingswaanzin te krijgen
met dank aan ex..

enz enz enz

 

ik heb iemand dichtbij met een sociale angststoornis....
herken het futloos zijn, somber zijn, zichzelf niet goed genoeg vindend.

heel moeilijk het gaat in dit geval over een jong kind

maar het is een opgebouwde stoornis dus het kan zeker opgelost worden!!

 

Ik herken me hier zo in! Ik heb als kind altijd al een angst gehad dat mijn dierbaren iets overkwam. Dan vroeg ik mijn moeder 's morgens wat ze die dag allemaal ging doen, zodat ik wist waar ze was. Dit kan ik me nog heel goed herinneren.

Later ging dat weer wat over, maar toen kwam ik in een relatie waarbij mijn (al heel lang ex-) partner er vaak ook een aantal nachten vandoor was (heel lang verhaal, doet er hier niet toe). Toen kwam dat gevoel weer terug. Waar ga je heen, wat ga je daar doen, wanneer kom je weer terug? Die relatie is vervolgens uitgegaan en inmiddels al heel lang gelukkig met mijn echtgenoot.

Toen kreeg mijn moeder in 2007 een heel zwaar ongeluk. Heb maanden op de auto piloot geleefd (ik was net 9 weken daarvoor bevallen van mijn jongste, dus een hormonenbom maar ik kon dat allemaal onder controle houden). Ik merkte wel dat ik minder lekker in mijn vel kwam te zitten en toch weer wat bezorgder begon te worden. Vervolgens kreeg in 2010 mijn vader een hartstilstand en een maand na dato stortte ik in. Kon helemaal niets meer. Ik was zo bang geworden, bang dat iedereen iets overkwam zodra diegene uit mijn ogen was. Dus ook naar mijn kinderen toe als ze op school zitten, als mijn man onderweg is naar zijn werk, als ik een dag niets hoor van mijn ouders....

Ik heb toen bijna 1,5 jaar psychotherapie gehad, iedere week. Dat heeft me heel goed geholpen. Ik kon ook inzien dat mijn manier van "controle" overal op willen houden, ook heel beklemmend was voor de anderen. En ik heb alles leren te relativeren en kon het beter loslaten.

Maar nog steeds (therapie is nu bijna 2 jaar geleden gestopt), merk ik dat ik bij vlagen er meer last van heb. De afgelopen weken heb ik weer meer angst dat mensen iets overkomt. Volgens mij is dat met name als er "onrust" binnen het gezin of de familie is. Dan ga ik me veel meer druk maken. Mijn man is net van baan gewisseld en de stress die daarmee gepaard gaat, maakt dat ik me niet prettig voel. Ik "check" via FB of Watsapp wanneer hij voor het laatst online is geweest, dat stelt me dan gerust als het heel recent is geweest. Dan weet ik dat alles goed is. En het slaat helemaal nergens op, maar ik kan het niet bedwingen. Als ik dan zie dat het bijv. al 3 uur geleden is, ga ik me zorgen maken.

Ik word er gek van mezelf op zulk soort momenten. Maar ik weet niet goed wat ermee te doen. Momenteel kan ik dat niet goed onderdrukken.

Nog iets anders: ik heb Asperger, ik weet ook niet of dat het moeilijker maakt om hiermee om te gaan?

 

hier gaat het ook met ups en downs. Door middel van gesprekken met psycholoog en maatschappelijk werk wel leren relativeren. Ook een stukje mindfullness wat me hier wel bij helpt. Als ik er nu last van heb gaat het na een uurtje meestal wel wat beter doordat ik mezelf kan duidelijk maken dat wat ik doe niet reëel is.

Op dit moment neem ik mezelf veel dingen kwalijk. Ik werk zelf vanuit een perfectionisme, wat me heel erg onzeker maakt. Ik ben dan bang dat het voor een ander nooit goed genoeg is.

Afgelopen maand een vroege miskraam gehad. Dit haalt me op het moment wel wat naar beneden. Ben bang dat ik nooit zwanger zal worden en dat me man dan bij me weg gaat. Ik weet dat dit geen realistische gedachten zijn, maar het kost me moeite om dit van me af te zetten en te relativeren.

De grootste stap is nog altijd weten van jezelf dat je zo in elkaar zit en voor uit durven komen dat het zo is. Zodra je dit doet kun je gaan werken er aan en kan het verbeteren. Helemaal over gaan zal het waarschijnlijk nooit. Wel kun je jezelf steeds beter helpen op het moment dat het even fout gaat.

 

Dames, hoe gaat het met jullie?