Heel zwaar onderwerp dit, maar ik las zojuist op Viva een oude blog waar het volgende in vermeld stond. Dat zette me aan 't denken. Niet echt positief, aangezien ik al in een terugval van mijn depressie zit. Maar des te beter misschien om te lezen hoe de meeste mensen dit zien. Ps: ik weet dat gelovige mensen hier een ander beeld op hebben. Ook okay om dat te vermelden trouwens. Stom toeval We doen maar wat. We zijn ter wereld gebracht zonder dat iemand zich ook maar een moment heeft afgevraagd of we daar wel op zaten te wachten. En dan ben je er ineens. Blanco. En worden er allerlei verwachtingen van je gecreëerd. Je moet leren praten, naar school, carrière maken, geld verdienen, een gezinnetje stichten, nog een beetje sociaal blijven doen en ergens tussendoor wat ruimte maken om iets te voelen dat we ‘gelukkig zijn’ noemen. Althans, dat hebben wij ervan gemaakt. We zijn hier niet met een taak. We zijn hier gewoon. En het is aan ons hoe we dat invullen.
Ik geloof niet in een hiernamaals of een speciaal doel van het leven. In de tijd en omstandigheden die je gegeven zijn kun je kiezen om het zo leuk mogelijk te maken voor jezelf en de mensen van wie je houdt of zo klote mogelijk natuurlijk. Net wat je wilt. Beetje simpel gezegd misschien, maar daar komt het wel voor mij in de basis op neer. Ik probeer in het moment te leven en daarvan te genieten.
Mijn taak in dit leven, is mijn kinderen een liefdevolle opvoeding te geven en ze de juiste handvatten te geven om hun plekje in de maatschappij te vinden. Mijn zoon heeft autisme, bij hem is het nog een ander verhaal. Hij heeft veel begeleiding nodig.
Ik had laatst ook iets gelezen met dezelfde strekking. Naar mijn mening maakt dit het leven juist makkelijker. Je hoeft dus geen groot doel te bereiken, het enige wat we hoeven is gewoon hier te zijn en ik vul dat tegenwoordig in door het zo fijn mogelijk te hebben met de mensen om me heen. De tijdsdruk weg te nemen en niet als doel te hebben om iets af te hebben, maar als doel het zo fijn mogelijk te hebben op elke weg die ik afleg. Vroeger wilde ik alles wat ik wilde liever gister dan vandaag en inmiddels denk ik: liever, zonder al te veel stress, meer tijd nemen voor de dingen die ik wil, dan door te jagen en te haasten de dingen die ik wil maar snel voor elkaar te hebben. Het haalt zo’n last van mijn schouders.
Ja zo denk ik ook wel. Probeer verder vooral per dag te leven (dat is wel iets wat ik moet leren) en nu genieten, want je weet nooit wat er nog komt.
Niet zozeer de zin van het leven. Maar gewoon zin in het leven. En daarnaast mijn kinderen een beetje leuk opvoeden tot weldenkende vriendelijke mensen. En mijn medemens een beetje blijer maken wanneer ik dat kan.
Ik reageer even niet op je vraag maar meer te zeggen dat als je Idd in depressie zit dan zou ik je willen adviseren dit topic te laten sluiten of er niet meer in te lezen. Dit gaat je namelijk echt helemaal niet helpen juist het tegenovergestelde. Als je een behandelaar hebt zou ik het daar eens mee bespreken. Heel veel sterkte!
Tja als ik zo zou denken had ik mijzelf waarschijnlijk al verhangen. Ik vind het leven mooie en minder leuke dingen hebben, maar geniet volop van het leven en al het moois wat het leven te bieden heeft.
Ik vind juist het feit dat het blanco is heel mooi. Want daardoor kan je het zelf invullen zoals je wilt. Je hoeft niet een bepaalt doel of niveau te bereiken. Je kan alles doen in het leven wat jou gelukkig maakt. En zo je leven een mooie betekenis geven.
Ik zou niet weten waar ik mijn kracht uit zou moeten halen en waar ik mijn rust in zou kunnen vinden zonder mijn geloof. Het idee al dat ik zonder enig doel op een wereld als deze zou moeten leven maakt me gewoon verdrietig. Ik kan me ook niet voorstellen dat ik gelukkig zou kunnen zijn zonder mijn geloof.
Voordat ik mijn man leerde kennen heb ik mezelf die vraag zo vaak gesteld. Wat is het doel? Waarom ben ik hier? Ondanks dat ik verder een prima jeugd heb gehad, heb ik ook hele donkere momenten gehad, vooral toen ik mijn beste vriend verloren ben door een auto ongeluk. Maar inmiddels ben ik ouder, wijzer en een rugzakje vol. Ik geniet van het leven, geniet van mijn gezin en de momenten die we samen mee maken. Bijvoorbeeld: twee weken geleden naar het strand geweest met de kinderen. De oudste die daar zo intens van geniet, het strand, de zee! En de jongste precies het zelfde. Zulke kleine momenten maken het leven zinvol. Maar ook een gezellige werkdag met mijn collega’s of samen zijn met familie.
Ik snap je vraag en gevoel wel. Het zijn dingen waar ik jaren mee heb geworsteld tot het moment dat elke voorkant van een trein er aantrekkelijk uit begon te zien en ik naar een psycholoog ben gegaan. Een zingeving kan jezelf aan het leven geven. En dat is nu juist zo mooi. Je kan genieten van de de mooie natuur, lekker eten of warm binnen zitten bij de kachel wanneer de regen tegen de ramen klettert. Het leven heeft geen zin maar je kan wel zin in het leven krijgen. Je bent hier maar een keer. Maak er wat moois van en geniet van de dingen die de aarde ons te bieden heeft. Haal eruit wat je eruit kan halen. Want er is zoveel meer om voor te leven dan om voor te sterven. ❤️ En zoek een fijne psycholoog. Ze kunnen je echt helpen met relativeren en je de handvatten geven om het uitzichtloze weg te nemen.
Puur biologisch gezien is de zin van het leven voortplanting van de soort, het doorgeven van de genen. Alles wat leeft is daar op gericht. De sterksten overleven. Normaal gesproken doet de natuur aan natuurlijke selectie, maar omdat wij intussen ietwat teveel kennis hebben op dat gebied is het voor moeder aarde lastig onze verspreiding in toom te houden. Onze opvoeding/ omgeving is belangrijk voor de kansen die onze kinderen krijgen en daarmee voor het doorgeven van de genen. Al leven wij doorgaans langer dan de vruchtbare periode, maar dat komt ook door de ontwikkeling die wij als mens doorgemaakt hebben. Voor mij persoonlijk heeft het leven eigenlijk ook geen ander doel. Je moet het rondom dit doel dus voor jezelf ook maar zo aangenaam mogelijk maken door te genieten en lief te zijn voor anderen en jezelf.
Ik heb me ooit stellig voorgenomen dat t leven een hindernisparcours is. Gewoon zo'n zelfde idee als met paarden maar dan unlimited. Je begint met een paar balkjes op de grond, kom je die goed over dan wordt t een klein sprongetje. Naarmate je handiger wordt en beter leert springen kom je steeds gekkere hindernissen tegen en pas als je t trucje doorhebt kom je daar overheen en kan je verder. Ongeacht welk zijspoor je ook neemt, vroeg of laat staat diezelfde hindernis er die je eerder probeerde te ontwijken. En als je achterom zou kijken zie je heel veel hindernisjes, gek genoeg heb je die compleet gemist omdat je focus eigenlijk op die super moeilijke voor je neus ligt, die andere doe je al lang en breed zonder er over na te denken. Alleen is t irritant als er ineens heel veel achter elkaar liggen en denk je bij jezelf "euh zo kan die wel weer ff he?". Er is geen hindernis op je pad te moeilijk maar af en toe is t oke of zelfs nodig om even een pauze te nemen en rustig na te denken hoe je dit t beste aan kan pakken zodat ook deze een hindernis wordt waar je straks gedachtenloos over heen springt.
Voor mij is het doel van het leven het eren van mijn Schepper door een goed mens te zijn en een leven leiden dat binnen deze grenzen past. Dst betekend hard werken in deze wereld, voor deze wereld, goed zijn tegen mijn medemensen en alle andere levende wezens incl. de aarde. Maar niet vergeten dat het leven ook zo voorbij kan zijn en juist daarom niet alleen maar aan dit leven denken maar ook aan het hiernamaals. Ik geloof dat alles, maar dan ook alles op 'een heilige weegschaal' zal komen en dat niemand meer of minder zal krijgen dan verdient. Ik geloof dat mijn Schepper meer aan ons denkt als alle mensen bij elkaar en ons meer lief heeft dan wij onszelf. En daarom heeft het leven juist wel zin voor mij. Ik weet dat ik gezien word. En dat dit leven maar een hele korte fase is in vergelijk met alles wat er na de dood komt.
Ik moest ook gelijk aan voortplanting denken. Voordat ik kinderen had zou ik dat ook als 'simpel antwoord' hebben gegeven. Inmiddels drie kinderen rijker is die zin van het leven toch wel erg mooi (en regelmatig pittig ). Blanco bestaat niet in mijn ogen. Maar er zijn wel een hoop manieren om er het beste van te maken binnen de mogelijkheden die je hebt. En het beste hoeft niet lang te duren. Het beste hoeft niet te zijn wat de buitenwereld graag ziet. Het beste mag ook veranderen.