Mijn bevalling (keizersnede) van Fiene

In grote lijnen:

In de weken voorafgaand aan de bevalling voelde ik Fiene regelmatig overdwars in mijn buik liggen. Ze was ook nog steeds niet ingedaald en door het vele vruchtwater had ze alle ruimte om lekker te bewegen, alleen lag ze bij elke vk controle weer keurig met het hoofdje naar beneden. Echt om gek van te worden!

'Gelukkig' lag ze tijdens de controle met 39 weken weer dwars waardoor we gelijk naar de verloskamers werden gestuurd. Ook hoorde de vk een extra hartslagje wat nagekeken moest worden. Die middag lag ik aan het ctg, het extra hartslagje was hier niet op te zien. Ook een echo gehad waarop de dwarsligging duidelijk te zien was. Mijn vk had gezegd alvast het vluchtkoffertje mee te nemen want keizersnede's werden immers al vanaf 38 weken gedaan en je weet maar nooit. Het was nogal druk op de verloskamers, we werden met instructies weer naar huis gestuurd en moesten de volgende dag terug komen voor een uitgebreide echo van Fiene's hartje en controle van de ligging.

De echo was gelukkig helemaal in orde en Fiene lag ook weer met haar hoofdje naar beneden, de vraag was alleen voor hoe lang! Er werden meerdere scenario's besproken, een daarvan was het breken van de vliezen zodat Fiene op dat moment naar beneden kon worden geduwd. Hiervoor moest ik wel inleidbaar zijn en dat was ik niet. Mijn baarmoedermond was wel iets verstreken maar verder zat de boel nog potdicht.

Weer werden we met instructies naar huis gestuurd met verzoek een week later terug te komen. Op maandag 17 september hadden we een afspraak met de gyn, deze toucheerde weer en constateerde dat er weinig was veranderd. Gezien de instabiele ligging van Fiene werd het erg onverantwoord om me nog langer door te laten lopen. Vanaf dat moment ging het gelukkig snel en werd de beslissing genomen me de volgende ochtend in te gaan leiden. Het enige probleem was dat mijn vliezen niet zonder toezicht mochten breken en daardoor was inleiding met gel niet mogelijk omdat er dan geen controle was.

Dinsdag 18 september:

We komen om 08.00 uur aan op de verloskamers en krijgen daar nog uitleg over wat er gaat gebeuren. Er wordt een balloncatheter in mijn baarmoedermond gestopt en ik krijg om 09.00 uur een infuus met weeenopwekkers. Deze combinatie zou ervoor moeten zorgen dat ik ontsluiting krijg en bij voldoende ontsluiting zou de ballon er uit vallen. Hierdoor zou de gyn weten wanneer ze mijn vliezen kon breken.

Zo gezegd zo gedaan..het infuus doet zijn werk goed, ik krijg heftige weeen en moet voor de vordering van de ontsluiting 5 weeen per 10 minuten hebben. Dit was geen probleem, ik had weeen om de 1.5-2 minuten en het infuus werd ook steeds hoger gezet. Ook moesten we regelmatig aan het ballonnetje trekken om te kijken of er beweging in kwam. Heb alleen rug en beenweeen gehad en dat is geen lolletje, maar in tegenstelling tot de bevalling van Lotte kon ik me er nu goed op concentreren.

Eindelijk had ik om 14.45 uur 2 cm ontsluiting, de gyn kon met wat kracht het ballonnetje er uit trekken. Het moment om mijn vliezen te gaan breken! De gyn brak mijn vliezen en een vk pakte Fiene beet om haar naar beneden te duwen, ik heb het echt uitgeschreeuwd van de pijn en had er spontaan een cm extra ontsluiting bij. Het leek te werken want Fiene lag nu met haar hoofdje in mijn bekken, ik kon weer vrolijk verder met het wegpuffen van de weeen. Het was echt een enorme plens met vruchtwater, het stond zelfs bij de gyn in haar handschoenen

Nog steeds had ik om de 1.5-2 minuten weeen en om 16.45 uur was ik het zat. Ik kon ze steeds moeilijker wegpuffen en met nog uren in het vooruitzicht heb ik gevraagd om pijnstilling. Ik zou dan een pethidine injectie kunnen krijgen want een ruggeprik was na 16.00 uur niet meer mogelijk. De gyn kwam weer aan mijn bed en wilde eerst nog toucheren. Ik bleek nog steeds maar 3 cm ontsluiting te hebben en Fiene was weer naar boven gezwommen en haar hoofdje lag scheef voor de uitgang. Op dat moment ben ik in janken uitgebarsten, ik had me de hele dag al zorgen gemaakt of het allemaal wel goed zou gaan, was moe en had vreselijke pijn. Vanaf dat moment was ook wel duidelijk dat doorgaan geen zin meer had, doordat Fiene zo hoog lag was er geen druk van het hoofdje in mijn bekken en zou er nooit meer ontsluiting komen, via de nooduitgang dan maar!

Er was nog een operatie aan de gang en de situatie was niet spoed genoeg om een 2e OK team op te laten roepen, maar het moest ook geen uren meer duren. Het infuus met weeenopwekkers werd uitgezet en langzaam werd ik klaar gemaakt voor de OK. Gelukkig had ik toen nog maar om de 15 minuten weeen en die nam ik voor lief. Ik was zo opgelucht dat er eindelijk wat ging gebeuren. Om 18.30 uur ben ik naar de OK gereden waar ik een ruggeprik en een katheter kreeg. Ik voelde mijn benen warm worden en voor ik het wist waren ze al begonnen met de operatie. Er zijn veel foto's gemaakt en ook R. mocht gewoon over het laken mee kijken. Om 19.05 uur werd Fiene met de navelstreng 2 x om haar nekje schreeuwend uit me gehaald, iedereen moest lachen om het volume want ons meisje produceerde. Ze scoorde een apgar van 10/10. Doordat haar hoofje nooit in mijn bekken heeft gezeten was deze ook perfect rond en had een omvang van 36 cm.

Fiene werd gecontroleerd en ik werd gehecht, vooraf hadden ze me gevraagd of ik ingeloot wilde worden voor oplosbare hechtingen i.p.v. nietjes. Was niet ingeloot dus het zijn alsnog nietjes geworden. Daarna werd ik naar de intensive care gereden voor de nacontroles en daar kreeg ik ook een morfine injectie in mijn been. Ik grapte nog met de verpleger dat die injectie pijn deed terwijl mijn been natuurlijk nog gewoon verlamd was. Uiteindelijk heeft het 2 uur geduurd voordat ik Fiene en R. weer zag en dat moment was heerlijk, eindelijk kon ik mijn meisje vast houden.

Ik had een privekamer en R. is nog een hele tijd gebleven. Lotte was gelukkig in goede handen bij de gastouder waarmee we al af hadden gesproken dat ze daar zou logeren. Vrijdagochtend werd ik er uit geschopt om thuis verder te herstellen. Kraamzorg was een bende, het was blijkbaar erg druk waardoor ik het minimaal aantal uren (4) per dag kreeg, ook zijn er in totaal 3 verschillende hulpen geweest. De week daarna kreeg ik ook nog een fikse borstontsteking, de antibiotica sloeg niet aan waardoor er een 2e kuur aan te pas moest komen waar zowel Fiene als ik weer hondsberoerd van werden.

Nu ruim 3 weken na de bevalling heb ik nog steeds behoorlijk last van mijn buik. Mijn litteken loopt bijna van heup tot heup doordat Fiene zo hoog lag en ze er moeilijk bij konden. Ik kan Fiene verzorgen en kleine stukjes lopen en that's it. Bij de bevalling van Lotte ben ik geknipt en dat is echt tig keer relaxter dan zo'n buikwond.

Maar wat genieten we van ons meisje!