Ik heb maak mij zorgen en heb hier wat vragen over. Mijn nichtje (en vriendin) heeft al jaren een lastige relatie met eten, om het zo maar te zeggen. Ze was jaren geleden te zwaar en is toen gaan lijnen. Ze viel erg veel af en was hier heel tevreden mee. Sindsdien is ze altijd heel veel aan het sporten, calorieën tellen enz. Ze is ook in haar hoofd altijd bezig met eten, wanneer en wat enz. Als er iets lekkers op tafel komt zie je dat haar focus alleen daarop ligt. Zelf gaf ze laatst toe dat ze moet oppassen dat ze niet te dun wordt. En niet te obsessief bezig moet zijn. Nu had ik haar drie maanden niet gezien en schrok best wel omdat ze veel afgevallen is. Ze komt altijd met excuses ‘waren druk met verhuizing’ weegschaal kapot enz. Ik heb haar wel gezegd dat ik me zorgen maak en dat ik haar mooier vind als ze meer weegt. Nu vroeg ik mij af of dit haar niet juist een kick geeft. Want dat betekend voor haar natuurlijk juist dat ze dan hoort dat ze echt heel dun is. Zijn er hier meiden met ervaring en tips hoe ik hiermee het beste om kan gaan?
Oei lastig, zeker als iemand zo doorslaat. Ik denk uiteindelijk dat dit net als met alle psychische problemen is, dat je gewoon laat weten er te zijn voor die persoon als ze klankbord nodig heeft. En natuurlijk kan je zeggen dat je haar mooie vindt als ze niet graatmager is. Maar als ze zelf aangeeft dat ze wel moet oppassen, dan denk ik dat ze zelf ook wel inziet dat het niet helemaal gezond is.
Bedankt voor je reactie. Ik denk soms dat ze dat laatste wat je noemt alleen maar zegt om het minder erg te laten lijken. Al hoop ik dat dat niet zo is.
Het zal haar waarschijnlijk geen kick geven als jij zegt dat ze te dun is. Anorexia is een psychische ziekte, waardoor iedereen kan zeggen dat iemand te dun is, maar als diegene in de spiegel kijkt zien ze nog steeds iemand met obesitas bij wijze van spreken. Vroeger heeft iemand met anorexia bij ons in huis gewoond (even vaag ivm herkenbaarheid), bij deze persoon moest je juist niet over eten/ gewicht etc beginnen want dat was dan weer een extra trigger om naar de wc te lopen. Maar dat kan bij iedereen anders zijn. Wellicht eens handig om de naaste familie/ huisgenoten van je nichtje eens te polsen hoe zij erover denken? Braken in de wc doen een hoop anorexia patiënten trouwens geluidloos, dus stiekem bij het toilet gaan zitten luisteren heeft geen zin. Mocht je vragen hebben over anorexia, stel ze gerust of stuur een pb. Alhoewel ik hoop dat je nichtje gewoon iets is doorgeslagen in het lijnen en nu weer op de juiste weg zit. Anorexia heb je namelijk levenslang (niet dat je levenslang uitgemergeld bent, maar deze ziekte krijg je nooit 100% uit je hoofd).
Even kort door de bocht maar anorexia is juist een psychische ziekte. @ts wellicht ook in de omgeving bespreken. Of juist rustig met haar gaan zitten en vragen hoe het met haar gaat en dan niet specifiek gewicht maar eens kijken of je zo wat wijzer wordt. Laat weten dat je er bent. Lukt het niet dan wellicht is gaan zitten en zeggen joh het valt me op dat eten en afvallen best iets is waar je veel mee bezig bent lukt het ook omdat wat los te laten? Je kan dan ook gaan op de toer van lichamelijke gezondheid, geen menstruatie meer botontkalking etc. Succes en sterkte.
Mocht het anorexia zijn is het enige wat je kan doen ervoor haar zijn, genezen zal je haar niet. Is een hele lastige ziekte. Maar probeer haar vooral richting hulp te stimuleren.
Bedankt voor jullie reacties. Ik heb al vaker met haar er over gepraat. Dat ze wel kan doorslaan in het afvallen. Het gaat vaak in periodes. Dus echt klassieke anorexia is het ook niet denk ik. Overgeven doet ze nooit. Dat is anorexia nervosa toch? Als ze teveel gegeten heeft gaat ze net zo lang sporten tot de calorieën er weer af zijn. Ze ziet zichzelf niet als dik. Maar ze zegt wel dat ze het heel mooi vind als haar botten uitsteken.. En ze heeft altijd een ondergrens in haar hoofd wbt streefgewicht. Maar gaat daar dan toch weer overheen.
Ik heb op de middelbare school een vriendin met anorexia gehad en die loog over zoveel, dat ik verhalen als een kapotte weegschaal enzo al niet meer serieus nam. In de praktijk kon ik er ook niet zoveel mee. Ik zou het inderdaad met haar ouders en man bespreken. Wat rot om te zien.
Overgeven is boulimia. Ik herken het wel een beetje. Ik heb ook maar 2 standen , eten of niet eten zeg maar. Wat ik van mijzelf merk is dat je er opmerkingen over maakt, het nog erger wordt. Zodra ik ga diëten neig ik ook naar doorslaan naar de andere kant. Is ze ook echt feitelijk te dun? Die ondergrens is dat een gezond gewicht?
Achter haar rug om? Ik snap best dat je dat wil doen als je je zorgen maakt, maar als ze daarachter komt...
Nou dan klinkt meteen zo erg, achter haar rug om. Maar ik ga weleens tennissen met haar man en dan drinken we daarna wat. Dan kan ik er best even met hem over praten. Ik zie dat niet als roddelen ofzo.
Bedankt voor je reactie. Omdat jij het herkent heb ik hier echt wat aan. Ze is feitelijk wel te dun nu. Maar er zijn ook periodes dat ze net aan een gezond bmi heeft. Ik vind dat ze er ook veel ouder uitziet als ze te dun is. Vind ik van iedereen die te dun is. Maar dat kan ik dus beter niet zeggen?
Zou ik niet doen nee, wat kan ze ermee? Aankomen is waarschijnlijk het laatste wat ze wil. Je kunt best een keer aangeven dat je je zorgen maakt, omdat ze misschien qua gezondheid wel erg licht wordt, maar ga er dan open in en geef niet alleen commentaar zeg maar.
Ja zo klinkt het al heel anders dan met haar man en ouders overleggen, al gaat mijn voorkeur er toch echt naar uit om dat met haar zelf te bespreken. En dan dus niet in opmerkingen over dat jij het mooier vind als ze wat dikker is of wat dan ook (want daar gaat het niet om), maar qua gezondheid.
Dat is niet helemaal waar. Doordat het in sommige periodes niet lukt om niet of zo min mogelijk te eten, krijg je weleens een eetbui. Daarna komt er een schuldgevoel opzetten en dmv overgeven of laxeren zorg je dat datgeen er weer uit komt. Dat hoort allemaal bij Anorexia.
Oh ja dat doe ik ook zeker hoor. Heb het laatst ook met haar besproken. En het gaat me inderdaad natuurlijk vooral om haar gezondheid en niet hoe ze eruit ziet. Maar dacht misschien helpt het juist als ik zeg dat ze er oud uitziet nu. Want zelf vind ze het natuurlijk wel belangrijk om er goed uit te zien. Was vooral benieuwd wat nou verstandig is om juist wel of niet te zeggen in het vervolg.
Hoe reageerde ze er destijds op dan? Ik kan er zelf héél slecht tegen als mensen er steeds weer over beginnen, maar ik ben haar niet, dus misschien heeft zij er geen moeite mee.
Ze zei dat ze op moet passen dat ze niet door slaat. Dat ze zichzelf mooi vind met uitstekende botten. Keer daarna dat ik haar zag was ze dus nog dunner. Die keer heb ik niks gezegd. Wilde er eerst over nadenken wat verstandig is om te zeggen. En of het verstandig is er weer over te beginnen. Vandaar dit forum. Ik begrijp heel goed dat het niet fijn is voor haar als ik er steeds over zou beginnen. Maar maak me wel echt zorgen. Dus wil graag het goede doen.