Ik heb hier nog niet veel geschreven, wel veel meegelezen Toch ben ik wel even benieuwd hoe jullie met mijn situatie zouden omgaan. Ik probeer het zo beknopt mogelijk uit te leggen. Wij hebben een neefje (12) en eigenlijk is het altijd al een beetje een etterbakje geweest. Van heel jongs af aan al. Toen hij nog met net kon lopen had hij alleen oog voor de lade met messen (deze moest ook echt s nachts uit de kast gehaald worden en verstopt worden omdat hij anders met messen door het huis liep s nachts). Toen hij drie jaar was heeft hij in mijn huis al meerdere dingen daadwerkelijk gesloopt met agressie aanvallen (de kinderstoel, het ledikant, beeldjes, speelgoed etc.). Op school hebben zijn ouders vanaf groep 1 al meerdere gesprekken per jaar omdat hij totaal onhandelbaar is. Met buitenspelen heeft hij voor de lol eens een fiets van een buurjongetje compleet aan gort geschopt, de binnenbanden eruit gesloopt om vervolgens wurgspelletjes te spelen met zijn vriendje. Levensgevaarlijk en ook nog eens vandalisme. Gevolg: geen straf en de fiets is netjes gemaakt op kosten van mama Hij was toen een jaar of 9. De deur van zijn slaapkamer ligt volledig uit zijn sponning omdat meneertje een keer boos was. Ook heeft hij bij zijn oma zo hard met de deur geslagen dat de ruiten eruit klapten. Toen hij 8 was mocht ik er eens getuige van zijn dat hij zijn moeder Letterlijk naar de strot vloog (wurgend) omdat hij van de pc af moest. En als klap op de vuurpijl heb ik op school hele gesprekken gehad omdat mijn dochter vertelde over zijn pestgedrag in de vorm van onzedelijke betastingen haar kant op. De moeder was meer beledigd dan dat ze er iets mee heeft gedaan en ik heb dus hem zijn seksuele opvoeding kunnen geven. Het probleem voor mij is eigenlijk dat mijn dochter dus ook al jaren te kampen heeft met zijn agressieve gedrag. Het begon al toen ze nog maar 1 was met stiekem knijpen of net even te hard op haar hand leunen, geniepig even heel hard op haar tenen stampen bij het langslopen. Dit ging over in slaan, schoppen, op der rug beuken, in haar gezicht slaan. Vervolgens kregen we het betasten verhaal waar ik echt ontzettend over ben uitgevaren tegen hem, en terecht naar mijn idee. Daarna kwam erbij het uitschelden, voor gek zetten bij vrienden, in haar gezicht spugen etc. Mijn dochter heeft hem eigenlijk altijd het voordeel van de twijfel gegeven, waarschijnlijk omdat ik en mijn zus ook erg close zijn en veel bij elkaar over de vloer komen. Ze begint nu ook wat meer van zich af te bijten. Ik heb haar op kung fu gedaan en meerdere malen heeft ze hem inmiddels laten weten dat hij geen partij is voor haar. Toch merk ik aan haar dat ze liever niet meer bij hem komt, en logisch natuurlijk. Zelfs het woord haat is weleens gevallen. Zijn moeder echter geeft meestal alleen maar aan dat mijn dochter niet zo moet piepen. Ze mag niet klikken en laat hem maar anders wordt het alleen maar erger Hij heeft nu ook een broertje en een zusje van twee en nul jaar waarbij ik zie dat hij dit gedrag van vroeger ook nog steeds vertoont. De eerste zinnetjes die zijn broertje sprak waren: 'niet doen' en 'hou op'. Hoe kan ik hier nog langer mee omgaan zonder ruzies te veroorzaken? Heeft iemand een idee. Ik kan nog hele verhalen vertellen hoor maar ik denk dat het zo wel enigszins duidelijk is.
Ehhhh, sorry hoor, maar ik zou zelf niet meer langsgaan daar. En al helemaal niet mijn dochter tegen haar zin meenemen. Je schrijft 'omdat ik en mijn zus ook erg close zijn en veel bij elkaar over de vloer komen. ' maar dat erg close vind ik wel tegenvallen, als je dit niet met haar kan bespreken?
Ja, dit eigenlijk. Het klinkt allemaal heel heftig en schadelijk voor je dochter. En voor mij zou dat toch primeren. Dus ik zou dochter niet meer met hem laten spelen. En dat ook zo aangeven bij je zus, en daarbij aankaarten hoe jammer je dat vindt maar dat dit echt niet kan voor jou. Ik vind het ook zo zielig voor die andere kinderen
Ja, ik zou daar ook echt niet meer heen gaan tot ze goede hulp voor hem hebben gezocht. Hier hoeft jou dochter natuurlijk niet onder te lijden.
Heb je vermoeden dat hij zo doet tegen de anderen dus zijn jongere. zo ja amk echt zedelijke gedrag en wurgneigingen die jongen heeft hulp nodig en snel ook. zijn moeder kan het niet dus.
Tja, dat kan allemaal wel en is natuurlijk ook erg makkelijk gezegd (en het zijn ook logische reacties) maar mijn dochter gaat daar zeker niet tegen haar zin in heen hoor. Ze komt er graag en doet niets liever dan met haar kleine neefje en nichtje spelen. In dat opzicht zou het meer lijken dat ik haar straf dan hem. Natuurlijk heb ik weleens wat dingen aangekaart maar alles wordt goed gepraat dus ben ik zelf maar in gaan grijpen. Momenteel probeert mijn dochter haar neef zoveel mogelijk te negeren. Ik kan natuurlijk niet ineens niet meer op verjaardagen verschijnen e.d. Daarnaast wonen we in dezelfde buurt en komen ze elkaar ook vaak tegen met buitenspelen en hebben ze ook enkele dezelfde vriendjes van school en de buurt. Ik maak me inderdaad ook wat zorgen over de twee kleintjes en vraag me eigenlijk af hoe ik dit dan zou kunnen aankaarten zonder ruzie te forceren? Dat ik en mijn zus close zijn staat verder buiten deze discussie want dat is simpelweg een feit. Dat betekend natuurlijk niet dat ik haar wil kwetsen door een hele waslijst van rottigheid over haar zoon haar kant op te gooien. Van zoiets wordt geen enkele moeder blij, ik denk dat ze zo defensief kan reageren erop omdat ze eigenlijk wel weet dat het waar is en ook niet weet wat ze nog kan doen.
Bij zijn broertje en zusje zie ik meer het stiekeme gedrag boven komen. Het even laten struikelen. Een duw geven zodat hij valt. Snoep afpakken als mama niet kijkt. Heel hard op de vingertjes leunen als de kleine zijn handje op de tafel ligt. Het wurg gedrag heb ik eigenlijk alleen maar in die twee gevallen (fiets en computer) gezien.
Ik en mijn zus zijn ook close, maar zij een kind had wat zo zou doen, dan is er werkelijk geen enkele haar op mijn hoofd die mijn dochter daar nog naartoe zou laten gaan. Verjaardagen zou ik zelf alleen naartoe gaan, maar mijn kind zou wegblijven. En het neefje en nichtje eens thuis uitnodigen met de strikte instructie dat de andere neef niet welkom is, zolang hij geen hulp krijgt. Hard .. misschien wel, maar blijkbaar is er zwaarder geschut nodig om tot mensen door te dringen. Zachte heelmeesters etc. etc. etc. Als je zus stiekem weet dat het een probleem is maar niets doet, vind ik dat eigenlijk nog slechter. En dan zou ik echt een ruzie riskeren om de andere twee kinderen van die ellende te besparen. Soms moet je even tough love toepassen, ook bij mensen die dichtbij je staan (of misschien juist).
Bel veilig thuis (eerst amk) voor advies. Geen melding, gewoon advies. Want het is inderdaad wel extreem..
Hoi Pri, wat heftig. Je schrijft dat je zus eens zei: "laat hem maar anders wordt het alleen maar erger", wat mij de indruk geeft dat hij de touwtjes in handen heeft en zij de confrontatie en het 'gedoe' uit de weg gaat. Het zal best zwaar voor haar zijn, maar helaas heeft je neef echt grenzen nodig en in zijn geval: driedubbel en dwars. Want dit speelt al van jongsafaan. Ik begrijp heel goed dat het je zus is, dat jullie close zijn en dat je niet zomaar niet meer op verjaardagen kunt komen. Aan de andere kant ben jij dit een beetje 'gewend' maar is het voor de buitenstaander (in dit geval ik) echt geen normale situatie. Zijn gedrag beïnvloedt altijd de situatie en er worden geen grenzen gesteld. Ik vind het moeilijk je te adviseren maar ik probeer me voor te stellen wat ik zou doen. Je dochter heeft er al meer van meegekregen dan jullie lief is, dus ik zou zeker ervoor waken dat hij haar ooit nog iets kan aandoen. Maar volgens mij houd jij dat al prima in de gaten. Tja, kun je met je zus praten en zeggen dat je je echt zorgen maakt? Om je neefje en zijn toekomst, om haar omdat het toch wel erg zwaar moet zijn en om de andere kinderen want die zijn zo jong... Is er verder nog enige hulpverlening? Het moet voor je neefje zelf ook niet fijn zijn dat hij zoveel agressie voelt en daar ook mee weg kan komen... sterkte!!
Ik vind dit niet normaal, hij zal er vast niet veel aan kunnen doen maar de andere kinderen moeten ook beschermd worden. Advies vragen is voor nu idd een goed idee.
Ik vind het erg eng klinken, alsof hij moeite met empathie heeft en dat kan gevaarlijk worden. Heeft je neefje therapie gekregen na al deze incidenten? Als er al op jonge leeftijd zulk gedrag te zien is, dan word dat met de jaren misschien alleen maar extremer en straks is je dochter daar slachtoffer van. Ik zou er heel erg mee oppassen maar jij kent de situatie natuurlijk beter dan ik.
Je weet niet of hij niet ook zijn broertje en zusje betast. Ik zou geen enkel risico nemen en absoluut veilig thuis bellen.
Woow wat heftig! Ik zou daar ook niet meer komen, totdat je zus zijn gedrag gaat aanpakken (met of zonder hulp) en dat er ook werkelijk wat veranderd. Dit is niet goed voor jouw dochter en zij is belangrijker voor jou en jouw verantwoordelijkheid, dus dan moeten anderen maar wijken. En verder vind ik de tip van advies vragen bij veilig thuis een goed idee. Sterkte!
heeft ze ooit wel eens hulp gehad? En hij therapie of iets dergelijks? Ik moet bij dit soort agressieve kinderen altijd denken aan CD - ooit een stukje over gezien op tv. Erg heftig, maar daar heb je echt wel hulp en ondersteuning bij nodig, en dat gevoel krijg ik hier ook bij. Misschien kun je zelf al kijken en informeren? Het gaat nu natuurlijk niet alleen om je neef zelf, maar ook de kleintjes. Ik kan me zeker voorstellen, dat de aandacht die zij krijgen (lief, klein, schattig) negatief gedrag weer triggeren bij je neef.
Ik ben zelf niet zo thuis in de stoornissen, hij heeft wel een lang traject achter de rug waar uiteindelijk uitkwam dat hij ADHD zou hebben (nu moet ik zeggen dat het betreffende instituut uitkwam op een score hiervoor van 60%). Ritalin heeft echter geen enkel effect op zijn gedrag en naar mijn idee speelt er meer of misschien zelfs iets anders dan ADHD. Dit heb ik overigens wel aangegeven bij mijn zus. Ik kreeg het idee dat ze niet goed wisten wat ze met hem aan moesten en dus een foutieve diagnose hebben gesteld. Ik heb eens wat informatie opgezocht over CD en dat in combinatie met een lichte vorm van ADHD zou inderdaad een optie kunnen zijn. Hij heeft inderdaad veel moeite met het voelen van empathie. Het vervelende is dat er momenten zijn dat hij ineens zo lief uit de hoek komt dat je al het rottige gedrag weer vergeet. Ik zal zeker eens informatie gaan inwinnen over wat de beste aanpak zou zijn. Ik wil namelijk toch voorkomen (wanneer ik dit kan) dat - in de eerste instantie -mijn dochter hier nog meer de dupe van wordt. Ook zou ik het verschrikkelijk vinden als hij inderdaad in de goot terecht komt, waar het wel op begint te lijken nu hij ouder wordt en meer vrijheid heeft. Ook wil ik natuurlijk niet dat hij iets bij die kleintjes doet of probeert. Wanneer ikzelf alles zo nalees moet ik ook toegeven dat het erg heftig is en er iets moet gebeuren. Sowieso om te voorkomen dat hun hele gezin straks de dupe wordt van zijn gedrag. Soms heb ik het idee dat hij erg gefrustreerd is en een ongezonde drang naar een vorm van macht heeft. Weet iemand of die drang naar macht misschien ook kenmerkend is voor een bepaalde aandoening en/of stoornis waar iets aan te doen is?
Met je zus praten hierover en en hele waslijst van rottigheid eruit gooien zijn natuurlijk twee hele verschillende dingen. Als het mijn neefje was, zou ik een keer alleen met mn zus gaan zitten, zonder kinderen en vragen hoe zij haar zoon ziet. Vragen of zij denk dat alles goed met hem gaat. En kijken of zij hulp nodig heeft met de omgang met haar zoon. Misschien voelt ze zich aangevallen, maar als je het vooral insteekt dat je haar wil helpen, en geen verwijten gaat maken, maar haar laten vertellen wat er goed en niet goed gaat bij haar zoon, dan kan je er een open gesprek over voeren. Laat haar vooral vertellen hoe ze haar zoon beleefd, misschien dat ze dan zelf ook inziet dat het allemaal niet loopt zoals het hoort.
Ik sluit me hier helemaal bij aan en ook bij DeeDee hierboven. Ga in gesprek met je zus. En ik denk inderdaad dat de strategie van vragen stellen een goede is, om mee te beginnen. Hoe ziet zij haar zoon en zijn gedrag. Maakt ze zich net zoveel zorgen als jij? Als je er niet doorheen komt, laat jet dan een weekje rusten maar kom er zeker op terug. Misschien dat ze eerst wat defensief is (eigen kind willen beschermen is een logische reactie!). Maar als ze tijd krijgt om erover te denken en van jou voelt dat ze bij je terecht kan, durft ze zich misschien wel bloot te geven. Mocht je er dan nog niet doorheen komen, kun je alsnog richting 'tough love' gaan. Het is logisch dat haar oerinstinct is om haar kind te beschermen -ook al doet ze dit nu helaas op een verkeerde manier!- Maar het is net zo goed jouw taak om jouw dochter te beschermen. Al de incidenten die je nu beschrijft, voorspellen helaas niks goede voor de toekomst. Het spijt me dit te moeten zeggen, maar de harde waarheid is dat dit gedrag zelden uit zichzelf verbeterd. Een kind groeit hier niet zomaar overheen. Als je niks doet, wordt het erger. Nog erger dan wurgen en onzedelijk betasten. Je wilt niet dat hij jouw gezin in beeld en binnen handbereik heeft als het escaleert. Het is wel heel erg dat dit mogelijk tussen jou en je zus komt te staan. Ik snap dat dit je veel verdriet doet. Ik hoop dat jullie samen naar een veilige oplossing kunnen toewerken, zodat jullie band eerder beter dan slechter wordt. Maar ik hoop ook dat als je zus haar verantwoordelijkheid niet neemt, dat jij dit dan wel doet. Ook al kost dat een hoge prijs. Ik ben bang dat je die prijs (de band met je zus) uiteindelijk namelijk toch moet betalen, als er niks verandert. Want als het echt mis gaat en jouw gezin wordt er de dupe van, dan is de relatie tussen jullie ook over. Alleen kost het je dan misschien meer dan alleen je zus.