Anita wordt opgenomen

Ik ga beslist kijken als ik tijd kan vinden. Vond haar programma in de verslavingszorg ook een mooi-respectvol en menselijk beeldverhaal. Ik vind haar ook een sympathieke dame.

 

Ik heb het ook gezien, wat een heftige periode is dat toch voor ouders en kind.

Ik had wel moeite met de vraag van Anita of je dat nou moest willen, dat 1/3 van de kinderen er met een handicap doorheen kwam. De vraag is op zich goed, maar niet met de bijzin of dat dan de kosten rechtvaardigd. Kwaliteit van leven is wat mij betreft de context waarbinnen zo'n vraag gesteld moet worden. Eén van de verpleegkundigen wist dat beter te verwoorden.

 

Ik vond het juist heel goed dat die vraag aan bod kwam. En met name in relatie tot de ouderenzorg waar elk dubbeltje moet worden omgedraaid. Ik vind het schrijnend dat in de ouderenzorg er té weinig handen aan het bed zijn en er weinig tijd is voor persoonlijk contact en dat je dan wel ziet dat een babytje met 24 weken 1 op 1 zorg krijgt 24 uur per dag. Ik wil daarmee niet zeggen dat dat laatste fout is (juist niet) maar het verschil is gewoonweg te groot. Is het leven van een hulpbehoevende oudere minder waard dan dat van een te vroeg geboren kind? Ik snap dus heel goed dat er gekeken wordt naar de kosten, ook om dit soort absurde tegenstellingen bloot te leggen.
Ik heb een paar maanden geleden trouwens een interview gelezen met een andere kinderarts en die had nog steeds veel moeite met de grens van 24 weken waar die eerst 26 weken was. Hij vond het persoonlijk geen goede ontwikkeling.

 

Laat ik voorop stellen dat ik het schandalig vind dat er zo bezuinigd wordt in de ouderenzorg.

Maar het was de manier waarop ze de vraag stelde. Ze vroeg namelijk niet of je de kosten kon rechtvaardigen voor de 20% die er zonder handicaps doorheen kwam. Ze vroeg niet of je de kosten kon rechtvaardigen voor de 50% die er levend doorheen kwam. Ze vroeg of je de kosten kon rechtvaardigen voor de kinderen die er met een handicap doorheen kwamen. Alsof de handicap maakt dat de kosten niet meer te rechtvaardigen zijn.

Daarom vond ik de vraagstelling van de verpleegkundige beter, is de levenskwaliteit van deze kinderen voldoende? En dat is ook de vraag die gesteld moet worden met het bepalen van de behandelgrens, of die nou op 23, 24 of 26 weken komt te liggen. Kunnen we de pijn en het leed van alle kinderen die de behandeling moeten ondergaan rechtvaardigen tegenover de jaren levenskwaliteit die daaruit voortkomen.

 

Ja maar die vraag is zoooo lastig te beantwoorden. Want wanneer is levenskwaliteit onbetaalbaar? Wie bepaalt dat? Kijk naar bv euthanasie... waar de ene mens echt niet meer mee denkt te kunnen en willen leven klampt de andere mens zich aan iedere strohalm, hoe pijnlijk of vermoeiend of kostbaar ook, vast.

Excuus, het hoeft natuurlijk geen debat te worden maar dit zijn zulke persoonlijke tere ethische kwesties... dat is niet uit te drukken in getallen vrees ik.

 

[ beantwoorden. Want wanneer is levenskwaliteit onbetaalbaar? Wie bepaalt dat? Kijk naar bv euthanasie... waar de ene mens echt niet meer mee denkt te kunnen en willen leven klampt de andere mens zich aan iedere strohalm, hoe pijnlijk of vermoeiend of kostbaar ook, vast.

Excuus, het hoeft natuurlijk geen debat te worden maar dit zijn zulke persoonlijke tere ethische kwesties... dat is niet uit te drukken in getallen vrees ik.[/QUOTE]

Ja en dat verklaart ook dat sommige ouders de strijd aangaan hoe klein en pijnlijk de kans ook is voor hun kindje en andere ouders er voor kiezen om niet te behandelen. Het ene is niet slechter dan het andere vind ik.

 

Ik vond de vraagstelling ergens juist goed omdat het door veel mensen in Nederland zo ook gevraagd zou worden in eerste instantie. Het was ook een vraag puur uit het hart op dat moment. Niet te veel over nagedacht hoe het beter te formuleren misschien? Ze stelt de vraag ook niet om er een ja-of nee antwoord op te krijgen. Maar om de bewustwording te geven van de keuzes die 'we' maken, en dan dus vooral de grote verschillen hierin.
En soms komt een vraag linksom harder over dan rechtsom, echter komt de vraag zo ook anders binnen bij de 'ontvanger' (nu ook tv kijkend nederland) waardoor je er ook anders over gaat nadenken. Soms kan dat juist goed zijn.
Het zou dan ook de ander kunnen zijn die als tegenvraag stelt 'en als we het nu omdraaien'. Dat vormt over en weer nadenken.
Ik vond het een prachtige aflevering. Mooi ook zo dat ze alle lagen in de zorg gaan gebruiken.

 

Ja ik vond het ook een mooie aflevering, maar wat een verdriet. Ik vond dit eigenlijk schokkender dan de eerste.

 

Ik heb echt een traantje gelaten toen kleine Emma overleed.
Wat een verdriet en zo oneerlijk.

 

Wat een heftige aflevering. Had het niet zien aankomen dat emma zou overlijden. Ik wou deze aflevering graag zien omdat mijn oudste dochter ook een hartoperatie daar heeft gehad. Alles was zo herkenbaar. Het voelde alsof ik er weer was. Onze jongste dochter van twee maanden blijkt ook een hartafwijking te hebben. Net zoals een haar grote zus een gaatje tussen de boezems van het hart. We gaan weer een onzekere tijd tegemoet. Ik keek de aflevering ook met in mijn achterhoofd de gedachte daar in de toekomst ook te zijn met ons kleine meisje. Nu wetende dat ik geconfronteerd zou worden met het overlijden van een kindje had ik misschien beter niet kunnen kijken. Arme emma en arme ouders

 

Froetie wat confronterend zo!!!
Ik had helemaal niet verwacht dat ze zou overlijden. Heel erg. Te zien dat het meisje onder narcose gaat en ze geen idee heeft (Niemand natuurlijk) dat ze er nooit meer uit komt. Veel mensen in Nederland hebben haar nu wel "gekend".

 

Aan het einde dacht ik hetzelfde. Hun afscheid was zonder dat hun het wisten op het moment dat ze onder narcose ging. Zo heftig. Mijn moederhart leeft mee met de ouders.

 

Ik vond het ook zeer heftig om te zien, zo oneerlijk dat een meisje als Emma niet de kans krijgt op te groeien en haar leven te leven.

En haar moeder voelde de angst echt wel, toen ze haar dochter vroeg/zei wel weer wakker te worden na de narcose.

Maar hoewel het natuurlijk een mokerslag was voor alle betrokkenen, was wel al duidelijk gemaakt in de aflevering dat het meisje kans had de operatie niet te overleven. Er werd heel duidelijk gezegd dat de operatie net zo risicovol zou zijn als operatie twee en drie bij hlhs. Toen ik dat hoorde had ik al een 'het zal toch niet' gevoel.

Moet ik wel zeggen dat ik familieleden heb met een aangeboren hartafwijking en één van hen als tiener overleden is. Helaas weet ik dus uit eigen ervaring hoe oneerlijk een hartafwijking kan zijn.

 

Toch had ik het wel zien aankomen.
Toen ze na 48 uur weer op bezoek gingen vond ik haar er te kwetsbaar bij liggen en ze was die dag eerder ook gereanimeerd.
Het hartje kon gewoon niet meer.
Ik ben niet snel in tranen maar dit kwam wel even hard binnen.
4 jaar geleden is er een 8 jarig meisje die bij onze kinderen op school zat plotseling overleden door een hartafwijking waarvan niet bekend was dat ze deze had.
Ook zo ontzettend erg was dat.