Angststoornis

Ik heb heel lang nagedacht of ik een berichtje zou plaatsen of niet. En zo ja op welk forum en onder welk kopje...

Ik kan er niet zo goed over praten met de omgeving enzo juist vanwege de angst. Nu is dit anoniem en gaat dat beter.

Ik ben vanaf dat ik me kan herinneren gediagnosticeerd. ADHD, pdd nos, borderline, bipolair, opstandigheidsstoornis, hoogbegaafdheid, en vast nog wel een paar die ik nu vergeten ben. Er heeft altijd wel iemand naar me gekeken om uit te zoeken wat er nu allemaal wel niet mis is met mij. In mijn ogen was/ben ik vooral een rondlopende debiel.

Nu is er net een onderzoek afgerond. Een onderzoek waarbij ze lang hebben gedaan over de diagnose stelling. De oude diagnoses zijn nu van de baan en zijn vervangen met angst en trauma. Ik kan mezelf er eigenlijk wel in vinden. Ik ben eens wat programma's gaan kijken en ik word emotioneel van de herkenning. Maar nu met de benoeming ervan zijn mijn ogen ook wat meer open gegaan en zie ik ook ineens hoe erg het mijn leven beheerst. En dat maakt me ineens zo onzeker. Vooral in combinatie met het zwanger zijn en het hebben van een kleintje. Ik kijk naar de toekomst en ik zie vanuit de diagnose gelijk een opstapeling van dingen waar ik tegenaan ga lopen waar ik dan ook gelijk weer bang van word.

Wat wel positief is is dat ik nu gerichte hulp ga krijgen. En ik heb een vent die niet bang te krijgen is. Hij vult me heel erg aan op de plekken waar ik mijn gebreken heb en andersom.

Nou vroeg ik me af of hier meer moeders/zwangere zijn die overmatig last hebben van angst? Ik zou het fijn vinden om in contact te raken met iemand die zich daarin herkent.

 

Hey Rietje,

Wat dapper dat je dit bericht hebt durven delen.
Als ik het goed begrijp heb je een vorm angststoornis ipv. de diagnoses ADHD, pdd-NOS etc.?
Ben je toevallig ook hoogsensitief? Aangezien dat vaak hand in hand gaat met hoogbegaafdheid.

Zelf loop ik alweer 16 jaar met een dwangneurose, ook een angststoornis. Het ging heel erg goed, maar nu ik zwanger zijn mijn angsten en dwangen behoorlijk toegenomen. Gelukkig heb ik ook een man die me bij de realiteit houdt, alleen merk ik dat het steeds moeilijker wordt er tegen te 'vechten' omdat het kindje zo belangrijk voor me is.

Wat voor therapie ga je volgen?

 

De angststoornis en trauma vervangt de eersder gestelde diagnoses idd. Ik heb me een tijd verdiept in hsp en ik kon me er erg in vinden. Ik vermoed dat de hsp de aanleg was en het trauma het zetje tot het krijgen van een angststoornis.

Dwangneurose is lastig. Als ik me niet vergis is dwangneurose er eigenlijk om de angst die al aanwezig was minder te voelen? En begint het met angst en komen de handelingen later?

Ik merk idd dat de zwangerschapshormonen het gevoel van angst versterken. Enerzijds de hormonen zelf die daar effect op hebben en anderzijds de vermoeidheid die je minder weerbaar maakt.

Zelf heb een periode dwangmatig gestructureerd en gesport. Ergens mis ik dat dwangmatige sporten wel want toen had ik tenminste een normaal gewicht. De handelingen zijn grotendeels verdwenen. Ik controleer vaak veel of ik de auto/voordeur opslot heb gedaan. Maar dat is verwaarloosbaar. Met het verdwijnen van de handelingen is echter niet de angst verdwenen.

Over een maand heeft de diagnose man overleg gehad met de nieuwe afdeling en krijg ik meer te horen. Ik heb echter ook een angst voor medicatie dus ik ben benieuwd waar ze mee komen aanzetten. Chronisch medicatiegebruik vind ik echt onnodig. Ik heb ook dagen, weken soms maanden dat ik geen tot erg weinig last heb van heftige angst. Maar dat is alleen als ik een 'veilig leven' kan leiden. Ik zou denk ik wel open staan voor een pammetje oid voor de momenten dat ik te ver uitgeput raak.

 

Hoi Rietje,

Ik heb ook een angststoornis, namelijk emetofobie (angst voor overgeven) en een hele erge controledwang. Dus ik heb heel veel last van dingen waar ik geen invloed op heb. Dit maakt mij een heel onzeker persoon met veel te weinig zelfvertrouwen. Het is pas sinds kort dat ik hier iets mee doe...eerder liet ik het maar gewoon gebeuren.

Ik ben ruim twee weken geleden bevallen van een tweede kindje en heb door alles nu een postpartum depressie. Ik ben daar dus zeer gevoelig voor. Ook tijdens de zwangerschap zorgden hormonen ervoor dat ik me regelmatig somber voelde.
Er komt nu twee dagen in de week een psycholoog aan huis die me hiermee helpt. En straks kom ik onder behandeling van een psycholoog die me gaat helpen met controledwang en emetofobie.

Ik heb nooit nagedacht over hooggevoeligheid maar het zou best eens zo kunnen zijn dat ik daar ook last van heb. Weet niet precies wat de symptomen zijn maar ik huil heel snel en veel, trek me alles altijd heel erg aan waardoor ik heel vaak aan het piekeren ben.

Wat goed van je dat je dit bericht gemaakt hebt rietje. En ik vind het super fijn omdat ik nu open en eerlijk kan vertellen hoe ik me voel.

Ik heb 2 kindjes maar ik voel me niet gelukkig. Ik wil zo graag leren omgaan met deze angsten....hopelijk lukt dat snel.

 

Hoi Rietje,
Wat een dapper en herkenbaar verhaal.
Ook bij mij ligt er hsp en hoogbegaafdheid ten grondslag aan angst en trauma waar ik nog steeds erg mee worstel, weer meer nu ik moeder ben. Zeker toen mijn zoon er net was is het heel heftig geweest.
Daarom vind ik het positief om te lezen dat jij hulp hebt én een man die jou goed aanvult. Ik heb beide niet en dat vooral maakte het voor mij zo verschrikkelijk dat eerste jaar (en stiekem soms nog).
Ik kan er eigenlijk met niemand over praten, dus ik ben wel 'blij' met wat herkenning hier.
Schroom vooral niet om die hulp aan te pakken wanneer je dit nodig hebt de komende tijd!

 

Bij mij is de hsp achteraf ook het opstapje naar de angststoornis. Ik neem veel gevoelens van anderen over, doordat ik ze automatisch voel. Wil iemand zelfmoord plegen, dan ga ik nadenken over de zin van t leven. Soms moet ik echt opzoek naar van wie de gevoelens zijn en waardoor ik dus over die dingen pieker. Hierdoor weet ik soms al dingen van mensen, puur omdat ik de gevoelens ken, zonder met ze gesproken te hebben. Wat de wereld soms best angstig maakt. Zo was ik tijdens een vlucht in een keer enorm bang, toen heb ik echt even moeten rondkijken en kwam ik er achter dat een man even verderop erg bang was en ik zijn gevoelens had overgenomen. Ik zat zelfs tegelijkertijd met hem het onze vader op t zeggen. Toen hij nog een kruisje sloeg en zijn vriendin vastkneep wist ik het zeker. Deze angst was niet van mij. Op zo'n moment is het hart werken om weer rustig te worden. Ik sluit me dan lichtelijk af voor emoties.
Dus toen mijn ouders burn-out en depressief waren, was het voor mij (toen 10 jaar) een manier om het gevoel van controle en zekerheid te creëeren omdat de veilige basis thuis even niet aanwezig was.
Ik heb na 3 keer therapie veel geleerd om de strijd aan te gaan wanneer het weer flink de kop op steekt. Ik lees bij jullie namelijk ook dat het een periode heel goed gaat en dan zo weer minder kan zijn.
Bij mij spelen veranderingen en zorgen een grote rol. Vaak is het de angst voor iets dat zou kunnen gebeuren, en/of waar ik me zorgen om maak. Dan volgende handelingen om ermee om te gaan en die 'zekerheid' te creëeren. T is een strijd om de onzekerheid van de angst aan te gaan en af te wachten wie er gelijk heeft. Logisch verstand of de angst

En wat ik bij jullie dan ook lees, door de hormonen en de vermoeidheid is het logisch beredeneren van mijn angst en de strijd aangaan zo moeilijk. Waardoor ik sneller toegeef en de angst en handelingen juist erger worden.

Het dwangmatig bezig zijn met gewicht herken ik ook. Ik zat toen ook niet lekker in mijn vel, en dit gaf mij het gevoel weer grip op mijn leven te hebben. En je krijgt natuurlijk complimentjes haha. Ik heb toen hard gevochten het los te laten voor ik nieuwe problemen erbij kreeg.

Controleren doe ik ook veel. Idd met de deur op slot idd.
Ik snap je punt over medicatie. Daar wil ik ook niet aan. Ik kan het goed aan en zover komen dat de angst en handelingen verwaarloosbaar zijn. Maargoed, het steekt ook zo weer de kop op wanneer ik iets heel belangrijk en spannend vind en er geen controle over kan hebben, zoals nu

Super dat je er nu mee aan de slag gaat proudtobemom! Ik weet hoe moeilijk het is... En rietje jij ook heel veel succes, ik ben benieuwd welke behandeling je gaat krijgen. Martine, heb je echt helemaal niemand? Man, wat pittig. Ik zou echt niet zonder mijn man kunnen die me helpt de logica te pakken als ik verzuip in mijn angstige beredeneren. Heel veel sterkte!

Btw. leuk dat dit topic is geopend. Fijn om te lezen dat er meer zijn die hiermee worstelen. Het is moeilijk erover te praten want ik vind het een schaamte dingetje, en 99% begrijpt het niet echt
Sorry dat het zo'n verhaal is geworden

 

Wat ben ik blij(klinkt stom he blij) dat ik niet de enige ben die zo is. En dat dat nou net vandaag hier op het forum gedeeld wordt. Bedankt Rietje en de rest die gereageerd heeft....het is een eye opener voor mij.

Ik voel me vaak onbegrepen en ben moeilijk in vriendschappen omdat ik heel introvert ben en vaak niet weet wat ik tegen mensen moet zeggen. Soms denk ik er ook wel eens over na om met lotgenoten te praten, maar hoe vind je die bij jou in de buurt denk ik dan. Ik heb wel vriendinnen....maar nooit iemand waar ik mijn gevoel mee kan delen. Ik voel me ook nooit bijzonder of speciaal....ben altijd maar iemand die er een beetje bij hangt.

Ik denk veel te veel na over het leven, kan heel slecht tegen de dagelijkse sleur waar ik in zit.
En idd denk ik dat ik de gevoelens van een ander vaak overneem. Voel me verdrietig als iemand anders dat ook is...het is heel raar.

Worden deze gevoelens ooit minder als je er hulp voor zoekt?

 

@ Proudtobemom: Als je vragen hebt over of je misschien hsp hebt, dan zou ik daar even wat informatie over inwinnen als ik jou was. Misschien geeft het ook wat handgrepen. Ik snap dat bevallen en het idee van de dingen die mis kunnen gaan tijdens de zwangerschap zijn tol eist. Zoveel dingen tijdens de zwangerschap waar je geen controle over hebt.

En ja de eenzaamheid die erbij kan komen is slopend. Ik heb me redelijk afgesloten van de wereld. Het zou zo fijn zijn om een vriendschap te hebben om van te genieten ipv bang te zijn.

@ martine: Als je het druk hebt is het handig om via internet met mensen te praten. Dit kan een lotgenoten forum zijn iod, maar ook forums juist met mensen die dezelfde interesses hebben. Als je dr genoeg hebt via internet waar je anoniem mee kunt praten, dan is er meestal wel iemand die je even kan aanspreken als het hoog op loopt.

Hoogbegaafd zijn in combinatie met angst is funest voor je zelfvertrouwen. Je snapt het allemaal zo goed, je ziet het gebeuren, maar je krijgt het niet voor elkaar om het te stoppen/voorkomen. Je kan je heel bang voelen, vooral achteraf. Omdat je ziet dat het vaak irreëel is. Daartegen kan het ook zijn dat je verbanden gaat zoeken om je angst gegrond en reëel te maken op het moment dat je in paniek bent.

@Mava: Ik herken dat van die veranderingen. Ik ben afgekeurd 80-100 procent als jonggehandicapte. Nu zijn ze de wajong op de schop aan het gooien. Ik kan me redelijk staande houden als moeder. Maar werk kan ik echt nog niet aan. En dat zorgt voor heel veel angst. Die angst heb ik ook bij andere veranderingen. Vooral als ik niet weet wat de uitkomst gaat zijn. Dan ga ik snel over op doomdenken. Soms gaat het gepaard met tussenliggende dagen dat ik er een positieve uitkomst in gedachte van heb gemaakt en dan schiet ik weer de angst in. Zo dachten ze ook dat ik bps had.

 

Wat dapper om het te delen! Ik heb sinds 4 jaar chronische ptss (post traumatische stress stoornis) hierin zitten veel aspecten, waaronder angst..
Waarin ik eerder onbevangen dingen aanging, lukt dat niet meer..
Gelukkig hier ook een vriend die weet hoe ermee om te gaan en die me heel erg helpt.
Heb gelukkig van de hormonen geen extra last, daarvoor mag ik van geluk spreken.
Ik heb wel meer angsten, omdat er nu een kindje in me groeit en dat maakt soms wel dat je onzeker wordt..
Ik heb nu een goed bevallingsplan en de Vk houdt me super goed in de gaten en denken gelukkig heel goed mee!
Ben bang nog een trauma van een bevalling mee te maken, ook omdat er kans kan zijn op ptss na een bevalling..
Op voorhand is hier de ggz ingeschakeld en die komt ook in de week na ik ben bevallen om me te polsen, gewoon uit voorzorg, vaak als je dan al wat merkt moet het hele circus opgestart worden en dan duurt het weer te lang.. Ook de kraamhulp denkt goed mee en is hier al geweest.. Dan geeft mij wel de rust..

 

Mijn psycholoog zegt vaak dat het bijzonder is dat ik precies weet waar het allemaal mis gaat bij me, maar dat het echt aanpakken van die problemen toch lastig blijft. Maar dat heb jij dus ook Rietje?

Dat is zo frustrerend want ik ken mezelf en mijn angsten zo goed....maar ik kan het niet oplossen. Dat zorgt soms voor nog meer angst en paniek.

Ik heb net op internet (geen idee hoe betrouwbaar dat is) een test gedaan voor hsp. Er kwam uit dat ik erg sensitief ben.
Waar kan ik meer info inwinnen?

 

Ook hier een mama met enorm veel angsten. Sinds mijn 12de heb ik emetofobie, op mijn 17de is dit een stuk erger geworden met veel hyperventilatieaanvallen, overnatig gebruik van motilium en oxazepam, nooit kunnen slapen. Voor ik kinderen kreeg ben ik een tweetal jaar in therapie geweest en nam ik sipralexa, toen ik zwanger werd ben ik gestopt met therapie omdat ik me toen net sterker voelde en omdat het te duur werd. Ook de AD heb ik toen afgebouwd. Ik heb in 2008 en 2010 2 dochters gekregen en de eerste jaren daarna heb ik me erg sterk gevoeld, ik had een stuk minder last van mijn angsten. Sinds 2 jaar, door allerlei omstandigheden (verhuizing, wisselende jobs, werkloosheid, fysieke klachten) heb ik weer veel meer last en nu heb ik niet enkel meer de angst voor overgeven, maar ook last van sociale angst, snelwegangst, angst voor alleen zijn, somber worden als het avond wordt, niet kunnen slapen, hypochondrie en angst dat iemand dood gaat. Van mijn 12de tot mijn 25ste heb ik ook anorexia gehad, en toen ik 22 was is mijn toenmalige vriend verongelukt. Ik heb ook het gevoel dat er te veel gebeurd is en dat ik nu volledig vast zit. Overmorgen start ik na jaren toch weer met therapie. De angsten belemmeren mij zo dat ik ook niet meer een job kan kiezen waar ik voor gestudeerd heb ofzo. Ik hoop dat deze keer de therapie een succes wordt. Vaak heb ik bij therapie het gevoel dat ik het zelf allemaal wel snap en dat ik die inzichten in mezelf wel heb, maar ik kan de knop tussen verstand en gevoel niet omzetten.
Wij lopen trouwens nog met een verlangen naar een derde kindje en aangezien we allebei 38 zijn moet dat eigenlijk nu gebeuren, maar ik ben zo bang dat dit niet te verenigen is met elkaar: in therapie en al die angsten en dan toch nog gaan voor een derde...

Fijn om af en toe in contact te komen met lotgenoten.

 

@ Steph: daar was ik ook heel bang voor toen ik zwanger was van mijn eerste. Ik ben misbruikt en dat maakte me extra bang. Vanaf de bevalling heb ik nog 1 a 2 weken last gehad van flashbacks. Viel al met al reuze mee in vergelijking met de angst die ik van tevoren had. Wat wel erg belangrijk is is dat je goed je rust pakt en zorgt dat het geen in en uitloop van mensen word.

@ Proudtobemom: Het geen grip krijgen over de dingen die je ziet geef je zo'n enorm gevoel van onmacht. Wat weer voor meer angst zorgt. Juist hoe harder je er soms tegen zou proberen te vechten hoe sterker de controledwang kan worden. Dusja dan kan je al snel in een vicieuze cirkel belanden.

Ik heb me nooit officieel laten diagnostiseren voor hsp. Ik heb mijn informatie via internet. Volgens mij was er een officiele hsp site. Hooggevoelig

@ Juni: Goed van je dat je weer gaat starten met therapie. Wat betreft een derde kan jij zelf evt met therapeut denk ik de beste beslissing nemen. Wat vind je man van de mate waarin jij last hebt van angst in combinatie met een evt derde zwangerschap?

 

Rietje (en anderen): heeft een van jullie al mindfulness gebprobeerd? Ik lees er positieve verhalen over, dat je echt leert je angst te aanvaarden en ondergaan in plaats van het te proberen weg te duwen. Ik zou het eventueel wel willen proberen, maar alles kost zoveel tijd en als moeder heb je ook altijd zo weinig tijd, de tijd die je hebt wil je dan er voor je kids zijn.
Mijn man zegt dat het bij mijn vorige zwangerschappen net wel meeviel: ik had last van misselijkheid (zonder overgeven) maar kon er wel tegen eten. Ik ben alleen bang dat het nu erger zou zijn. Ik moet het misschien inderdaad maar zo snel mogelijk bespreken met die therapeut.

 

Ik weet wel dat bijvoorbeeld de buikademhaling (een onderdeel van mindfulness) helpt bij een paniekaanval of wanneer je angstig bent. Ik doe dat zelf ook en het zorgt ervoor dat je rustig wordt. Dus wellicht zou het volgen van mindfullness wel kunnen helpen. Zwangerschapsyoga vond ik trouwens ook erg fijn voor de ontspanning.

@juni, ik zie dat jij ook emetofobie hebt? Hoe ga jij hiermee om, zeker nu je kindjes hebt? Ik ben zo bang dat mijn kinderen buikgriep krijgen...echt heel erg. Heb therapie gehad maar ik vind het nog steeds lastig om tegenover die angst een rationele gedachte te zetten...het lukt gewoon niet. Naast de emetofobie ben ik ook heel bang om ernstig ziek te worden of iemand anders waar ik van hou en dan met name die rot ziekte kanker. Ik ben zo bang dat ik mijn vriend en kindjes te vroeg in de steek moet laten. Het slaat eigenlijk helemaal nergens op.
Ik zou een derde kindje ook bespreken met je therapeut. Maar als de wens zo sterk is....waarom niet? Je vriend geeft aan dat het de andere keren ook goed is gegaan.

@Rietje...volgens mij heb je al wel wat meegemaakt. Daarom vind ik het super knap dat je dit topic begonnen bent. En je hebt bij anderen zo te zien ook wat los gemaakt. Ik herken best wel wat in wat je schrijft. Hoogbegaafd ben ik (denk ik) niet maar ik merk vaak wel dat ik te slim ben en mezelf daardoor ook voor de gek kan houden.....weet niet zo goed hoe ik het moet uitleggen. Ik ben altijd anders dan anderen en heb veel onbegrip (helaas ook van naaste familie) waardoor ik vaak het zwarte schaap ben. Dat ben ik echt zo beu...

 

Proudtobemom: wat een vreselijke fobie om te hebben hé. Stel ik was alleen maar bang voor liften, of hoogtes, of vliegen, dan zou ik die dingen kunnen vermijden en toch een normaal leven hebben. maar als je bang bent voor iets dat uit je eigen lichaam voortkomt en wat je nooit kunt uitsluiten dat het gebeurt, dat is echt iets waar je in gevangen zit hé? Toen de kindjes klein waren was ik er raar genoeg minder mee bezig, hoewel ze nu al beter kunnen aangeven als ze zich niet lekker voelen en ik me dus meer kan 'voorbereiden'. Ik ben het bangst om zelf misselijk te zijn en over te geven, maar ik ben ook bang als anderen dat doen. Als mijn kindjes ziek zijn (gelukkig tot nu toe niet vaak) probeer ik er zo goed mogelijk voor hen te zijn, troost ik hen wel, ruim de boel op, maar wel met zweet, beven en hartkloppingen, en ik was dan mijn handen tot ze kapot gaan. Het vervelende is dat ik het laatste jaar last begon te krijgen van mijn maag, erg veel zuurbranden 's nachts en op den duur bijna geen eetlust en misselijkheid elke dag. Ik ben toen begonnen met manuka honing (erg goed voor de maag) en broccolikiemen en nu is het zuurbranden weg. Maar ik merk dat ik door die klachten zo vaak in de stress heb gezeten van 'nu word ik echt ziek' dat ik tegenwoordig bijna elke dag wel eens misselijkheid ervaar, maar dan door de zenuwen. Al mijn angst concentreert zich ontzettend op mijn maag (en verder ook stijve spieren in mijn nek/rug). Het is een vicieuze cirkel geworden. Het idee dat er elke dag wel iemand kan geveld worden door een buikgriep maakt mij heel erg 'down'.
Daarnaast heb ik net als jij heel erg een angst voor kanker, ik heb al heel veel onderzoeken gehad, waaronder MRI, omdat ik telkens weer rare klachten krijg en dan ben ik altijd overtuigd dat ik kanker heb en dat ik wel snel afscheid zal moeten nemen van mijn gezin. Idioot hé! Of toen mijn jongste vorig jaar klierkoorts had, voordat we wisten wat ze had, was ik overtuigd van leukemie.
Verder ben ik erg bang in de auto: zelf op 4-baanswegen rijden en door tunnels lukt niet meer en als ik meerij met mijn man zit ik nog doodsbang. Het feit dat mijn eerste vriend is verongelukt en dat mijn man nu al 2 keer een ongeval heeft gehad, helpen daar niet bij...

Hebben jullie dat ook dat er steeds andere angsten bij komen? En zijn jullie vrij open over deze angsten in je sociale contacten? Ik merk wel dat als ik tegen iemand over mijn angst heb verteld, ik dan beter (lees: met minder zenuwen) met die persoon kan afspreken. Toch durf ik het niet tegen iedereen vertellen. En soms vertel ik het wel maar dan merk je dat mensen de impact van die angst op je leven niet zo goed kunnen inschatten.

En hoe doe jij dat met werken proudtobemama? Heb je veel last van je fobie als je werkt (of werk je niet?)? Zelf ben ik nu werkloos, ik heb altijd onderzoek gedaan maar die banen moet je meestal met onderwijs combineren en dat onderwijs lukt op dit moment niet meer door de fobieën.

Sorry voor mijn lange verhaal...

 

@proudtobemom
Wat rietje ook zegt, ik zou wat informatie inwinnen over hsp.
De emoties worden niet minder. Je moet leren ze te filteren. En dat is lastig. Ik heb een tijd alle emoties geblokt omdat ik het niet aankon, nu met de zwangerschap komt alles keihard binnen. Het blijft zoeken naar een balans om ze op de juiste frequentie binnen te laten komen, ermee om te gaan en vooral te herkennen welke je eigen gevoelens zijn.
En die sleutelmomenten kennen heb ik ook! Precies weten hoe de vork in de steel steekt. Maar wat je ermee moet doen! Tja...
Wat betreft de hsp diagnose, die heb ik ook niet officieel. Er viel teveel op z'n plek toen ik me er in ging verdiepen, ik begreep in een keer wie ik was. En verschillenden mensen die ervaring hebben met hsp bevestigden het. Verder liet ik mijn naaste familie de kenmerken doornemen en vragen of ze iets van mij erin herkenden. Ook voor hun werd toen veel duidelijk.
Je kan kijken op hooggevoelig.nl of de boeken van Elaine Aron doornemen.
Btw. de angst om ernstig ziek te worden of dat een van je geliefden iets overkomt, dat heb ik ook. En als iemand ziek is dan verergeren mijn angst en dwangen gigantisch. De dwangneurose maakt er dan dankbaar gebruik van zeg ik dan vaak.

@rietje
Ik ben momenteel ook werkloos. Ben burn-out geraakt en durfde daarna niet goed een nieuwe baan aan, en nu ben ik zwanger en willen werkgevers me niet

Wat betreft vriendschappen, ik ben gelukkig gezegend met een paar vriendinnen waarvan een van mijn dwang weet en er heel relaxed mee is.
Al blijft mijn man toch degene met wie ik het deel.

@stephx
Wat super dat de hele trein loopt en dat je iedereen hebt ingelicht! Bij de intake van de vk heb ik het gemeld maar verder houd ik mijn kaken op elkaar. Durf niet zo goed

@juni
Woow jij hebt het ook niet makkelijk gehad zeg.
Dat stukje dat je het snapt maar je gevoel het niet? Dat herken ik ook zo. Wat ik voel (qua angst) en wat ik met mijn verstand weet en beredeneer is vaak niet verenigbaar. Hoe irreëel de angst ook is (meestal) voor mij is dat in de angst werkelijkheid.
Mindfullness, nee niet geprobeerd. Mijn beurs is niet zo breed. Ik ben verder christen en probeer daar rust uit te halen, al is dat soms ook moeilijk. Wat jij ook zegt proudtobemom, goede ademhaling werkt, tot 10 tellen als de angst en stress te hoog is en ik zoek op pinterest ook naar yoga poses.

 

Ongelofelijk zeg...ik ben ook net "gediagnosticeerd met een angst- en dwangstoornis. Ik heb voorgaande reacties nog niet gelezen, want ik wou direct reageren.
Ook ik heb een geschiedenis met diverse diagnoses;; borderline, ptst, dissociatieve stoornis, etc. Sinds mijn zwangerschap loop ik vanwege extreme angstklachten bij een psycholoog. Zij vertelde me dat ik last heb van een angststoornis in combinatie met dwang.
Hoogsensitiviteit herken ik me ook in, hoogbegaafdheid wat minder. Ook veel problemen van mn ouders op mn schouders moeten dragen, van kinds af aan al. Jeugd doorgebracht in instellingen en tehuizen. Verkeerde relaties gehad met mishandeling. Alcoholafhankelijk geweest. Begin dit jaar ook nog een diagnose gekregen van een chronische neurologische ziekte waarbij de kans bestaat dat ik invalide raak. Wanneer houdt het op...grrr. mn hele leven al geleefd met angst. Angst voor het leven, voor de dood. Nu ik zwanger ben is het alleen maar erger geworden. Overal bang voor, je kan het zo gek niet bedenken..en inderdaad wat dwanghandelingen ontwikkeld om het onder controle te houden. Obsessief bezig zijn met mn gezondheid en uiterlijk. Rituelen ontwikkelen, bang voor verlies van mn vriend en mn ongeboren baby. Ik kan echt wel relativeren, misschien zelfs te goed. Neem ook stemmingen en emoties over van mensen. Nou...zo kan ik nog wel even doorgaan. Het typen van de woorden kan ik niet utdrukken in de gevoelens die ermee gepaard. Gelukkig heb ik een lieve, nuchtere vriend. Die houdt me erbovenop. Ik ga zometeen de rest van de reacties lezen, maar wou toch eerst even reageren...

 

@juni....ik ben bang om zelf over te geven en daarnaast bang dat anderen het doen met ook de angst dat ze mij besmetten. Tijdens de bevalling was ik ook misselijk en dan is zo'n angst niet handig. Zeker niet tijdens persweeen 😕
Tijdens het werk heb ik er gelukkig geen last van tenzij iemand zegt misselijk te zijn.
De controledwang en laag zelfvertrouwen belemmert mij wel. Ik ben business controller (grappig he voor iemand met controledwang &#128521 en ik zou dat veel beter kunnen als ik niet zo onzeker en perfectionistisch zou zijn.
Ik ben niet open over mijn angsten en dwang....ik schaam me ervoor. Vriendinnen weten van niks. Alleen mijn vriend....hij is mijn rots in de branding en eigenlijk de enige die ik heb. Hierdoor klamp ik me ook vast aan zorgverleners als de psych en de vk. Als deze zorg wegvalt heb ik daar dan ook veel last van, dat is dus onlangs gebeurt met de zorg van de vk. Ik mis de gesprekken met hun heel erg.

@mava....wat fijn dat jij vriendinnen hebt waar je dit mee kan delen. Dat lijkt me super fijn.
Thanks voor de tips over hsp....ga het eens op mijn gemak bekijken.

@manoes....jij hebt ook al heel wat bagage zo te lezen. Goed dat je dat hier deelt. Fijn he om zo'n rots in de branding te hebben die altijd voor je klaarstaat. Als ik mijn vriend niet zou hebben...zou het denk ik allemaal nog veel slechter zijn.

Ik herken zoveel in al jullie verhalen....ik vind het fijn om te lezen maar het maakt me ook verdrietig.
Zeker die postnatale depressie nu maakt het echt zwaar. Mijn vriend moest vandaag weer gaan werken en dan gaat het met mij ook slechter. Ik voel me eenzaam. Dit topic heeft me een klein beetje door de dag geholpen.

 

Manoes: jij hebt ook al veel meegemaakt zeg!

Proudtobemom: je woont zeker niet toevallig in de provincie Zeeland? Ik woon in Zeeuws-Vlaanderen (ben Belgische) en mocht je nou in de buurt wonen, wil ik best eens afspreken

Wel goed om te lezen dat de meesten hier tenminste wel de steun van hun man/vriend hebben. Mijn man heeft me ook altijd veel gesteund, maar aangezien hij enkele jaren half burn-out geweest is door zijn nieuwe job, wil ik hem nu ook niet altijd lastigvallen. Als ik weer eens uren wakker lig 's nachts, moet ik me er soms ook wel eens alleen doorheen sleuren.

 

Wat fijn, proud2bemom, dat dit topic je een beetje door de dag heeft geholpen. Mijn vriend is ook veel weg voor z'n werk, en ik ben daardoor vaak alleen thuis.ik heb helaas ook geen werk vanwege mn angsten, vermoeidheid, en sociale angst.
Wat ik zoal doe om de dag door te komen is; veel lezen, over vele onderwerpen ( nu vaak over complicaties bij zwangerschappen.nog zo'n dwangmatig iets bij mij, allerlei complicaties en ziektebeelden opzoeken en daardoor angst oproepen, in de veronderstelling dingen snel te kunnen herkennen of uit te sluiten)
Veel bewegen en buiten zijn, ik doe een privé cursus hypnobirth (daarbij maak je ook gebruik van ontspanningsoefeningen. Mijn sociale leven is helaas heel beperkt, vriendinnen heb ik weinig. Merk toch dat veel mensen druk zijn met hun eigen leven. En weinig herkennen in mijn angsten. Ik ben dus veel op mezelf, en heb daardoor dus veel tijd om mn angsten de vrije hand te geven. De ene dag gaat het beter dan de andere. Bij stress neemt de angst logischerwijs meer toe. Ik ben zelfs bang om zwanger te zijn. Iedere keer checken of er geen bloedverlies is op het toilet, lichamelijke sensaties met een vergrootglas uitzoeken, bang dat er 'iets' in me groeit en dat het dood kan gaan, bang voor iets verkeerds eten, drinken, in aanraking komen met giftige stoffen, etc. Ik kan de lijst nog veel langer maken, maar ik denk dat het jullie wel bekend voorkomt.
De angst voor overgeven heb ik gelukkig nooit gehad. Dat lijkt me ook echt verschrikkelijk, omdat het bijna onvermijdelijk is om daar niet mee in aanraking te komen. Ook heb ik angst voor gebruik van medicatie in de zwangerschap. Ik moet het dus op eigen kracht doen. Ik krijg van het ziekenhuis extra echo's (ben op de pop-poli), en plan daarnaast nog extra 'pret' echo's in. Zo is het al met al redelijk uit te houden, al zijn sommige dagen echt een hel. Kan er soms zo verdrietig van worden, het verpest en beheerst echt je leven. Je isoleert jezelf er gewoon door (ik wel althans). Toch probeer ik positief te blijven, en kracht en vreugde te beleven in de kleine dingen. En het geloof in jezelf en vertrouwen blijven houden.ik heb een vechtersmentaliteit, ga het niet opgeven.maar dat het moeilijk is, om te leven met een angst-en dwangstoornis, dat is het zeker. Gelukkig zijn we niet alleen.