Ik vrees dat ik een Post-Partum Depressie heb Sinds de bevalling: - ben ik Hyper... hyper de hyper.. en inplaats van dat dit minder word, word het alleen maar erger.. - Ben ik ongelovelijk rusteloos.. ik raak niet tevreden, en blijf maar dingen doen, ookal ben ik doodmoe! - Heb ik hele pyama-weken.. ik hang op de bank... en doe wel van alles, maar toch niets.. (geen idee, blijf dus wel bezig, maar niets nuttigs) - Ik eet niet.. een boterham en een half bordje avondeten is zo ongeveer het gemiddelde (was voor de bevalling 100 kg. nu 79..) - Ik baal veel.. en kan intens verdrietig zijn - ik ben chaggerijnig (en geloof me, dat was ik zelfs niet als ik ongesteld was) - Ik vind het moeilijk gevoelens naar mijn man te hebben (zijn er eigenlijk 0,0.. ) naja.. das het wel zo'n beetje. Allemaal dingen die voor een paar dagen heel normaal zijn... maar 3 maanden?? thank GOD geniet ik van mijn zoontje!! maar hij maakt het heel erg zelf mogelijk doordat hij zo belachelijk makkelijk is. Als hij 10 min. huilt is het al veel en lang, en helaas... kan ik het al niet hebben... Duss... wat denken jullie? maar even huisarts bellen morgen?
Ik zou voor de zekerheid wel even bellen. Beter 1 x voor niets dan 1 x te laat... Het niet kunnen eten herken ik wel. Ik had zo'n akelig onrustig gevoel in mijn lijf dat ik geen hap door mijn keel kreeg. Op het toppunt van mijn beginnende depressie zelfs maar 1 hap frikandel waarna ik moest kokhalzen. Ik was ook constant bezig ondanks mijn moeheid... Had het idee alles liever te doen dan met ons ventje bezig te zijn. Ik kon niets hebben, brulde heel wat bij elkaar ondanks ik wél heel veel van ons ventje hield (houd) Nadat we ons ventje op hebben laten nemen (Ivm mijn toestand en zijn onrust en spugen) heb ik bij kunnen tanken, praten met psych en ons ventje met opbouwende tijden thuis. Nu is ons ventje helemaal thuis (net een liesbreukoperatie achter de rug) en ik kan alles beter relativeren. Het ziekenhuis personeel heeft wel een steentje bijgedragen aan het krijgen van een beginnende depressie. Ze zeiden dat hij alleen huilde als hij honger had én meneer zou doorslapen.... Thuis was het dus helemaal het tegenovergestelde! En ja.... dan denk je dus echt als ouder dat het aan jezelf ligt...
ik zou zeker even bellen. Klopt het dat jij ADHD hebt? slik je daar meds voor? Kan goed zijn dat dat ook ontregelt is! En laat je bloed maar even checken! super goed dat je er zo goed op let!
Misschien heeft het iets met je schildklier te maken? Idd even je bloed laten testen, voor de zekerheid.
Hoi, Ik herken het heel goed. De eerste 2 maanden gingen super, voelde mij goed, was trots, lekker mijn draai gevonden in huis en met de kleine. Na het plaatsen van een spiraal in januari is het gedonder begonnen, ben de hele maand januari ziek, zwak en misselijk geweest (ziekenhuis opnamen gehad). Toen naderde mijn 1ste werkdag maar was er helemaal nog niet aan toe, veel huilen, eenzaam, niks kwam er uit mijn handen maar in mijn hoofd deed ik het wel allemaal. Wat mij op de been houd is mijn zoontje. Ik ben 2 weken geleden naar de HA gegaan, met name omdat mijn omgeving zich zorgen maakte. Haar conclusie was leuke dingen gaan doen (was nog helemaal niet weg geweest alleen met mijn man) dus Mika naar mijn moeder gebracht en even weg dit heeft voor de time beiing geholpen maar 2 dagen later zat ik er weer helemaal doorheen. Vandaag weer een afspraak bij de HA, en die wil mij toch door verwijzen naar een pscychiater. Hier schrok ik best wel van. Ook wilde ze mij alvast laten starten met medicatie (anti depressiva). Toen ik aangaf dat ik bloed wilden laten prikken om te kijken of het aan mijn schildklier ligt, heb ik gelijk een prikformulier gekregen en daar krijg ik morgen de uitslag van. Tis zo niet logisch we moeten toch de gelukkigste vrouwen op de aardbol zijn met onze pracht kinderen. Sorry voor het hele lange verhaal ik advieseer je dus om er wel met iemand over te praten. Sterkte. Liefs Roosviceetje